Tíminn - 03.01.1963, Blaðsíða 9

«a
A TM H
nú einn af mestu hljómsveitar-
stjórum Þýzkalands. Ég læt
náttúrlega ekkert tækifæri ó-
notað að hlusta á óperur þar,
þegar ég hef tíma til, oft á
hverju kvöldi. Einu sinni kom
ég inn þegar sýning var byrj-
uð og hafði ekki athugað,
hvaða söngvarar kæmu fram
það kvöldið. Og þá kom þar
fram á sviðið söngkona, sem
mér fannst ég endilega kann-
gst við en kom lengi ekki fyrir
mig. Þetta var þá Stina Britta
Melander. Ég hafði ekki séð
hana eða heyrt í átta ár, eða
síðan hún söng hér í Þjóðleik-
húsinu og ég var þá með. Strax
eftir þessa sýningu í Stuttgart
fór ég að tjaldabaki til að
heilsa upp á hana. Hún söng
þarna sem gestur. Hún kann-
aðist við mig og var guðsfeg-
in að hitta mig og fór strax
að tala íslenzku við mig. Hún
var nú farin að ryðga í henni
blessunin, sem von var. Hún
er nú eftirsótt söngkona víða
um heim, fræg og rík, búin að
kaupa sér slot rétt hjá Miinch-
en og er þar búsett. Þá skal
ég nefna einn músikmann þýzk
an, sem margir hér kannast
við, bæði af því að hann er
meðal beztu píanóleikara og
hefur líka hingað komið: Her-
mann Reuter, sem kom hing-
að sem undirleikari með Henny
Wolf fyrir fáum árum. Við
'höfum unnið nokkuð saman,
við Hermann Reuter. Hann er
alveg stórkostlegur undirleik-
ari, við köllum hann stundum
annan Gerald Moore, og þá er
mikið sagt.
—■ Hafa hinir mest rómuðu,
ítölsku söngvarar ekki verið á
ferðinni í Stuttgart nýlega, t.
d. vinkonurnar Maria Callas og
Renata Tebaldi?
— Síðast var Giuseppe di
Stefano þar á ferð, en ekki sem
bezt fyrir kallaður. Hann bil-
aði. Og honum varð svo mikið
um það, að hann sendi skeyti
til Berlínar og aflýsti konsertin
um, sem hann átti að halda þar
á eftir, þó að miðar þar væru
uppseldir. Maria Callas hefur
haft heldur hægt um sig upp
á síðkastið. Þegar ég var í
Munchen í fyrra, kom hún þang
að og hélt tónleika. Það gekk
ekki lítið á. fremur en endra-
nær. þegar hún er á ferðinni.
Það varð húsfyllir, þó að að
göngumiðinn kostaði ekki nema
lítil 100 mörk, eða með öðrum
orðum meira en 800 íslenzkar
krónur. Ég varð nú samt að
neita mér um þá ánægju að
hlusta á hana, taldi mig ekki
hafa efni á því að kaupa miða.
— Ég er hræddur um, að
vinur vor, Jón Engilberts, geti
ekki fyrirgefið þér, að láta það
undir höfuð leggjast. Var þetta
miðaverð einsdæmi þar syðra’
— Mér er næst að halda, að
svo sé. Næsthæsta miðaverð
sem ég heyrði um þar, var á
tónleikana, sem Renata Tebaldi
hélt í Miinchen um líkt leyti,
það var 80 mörk. En þegar
Giuseppe di Stéfano kom, kost
uðu miðar að söng hans 40
mörk. Annars er algengast, að
hæsta miðaverð á óperur og
tónleika sé um tíu mörk.
— Hefurðu kynnzt finnska
söngvaranum Kim Borg, sem
kemur hingað í vetur til að
syngja með sinfóníuhljómsveit
inni okkar?
— Já. Hann hitti ég fyrst
í Munchen fyrir 2—3 árum.
Kennari minn, Gerhard Hiiss,
var formaður Finnsk-þýzka fé-
lagsins þar og bað mig að
syngja á skemmtifundi, og þar
var einmitt staddur Kim Borg,
sá mikli bassasöngvari. Seinna
varð ég samferða honum i flug
vél til Kaupmannahafnar og
kynntist honum enn betur.
Hann fór að spyrja mig um Guð
mund Jónsson, þekkti hann
mætavel og talaði mikið um
hann, ég held þeir hafi verið
samtíða í Stokkhólmi, þeir eru
á líku reki. Og það var ekkert
smáræðis lof, sem Kim Borg
hlóð á Guðmund okkar, kvaðst
aldrei hafa heyrt annað eins
efni í mikinn söngvara. slíka
fádæma rödd hefði Guðmund-
ur. En sjálfur er Kim Borg
kominn í fremstu röð bassa-
söngvara, varð heimsfrægur á
skömmum tíma. Það er gleði-
legt, að hans skuli von hingað
í vetur.
— Hvað eru margir íslend
ingar nú í Stuttgart?
— Við höfum verið þar um
20 í haust, allir við nám nema
ég og einn annar, sem hætti
rafmagnsnámi og fékk starf i
borginni Enginn er þar við
tónlistarnám. Þeir eru allir i
raunvísinda- og tæknifræði
námi.
— Haldið þið ekki hópinn
eftir beztu getu?
—Jú, við hittumst alloft
Það er einkum einn veitinga-
staður, sem við venjum yfirleitt
komur okkar á. Sá heitir Wald-
horn. Nýlega var skipaður ís-
lenzkur konsúll í Stuttgart og
heitir hann Hartmann. Þegar
hann hafði fengið embættis-
skipun, bauð hann okkur til
veizlu. Hann spurði okkur,
hvar við vildum helzt koma
saman. Við vorum sammála
um það, að við þekktum sér-
lega vel einn stað, sem Wald-
horn héti og hefðum ekkert á
móti að fara þangað. „Það er
ágætt, því að ég á hann“ svar-
aði Hartmann. Svo fórum við
þangað.
— Þú sagðir áðan, að Stutt-
gart væri rík borg. Ber þar
mikið á auðkýfingum?
— Ég veit ekki hvað segja
skal um það, en þeir eru sjálf-
sagt æði margir. Margir hafa
auðgazt þar í landi í öllum upp
ganginum síðasta áratuginn.
Mér dettur í hug sagan af
tveim Þjóðverjum, sem fóru
saman inn á veitingastað og
gerðu sér glaðan dag. Þegar
þeir voru mettir og komu aftur
út á götuna, varð þeim gengið
þar hjá, sem verið var að sýna
og selja nýjustu gerðina af
Mercedes-Benz, og sá átti að
kosta 36 þúsund mörk. Þeir
skoða nú vagninn í krók og
kring, þangað til annar segir
ákveðinn við afgreiðslumann-
inn: „Ég ætla að slá mér á
einn — og taka hann með mér“
og tekur síðan upp veskið. Þá
grípur hinn fram í og tekur
svo til orða: „Nei, bíddu nú
rólegur. Nú borga ég. Þú borg
aðir matinn áðan“. Og þar við
sat. Þetta er nokkuð táknrænt
um marga, sem orðið hafa vell-
ríkir á skömmum tíma.
— Þú ert nú á förum út. og
kemut aftur um páskana. Hvað
tekur við hjá þér, eftir að þú
ert búinn að syngja hér í
Messíasi. Ferðu þá enn aftur
út til Stuttgart?
— Það ber mér að gera. Ég
er ráðinn þar til eins árs. Ann-
ars er svo mál með vexti, að
við Guðrún Kristinsdóttir píanó
leikari höfum fengið boð frá
þýzka sendiráðinu hér og inn-
anríkisráðuneyti Vestur-Þýzka-
lands um að fara í tónleikaferða
lag um Vestur-Þýzkaland í vor
eða sumar, halda þar ljóðatón-
ieika í einum 10—12 borgum.
Ég vonast til að fá leyfi frá
óperunni til að sinna þessu
boði helzt í vor, þegar ég er
búinn að syngja hér.
— Þér líkar vel við Guðrúnu
Kristinsdóttur sem undirleik-
ara?
— Eg tel hana okkar bezta
píanóleikara, að öllum öðrum
ólöstuðum. Hún er bæði fram
úrskarandi píanóleikari og af-
burða góður undirleikari. Og
það fer ekki alltaf saman, held
ur fremur sjaldgæft.
— Hvað viltu svo segja enn
að lokum, Sigurður?
— Ekki annað en það, að ég
er alltaf guðs feginn að koma
hingað lieim, dveljast hér hvort
heldur er lengur eða skemur.
Ég þakka öllum móttökurnar
og óska ykkur gleðilegs nýs árs
og þakka öll þau liðnu.
ATH.: — Viðtal þetta átti að
birtast i síðasta blaði TÍMANS
1962, s. I. sunnudag, en varð að
bíða vegna þrengsla.
Hér tekur Vigfús upp söguþráð-
inn þegar „Villta vestrið" er hon-
um að baki 1917, og segir þvi
næst frá ferðum sínum f íslend-
ingabyggðir 5 Norður-Dakota og
Manitoba og dvöl sinni á þeim
slóðum, meðal annars frá fisk-
veiðum sínum á Manitobavatni
vetrarlangt; þessu næst greinir
hann frá dvöl sinni í New York
borg, ferðinni þaðan heim til ís-
lands og heimkomunni. Mörgum
íslendingum kynntist hann bæði !
í Norður-Dakota og Manitoba og. •
ber þeim öllum vel söguna, má hið 1
sama segja um lýsingar hans á
þeim „löndum“ hans, sem á vegi
hans urðu annars staðar á ferð-
um hans vestan hafs.
Meginhluti bókarinnar fjallar
síðan um fjölþætta starfsemi Vig-
fúsar: veitingarekstur hans, for-
ystu og félagsleg störf bæði í ung-
mennafélögum og Kaupfélagi Borg
arfjarðar. um nýbýli hans „Bjarg“
og um stofnun Reykholtsskóla, en
hann var emr, þeirra manna, sem
þar komu mikið við sögu.
í kaflanum „Fyrsta ferðastof-
an“ segir höfundur frá því, með
hvaða hætt; hann og Einar Magn
ússon, yfirkennari við Mennta
skólann í Reykjavík, stofnuðu
fyrstu /almennu ferðaskrifstofun?
á íslandi vorið 1932, og var þa-
Frarnhald a 13 siðu
Rætt við Sigurð Björnsson, söngvara
EITT ÞEIRRA hundraða húsa í Stuttgart, sem lögð voru I rústir I
styrjöldinni, var leikhúsið Kleine Haus, sem sést hér á efri mynd-
innl, eftir að það var gereyðilagt 1944. Það var endurbyggt í ný-
tízkustíl eins og sést á neðri myndinni og var vigt í byrjun yfirstand-
andi leikárs.
Minmngar
Vigfúsar
Hinn ágæti fslendingur dr.
Richard Beck, forseti Þjóðræknis-
félags íslendinga i Vesturheimi,
kynnti fyrir jólin samlöndum sín-
um hina nýju bók Vigfúsar Guð-
mundssonar með eftirfarandi
grein í blaði þeirra fslendinganna
vestra, Lögberg—Heimskringlu:
Vigfús Guðmundsson frá Eyri,
er löngu kunnur heima á ættjörð-
i.nn; fyrir afskipti sín af félags- og
landsmálum. og einnig fjölda
manna að góðu kunnur persónu-
lega sem gestgjafi á ýmsum stöð-
um, mörg hin síðari ár að Hreða-
vatni í Borgarfirði. Tekur það einn
ig til margra Vestur-íslendinga,
sem kynntust honum á ferðum
hans vestan hafs á yngri árum
hans eða hafa haft kynni af honum
Hreðavatni í sumarferðum á þeim
slóðum. Á seinni ái\um hefir Vig-
fús einnig rrðið kunnur fyrir bæk
ur sínar.
Veturinn 1960—’61 kom út
fyrra bindi ævisögu hans, Æsku-
dagar, fjölbreytt hók að efni, þvf
að margt dreif á daga höfundarins
framan af árum, ekki sízt á ævin-
týrarikum dvalarárum hans í
Montana begar hann var hjarð-
maður þar i „Villta vestrinu", og
að sama skapi mjög skemmtileg
bók, því að Vigfús segir vel frá
og fiörlega. en óþarft er að fjöl-
yrða frekar um þessa bók hans
hér í blaðinu. sem flutti nýlega
gagno»’ða og góða umsögn um
hana Því pinu skal bætt hér við,
að þetta fyrra bindi minninga Vig-
fúsar fékk mjög góða dóma í ís-
lenzkum bloðum.
Nú í haust kom út í Reykjavík
seinna bindi minninga hans.
Þroskaárin, en nm efni þess seg-
ir höfundur meðal annars i for-
spjalli sinu
„Þessi bók er ágiip æviminninga
minna.frá því ég kvaddi „Villta
vestrið“ 27 ára gamall og fram
á efri ár. Þó er ekkert um ferðalög
erlendis síðan 1918. að ég kom
heim. Sumt um þau er í ferðabók
um mínum. samt ekkert frá Rúss-
landi, Grænlandi. Svalbarða, Finn
möVk og litið frá Evrópu yfirleitt.
í þessari hók er revnt að bregða
upp ýmsum spegilmyndum frá
miðhluta ævinnar".
T f M I N N, fimmtudagur 3. janúar 1963.
9