Tíminn - 24.11.1964, Blaðsíða 11

ÞRIÐJUDAGUR 24. nóvember 1964
n
saes:.
1
34
IÁ BOUNTY
Charles Nordhoff og James N. Hall
Gegn vilja mínum svaraði ég orðum hans vingjarnlega.
— Ég var orðinn gramur yfir þeirri óhamingju, sem hann
hafði leitt yfir okkur. En frammi fyrir honum hvarf mér öll
gremja. Ég stóð hér frammi fyrir Fletcher Christian, vini
mínum, e*n ekki uppreisnarmanninum, sem hafði rekið 19
manns út í opinn dauðann, á þann hátt að skilja þá eftir í
opnum báti í margra þúsunda mílna fjarlægð frá heimkynn-
um sínum. Christian þarfnaðist manns, sem hann gæti trúað
fyrir hagsmunum sínum, og ég hafði aðeins dvalið inni hjá
honum örstutta stund, þegar hann fór að tala um uppreisn-
ina.
— Þegar ég hugsa um Bligh, hóf hann máls, — þá hef
ég engar áhyggjur. Ég varð að þola svo margt, að mér er
sama, hvað fyrir hann kann að koma. En þegar mér verður
hugsað til þeirra, sem með honum fóru--------.
Hann kreisti aftur augun, eins og hann vildi reyna að
þurrka myndina úr huga sér af hinni brothættu bátsskel með
nítján manns innanborðs. Rödd hans var svo harmþrungin,
að ég gat ekki annað en haft samúð með honum. Ég vissi, að
hann myndi aldrei öðlast sálarfrið. Hann bað mig að láta mér
víti hans að varnaði verða og framkvæma aldrei neitt að
óhugsuðu máli. Þrátt fyrir samúð mína með honum, hrökk
það út úr mér, að uppreisn, sem hefði verið svo nákvæmlega
og leynilega áformuð, hefði naumast verið gerð að óyfirlögðu
ráði.
— Hamingjan góða, hrópaði hann. — Álíitð þér, að upp-
reisnin hafi verið fyrirfram áformuð? Tíu mínútum áður en
Bligh var tekinn fastur, datt mér ekki uppreisn í hug, fremur
en yður sjálfum. Hvernig getur yður dottið slíkt í hug?
— Hvað átti maður að álíta annað? spurði ég. — Þetta
skeði, þegar þér voruð á verði. Þegar Churchill vakti mig
höfðuð þér algerlega náð skipinu á yðar val<3, og vopnaðir
menn stóðu við allar klefadyr. Það er óhugsandi, að þetta
skyldi geta skeð, án þess að um það hefði verið rætt áður.
— En samt sem áður var það nú svo, svaraði Christian al-
varlegur. — Þetta var ákveðið á fimm mínútum. Munið þér
eftir samtali okkar kvöldið áður, þegar Peckover var á
verði?
— Já, það man ég vel.
— Ég bað yður, ef eitthvað skyldi koma fyrir mig á heim
leiðinni, að skýra_ f jölskyldu minni frá því, þegar þér kæm-
uð til Englands. Ástæðan til þess, að ég bað yður þessa, var
sú,> að ég hafði ákveðið að yfirgefa skipið, áður en morgun-
varðmennirnir kæmu á þiljur. Ég hafði ekki ekki trúað nein
um fyrir þessu öðrum en Norton, sem ég vissi, að mér var
óhætt að treysta. Ég vildi ekki segja yður frá þessari ráða-
gerð, því að ég vissi, að þér mynduð reyna að hafa mig ofan
af þessari fyrirætlun minni. Norton hafði, í laumi, smíðað
ofurlítinn fleka, sem ég vonaðist eftir að geta komizt á til
Tofoa. Þar sem svona var gott í sjóinn, vonaði ég, að þetta
myndi heppnast.
— Ætluðuð þér í raun og veru að yfirgefa fjölskyldu yðar
og heimili að fullu og öllu?
— Já, ég gat ekki verið hér lengur. Ég hafði þjáðst undir
harðstjórn Blighs, og þegar hann ásakaði mig um, að ég
hefði stolið kókoshnetunum, þoldi ég ekki meira.
— Ég veit, að þér hafið orðið að þola mikið, en við vorum
allir á sama skipi.
— Ég tók ekki tillit til þess. Ég hugsaði ekki um annað en
hina svívirðilegu ásökun, sem fólst í orðum skipstjórans.
Auk þess hugsaði ég um hið langa ferðalag, sem við áttum
fyrir höndum, og ég vissi, að ég myndi aldrei þola slíkar
þjáningar í heilt ár.
En ég hafði ekki heppnina með mér. Veðrið var fagurt
og eins og þér munið, voru nærri allir á þiljum uppi. Og það
var nærri því óhugsandi, að ég gæti læðzt frá borði, eins og á
stóð. Að lokum ákvað ég að fresta framkvæmd þessarar fyrir
ætlunar. Ég varð að bíða, þangað til við færum fram hjá
annarri ey vestar.
Jafnvel klukkan 4 um nóttina, þegar ég tók við verði af
Peckover, hafði mér ekki dottið uppreisn í hug. Mér þætti
vænt um, ef þér vilduð trúa mér. Ég fullvissa yður um, að
þetta er satt. Ég gekk um gólf á þilfarinu og hugsaði um
hinar stöðugu móðganir, sem ég varð fyrir. Ég ver mig ekki,
ég aðeins skýri frá staðreyndum. Mig langaði til þess að
drepa manninn. Mér datt það oftar en einu sinni í hug. Hvers
vegna átti ég ekki að myrða hann og losna við hann á þann
einfalda hátt. — Freistingin varð mér nærri því of sterk. Ég
segi yður þetta, til þess að lýsa fyrir yður tilfinningum mín-
um á þessari stundu. Ég var utan við mig af örvæntingu.
Eins og þér vitið var Hayward næststjórnandi á minni
vakt. Til þess að ná aftur valdi á sjálfum mér, fór ég að leita
hans. Ég fann hann sofandi við lestarhlerann. Ef öðruvísi
hefði staðið á, hefði slík vanræksla gert mig fokreiðan.
— Við vorum á óþekktum slóðum og Bligh hafði gefið
strangar skipanir um, að gæta fyllstu varúðar, hversu langt
sem við kynnum að vera frá landi. Hayward hafði stjórn á
framþiljunum. Þrír varðmannanna höfðu fylgt dæmi hans —
og sváfu. Ég stóð stundarkorn og horfði á Hayward. Þá var
sem hvíslað væri að mér: Taktu skipið!
Frá þeirri stundu hugsaði ég skýrt og ljóst. Ég skildi, að
þetta var tækifærið, en ég athugáði ekki þær afleiðingar,
sem þetta gat haft fyrir hiha. Burkitt var vakándi ög stóð bak
borðsmegin. Bligh fiafði oft refsað honum, og ég vissi, að ég
mátti treysta á hjálp hans. Samt sem áður sagði ég honum
ekki ætlun mína. Því að nú hafði ég gert áætlun í hugan-
um. Ég bað hann að koma með mér undir þiljur og vekja
Churchill, Martin, Thompson og Quintal, án þess að vekja
hina, og segja þeim, að mig langaði til þess að tala við þá við
fremri lestina. Því næst gekk ég til Colemans, vakti hann
varkárlega og bað hann að lána mér lykilihn að vopnakist-
unni, því að ég þyrfti að ná mér í byssu til þess að skjóta há-
karl með. Hann fékk mér lykilinn, sneri sér svo til veggjar
og sofnaði á ný.
Ég fann Hallet, þar sem hann svaf á vopnakistunni. Hann
tilheyrði líka minni varðsveit. Ég vakti hann og rak hann aft
ur í skut. Hann varð hræddur við að vera staðinn að van
rækslu í starfinu og bað mig að segja ekki Bligh skipstjóra
NYR HIMINN - NY JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
45
inn bogaði af enni hennar og gljá-
svörtu hárinu.
Af mikílli þolinmæði reyndi
læknirinn að lagfæra stellinguna.
Hann bullsvitnaði af erfiðinu og
stofuhitanum, tók af sér skyrtu-
kraga og bindi og braut niður
hálsmálið. Síðan gekk hann fram
í eldhús og þó hendur sínar, kom
aftur og drap öllum áhöldum sín-
um niður í karbólvatn, lagði þau
svo í röð á sótthreinsaða þurrku.
Það var nú deginum ljósara. að
hann myndi verða að taka til
þeirra.
Hann varð að svæfa hana, svo
nauðugt sem honum þó var það.
Það var gagnstætt því eðlilega.
Auk þess hafði hann engan til að
hjálpa sér. Hann leit til manns-
tas, er stóð þar dapur' og kvíð-
andi með vinnulúnar hendur, sem
báru menjar eftir pellagra, rauð
ör. Hann leit framan í Sófróníu,
með hryggð í barnslegum einfeldn
issvip sínum. Núma — hann var
aðeins ellefu ára að aldri, eitt ein-
asta misskilið orð gat riðið að
fullu. Hin voru allt of ung, jafn-
vel þótt um áberandi greind hefði
verið að ræða hjá einhverju þeírra
Kannski Mirjam sæti ennþá nið-
ur hjá vatninu ....
—• Númi.
Drengurinn kom þegar fram úr
eldhúsinu.
— Ríddu niður að brautinni.
Þú getur tekið hestinn minn. Þar
munt þú finna unga stúlku. Bið
þú. hana að koma hingað með bér.
Segðu að ég hafi sent þig.
Engan keisaraskurð. Ekki í þess
um óþrifnaði. Ekki með þessum
áhöldum, svo klúr og illa löguð
sem þau voru. Jafnvel þótt kon-
an lifði skurðinn af, myndi ógern-
ingur að komast hjá ígerð og eitr-
un á eftir. Hann vissi, hvað hér
varð ekki umflúið.' Það varð hon-
um æ ljósara, nauðsyn þess æ
brýnní, en hann óaði við hugsun-
inni.
— Ég þarf að tala við yður.
Hann gaf Alphonse bendingu, og
þeir gengu út á dyraþrepin. Hann
reyndi nú að skýra aðstæðurnar
fyrir honum með svo einföldum
orðum, sem honum var unnt.
— Þannig getur stundum atvik-
ast, að ekki sé um annað að gera,
en taka eitt líf til að bjarga öðru.
Maðurinn skildi og yfirvegaði.
Eitt barn enn þýddi tvær hendur
til viðbótar að tína mosa. Þetta
fólk hugsaði ekkert um, að eitt
barnið enn þýddi líka munn til
viðbótar að metta.
— Já, það yrði erfitt fyrir mig
að fá aðra konu, mælti Alphonse
um síðir. — En ég get eignast
annað barn á næsta ári. Þar með
hafði hann útkljáð málið.
í þessu kom Mirjam inn í garð-
inn með Núma.
Hann lagði nú þunna lérefts-
rýju yfir grímur.a. — Haldið henni
rakri, en ekki rennvotri. sagði
hann henni til skýringar.
— Ég kann vel að finna slag-
æðina. Það gerði ég á sjálfri mér,
þegar ég var veik.
— Teljið þá æðaslögin. Ef þau
eru jöfn, takið þér grímuna
burtu þegar í stað og gerið mér
aðvart.
Hann úðaði klóroforminu á klút
inn. Lyktin barst um alla stofuna.
— Gætið að andardrættinum.
Og vörunum. Ef andardrátturinn
verður mjög hægur, eða varinar
bláar, takið þér grímuna af og
segið mér til.
Konan var hætt að kveinka sér.
Hún hafði mísst meðvitund.
Hann rétti Mirjam flöskuna.
Svo snerí hann sér að þessum
ógeðslegu verkfærum, sem lágu
þar á stól og biðu hans. Tók upp
Simpson-töng og dýfði henni einu
sinni enn niður í karbólvatn. Nú
gat hann ekki lengur hirt um
þessa hlægilegu blygðunarsemi. Ör
lög barnsins voru þegar ákveðin,
en hvert minnsta fum var einnig
orðið örlagaríkt fyrir móðurina.
Enginn læknir í veröldinni var fær
um að framkvæma slíka læknis-
aðgerð blindandi. Hann sveiflaði
yfirlakinu alveg frá.
— Hver þremíllin, hrópaði Gasp
ark, og gekk hikandi fram.
— Út úr herberginu með ykkur
öll saman.
Númi og Sófrónia höfðu komið
inn og störðu á allt framan úr
stofuhorninu. Þau hurfu án þess
að segja orð.
— Eg sagði öll, endurtók lækn-
irinn og leit til Alphonse.
Rödd hans var hörð og hvöss
eins og stál, en þó talaði hánn
alveg rólega. Rakt hárið hékk nið-
ur á enni hans, og hann fann
hvernig svitinn bogaði niður á
bak og herðar. Hann varð að
fleygja manninum út, ef þess gerð
ist þörf. Hann beið þess með alla
vöðva spennta, að Alphonse færi
út. Andartaks töf gat orðið hættu-
leg. Gaspard hvessti augun á
hann. Svo þokaðist hann á hlið
út úr herberginu, en leit af lækn-
inum til Mirjam. Það var bert að
hann hugsaði sem svo: Fyrst það
er nú kona viðstödd ....
Læknirínn smeygði tönginni
inn. Hann sneri henni í hring og
fann hvernig litla mjúka höfuð-
skelin molaðist.
Þegar öllu var lokíð, lét hann
á sig flibbann og gekk útí garð-
inn. Þar fann hann bekk undir
tré og settist tii að anda að sér
fersku lofti.
Börnin, sem höfðu glápt á
hann eins og guð, þegar hann kom
léku sér nú milli tjránna, en hund
arnir hoppuðu geltandi kringum
þau. Nú snerist athygli þeirra ekki
um hann, eins og áður.
Eftir stundarkorn kom Mirjam
út og settist hjá honum. Hún lagði
hönd sína á öxl hans og þau sátu
þögul í nokkrar mínútur.
Svo sagði hún. — Henni líður
betur. Þér þurfið ekki að vera
kvíðandi. Hún hallaði sér upp að
honum og dró höfuð hans niður
á öxl sína. Þannig hvíldist hann
við brjóst hennar, þakklátur í
huga. Hann vissi, að honum hafði
orðið á í messunni. Það var ekki
út af missi barnsíns, — slíkt hafði
verið óhjákvæmilegt. En hann
hafði glatað þeirri vísindalegu af-
stöðu, sem læknar verða um fram
allt að temja sér.
— Ég er viðkvæmur asni, mælti
hann með beiskju í rómnum.
— Það þarf enginn að skamm-
ast sín fyrir það.
Hún strauk um hár hans. — Eng
inn þarf að fyrirverða síg fyrir
að vera hann sjálfur. Sá, sem reyn
ir að vera ekki hann sjálfur, hann
ætti að skammast sín.
Sem hann nú lá þarna upp við
brjóst hennar og hlustaði á hjart-
slátt hennar, fannst honum hún
ekki vera neitt barn lengur, held-
ur jafn gömul og hann sjálfur —
öllu heldur eldri að árum. Hann
minntist þess, hvernig hún hafði
staðið álút yfir konunni þarna
inni. Hann sá hvernig hönd henn-
ar var örugg og róleg. Hann sá
djúpt niður í skilningsríka sál
hennar. Líkast til voru konur æv-
inlega eldri en karlar, gilti einu
á hvaða aldri þær voru.
Faðir Viktors og Nanaine sátu
í ruggustólum sínum úti á hjall-
anum og biðu þess, að Bazile kall-