Tíminn - 03.01.1963, Blaðsíða 14

Rosemaríe Nitríhitt
„Hvar er það?“ spurði Lorenz.
Hún gekk að klæðaskápnum
og opnaði hann. Allstór kassi stóð
upp við bakið f skápnum, falinn
bakvið fötin hennar. „Star Re-
porter“ sá Lorenz, að stóð á kass-
anum með gylltum stöfum, þegar
hann hallaði sér áfram til að að-
gæta hann betur. „Þú getur sett
útvarpsstöð hér, áður en langt
um líður,“ sagði hann. „Er nokk-
uð á þessu bandi núna?“
„Já,“ sagði Rosemarie.
„Lofaðu mér að heyra það,“
sagði hann.
„Þú mátt ekki segja neinum frá
því,“ svaraði hún.
„!Þú getur treyst okkur algjör-
lega, ungfrú. Við segjum ekki
neinum neitt. Þú hefur heldur
ekki verið að blaðra neitt um
okkur við aðra. Þú skalt halda á-
fram að láta eins og þú vitir ekki
neitt, ef þú vi'lt fara að mínum
ráðum. Eg var sex ár í hemum
og vel vel, hvað ég syng. Það er
alltaf mest öryggi í því að vita
ekki neitt. En þú mátt treysta
okkur, Schmitt, Wallnitz og mér.
Við erum ekki frá lögreglunni.“
Rosemarie létti ákaflega. En
það hefði þó verið bezt, ef gamli
Schmitt hefði sjálfur komið, en
ekki þessi Wallnitz. Hún þekkti
hann ekki neitt. Hún dró þungt
segulbandstækið út úr skápnum,
og það var augljóst, að hún kunni
með það að fara.
Það, sem Lorenz fékk að heyra,
voru stunur Brusters og þúkhljóð
í rúminu og útslitnar athuga-
semdir og innskot Rosemarie,
meðan ástaleikurinn stóð yfir, en
Lorenz hafði verið bílstjóri í svo
mörg ár, að hann var orðinn ýmsu
vanur. Hann var hættur að kippa
sér upp við smámuni. Það eina,
sem hann sagði, var: „Það, sem
fólki getur dottið í hug!“ Og eftir
stutta þögn: „Það væru áreiðan-
lega einhverjir til með að borga
drjúgan skilding til að fá að
hlusta á þetta.“
„Hverjir?“ spurði Rosemarie.
„Þú hefur víst ekki hugmynd
um, hvernig það gengur fyrir sig“,
svaraði hann tvíræður á svip. „Eg
gæti sagt þér sitt af hverju.“
Hann skýrði það ekkert nánar,
hvort hann gæti sagt henni eitt-
hvað, sem hann hefði lesið eða
það, sem hann hafð'i reynt á bíl-
stjóraferli sínum. „Nú máttu
slökkva á bandinu," sagði hann,
og meðan hún var að loka kass-
anum utan um tækið og koma því
á sinn stað í klæðaskápnum,
hvarflaði hugur hans aftur að
gátunni, sem hann var að reyna
að leysa. „Borguðu þeir nokkuð?“
spurði hann.
Hún skildi undir eins, að hann
átti við mennina tvo frá lögregl-
unni.
„Já“, sagði hún.
„Hve mikið?“
Hve mikið? Þeir höfðu borgað
skitin fimm hundruð mörk og sagt
henni, að hún fengi brátt nýtt
verkefni, og ef allt gengi vel með
Schmitt, fengi hún önnur fimm
hundruð. Það var ekki neitt í
samanburði við þær upphæðir,
sem hún fékk frá Mallenwurf &
Erkelenz.
„Segðu mér það nú. Eg hefði
bara gaman af að vita það, — ég
er forvitinn", sagði Lorenz.
„Sex þúsund mörk,“ svaraði
Rosemarie strax, „og svo fæ ég
önnur sex, ef allt gengur að ósk-
um.“
„Aha“, sagði Lorenz. „Það verð-
ur nú ekki mikið úr því hér eftir,
úr því að við vitum, hvernig í
öllu liggur. Þú hlýtur að skilja
það. En hvað sem því líður, —
hvað gætu þeir svo sem hafa
komizt á snoðir um? Hlægilegt!“
„En ég tapa peningunum", sagði
Rosemarie.
„Við skulum nú sjá, hvað hægt
er að gera í málinu," sagði Lor-
enz rétt eins og fjárreiður fyrir-
tækisins væru í hans höndum.
Honum varð litið á borðið.
„Heyrðu!“ kallaði hann allt f einu
upp yfir sig. „Hvað er orðið af
allri pylsunni?“
Rosemarie hafði etið hana upp
til agna. Henni var aftur farið að
líða vel. Kannske færi það svo
að lokum, að hún græddi meira
á þessu en hún hafði í fyrstu bú-
izt við . . .
„Þú getur fengið-að íera- hér í
nótt,“ sagði hún við Lofenz.^1
„Nei, þakka þér fyrir“, sagði
hann. „Eg hef ekki efni á því?“
„Þú þarft ekki að borga neitt“,
sagði Rosemarie.
Þetta var einstætt tilboð, en Lor
enz tók því ekki og gerði sér í
raun og veru ekki grein fyrir gildi
þess. Hann var ekki eins viss um
það og Rosemarie, að allt væri
aftur fallið í ljúfa löð. Hann hafði
náð sínu takmarki og fengið þá
vitneskju, sem hann vantaði, Nú
var um að gera að sleppa takinu
og draga sig í hlé. Auk þess hafði
hann lifað einlífi árum saman.
Hann var firwmtíu og þriggja
ára gamall, og ástæðan til þess,
hve hann hagaði sér skynsamlega
á þessu andartaki, átti kannski
ekki sízt rætur sínar að rekja til
þess, hve hann hafði fengið fá
tækifæri til að haga sér óskyn-
samlega.
SKÝRSLAN, SEM LORENZ
gaf húsbónda sínum þessa sömu
nótt, leiddi til langs samtals milli
Wallnitz og Schmitts morguninn
eftir.
„Hve mikið borgum við í skatta
yfir árið núna?“ spurði Schmitt.
„Rúmlega hundrað og fjörutru
milljónir“, sváraði Wallnitz, sem
var hissa á spurningunni.
„Ef við vissum, hve öll þessi
blessuð leyniþjónusta okkar hefur
úr miklu fé að spila, gætum við
reiknað út, hve mikið við höfum
lagt henni til, svo að útsendarar
55
hennar geti komið fyrir útvarps-
sendi til að njósna um mig með
tilstyrk minxra eigin tækja."
„Ojá,“ sagði Wallnitz. „Svona
er l£fið.“
„Finnst þér það kannski vera
allt í lagi?“
Wallnitz yppti öxlum. „Allt í
lagi?“ sagði hann. „Hér gildir
bara hart gegn hörðu. Tökum bara
þetta dæmi, Bernhard! Við erum
með pálmann í höndunum. Þessir
þokkapiltar hafa ekki fengið nein-
ar merkilegar upplýsingar.“
„Hvað þá?“
„Þú hefur ekki farið til Rúss-
lands."
„Þvert á móti“, sagði Schmitt,
„hafa þeir fengið mjög góðar upp-
lýsingar. Þeir vita meira að segja,
að þú ert ekki tíður gestur hjá
Rosemarie, — nema þú hafir hugs-
að þér að venja þangað komur
þínar framvegis . . . “
Wallnitz bandaði hendinni kæru-
leysislega frá sér.
„En þeir vita, að ég . . . “ hélt
Schmitt áfram. „Þá langar ekki
til að vita neitt um ferðalag þitt
sem slíkt, heldur'áhrif þess á við-
skipti okkar. Þetta eru einkenni-
legir tímar, Walter, finnst þér það
ekki? Allt á að vera svo heil-
steypt. Krupp gamli seldi fall-
byssur . sínar hverjum, sem hafa
vildi, og það fannst engum neitt
athugavert við það, ekki einu
sinni, þegar þær hófu skothríð
hver á aðra. En við . . .“
„Já“, sagði Wallnitz, „það er
náttúrlega ekki beinlínis hægt að
•skjóta því, sem við framleiðum,
en það er hverju orði sannara,
að siðferðisblærinn er orðinn mik-
ill á hergagnasölunni nú á dög-
um.“
„Hermenn drekka líka mjólk,
— er það það, sem þú ætlaðir að
segja? Er þurrmjólk á svarta list-
anum?“
42
tekið til mat og búið upp rúm
handa ykkur öllum. Það er það,
sem þér eigið að gera.
— En . . . Hún var svo undr-
andi, að hún vissi ekki, hvað hún
átti að segja. — En þér eruð að
spauga, hr. Pendleton . . .
— Spauga. Mér hefur aldrei
verið meiri alvara! Eg hef loksins
fundið frænku mína og hef tekið
hana með mér hingað til London.
Og nú er ég í þeirri aðstöðu að
geta gefið henni heimili, en ég
hef enga konu, sem getur hjálpað
henni, ráðlagt henni og kennt
henni, hvernig hún á að klæða
sig, og fylgzt með henni, þegar
hún fer í samkvæmi. Því sagði ég
við sjálfan mig. „Eg hef þó mína
góðu vinkonu, frú Harborough, ég
er viss um, að hún vill hjálpa
mér. „Þess vegna ók ég rakleiðis
hingað til að bera þessa tillögu
fram við yður og þá kemst ég að
því, að þér eigið að setjast að í
einhverju kofaskrifli f Leicester-
héraði án þess að hugsa um,
hvernig börnin og Ayah myndu
þrífast þar . . . ég . . .
— Ó, hamingjan góða, hættið
þér! Laura hló og grét í senn. —
Eg vil alls ekki fara til Leicester,
ég hata tilhugsunina eina. Eg er
engin kennslukona, og ég veit, að
börnin myndu ekki kunna við sig
þar heldur.
— Þá liggur málið ljóst fyrir,
þér komið og aðstoðið Horatiu,
sagði hr. Pendleton.
— En minn góði hr. Pendleton,
þér gleymið börnunum . . .
— Eg gleymdi þeim alls ekki.
Húsið er nógu stórt fyrir tíu í
viðbót. Takið þau öll með, góða
mín, ef þér viljið bara koma sjálf-
ar.
Hann leit áhyggjufullur á hana.
— Þér hafið tár í augunum, sagði
hann. — Hef ég verið slæmur við
yður?
— Slæmur? þér? hrópaði hún.
Svo rétti hún honum höndina. —
— Við komum með innilegri gleði.
Frú Ernest Harborough var
sannarlega fjúkandi reið við svil-
konu sína fyrir að taka slíka
skyndiákvörðun — og án þess að
ráðfæra sig við þau, og hún lét
ekki undir höfuð leggjast að sýna
það. En þegar Ernest hafði jafn-
að sig eftir mestu undrunina, tók
hann þessu skynsamlegar. Eins og
hann sagði við konu sína, þá var
bersýnilegt, að maðurinn var rík-
ur, hver vissi, hvað úr þessu gat
orðið. Að minnsta kosti myndi
hann eftirláta henni fáeina skild-
inga, þegar hann dæi.
Og svo var hús Edwards Pendle
tons í London opnað og innréttuð
barnaherbergi á efstu hæð og öllu
komið í stand, svo að Ayah og
börnin gátu flutt þar inn. Barn-
fóstra var ráðin handa yngri telp-
unum, og drengirnir voru innrit-
aðir í Etonskólann, en þar hafði
hr. Pendleton sjálfur hlotið mennt
un sína.
Og Laura gekkst með áhuga
upp f verkefni sínu, sem sé að
gera Horatiu að dömu. Hún réð
danskennara, tónlistarkennara,
frönskukennara og var sjálf alltaf
viðstödd, svo að hún gat fylgzt
með framförum Horatiu.
Sjálf kenndi hún henni að
sauma út, og meðan þær sátu
•saman á kvöldin sögðu þær hvor
annarri frá því, sem borið hafði
fyrir þær í lífinu, og milli kvenn-
anna tveggja þróaðist heil og inni-
leg vinátta, hr. Pendleton til mik-
illar gleði.
Stundum bauð hann þeim með
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
ERFINGINN
sér í leikhús eða í óperuna og fólk
fór að tala um, hver hann væri
þessi hái, glæsilegi maður með
hvíta hárið, og hvort þessi ljós-
hærða, unga stúlka [ stórkostlega
kjólnum úr indversku silki væri
týndi erfinginn, Horatia Pendle
ton.
Þegar hár Horatiu fékk að
vaxa óhindrað, fór það að liðast,
og kjólarnir, sem Laura valdi
duldu, að kannski vantaði eitt-
hvað á stöku stað, en undirstrik-
uðu grannt mitti og ávalar axl-
irnar. Horatia var námfús og vilj-
ug að læra og fræðast og kvart-
aði eikki yfir öllum kennslutím-
unum, ef hún gat aðeins fengið
að ríða um ga-rðinn á hestinum
Hvítstjarna, sem hún unni ofur-
heitt. Og hr. Pendleton skrifaði
Jeremías Smallbones og bauð hon-
um stöðu sem hestaveini, og þá
var hamingja Horatiu fullkomn-
uð.
Hin rómantíska saga um, hvern-
ig hr. Pendleton hafði leitað
frænku sinnar, varð fljótlega að-
alumræðuefnið í klúbbum og
tízkusölum f London, þótt enginn
kæmist að því, hvar hann hafði
fundið hana. Þetta haust fór
Horatia að taka þátt í samkvæm-
islífinu, og í fylgd með henni var
hin vingjarnlega og laglega frú
Harborough, skreytt hinum glæsi-
legu indversku gimsteinum.
Frændi Horatiu fylgdist stoltur
með því, að hver dans var pant-
aður hjá henni á hverjum dans-
leik. Og kvöld eitt á dansleik
kom hún allt [ einu auga á hr.
Latimer, sem sveiflaði dömu í
vals fáeina faðma frá henni. Aldr-
ei þessu vant virti hann hana
fyrir sér með auðsærri velþóknun.
Hún var því undir það búin,
þegar frændi hennar kom til henn
ar eftir dansinn með hr. Latimer
og kynnti hann fyrir henni.
— Hr. Latimer segist vera
gamall kunningi þinn, góða mín,
sagði hann.
— Hr. Latimer! Hún brosti
kuldalega við Richard og hneigði
sig virðulega eins og danskenn-
ari hennar hafði kennt henni.
— Já, við erum sannarlega
gamlir . . . kunningjar . . . ekki
satt. Mig minnir, að ég hafi séð
yður í garðinum um daginn, en
ég var ekki viss. Hafið þér enn
sömu hestana?
Hún hló að honum, en í þetta
skipti hafði hann ekkert á móti
því. Hver hefði trúað, að hárið á
henni gæti liðazt svona töfrandi?
Og hver hefði getað ímyndað sér
að hún hefði svona grannt og fag-
urt mitti og fallegar axlir?
— Madam, ég skammast mín,
sagði hann auðmjúkur.
Hún yppti öxlum léttilega.
— Skammizt yðar fyrir hvað,
hr. Latimer? Eg er hrædd um, að
ég skilji yður ekki. Þegar hr.
Pendleton snéri sér frá þeim til
að heilsa kunningja, hélt hún á-
fram: — Fyrir að hafa verið
þjónustustúlku hjálpsamur? Eða
fyrir að sýna hestasveini vinsam-
legan áhuga? Það er engin ástæða
til að skammast sín fyrir það. En
nú sé ég dömu þarna við hliðina
á frú Harborough, sem horfir á
yður.
Hann leit um öxl og sá, að móð
ir hans veifaði til hans.
— Má ég fá þann heiður að
dansa næsta dans ‘við yður?,
spurði hann, áður en hann gekk
til móður sinnar.
— Ekki næsta, því miður. Eg
hef þegar lofað Robert Clayton
þeim dansi, hann kvaðst þekkja
yður. Hún kinkaði kolli í áttina
til hávaxins, ljóshærðs og glæsi-
legs manns.
Hr. Latimer leit fýlulega á vin
sinn, svo gekk hann yfir gólfið.
— Frú Harborough var að
segja mér skelfilegustu hluti um
ástandið í Indlandi, góði minn,
sagði frú Latimer við son sinn. Og
frú Harborough kinkaði kolli til
þeirra og gekk til annars kunn-
ingja.
Þá hvíslaði móðirin bak við
blævænginn: — Svj að þetta er þá
stúlkan. En hún hefur alls ekki
músgrátt hár, Richard! Og hún
er hreint ekki hversdagsleg, þvert
á móti, og vöxturinn ágætur. Eg
skil sannarlega ekki, hvað þú
varst að hugsa, þegar þú lékst
svona á mig. Og hún hefur einkar
fögur augu, það er eitthvað hress
T f M I N N, fimmtudagur 3. janúar 1963.
14