Alþýðublaðið - 24.12.1952, Blaðsíða 35

Alþýðublaðið - 24.12.1952, Blaðsíða 35
væri erl'itt að lii'a fyrir dreng. sem allt í einu er orðinn engill.og á að hegða sér samkvæmt því! Já, og hvað sem erkienglarnir sögðu, hafði hahn aðeins rólað sér einu sinni, ja, kannski tvisvar. Jæja þá; hann hafði rólað sér þrisvar sinnum á Gullna Hliðinu. En það var aðeins til þess að hafa eitthvað fyrir stafni! Það var nú einmitt það, sem vár að! Það vaiJ ekkert fyrir smáengil að gera! Og hann leið af heimþrá! Það var ekki það, að Paradís væri ekki nógu dásamleg! En jörðin var líka fögur! Hafði ekki sjálfur Guð skaþað hana? Þar voru tré til þess að klifra í, lækir til þess að fiska í og> hellar til þess að leika ræningja- leik í, sólin, regnið, myrkrið, dögun- in og þykka, brúna moldin svo mjúk undir fótum! Engillinn Skilningsgóði brosti, og í augum hans brá fyrir glampa af endurminningunni um annan lítinn dreng endur fyrir löngu. Síðan spurði hann Minnsta Engiiinn, hvað gæti glatt hann mest í Paradís. Smá- engillinn hugsaði sig um andaríak og hvíslaði síðan í eyra hans: „Það er lítil askja undir rúminu mínu heima. Ef ég gæti aðeins íehg- ið hana!“ Engillinn Skilningsgóði kinkaði kolli. „Þú skalt fá hana,“ lofaði hann, og hraðfleygur sendiboði var þegar i sendur eftir henni. Margir dagar eilífðarinnar liðu, og allir í Himnaríki undruðust þá breytingu, sem orðið hafði á Minnsta Englinum, því að hann var allt í einu orðinn sælasti smáengill á himnum. Framkoma hans var óað- íinnanleg, og jafnvel þeir vandlát- ustu gátu ekkert fundið að útliti hans. Og á ferðum hans um himin- geiminn mátti visáulega með sanni segja, að hann flygi eins og engill! Þá rann upp sú stund, að Jesús, sonhr guðs, skyldi fæddúr af Máíu meyju í Betlehem. Þegar sú dýrð- lega fregn barst út á himmun, fögn- uðu allir englafnir og hótu upp raddir í himneskum söng, til þess að lofsyngja kraftaverk kraftaverk- . anna, fæðingu frelsarans. Bæði englar og erkienglar lögðu á hilluna sín fyrri störf og kepptust við að búa til gjafir handa Jesú- barninu. Aliir, nema. Minnsti Eng- illinn. Harni settist ú efsla.þrep hins 'tr ' • JÓLAIiELGIN Q Guilna stiga og beið þess óþreyju- fullur, að andinn kæmi yfir hann. Hvað gæti hann gefið, sem fyndi náð fyrir augliti sonar Guðs? Lengi hugleiddi hann að semja lofgjörðar- söng, en Minnsti Engillinn hafði ekki .snefil af hljómlistargáfu. Siðan varð hann nijög hrifinn af þeirri hugmynd að semja bæn! Basn, sem mýndi lifa að eilífu í hjörtum mannanna, þar sem. hún yfði fyrsta bænin, sem Jesúbarnið heyrði. En Minnsti Engillinn var einnig ger- sneyddur allri skáldgáfu. „Hvað, ó! hvað gæti lítill engill gefið, sem væri hinu héilaga barni samboðið?“ Stund kraftaverksins miklá var næstum runnin upp, þegar Minnsti Éngiilinn tók ákvörðun sína, Þegar sá langþráði dagUr var runninn upp, tók hann gjöfina stolt- ur fram úr felustaðnum að skýjabaki og lagði hana með lothingu fýrir framan hásæti Guðs. Gjöfiri var lítil, grófgerð, óásjáleg askja; en í henni voru allir hans dýrmæíustu hlutir, sem jafnvel sonur Guðs hlaut að kunna að meta! Lítil, grófgerð, óásjáleg askja lá nieðal hiririá dýrðlégu gjafa frá öll- um englum Paradísar! Gjafa, sem höfðu svo dýrðlega fegurð til að bera, að bæði himnaríki og veröldin öll upplýstust af ljóma þeirra! Þegar Minnsti Engillinn sá dýrð þeirra, skynjaði hann allt í einu, að gjöf hans til Guðssonar'ins váíri. óverðug, og hann óskaði af heilum hug, að hann gæti tekið hana afíur. Hún var bæði ljót og fánýt. Ef til vill tækist honum að forða henni frá augliti Guðs áður en hann tæki eftir henni! En það var um seinan! Hönd Guðs hreyfðist hægt yfir hinar björtu rað- ir skínandi gjafa, nam síðan staðar og hvíldi uiri síðir á hinni lítilmót- legu gjöf Minnsta Engilsins! Minnsti Engillinn nötarði af skelf- ingu, því að askjan var opnuð, og nú blasti það við augum Guðs og hinnar himnesku hirðar hans, sem hann hafði fært Jesúbarninu. Og hver var svo gjöf hans til hins Blessaða barns? Það var meðal ann- ars gullvængjað fiðrildi, veitt á björtum sumarmorgni á hinum háu hæðum umhverfis Jerúsalem, him- inbiátt egg ur íuglslu’eiðri í trenu, 35 “» sem skyggði á eldhússdyrnar heima hjá móður hans. Já, og tveir hvítir steinar frá fljótsbakkanum, þar sem hann var vanur að leika sér ásamt vinum sínum. Á botni öskjunnar var þvæld leðuról, mörkuð tannaförum, sem eitt sinn hafði prýtt háls eftir- lætishundsins hans, sem hafði dáið éins og hann hafði lifað, í einlægri ást og ótakmörkuðu trygglyndi. Minnsti Engillinn grét heitum, beiskum tárum, því að nú var hon- um ljóst, að í stað þess að heiðra Guðssoninn hafði hann guðlastað hörmulega. Hvernig stóð á Því, að honum hafði fundizt þessi askja svo dásamleg? Hvernig hafði getað hvarflað að honum, að Jesúbarninu gæti þótt vænt um jafn fánýta og ómerkilega hluti? í dauðans ofboði' bjóst hann til að hlaupa og fela sig fyrir hinni guð- legu reiði Himnaföðurins. En snögg- lega hrasaði hann og datt og valt með angistarópi, saman hnipraður af skelfingu, beint að fótskör hins himneska hásætis! Þáð varð ógnþrungin þögn í Himnaborginni, þögn, sem eingöngn var rofin af sárum ekka Minnsta Engilsins. Allt í einu heyrðist rödd Guðs eins og himnesk hljómlist; hún hækkaði og öll Paradís var þrúngin hljómi hennar: „Af gjöfum allra englanna er mér þessi litla askja þóknanlegust. Hún hefur að geyma hluti úr ríki jarðar- innar og mannanna, og sonur minn verður í heiminn borinn til þess að ríkja yfir báðum. Þetta eru hlutir, sem sonur minn mun einnig kynnast, elska og meta, og að síðustu yfii’gefa með söknuði, er hann hefur lokið köllun sinni.“ „Ég tek á móti þessari g.iöf x nafni Jesúbarnsins, sem fæddist x nótt í Betlehenx af Maríu mey.“ Það ríkti alger þögn; síðan fór hin grófa, óásjálega askja Minnsta Eng- ilsins að lýsa björtum, hinxneskum ljóriia; síðan varð ljóminn að glamp- andi loga, og loginn varð að skínandi geislabirtu, svo að allir englarnir fengu ofbirtu í augun! Enginn, nema Minnsti Engillinn, sá hana hefjast upp frá stað hennar við fótskör Drottins. Og hann einn sá hana svxfa yfii* himinhvolfið og‘ staðnæmast til þess að vai*pa skíu-

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.