Tíminn - 01.12.1964, Síða 11

ÞRIÐJUDAGUR 1. desember 1964
TÍMINN
Charles Nordhoff og James N. H
I
á þessum tímum, þegar engin vægð var sýnd. Hefði Biig*.
ekki þjáð næststjórnanda sinn miklu meira en hægt var að
þola, hefði enginn maður á skipinu óskað eftir uppreisn, og
ferðin heim hefði gengið friðsamlega. Aðeins stundaræsing
hafði breytt örlögum allra. Af öllum þeim, sem eftir urðú í
skipinu, voru aðeins sjö menn, sem ekki höfðu tekið þátt í
uppreisninni. Og við vorum sannarlega ekki öfundsverðir —
innilokaðir um óákveðinn tíma á eyju úti á hjara veraldar.
Og um þá af uppreisnarmönnunum, sem óskað höfðu eftir
því að setjast að á Tahiti, er það að segja, að ég vissi svo alltof
vel, hvaða örlög biðu þeirra. Ég hugsaði oft um þessar mund-
ir um Ellison, sem hafði verið káetuþjónn okkar. Hann hafði
enga hugmynd um það, hversu alvarlegt athæfi hann hafði
framið. Samt sem áður var mér það ljóst, að ef hann færi
ekki burt frá Tahiti, áður en herskipið kæmi, myndi hann
ekki komast hjá því að vera dæmdur til dauða.
í þungu skapi dvaldi ég í híbýlum Hitihitis þessa dagana.
Hina gerði það, sem í hennar valdi stóð til þess aö hafa ofan
af fyrir mér, hinn gamli og góði Taio minn reyndi árangurs-
laust að koma mér í gott skap. Á þessu tímabili breyttist ég
úr glaðlyndum og áhyggjulausum dreng í fullorðinn, alvöru-
gefinn mann. Morrison hafði setzt að hjá Poim, Stewart bjó
með Peggy hjá Tipasa við rætur One Free Hill. Þessa dagana
fór ég oft að heimsækja þessa tvo vini mína og það varð til
þess, að ég blygðaðist mín fyrir dapurleika minn. Morrison
Millward, sem báðir bjuggu hjá Paino, höfðu ásamt Stewart
þá þegar ráðgert að byggja skútu þá, sem þeir og byggðu
seinna. Þeir vonuðust eftir því að geta siglt á skútunni til
Batavíu, og þaðan bjuggust þeir við að fá far með skipi til
Englands. Stewart hafði gaman af garðrækt og vann daglega
í garðinum umhverfis húsið, sem Tipan hafði látið byggja
handa honum. Þggar ég skýrði honum frá því, hvernig mér
væri innanbrjósts, brosti hann aðeins og sagði: — Það þýðir
ekkert að vera að velta fyrir sér því, sem ekki er hægt að
breyta. Að lokum varð mér það ljóst, að ekkert gæti stytt
mér stundir annað en starf. Ég byrjaði aftur á orðabók minni.
og brátt var ég niðursokkinn í vinnuna.
Morgun nokkurn, um tíu dögum eftir að Bounty fór, gat
ég ekki sofið og gekk því skemmtigöngu fram með strönd-
inni, sem lá alla leið að Point Venus. Þetta var klukkutíma
fyrir birtingu, en stjörnubjart var, og norðanandvarinn frá
miðbaug vermdi loftið. Hundur gelti, þegar ég fór fram hjá
tjaldstað fiskimanna, sem sváfu undir brekánum á strönd-
inni. Yzt á oddanum lá bezta smáhöfnin á eyjunni. Þar ér
sjórinn alltaf lygn og gagnsær, og þar er svo aðdjúpt. að
hægt er að leggja stórum skipum fast við ströndina.
Á þessum odda undi ég bezt á þessum tíma sólarhringsins
því að útsýnið er þar fagurt, þegar sólin kemur upp. Mér til
«4*0
mikillar ánægju var ekkert skip á höfninni um þessar mund-
ir. Ég lagðist og lét fara þægilega um mig á einu sandrifinu
og horfði í austur, þar sem bjarmaði fyrir morgunsólinni. f
sömu andránni tók ég eftir stórum seglbáti, sem skteið hægt
inn sundið og inn á höfnina. Brátt heyrði ég skipunarorð
stýrimannsins Batnum var rennt að landi og steinakkerinu
var kastað út með miklu skvampi. Segl voru undin saman
og maður stökk í land til þess að binda skipið við pálmaviðar
stofn.
Af stærð bátsins og fjölda farþeganna gat ég ráðið það,
að farþegarnir tilheyrðu æðri stéttinni, en hverjir sem það
nú voru, þá sváfu þeir ennþá undir litla sólskýlinu í skut
bátsins. Margir skipverjanna komu í land og kveiktu bál og
matbjuggu. Ég sá, að tveim konum var hjálpað í land. Þær
gengu vestur eftir oddanum og hurfu þar.
Þegar rönd af sólinni gægðist upp fyrir sjóndeildarhring
inn, var orðið albjart. Þá stóð ég á fætur, og án þess að ferða
fölkið tæki eftir mér gekk ég vestur yfir tangann í áttina að
stóru ánni, sem rann í sjóinn á vesturhluta tangans. Þétt við
árósinn var djúpt, tært vatn, þar sem gott var að synda —
það var friðsæll og fallegur staður, langt frá bústöðum eyjar
skeggja. Það voru rúmir tuttugu metrar yfir vatnið, og
svo djúpt, að stór bátur gat farið nokkur hundruð meta
upp efti ánni.
Stór, gömul tré lutu út yfir vatnið og hinar kræklóttu ræt-
ur þeirra mynduðu ágæt sæti fram með baðstaðnum.
Ég hafði fyrir löngu valið mér sæti hátt yfir vatnsfletinum,
dálítinn spöl frá vatninu. Oft sat ég þarna einn eða tvo
klukkutíma eftir hádegi ó daginn og hlustaði á þytinn í
skóginum og horfði á litlu ferskvatnsfiskana vaka í pollinum
og gleypa flugurnar. Ég hafði nefnt þennan stað Withy
combe eftir heimili mínu í Englandi. Þetta landslag var svo
líkt ensku landslagi, að þegar ég sat þar, lét ég mig dreyma,
að ég sæti við einhvern silungapollinn heima í Englandi i
rökkrinu.
Ég kom nú til Withycombe til þess að fá mér morgunbað.
Ég fleygði kápunni og spennti af mér kyrtlinum. í sömu and
ránni steypti ég mér út í svalandi vatnið og synti hægt niður
eftir og lét strauminn bera mig. Hátt uppi yfir mér sat fugl
á kvisti og söng sín sólarljóð. Það var omaomao, sem syngur
fegur en næturgali.
Afit í einu kom ég auga á unga stúlku, sem var.foguræjns
og hafmeyja, sitjai á roturailmsytresmS; *Eg&öéÉ2BeM2^ga
>buslað í vatninu, því að hún hrökk við lítils háttar, vék höfð-
inu við og kom auga á mig. Ég þekkti hana þegar í stað, það
var Tehani, sem ég hafði séð löngu áður á Tetiaroa. Það sást
ekki á henni, að henni félli að neinu leyti illa nærvera min.
því að stúlkur á Tahiti þurfa ekkert að óttast á þeim tímum,
hvort sem þær voru einsamlar eða í fylgd með öðrum. Ef
einhver hefði móðgað hana, hefði sá hinn sami verið myrtur
þegar í stað.
— Megi þú lengi lifa, sagði ég að sið Tahitibúa og synti
upp að árbakkanum.
— Þú líka, svaraði Tehani og brosti. — Ég veit, hver þú
ert, þú ert Byam, taio Hitihitis.
— Það er rétt, sagði ég og vildi halda áfram samtalinu
— Á ég að segja þér, hver þú ert? Þú ert Tehani fræhka
Painos! Ég sá þig á Tetiaroa, þegar þú dansaði þar.
Teahni hló hátt: — Sástu mig? Dansaði ég vel?
NÝR HIMINN - NÝ JÖRD
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
51
með opin augu. Geldingslíf Cou-
cou hafði verið gert enn aumlegra
með offóðrun. Frúin tróð matn-
um ofan í hann, og þegar kvikind-
ið hafði étíð þangað til hann kom
ekki meiru niður og gekk jafnvel
frá leifum sælgætisins, hélt hún
að hann væri orðinn veikur og
píndi hundinn til að éta meira.
— Hann kastaði upp öllum
skammtinum sínum núna í morg-
un.
— Því hefur hann áreiðanlega
haft gott af.
— Viljið þér ekki gera svo vel
að rannsaka hann?
— Ég er ekki dýralæknir, frú.
— Ekki það? Hún leit hvasst til
hans. — En þér hafið kannski sér
menntun í hundasjúkdómum? Svo
hún hafði þá líka heyrt, að hann
hafði læknað löppina á Dixí!
— Ég hefi sérmenntað míg í
þvi, að vera mannúðlegur, þegar
svo ber undir, frú.
Hún sneri sér frá honum og
miður viðfelldið bros fór um ófrítt
andlit hennar.
í þessu kom Bíbí þjótandi inní
stofuna.
— Það er Sep — kona hans
hefur dottið!
Sep var kominn til að sækja
læknirinn. Gladys hafði hrasað.
Barn Gladys var ljósbrúnt á hör
und, það var arfur frá Súlímu.
Viktor gekk út að vagnskýlinu,
en þar beið Sep ásamt tveim börn
um sínum. Þau fóru að hoppa og
klappa saman lófum, þegar þau
sáu hann koma. Sep hafði lofað
þeim litlum bróður. Hann leit til
læknisins kvíðafullu augnaráði
— Allra fallegasti piltur!
Sep brosti út undir eyru. — En
konan mín?
— Henni líður vel. Hann þagn
aði snöggvast en spurði svo:
— Hvernig vildi þetta til?
— Henni skrikaði fótur á leið-
inni niður að brunninum okkar.
— Nú, en annars hefur það ekki
komið að sök. Þú hefur eignazt
barn þitt nokkrum dögum fyrir
tímann — það er allt og sumt,
Hvaða gjöf hefðir þú viljað óska
þér að fá í tilefni þessara gjeði-
tíðinda?
— Ég myndi óska — tók Sep
til máls en þagnaði við. — Nei,
nei. það er svo allt of stór bón.
— Láttu mig samt heyra hana.
— Það er ekki nokkur hlutur,
sem ég óska eftir. Sep svitnaði
og stamaði af áreynslunni við að
koma orðum að þessu. — Hlutir
eru ekki varanlegir. Þeir slitna.
Þeir brotna. Ég vildi óska — augu
hans ljómuðu — ég vildi óska, að
þér gætuð gert son minn að lækni.
Það er nokkuð, sem myndi vara í
það óendanlega.
Þeir horfðu hvor á annan.
— Það er umfangsmikil ósk.
Ekki að þú skulir biðja um það,
heldur hugmyndin sjálf. Hann
stóð þegjandi andartak. Það
myndi ekki verða auðvelt, að uþp
fylla beiðni Seps. Svo mælti hann:
— Ég skal reyna það, Sep. Ég skal
gera allt til þess, sem í mínu valdi
stendur.
22. kafli.
Morguninn eftír sat Mirjam og
beið hans við veearhrúnina.
________________________________1]
— Ég heyrði hófatak Rougett-
es.
— Þér eruð ekki að vinna í dag.
— Nei, myndinni er lokið. Hún
þagnaði við. Svo sagði hún. — Kg
hefði helzt viljað gefa yður hana,
en . . . . en þér yrðuð sjálfsagt
í vandræðum með að útskýra það
fyrir skyldfólki yðar og unnustu.
— Hvað ætlið þér nú að taka
yður fyrir hendur?
— Eg vildi gjarna gera eitthvað
sem réttlætt fengi tilvist mína
hér.
— Drottinn minn dýri. Hann
brosti. — Þetta er svo hátíðlegt,
eins og að hlusta á predikun.
— Faðir minn sagði alltaf:
— Það að taka sér ekkert upp-
byggilegt fyrir hendur, er í raun
inni efsta stig af ósiðsemi. Hann
sagði líka: — Það er enn ósið-
legra að gera ekkert gott, heldur
en að gera eitthvað illt.
— Já, en þér stundið listmálun.
— Það er aðeins stundastyttíng.
Ég á við — að starfa eitthvað
—eins og móðir mín var vön
að gera. Það var lítið góðgerðar-
sjúkrahús í Froissy. Þar vann hún
frá hádegi tvo daga í viku.
— Það er málleysingjaskóli
hérna. Kannski þér gætuð kennt
þeim að teikna, börnunum þar.
Það birti skyndilega yfir svip
hennar. — Ó, já, það myndi mig
langa til að gera. Ég kann ofur-
lítið í fingramáli. Hún gerði nokkr
ar hraðar hreyfirigar með fingr-
unum.
Hann hristi höfuðið steinhissa
— Er yfirleitt nokkuð til, sem
þér kannist ekki við?
— Ég lærði það af stúlku, sem
átti daufdumban bróður.
— Ef til vill gæti ég fært það
í tal við klausturstýruna. Ég
stunda eina af systrunum þaðan.
— Ó. Viljið þér gera það í
dag.?
Þau óku til báka eftir malr.orn-
um veginum, en skildú' Dixí eftir
til að gæta farangurs hennar. Það
var norðankæla og ilmurinn af
furutrjánum yfirgnæfði rakt og
hráslagalegt mýrarloftið. Hún
varð að halda við barðarreíðan
hatt sinn, þegar vindþotur komu.
— Þér gangið aldrei með herða
klútinn?
— Nei . . . Hún þagnaði 1 svip,
svo bætti hún við. — Mér finnst
sama lykt af honum og þér ber-
ið með yður. Og ég vil ekki að
hún viðrist úr.
— Lykt af karbóli og arniku?
— Ef til vill, en hún er frá yð-
ur
— Mirjam — Hann hikaði víð.
— Ég fer að fara.
Hún sat þegjandi.
— Um hvað hugsið þér, barn?
— Ó, ég er að hugsa um allt
það, sem við munum aldrei gera
saman. Og ég er ekkert barn. Nú
heyrði hann í fyrsta sinn yott af
reiði í rödd hennar.
Hann svaraði engu.
Allt í einu hrópaði hún: — Ég
hata þetta orð : aldrei. Það er
hræðilegt. Það er hart, kalt og
þungt — eíns og steinn, sem fell-
ur á hjartað.
— Þér eruð allt of ung til að
segja „aldrei“ Mirjam.
— O, þér — þér vitið allt um
líkama kvenna, en þér vitð ekk-
ert um sál þeirra. Ég er eins göm-
ul og Methúsalem. Ég er gömul
af því að ég er kona.
Rödd hennar varð rólegri á
ný — Þér elskið sjálfsagt trænku
yðar mjög heitt?
— Hún á að verða konan min.
— Já, en elskið þér hana?
— Hvað er ást? Vitið bér það
líka?
— Já. Hún tók hattinn af sér og
lagði hann í kjöltu sína og lét
hárið flaksa í vindinum. — Eg
tala við yður allan daginn, ég
vakna á nóttunni og tala við yður.
Og það er sama hvað ég hef fyr-
ir stafni eða hvar ég er, þá eruð
þér þar, á botni huga míns, í
djúpi sálar minnar. Og ég vildi