Alþýðublaðið - 24.12.1952, Blaðsíða 29

Séllinn frá Hálöndum
MEÐAN JÓN SVAF við hlið
hennar, lá Emma og hlustaði í
myrkrinu. Augu hennar voru galop-
5 in, og hún læsti höndunum í sæng-
ina. Hjarta hennar sló alveg eins nú,
| og þegar hún hljóp um hádegið yíir
Glenoblehálsinn til að færa Jóni
matarpakkann og leirbrúsann.
Iíún heyrði tifið í klukkunni —
( Idukkunni, sem fsabel frænka hafði
gefið henni í brúðargjöf fyrir einu
ári. Nú hlaut klukkan brátt að verða
tvö, tíminn, sem hún hafði ákveðið
að flýja. Hún hafði lagt það allt
nákvæmlega niður fyrir sér; hún
myndi komast þessar sjö niílur niður
til kaupstaðarins — og hún myndi
ekki Þurfa að bíða þar lengi eftir
póstvagninum. Það yrði ekki
skemmtilegt, ef hún þyrfti að svara
allt of mörgum spurningum gamla
póstmeistarans.....
Emma sté ga’tilega fram úr rúm-
inu og stóð andartak og virti Jón
fyrir sér. Hún hélt niðri í sér and-
anum og Jagði við hlustirnar — en
: Jón vaknaði ekki.
Septembernóttin var köld, og
é þegar hún fór úr náttkjólnum, fékk
hún gæsahúð um allan kroppinn.
Henni fannst hún lítil og hjálpar-
vana eins og barn. En hún var búin
að taka sína ákvörðun; ekkert gat
stöðvað hana nú — hún vildi ekki
lifa sem fangi alla ævi. Ekki einu
| ■ sinni fyrir Jón.
Það stoðaði ekkert að lala um það
| við hann; hann myndi aldrei leyfa
henni að iara, hann myndi aldrei fá
skilið, hvernig henni leið — þessa
bræðilegu éinmanakennd. Hvernig
v ætti hún að bola við í enn eitt ár í
þessari háskozku afdalasveit....
Jón fann aldrei til einmanakennd-
ar. Hann unni barrskógunum, hrika-
legum fjöilunum og niðandi lækjun-
um. Hún vissi, hvað hann myndí
segja: „Hvað áttu við með því, að
þú getir ekki- verið hér? Ertu ekki
konan mín, eða hvað?“ Og hann
myndi segjaþaði sama tón og ísa-
Hinn frægi, skozki rithöfundur,
R. L. Stevenson (1850—94), sem
m. a. hefur skrifað hina heims-
frægu sjóræningjasögu „Treasure
Island“ (Gulleyjan), hefur einnig
skrifað nokkrar smásögur um líf-
ið í skozku Hálöndunum, þar sem
margt minnir á íslenska staðhætti
til sveita.
bel frænka: „Maður verður að taka
lífinu eins og það er.“
En hún vildi það ekki. Ekki á
meðan til var vagn, sem gat ekið
burt með hana, ekki á niéðan til var
lest, sem hægt var að komast með
til Aberdeen.
Hún klæddi sig eins fljótt og' hún
gat. Því næst tók hún bréfið, sem
‘hún hafði skrifað um kvöldið, og
nækii það í koddann sinn. Með vað-
sekkinn á handleggnum stóð hún
eitt andartak og virti hann fyrir sér
— veðurbitið andlitið, sem í svefn-
inum hafði fengið svo einkennilega
biíðari svip, og óþæga, Ijósa lokkinri,
sem lá yfir enninu á honum.......
Það kom lierpingur í munnvikin,
tárin blinduðu hana og byrjuðu að
renna niður vangana. Það var skelfi.
legt að yfirgefa hann á þennan hátt,
skelfilegt að þurfa að i'ara frá hon-
Saga eflir Roberf L. Sfevensosi
um. En hún vissi, að yrði hún kyrr,
myndi hún missa vitið.......
Ferkantað biaðið, sem hún hafði
fest. á koddann, lýsti mót henni í
myrkrinu; í fyrramálið, þegar hann
■lyfti höfðinu af koddanum til að
brosa við henni, yrði þetta blað það
fyrsla, sem hann kærni auga á.
Ilún fálmaði. sig út, lokaði gæti-
lega á eftir sér og flýíti sér út á
fjallastíginn.
Tunglið vp* lágt á lofti. Exnma sá
það varla fyrir tárum. Hún fylgdi
stígnum út á þjóðveginn, sem lá til
kaupstðarins. Hún ýmist gekk eða
hljóp með böggulinn undir hendimxi.
Öðru hverju leit hún um öxl, þarna
var bærinn, litla sveitaheimilið
þeirra .... fangelsið, sem lokaði
hana inni í einveru og þögn.
ísabel frænka hafði aðvara'ð hana,
en þá, fyrir ári, hafði hún verið of
ung og of hugrökk til að hlústa á
hana. Næstum frá því hún leit hann
í fyrsta sinn, vissi hún, að hún hlyti
að segja já, ef hann bæði hennar
nokkurn tírna. Hann hafði hlegið og
verið svo hamingjusamur.
Emma var næstum hálfnuð til
kaupstaðarins, er hún heyrði vagn-
skrölt að baki sér. Hún sneri sér
snöggt við. — Þarna kom litli,
tveggja sæta vagninn brunandi á
eftir henni í tunglskininu. Hún stóð
og beið þess, er vcrða vildi, unz Jón
stöðvaði hestinn. Hún var aftur
hjálparvana og vesæl og brast í lág-
an, snöktandi grát.
Jón leit á hana reiðilegum, bi-enn-
andi augunx. Munnsvipurinn var
biturlegur, er hann sagði stutt:
„Komdu hingað.“
,.Jón ég ....“ , ;
„Komdu ....“
Ilún beit á vörina og klifraði upp
í vagninn við hliðina á honum.
í fyrstu þorði hún alls ekki að
líta á hann, en allt í einu leit hún
undrandi upp. — Jón sneri ekki
vagninum, en hélt þegjandi áfram
veginn til kaupstaðaíins.
„Hvert ekur þú með nxig?“ .
„Til póstvagnsins, auðvitað. Þú
ætlar að fara með honum, er ekki
svo?“
Emma vissi ekkí, hverju hún átti
að svara. Hann var víst svo reiður,
að hann kærði sig alls ekki um að
haí'a hana Iengui-. Hann sat bara
og stjómaði Iiestinum og horfði
frarn fyrir sig. Andlit hans var
höi'kulegt og fölt í tunglskininu.
Þegar þau óku heim að litla póst-
húsinu og hann var búinu að vekja
Murdock gamla, hjálpaði hann henni
riiður úr vagninum.
„Því í ósköpunum þarf hún að
rjúka af stað ixm miðja nótt?“ sagði
gamli póstmeistarinn og tinaði með
sköllóttu höfðinu. „Kvenfólk, það er