Tíminn - 11.04.1963, Blaðsíða 9

Tíminn - 11.04.1963, Blaðsíða 9
SLEIT EKKILEIK FYRR EN LOG REGLAN KOM Á VETTVANG Tuthjgu ár í ævi manns ©ru í sjálfu sér langur tími — enn þá lengri þætti manni tutt ugu ár skoðuð ( Ijósi starfs- tfma knattspyrnudómara og alveg sérstaklega ef hann er íslenzkur. Knattspyrnuíþrótt- in á fslandi á að baki sér til- tölulega langa sögu — ef mið sð er við aðrar flokkaíþróttir — eg sem betur fer, eru helztu heimildir um hana rit- aðar og geymdar í formi blaða og bóka. Ef við flettum blöðum getum við lesið um frækna knattspymu- garpa, sem geystust um velli og voru víðfrægir fyrir skot með blá- tánni — það var sama hvor fótur- inn var notaður — á íuttugu til þrjátfu metra færi, sem hðfnuðu eins og þrumur í markið — við getum líka lesið um martanenn, sem léku sér að verja vítaspymur, jafnvel þótt þeim ^iefði orðið sú skyssa á að varpa sér í skakkt hom, — við getum enn fremur lesið um fræga bak- verði, sem voru annálaðir fyirr að ítanda alltaf fjrrir sínu, með við- umefni eins og „Stalín“ og „Klett- urinn." — Já, við getum yfir höf- uð lesið eitthvað um alla þá, sem höfðu knattspymu að leik, um skin og skúrir á ferli þeirra — og látið okkur nægja að skyggn- ast ekki á bak við þann bláma, sem tími og fjarlægð hafa ofið ævintýralegum litum. En þrátt fyr ir, að við vitum svona mikið um knattspymumennina sjálfa — þá vitum við næsta lítið um skugga þeirra, knattspyrnudómarana, sem eru svo nátengdir knattspyrnu- fþróttinni, að það væri hæpið að hún stæði úndir sjálfri sér, ef þeirra nyti ekki við — það litla, sem getið er um knattspyrnudóm- era á blöðum sögunnar, er hér um bil allt vitnisburður um skammir og svívirðingar í þeirra garð — og hafi þeim einhver tíma ver- ið hrósað, þá getum við verið viss nm það, að varla meira en helm- ingur knattspyrnuáhorfenda hef- ur verið sammála um að viðkom- andi hafi átt það hrós skilið. Okkur datt í hug um daginn, þegar við fréttum að einn um- deildasti knattspyrnudómari, sem við þekkjum í dag, Guðbjörn Jóns- son úr KR, ætti tuttugu ára starfs a'mæli sem knattspyrnudómarh að gaman væri að rekja úr honum garnirnar ofurlítið og spjalla við hann um dómaraferilinn — að vísu reyndist það ekki auðsótt — en begar til kom urðum við ekki ein ungis vitni að óvenjulegum dóm- aiaferli, heldur sögu knattspymu- manns, sem er fæddur og uppal- inn í vesturbænum — að sjálf- sögðu verið í KR frá því að hann man eftir sér og margfaldur ís- landsmeistari með því félagi — við komumst í kynni við sögu klæð- skerans, sem fór til Frakklands rétt eftir stríð'slok og smyglaði dollurum, földum í sokkunum, inn í landið og við kynnumst einnig knattspyrnumanninum, sem Frakk — Rætt við GuSbjörn Jónsson, knattspymudómara ar hófu upp í skýin af því að hann var frá íslandi — þetta var um sama leyti og Albert Guð- mundsson var að komast á hátind frægðar sinnar í Frakklandi — og loks fengum við smá þef af góð- um þjálfaraferli. En það fer fjarri því, að hægt sé í örstuttri blaða- grein að gera öllu þessu skil og því verður stiklað á stóru, en fyrst og fremst reynum við að halda okkur við dómaramálin. Af eðlilegum og skiljanlegum ástæðum er ekki nema rétt, að við spyrjum Guðbjörn allra fyrst, hvaða atvik honum sé minnisstæð- ast á dómaraferlinum. — Mér verður leikurinn milli Fi-am O'g Vals í haustmótinu 1957, sem ég dæmdi, alltaf minnisstæð- astur, vegna þess að ég slapp ekki frá honum án aðstoðar lögreglu- sveitar, sem mér var sérstaklega send til hjálpar. í leiknum hafði ég rekið tvo Valsmenn út af vell- inum og litlu síðar þann þriðjá, sem bað mig um að vísa sér út af, en áður hafði ég dæmt tvær yítaspymur á Val í leiknum. Mikil ólga hljóp í áhorfendur við þetta ailt saman og þegar líða tók að leikslokum, sá ég fólk í vígahug safnast saman við nyrðra markið og útganginn — hátt á annað þús- und manns — og reiði þess beind- ist gegn mér. Satt að segja leið mér ekki allt of vel og var ég að renna augunum umhverfis völl inr, í leit að heppilegri útgöngu- leið. — Það leið óðum að leikslok- um og mér var sannarlega ekki far ið að lítast á blikuna, en þá sá ég einn vallarstarfsmanninn koma hlaupandi eftir hliðarlínunni og hann hrópaði til mín að ég skyldi ekki slíta leiknum fyrr en lögreglu lið, sem væri á leiðinni væri kom- ið. Eg varð rólegri við þessi tíð- ind og einbeitti mér að leiknum, en gætti þess um leið að færa mig nær útganginum. Mér fannst heil eilífð líða, þar til lögreglan kom — og ég get upplýst það nú, að ég lét leikinn standa þremur til fjór- um mínútum lengur en lög- legt er, á meðan ég beið eftir lög- reglunni, en um leið og ég sá lögreglumennina raða sér upp við útganginn sleit ég zeiknum —og þá hófst mikið kapphlaup milli fólksins annars vegar og lögregl- unnar hins vegar um að ná í mig og sem betur fer sigraði lög- reglan í það skipti, og sló hring í kringum mig og bjargaði mér út af vellinum. — Þetta hefur náttúrlega haft einhver eftii'köst? — Já, Valur kærði mig fyrir Vnattspypuráðinu fyrir staðlausr dóma, en lokin urðu þau, að é& var sýknaður af ákærunni, en þeir itíikmenn Váls, sem reknir höfðt verið út af, voru allir víttir. — Er þetta ekki í eina skiptið, sem þú heíur þurft á lögreglu- vernd að halda? — Nei, lögreglan hefur þrisvar sinnum orðið að veita mér vernd, en útlitið hefur samt sem áðu; aldrei verið jafn ískyggilegt oj í fyrrgreindum leik — mér gek'k satt að segja illa að sofna um kvöldið eftir leikinn við tilbugs- unina, enda er múgæsing hættu- legt fyrirbrigði. Annars minnist ég þess, að í leik skömmu síðar vísaði ég leikmanni út af og er ég sleit leiknum og var á leiðinni út af var ráðizt á mig og ég sleginn niður, en nokkru síðar var ég gerð ur að milliríkjadómara og má því segja, að enginn verði óbarinn biskup. — Þið eruð sem sé ekki öfunds verðir dómararnir? — Nei, dómararnir eru vissu- lega ekki öfundsverðir — þeir þiggja ekkert fyrir störf sín, en leggja sig í mikla hættu og þeir fá ekki aðeins skammir frá áhorf- endum, heldur hafa blaðamenn al- veg sérstaka ánægju að skamma og klípa þá. Það sem verra er, að þetta lendir ekki einungis á þeim sjálfum — heldur ættingjum þeirra. í alþjóðaknattspyrnulögun- um eru dómarar sérstaklega var- aðir við blaðamönnum — þeir eru stórhættulegir — enda hef ég pass að mig á því, að ræða aldrei við blaðamenn eftir leik um atvik, sem skeð hafa — reyndar með einni undantekningu, en í leik á síðasta sumri komu þeir til mín í leikhléi og fóru að spyrja mig út úr — þá sneri ég blaðinu við og birti viðtal við vin minn Frí- mann Helgason og átti það reynd- ar erindi til flestra blaðamann- anna og verð ég að segja eins og er, að þeir báru sig heldur illa eftir að það birtist, enda munu þeir vera viðkvæmari en við dóm ararnir fyrir Skvettunni. Blaða- menn mættu gjarnan fá smásýnis horn af skömmum. — Konan mín hefur oft beðið mig að hætta dóm arastörfunum eftir að hún hefur lesið blöðin, en ég geri þeim það ekki til þægðar að hætta. — En ekki dæmirðu bara vegna blaðamannanna? — Líf mitt hefur að mestu leyti snúizt í kringum knattspyrnu og á knattspyrnuvellinum hef ég lifað margar af mínum beztu stundum. URSIITALEIKURISLANDS- MðTSINS IBRIDGEIDAG Sveitakeppni íslandsmóts- ires í bridge lýkur í dag í Skátaheimilinu og mætast þá tvær efstu sveitirnar í lands- liðsflokknum, sveitir Einars Þorfinnssonar og Þóris Sig- urðssonar og má búast við að úrslit í þeim ráði hvor sveit- in hlýtur íslandsmeistaratit- ilinn. Leikurinn verður sýnd- ur á sýningartöflunni. Eftir þrjár umferðir í landsliðs flokknum var sveit Einars efst með 18 stig, sveit Þóris hafði 17 stig, sveit Agnars Jörgenssonar 8 stig, sveit Ólafs Þorsteinssonar 5 stig, sveit Laufeyjar Þorgeirsdótt- ur 4 stig og sveit Jóns Magnússon, ar 2 stig. Fjórða umferð hófst í gærdag og eftir 16 spil var staðan þannig: Sveit Þóris hafði 56 stig gegn 15 stigum sveitar Ólafs, sveit Agnars hafði 20 stig gegn 17 stig um sveitar Einars og sveit Jóns I hafði 51 stig gegn 19 stigum Lauf- eyjar. í meistaraflokki er keppni lokið í riðlum, en 11 sveitir kepptu í ! flokknum. Efstar urðu sveitir Jó- hanns Jónssonar og Torfa Ásgeirs- I sonar, Reykjavík, með 28 stig, I þriðja sveit Mikaels Jónssonar, Ak- ureyri, með 24 stig og fjórða sveit Ólafs Guðmundssonar, Hafnarfirði með 19 stig. Þessar sveitir munu spila úrslitakeppni og færast tvær þær efstu upp í landsliðsflokk. Hvað er þá eðlilegra en maður veiti sjálfum sér þá gleði að fórna ein'hverju af frítímunum til að dæma og rétta um leið æskunni örvandi hönd? Annars hefur orð- ið nokkuð mannfall í mínum vina hóp, eftir að ég fór að dæma og það er kannski stærsti gallinn. Það er ekki hægt að skilja við Guðbjörn svo að knattspyrnuferill hans sé ekki rakinn lauslega. Hann byrjaði að æfa sem smá- strákur í KR — ásamt eldri bræðr um sínum, Sigurjóni og Óla B. — og byrjaði að leika með KR ellefu ára gamall, þá í 3. flokki, en í meistaraflokk komst hann átján ára gamall. Með KR lék Guðbjörn í 28 ár og vissulega hefur á mörgu gengið. Hann lék alla tíð stöðu bakvarðar og þótti alltaf í grimm- ara lagi, enda fékk hann viður- nefnið „grimmilíus". Tæplega hef ur nokkur maður fengið að kenna eins mikið á kaupmennsku lands- liðsnefndar og Guðbjörn, en eng- inn maður hefur verið eins oft varamaður í landsliði og hann og er til saga um það, að Guðbjörn mætti alltaf samvizkusamlega sem varamaður, nema einu sinni, en þá treysti hann sér ekki til að mæta, þar sem hann var að halda upp á fimm ára afmæli þess, að bann var valinn sem varamaður í landslið í fyrsta skipti. Það má geta þess, að í viðtali sem birtist í einu blaðanna við hinn fræga landsliðsútherja, E’ll- ert Sölvason (Lolla í Val) segir 'hann, að Guðbjörn í KR sé bezti og minnisstæðasti bakvörður, sem hann hefur leikið á móti — það var sama hvernig ég reyndi, sagði hann, það var eins erfitt og að ætla sér að fara í gegnum stein- vegg að fara fram hjá Guðbirni og isegir það sína sögu. Árið 1947 skrapp Guðbjörn út til Frakklands til að fullnema sig í klæðskeraiðninni og dvaldist hann í fjóra mánuði ytra. Frakk- land var þá ekki fyllilega risið úr rústum styrjaldarinnar og mikið ófremdarástand í landinu. Mátti t d. ekki fara með erlendan gjald eyri inn í landið og faldi Guð- björn dollara, sem hann hafði meðferðis í sokkunum á meðan hann fór í gegnum tollskoðunina. í Frakklandi hafði Guðbjörn tals- verð samskipti við Albert Guð- mundsson, sem þá lék með Nancy og höguðu atvikin því þannig til, að Guðbjörn æfði um tíma með Nancy — og af því að fsland var undraland knattspyrnunnar vegna Alberts — álitu Frakkar, að Guð- björn hlyti að vera sjení og fyrir bragðið keppti hann með vara- og áhugamanna- og aðalliði Nancy og stóð sig vel. Síðari árin hefur Guðbjörn snú ið sér að þjálfun og hefur m. a. verið þjálfari í Hafnarfirði, Akur eyri, Keflavík og hér í Reykjavík Þess má geta að Guðbjörn tók við þjálfun meistaraflokks Keflavík- ur í fyrra, en þá var liðið í 2. deildinni, — árangurinn lét ekki á sér standa, en eins og kunnugt er vann Keflavíkurliðið keppnina í 2. deild og leikur í 1. deild á þessu ári. — alf. T f M I N N, fimmtudagurinn 11. apríl 1963 9

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.