Tíminn - 23.03.1963, Blaðsíða 2

LEIÐIST AD SKRIFA
LEYNIL ÖGREGL USÖGUR
Agatha Christie, hin ókrýnda
drottning leynilögreglubókmennt
anna, eins og hún hefur oft
veríð nefnd, á tryggan lesenda-
hóp hér á landi, eins og alls
staðar annars staðar í heimin-
um. Okkur fannst ekki úr vegi
að birta viðtal við hana, þar
sem flestir mundu hafa áhuga
á að lesa eitthvað um þann leyni
lögregluhöfund, sem veitt hef-
ur þeim cinna ánægjulegastar
eða ógnvænlegastar kvöldstund
irnar í skammdeginu.
Blaðamaðurinn, sem viðtalið
hefur, segir, að sjálf minni
Agatha mikið á Miss Marple,
eina aðalsöguhetju sína. Hún
virðist vera feimin og gjóti
tortryggnislegu auga til segul-
bandsins. Hún byrjar á því að
svara spurningum um bernsku
sína.
— Eg var yngsta barnið á heim
ilinu og í nágrenninu voru engin
börn á mínum aldri, svo þar af
leiðandi dundaði ég mér í garð-
inum við að ímynda mér alla
mögulega hluti. Eg lifði satt að
segja mínu eigin lífi, og þegar
ég hitti önnur börn, sagði ég
þeim sögur og ævintýri. Eg gekk
aldrei í skóla, en lærði heima og
sankaði svona hinu og þessu að
mér. Eina reglulega kennslan,
sem ég nokkurn tíma hef haft,
var í píanóleik og söng. Eg dvald
ist tvo vetur í París við tónlist-
arnámið, en ég var of taugaó-
styrk til að geta orðið píanóleik-
ari, ég mundi hafa fengið tauga-
áfall á hverjum hljómleikum.
Mér gekk betur með sönginn, en
röddin var ekki nógu sterk fyrir
óperur, svo ég söng aðallega á
hljómleikum. Um þétta leyti var
ég einnig mjög hrifin af kveð-
skap, ég skrifaði feikn af kvæð-
um og sum þeirra voru birt í
tímaritum. Og þegar ég var átján
eða nítján ára kom út eftir mig
kvæðabók „The Road oft
Dreames", en ég verð að viður-
kenna, að hún var ekki beinlínis
góð.
Þegar ég byrjaði að skrifa
leynilögreglusögur var ég undir
áhrifum fr'á Sherlock Holmes.
Það var systir min, sem fékk mig
til að byrja með því að segja,
að það væri reglulega erfitt að
skrifa leynilögreglusögu. Eg var
á öðru máli og því til sönnunar
byrjaði ég að skrifa „The Mysteri
ous Affair at Styles“. Þetta var
árið 1914, en þá vann ég á spít-
ala og fékk mikinn áhuga á eitri
og öðru þess háttar, og þá þekk-
ingu notaði ég svo í bókina. Það
tók mig hálft annað ár, að skrifa
bókina, en ég hafði auðvitað
ekki míkinn frítíma. Svo byrjaði
hin vanilega píslarganga til
útgefandanna, ég held að það
hafi liðið þrjú ár þangað til
Bodley Head gaf hana út og sal-
an var svona vel sæmileg.
Það fór ekki að ganga reglu-
lega vel fyrir mér með leynilög-
reglusögurnar, fyrr en þriðja bók
in var birt sem framhaldssaga í
dagblaði, fyrir það fékk ég £ 500
og þá keypti ég mér bíl, en það
var munaður, sem ég hélt að ég
mundi aldrei geta veitt mér.
Sumar dt bókum mínum hafa
verið umskrifaðar fyrir kvik-
myndir, en mér hafa fundizt þær
tilraunir ílestar vera misheppn-
aðar. í einni þeirra er Poirot
gerður að ungum spjátrungi, sem
á í væmnu ástarævintýri. Eg tók
því sjálf að mér að umskrifa bæk-
Agatha Christie
veit ekki að ég get ekki þolað
hann. Mér hlýtur samt að hafa
geðjast vel að honum í fyrstu.
Fyrir utan leynilögreglusög-
urnar hef ég skrifað nokkrar
skáldsögur undir nafpinu Mary
Westmacott, en þær seljast ekki
vel miðað við þær fyrrnefndu.
Samt er ekki hægt að segja, að
þær seljist illa. Eg held að ástæð
an fyrir þeím skrifum sé ein-
göngu tilfinningaleg, þar sem
mér finnst mjög gaman að skrifa
þess háttar skáldsögur. Eg hef
aftur errga ánægju af því að
skrifa leynilögreglusögur. Mér
finst gaman að hugsa um
„plottið“, en ekki að skrifa þær,
það er eins og hver önnur vinna,
en með henni sá ég fyrir mér og
dóttur minni í mörg ár.
En það er ekki svo auðvelt að
hætta að skrifa bækur, sem
seljast vel. Eitthvað verður að
koma upp í skattana. Þó að leik-
ritin gefi mikið í aðra hönd,
kemur ýmislegt þar til greina.
Músagildinna t.d. á sonarsonur
minn. Eg gaf honum bókina áð-
ur en leikritið var nokkurn tíma
sýnt. Hann er stálheppinn í öllu,
sem hann kemur nálægt. Eg hef
íjölskyldutryggingu, eins og
margir aðrir nú á tímum, og af
henni hef ég fastar tekjur.
Eftir því sem útgefendur mínir
segja mér seljast bækur mínar
betur en nokkru sinni fyrr. Eg
hélt að seinasta bókin mín, sem
er smásögur, mundi ekki seljast
eins vel, en hún rennur út. Eg
var vön að skrifa tvær leynilög-
reglusögur á ári, en nú orðið
ekki nema eina. f fyrra var ég
lengi í skemmtiferð í Indlandi,
svo að ég gat ekki fullgert bók,
en það komu sem sagt smásögur
í staðinn. Þegar ég fer í forn-
leifaleiðangra með manninum
mínum, verður oft lítill tími til
ÞOL/R EKKI POIROT
urnar, og byrjaði á „The Little
Niggers“, sem sýnt var í byrjun
stríðsins. Síðan þá er alltaf verið
að sýna leikrit eftir einhverri af
sögum mínum í London. Nú er
það „Músagildran", sem hlotið
hefur ótrúiegar vinsældir.
Það tekur mig í rauninni þrjá
mánuði að skrifa eina bók, og
ef vel stæði á gæti ég skrifað
hana á mánuði með því að vinna
4—5 stundir á dag. En það er
alltaf eitthvað annað sem glepur,
svo að það vilja verða sjö mánuð-
ir, sem fara í eina bók. Fyrst hef
ég auðvitað dottið ofan á hug-
myndina að bókinni, og það er
öllu skemtilegra en skriftimar
sjálfar. Það hefur mikið verið
talað um í>að, að ég fái hugmynd
ir, þegar ég sé i bað'i og birði
epli, en það er nú dálítið ýkt,
þó að mér þyki auðvitað gott að
hugsa í baði um leið og ég borða
epli. Það er enginn, sem á auð-
velt með að trufla mig í þannig
aðstæðum. Hugmyndir þessar eru
stundum þrjú ár að mótast, og
stundum ekki nema tvo til þrjá
mánuði, og sum'ar þeirra reyn- j
ast líka ónothæfar eða eru geymd
ar til betri tíma.
Annars hefur margt breytzt á
svo löngum tíma, Captain Hast-!
ins, vinur Poirots, sem greini-1
lega var skapaður eftir fyrir-
mynd Sherlock Holrnes, virtist
alltaf verða meira og meira
óraunveruiegur, þangað til 'ég
hætti alveg við hann. í síðustu
bókunum, sem hann var í,
skemmdi hann allt saman. Það er
líka þess vegna, sem ég læt helzt
ekki kvikmynda hann eða Poirot
Poirot er algjör gervifígúra, það
fyrirfinnast ekki svona leynilög-
reglumenn, ég hef að minnsta
kosti ekki heyrt þeirra getið. j
En ég verð að halda áfram að
skrifa um Poirot, því það er það
sem fólkifs vill, en hann er al- í
gjörlega ónothæfur á leiksviði
eða í kvikmynd. Annars held ég
að fólk lialdi jafnmikið upp á
Poirot og Miss Marple. Sumir|
skrifa og biðja um fleiri Poirot
sögur, þeim geðjist ekki að Miss ‘
Marple og aðrir segjast vera svo
ánægðir yfir Miss Marple, en
þeim sé illa við Poirot. Þó er ég
hrædd um, að Poirot eigi meiri
vinsældum að fagna. Það skrífar,
að ég hljóti að elska hann. Það
skrifta, því að ég hef mikinn
áhuga á uppgreftrinum.
Ef ég hefði ekki orðið rithöf-
undur, veit ég varla hvað ég hefði
lagt fyrir mig. Þó hefði ég haft
gaman af að reyna við högg-
högmyndaiist en ég hefði sjálf-
sagt aldrei orð'ið góð á því sviði.
Jú, ég hefði gjarnan viljað verða
hjúkrunarkona. Það starf hefði
veitt mér mikla ánægju.
Starf hyggingarfulltrúa
Kópavogskaupstaðar
er laust til umsóknar. Upplýsingar um menntun
og fyrri störf ásamt meðmælum berist skrifstofu
minni fyrir 1. maí n.k.
Starfið verður veitt frá 1. júlí n.k.
Kópavogi, 21. marz 1963.
Bæjarstjórinn.
LÖGTÖK
Að kröfu gjaldheimtus.tjórans f.h. Gjaldheimtunn-
ar í Reykjavík og samkvæmt fógetaúrskurði, upp-
kveðnum 21. þ.m., verða lögtök látin fram fara
til tryggingar ógreiddum fasteignasköttum og
brunabótaiðgjöldum til borgarsjóðs Reykjavíkur,
en gjalddagi þeirra var 15 janúar s.l.
Lögtökin fyrir framangreindum gjöldum, ásamt
iráttarvöxtum og kostnaði, verða látin fram fara
ð 8 dögum liðnum frá birtingu þessarar auglýs-
ngar, verði þau eigi að fullu greidd, innan þess
tíma.
Yfirborgarfógetinn í Reykjavík,
21. marz 1963,
Kr. Kristjánsson.
Hljóðir menn
og hugsandi
Það er farið að vekja athygli
um land allt, að Alþýðubanda-
lpigið er cini þingflokkururlnin,
sem hvergi hefur birt fram-
boðs'lista. „Unnendur rökréttr-
ar hugsunar“ skýra þet'ta á
þann veg, að beðið sé eftir því
a'ð fá eina „iínu“ úr Austur-
heimi í stað tveggja. Þetta kvað
þó vera vonlítið, því að Mao er
nýbúinn a'ð bjóða Krustjoff á
kappræðufund í Peking — og
ekki ólíklegt að „mínum
manni“ í Moskvu þyki nú skör-
in farin að færast upp í bekk-
in.n. Yfir öllu þessu eru íslenzk-
ir komúnistar. hl jóðir og hugs-
andi.
Hvað tefur jarð-
i
ræktarlögin?
Á Alþimgi var fyrir nokkr-
um dögum útbýtt mjög fyrir-
feiðarmiklum skjölum fiá rík-
isstjóminni um flugmál, al-
mannatrygigingar, rithöfunda-
rétt o. fl., og er ekki nema
gott um það að segja, að vinna
hefur verið löigð í endurskoð-
un þessara mála. Um sum
þessara mála liefur þess verið
getið, að þau komi óbreytt frá
nefnd. Getur það líka verið
gott, að stjómin sé ekki að
krukka í þáð, sem aðrir hafa
vel unnið. En í sambaudi við
framkomu þessara miklu þing-
skjala, verður sumum að
spyrja: Hverju sætir það, að
jarðræktarlögin fá ekki sömu
meðferð? Endurskoðun þeirra
í milliþinganefnd, sem kjörin
var á Búnaðarþingi á sínum
tíma, er fyrir löngu lokið, og
frumvarpið afhent landbúnað-
arráðlterra. Ráðlierra kvað
hafa skipað nýja nefnd í mál-
ið fyrir jólin, til áð endurskoða
endurskoðunina, undir forystu
Péturs Gunnarssonar. Og þar
við situr.
Á nýafstöðnu Búnaðar-
þingi var mikill áhug.i fyrir að
vita afdrif þessia máls og fá
það til meðferðar að nýju, ef
um breytingar væri að ræða.
Hið þögla svar Inigólfs land-
búnaðarráðlierra, fyrir munn
stjómarinnar þýðir: „Hafðu,
bóndi minn, hægt um þig“.
Þeir hurfu af
listanum
Eftirtekt hefur það vakið í
sambandi við framboðslista
Sjálfstæðisflokksins í Norður-
landskjördæmi eystra, að af
listanum hafa horfið bændur
og búlærðir menn.
Ámi Jónsson tilrauniastjóri,
sem er kunnáttumáður í al-
mennum landbúnaðarmálum
oig áhugamaður á þeim sviðum,
var þurrkaður út af listanum.
Söinu örlöig hlutu bændurnir
Jóhanncs Laxdal í Timgu og
Baldur Jónsson, fyrrv. bóndi
í Garði.
í Stað þessara manna voru
settir á Listann menn með allt
önnur sjónarmið. Þannig hef-
ur Sjálfstæðisflokkurin.n enn
einu sinni sýnt Norðlendingum
hug sinn til landbúnaðarmála
— í verki. — (Dagur).
2
TÍMINN, laugardaginn 23. marz 1963 —