Tíminn - 17.08.1963, Blaðsíða 9

Hafa sangstörfirr verlö ólaun-
08?
Já, sjálfboðavinna hjá öllum
kórfélögum.
Hefur þú ekki áhuga á að upp
kom'rzt hln margumrædda kísil-
gúrvlnnsla vlS Mývatn?
Jú, au&vitað. Þá mundi fólik-
inu fjölga hér í sveit vegna at-
vinnuaukningar. >á liði ekki
lanigur tími þar til' bolmagn yrði
til að virkja jarðhitann til heim-
ilisnota hér við austanvert Mý-
vatn. Eg tel heppilegt að þétt-
býlismiðstöðvar myndist i sveit-
um.
Ný útfhitningsverðmæti koma
líka allri þjóðinni í góðar þarfir.
Vfltu segja eitthvaS um íslenzk
stjórnmál?
Ef ég leysti frá skjóðunni um
þau, jTði það alTtof langt mál
1 þessu viðtali, þvi um stjórn-
málin hugsa ég allmikið, eins og
þú veizt.
Ég hef alltaf fylgt Framsóknar
flokknuœ að málum frá því að
hann var stofnaður. Tel að hann
hafi verið eini flokkurinn, sem
hafi barizt, raunverulega fyrir
hag bændastéttarinnar og jafn-
framt hag alls almennings i land
inu. t þvi sambandi hefur hann
verið sá flotokurinn, sem stutt
hefur samvinnufélögin og staðið
vörð um samvinnuhreyfinguna i
landinu.
Ertu ekkl bjartsýnn á framtíS
fslemzku þióSarinnar?
Mér er ekki gefin spámannlteg
sýn inn í ókomna tíð til að svara
svona spurningu. Mér kemur í
hug erindi, eftir Jóhann Sigur-
jónsson um Jónas Hailgrímsson.
Jóhann kallar þar Jónas, sem
hann auðvitað elskar þó og dáir,
„óskabam ógæfunnar", og segir:
,,Dregnar eru litfagrar dauðarós-
ir á hrungjörn lauf“------
Það virðist svo sem íslenzka
þjóðin hafi orðið óskabarn ógæf-
unnar um stund. Pólitískt frelsi
hennar er í dag illa á vegi statt.
Það er í höndum óbilgjarnra, ein
ræðishneigðra valdhafa. Fésterk-
um flotoki fjárhyggjunnar hefur
tekizt að hlaða um hana svörtum
reykskýjum pólitíkur sinnar, sem
blinda hana, svo hún greinir etoki
veginn út í blátæra heiðríkjuna,
heldur viliist leiðina inn í kol-
svarta fépyngjuna.
En innan tíðar skín sólin og
brennir af þessa óhamingju.
Jú, ég er bjartsýnn á ham-
ingju þjóðarinnar — og vU vera
það.
Tveggja flokka stjómarkerfi
VOGAR III.
eins og í Bandaríkjunum —
mundi hafa heilsusamleg áhrif á
þjóðlífið.
Hvað segir þú um trúmállh?
Því miður má finna nokkra
hliðstæðu í trúmálum og stjórn-
málum. Það er leitt til þess að
vita hvernig kinkjunnar menn tog
ast á, og þar er um að ræða íhald
og frjálshyggju. Þjóðin er að upp
lagi frjálslynd og það má vel
fá hana til þess að hlusta á trúar
leg efni og erindi um þau. Hún
vill fá að hlusta á nýjar stefnur
og kynnast visindalegum athug-
unum. Það þýðir ekkert að ætla
sér að kæfa fróðleiksþrána í þess
um efnum. Meginhluti þjóðarinn
ar vill fá lifandi orð af munni
kennimanna kirkjunnar, þar sem
komið er inn á hin daglegu vanda
mál mannlífsins, dyggðir þess og
ódyggðir. Jafnvel pólitík má fljóta
þar með. Hana á síður en svo að
undanskilja siðgæðislegu mati.
Útvarpserindi Árna Ólasonar
blaðamanns, fyrir skömmu flutt,-
mætti vera mörgum kennimanni
fyrirmynd, mikið ágæti var það.
'Hlustar þú venjulega á messur
útvarpslns — og trúarleg erindl?
Já, ég geri það. Þetta er ákaf-
lega misjafnt til mannbóta að
minum dómi. Þar eru stundum
fögur og lifandi orð, krydduð and
ríkum versum bænar eða sálms.
En alltof oft dautt orð og ein-
hæfur upplestur ritningargreinar,
sem eru ungu fólki hebreska. Það
er hægt að hrekja fólik frá útvarp
inu með einstrengingslegu og ó-
meltanlegu efni.
Hvað áttu við?
Ég er t.d. búinn að hlýða lengi
á upplestur úr Davíðssálmunum
og er nú komið í 150. sálm. í
Davíðssálmum er að vísu margt
fallegt og viturlega mælt, en of
mikið er þar af fagurmælgi sí-
endurtekinni og orðatiltækjum,
sem nú eru úrelt og hafa jafnvel
breytt merkingu. Að menn þurfi
t.d. að „óttast guð“ — hræðast
hann á nútíma máli, — til þess
að hann vilji gefa þeim góðar
gjafir, — eins og þar segir —
er börnum og unglingum og
fjölda fólks ómeltanleg fæða. —
Fólk hættir að hugsa og fær óbeit
á þættinum.
Það ætti að breyta þættinum
.Flotoka hann í nokkra flokka. —
Skipta flotokunum á daga. Hafa
einn daginn þátt fyrir 10—14 ára
börn, annan dag þátt fyrir 15—
16 ára unglinga o.s.frv. Undir-
búa þættina með tilliti til hlust-
endanna í hverjum flokki. Þá
mundu fl'eiri gerast góðir hlust-
endur.
Finna þarf leiðir til þess að
auka trúarlegan þroska
þjóðarinnar. Kirkjan hefur þar
mikið verk að vinna og veglegt
þjóðinni til velfarnaðar. Tii þess
að geta leyst sín verkefni er
henni lífsnauðsyn að gera boð
skap sinn skiljanlegan.
Hvaða tómstundaiðja hefur ver
ið þér til mestrar ánægju?
Hljóðfæraleikur, söngur og lest
ur góðra bóka. Ég minnist
margra yndislegra stunda frá
þeim tímum, þegar konan mín
söng og ég lék undir á orgel okk
ar, en hún hafði lært dálítið til
söngs. Nú er hún sjötug orðin
og hætt að syngja. Samt sitjum
við enn þá oft við orgelið og
njótum tóna þess saman.
Þó að ég unni bókum, kann ég
satt að segja ekki að meta tízku
sfcáldskap nútímans o-g held að
það sé því miður ekki elli minni
að kenná. Hins vegar gríp ég oft
td bóka el'dri skáldanna, þegar
ég þarf að hressa upp á hugann,
— og bóka yngri skálda, sem tala
eins og menn með réttu ráði.
Þótt sitthvað sé öðruvísi en þú
vildir að það væri, skilst mér,
að þú getir heilshugar á áttræðis
afmælinu tekið undir með Erni
Arnarsyni, og sagt: „ . . . samt
er gaman að hafa lifað svo langan
dag". Eða er það ekki rétt,
Sigfús?
Jú, vissulega hef ég haft gam-
an af lífinu. Ég hef haft gaman
af að lifa mikið framfaratíma-
bil í lífi þjóðar minnar og kynn-
ast mörgum furðuverkum þekk-
ingar og kunnáttu. Ég er sáttur
við lífi'ð og þaitoklátur fyrir marg-
víslega hamingju, sem það hefur
veitt mér. Ég held mig ekki hafa
skapað gull né græna skóga, en
heldur ekki forarvilpur til eitr-
unar mannlegu lífi.
Gott er nú eftir langan og
stundum talsvert áreynslumi'kinn
vinnudag að lifa í heimagarði
með góðum ævifélaga í skjóll
nærgætinna niðja — og njóta
geisla kvöldsólar.
Áður en ég kvaddi fóltoið í
Vogum HI. fór Sigfús Hallgríms-
son með mér út í allstóran hólma,
sem Húsnesshólmi er nefndur.
Hann er andspænis íbúðarhúsinu,
handan við lítinn vog; gengið út
í hann á brú.
í hólmanum hafa börn Sólveig
ar og Sigfúsar hafið trjárækt
og blómarætot. Er sú gróðrarstöð
helguð gömlu hjónunum og á að
verða minnisvarði. f rjóðri á
hólmanum á að reisa minnis-
mertoi, og hafði Guðmundur heit
inn frá Miðdal að mestu lotoið
að gera minnismerkið, þegar
hann lézt, þó að það sé enn
etoki komið þarna.
Hólminn er þegar orðinn mikil
staðarprýði og ber hugarfari að-
standenda fagurt vitni.
Sigfús fylgir mér að lokum upp
að þjóðveginum. Ég stíg í bifreið
en hann gengur aftur heim til
sín. Hann ber höfuðið hátt eins
og hann hefur ætíð gert: Hrein
skilinn maður, sem ekki hefur,
mér vitanlega, hopað af hólmi
fyrjr neinum vegna minnimáttar-
toenndar eða linku. Sjálfstæður
maður og ráðdeildarsamur. —
Áhugamaður um mannfélagsmál.
Félagshyggjumaður og frjáls-
hyggjumaður. Listhneigður mað-
ur og fegurðardýrkandi. Átlhaga
rækinn og fjölskyldukær maður.
Áttræður sigurvegari á þeim
yelli, sem hann haslaði sér í ör-
lagaglímunni.
Karl Kristjánsson.
Sr. Gisli Brynjólfsson sendir
mér þakkir í Morgunblaðinu 1.
ágúst „fyrir kafla þann er hann
lætur prenta eftir mér í Tíman-
um 24. júlí úr þætti mínum í
Morgunblaðinu 10. júlí s.l.,“ svo
þakkarávatpið sé rétt eftir haft.
En hann bætir við: „Hins vegar sé
ég enga ástæðu til að hefja við'
hann ritdeilur um einstaka kostn-
aðarliði vig byggingar eða aðrar
framkvæmdir í sveitum landsins.
Þag vil ég hins vegar fullyrða,
eftir umsögn þeirra manna, sem
voru að bvggja fjós á s.l. ári, að
þeir komu þeim húsum upp fyrir

Guðmundur Jósafatsson frá Brandsstoðum:
Kvittun til kennimannsins
minni fjarhæð en Guð'mundur til-
greinir (22,767,00 kr. á bás,) þann-
ig að lán þetrra úr Stofnlánadeild-
ínni nægð: þeim nokkurn veginn
fyrfr efmskaupum."
Sr. Gísh vill ekki „hefja rit-
deilur“ við mig „um einstaka kostn
aðarliði við byggingar“. Eg get
vel fyrirgefið það. Hann hafði
ekkert við mig að tala um þessi
mál. Eg sagði í grein minni: „í
;úní 1962 gaf bankinn (þ. e. Fram-
kvæmdabankinn) út gagnmerkt
rit, sem nefnist: Úr þjóðarbúskapn
um“. Þær tölur sem fram koma hér
á eftir, eru allar sóttar þangað, og
þó að p-'i tiiskildu, að tölur árs-
ins 1962 eru sóttar til sömu frum-
beimilda og höfundar ritsins
byggðu á.“ Af þessum orðum er
auðsætt, ag presturinn þarf tð
taka nokkru fleiri á kné sér en
mig, begar til þess kemur að ó-
sanna sögu mína. Honum nægir
ekki að' taka aðalhöfunda ritsins
Hann barf líka að taka alla þá að
ila, sem höfundarnir leituðu ti.
og kenna þeim fræði hins nýjt
íagnaðarloðskapar. Og honun
dugir ekki að taka þessa eim
tölu til mcðferðar, þegar um þaf
er að ræða að sanna, ag ég haf;
farið með geip eitt í grein minni
Hann barf líka að taka töluna
sem ég var með um hliðstæðai:
L-yggingakostnað 1957. Sá saman
burður, sem ég var þar með, sýnli
kaupmát.t lánsfjárhæðanna bæð;
árin. Klerkurinn verður ag gætt
Framhald é 13. tfSu.
T í M I N N, laugardagurinn 17. ágúst 1963. —
9