Tíminn - 21.01.1965, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR 21. janúar 1965
TÍMINN
11
UPPREISNIN
1Á BOUNTY
78
DVUIII I
Charles Nordhoff og James N. Hall
okkur. Uppreisnarmennirnir gátu ekki sleppt þeim. Einn
fanganna, Miúhael Byrne, hygg ég aS hafi viljað koma með
okkur, en við þorðum ekki að taka hann, af því að bátur-
inn var drekkhlaðinn.
Þannig lauk Fryer frásögn sinni.
Réttarforsetinn spurði: — Þér hafið nefnt sjö vopnaða
menn. Álítið þér, að þetta hafi verið einu mennirnir, se
voru vopnaðir.
Fryer: — Nei.
Réttarforsetinn: — Hvers vegna?
Fryer: — Af því að ég heyrði mennina í bátnum segja
það, en að því er ég bezt man, sá ég ekki fleiri.
Réttarforsetinn: — Skýrið réttinum frá því, hversu lengi
þér hafið verið á þiljum í hvort skipti, þegar þér komið
upp.
Fryer: — Um tíu mínútur eða stundarf jórðung.
Réttarforsetinn: — Sáuð þér nokkurn fangann beinlínis
hlýða skipunum Christians eða Chruchill?
Fryer: — Ég sá Burkitt og Millward vopnaða, þeir
stóðu vörð.
Réttarforsetinn: — Heyrðuð þér nokkurn fanganna hrak
yrða Bligh. _ '
Fryer: — Ekki svo að ég muni. Ég sá Millward við
borðstokkinn með byssu í hendinni. Það var svo mikill
hávaðinn, að ég gat ekki greint einn frá öðrum.
Réttarforsetinn: — Þér segið, að uppreisnarmennirnir
hafi hrakyrt Bligh, þegar sverðin voru rétt ofan í bátinn.
Heyrðuð þér nokkurn fanganna taka þátt í því?
Fryer: — Ekki svo ég muni.
Réttarforsetinn: — Sáuð þér einn fanganna, Thomas Elli-
son, morguninn, sem uppreisnin varð?
Fryer: — Ég sá hann ekki strax, ég sá hann seinna.
Réttarforsetinn: — Hvað var hann að gera?
Fryer: — Hann stóð rétt hjá Bligh, en ég man ekki,
hvað hann var að gera.
Réttarforsetinn: — Var hann vopnaður?
Fryer: — Það man ég ekki.
Réttarforsetinn: — Sáðuð þér William Muspratt?
Fryer: — Nei.
Réttarforsetinn: — Bauðst nokkur til þess að aðstoða
Christian, þegar þið Bligh voruð settir í bátinn?
Fryer: — Já, Churchill, Sumner, Quintal og Burkitt.
Réttarforsetinn: — Þekktuð þér nokkurn af mönnunum,
sem klifu upp í reiðann, þegar seglin voru undin upp?
Fryer: — Ég þekkti einn, Thomas Ellison, sem var aðeins
drenghnokki þá.
Réttarforsetinn: — Hversu marga menu þurfti, til þess
að koma stóra skipsbátnum á flot?
Fryer: — Tíu menn.
Réttarforsetinn: — Sáuð þér nokltatr* fanganna hjálpa
til þess að setja bátinn á flot?
— Já, herra Byam, herra Morrison, herra Coleman, Nor
man og Mclntosh hjálpuðu til en það var gert samkvæmt
skipun frá herra Coleman, bátsmanninum, en þá skipun
hafði hann fengið frá Christian.
Réttarforsetinn: — Álítið þér, að þeir hafi gert það í
því skyni, að hjálpa Bligh eða Christian.
Fryer: — Ég held, að þeir hafi verið að hjálpa Bligh.
Þeir gerðu það til þess að gefa Bligh færi á því, að
bjarga lífinu.
Réttarforsetinn: — Hvaða ástæðu hafið þér til að ætla,
að John Millward væri yður vinveittur, þegar hann stóð
vörð yfir yður?
Fryer: — Hann var í órólegu skapi, eins og hann hefði
gripið til vopna gegn vilja sínum.
Réttarforsetinn: — Þér segið, að þér hafið fengi ðþví
framgengt, að Tinklevr mágur yðar fengi að fara í bátinn
með yður. Hafði hann verið neyddur til þess að vera um
borð.
Fryer: — Christian hafði sagt honum, að hann ætti að
vera um borð sem þjónn hans. Tinkler kom til klefa míns
og skýrði mér frá því.
NÝR HIMINN - NÝ JÖRD
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
89
ótti við óveðrið. Augun stóðu gat-
opin og tillit hennar næstum tryll-
ingslegt.
_ Vik — hún þrýsti andliti
sínu að hans og lagði munninn
fast að eyra hans — ég . . .
Hann beið. En hún hélt sér að-
eins enn fastara í hann og fór
að gráta.
— Hvað er það, Kóletta?
— Ó, Vik. Ég er hrædd. Ég er
svo voðalega hrædd, hvíslaði hún
kjökrandi.
Hann klappaði á herðar henni.
Hún nötraði frá hvirfli ti: ilja.
— Þetta lagast allt saman, elsku
Kóletta. Þú skalt ekki vera hrædd.
Skyndilega lyfti hún báðum
höndum, dró höfuð hans niður
til sín og þrýsti kossi á munn
hans. Og snöktandi lyfti hún upp
kjólnum og hljóp upp ;tigann.
Læknirinn og Sep fóru margar
ferðir niður til strandar og hjálp-
uðu íbúunum til að komast úr
hálfeyðilögðum húsum sínum. Frú
Vigée var guði gramari en nokkru
sinni fyrr. Nú hafði hann sent
þetta fárviðri, eingöngu henni
til ama og skapraunar, einmitt
rétt eftir að hún hafði tognað í
öklanum. Frú Larouche dóttir
hennar, hafði orðið að þola hið
„eitraða” andrúmsloft bæjarins síð
an á föstudag, er hún .afði kom-
ið þangað aftur til að hjálpa moð-
ur sinni þegar hún lenti í síðasta
slysinu, og það þrátt fyrir það,
þótt „þessi kvensnift“ væri þar
búsett í nánd. Og auðvitað hafði
Féfé fylgt henni.
Frú Gerbeau sást koma heiinan
frá húsi sínu, með svartan hatt-
kúf á höfði, eins og vefjarhöttur
væri. í fylgd með henni voru dæt,-
ur hennar, Celeste og Mínerva og
holdvot hjúkrunarkona, sem hélt
á barni þeirrar síðarnefndu. Mín-
erva var full af áhyggjum út af
manni sínum, er hafði snúið aft-
ur til vinnu sinnar "ið baðmull-
armiðstöðina með morgunlestinni.
Aldrei þessu vant tók nú eng-
inn neitt sérstakt tillit til mnna
auðugu sumargesta við ströndina.
Nú voru þeir flóttamenn eins og
aðrir og róið með þá í bátum um
kaffærðar göturnar, eins og kýr,
sem reknar eru inn á bása sína.
Hver og einn hafði nóg með að
hugsa um sig. Prammar, eintrján-
ingar og samanreknir timburflek-
ar voru á ferð í allar áttir. Kassar,
húsgögn og hænsnabúr bárust meö
straumnum, viðarkubbar, þakplöt-
ur og þrepskildir flutu um allt
í ferlegustu ringulreið. Og ofan á
allt þetta helltist rigningin.
Þegar þeir komu loksins aftur
heim að Mánaskini, náði vatnið
þeim upp í mitti. Ógerlegt vai nú
að sjá hvar stöðuvatnið endaði og
ströndin byrjaði. Stormurinn hreif
bylgjurnar og hratt þeim að eikar
trjánum niðri undir fjörumáHnu,
þar brotnuðu þær með þéttings
þunga. LoLftið var svo mettað af
sandi blandinni stórrigningu, að
lítt varð séð frá sér og ekkert
þegar inn á milli trjánna kom.
Nanaine neitaði enn að hreyfa
sig til brottferðar. — Það hafa
gengið fárviðri yfir Mánaskin
fyrr, varð henni að orði. — Húsið
mun standast það. Það er eins og
við sjálf. . . .
Vinnufólkshúsið var orðið fullt
af vatni og fólkið hafði leitað inn
í forsalinn: Gladys með börn sín
þrjú og Bazile, sem hafði ekkert
borð til að bera á í kvöld. Cumba
var ekki mætt. — Hún fór niður
í eldiviðarskúrinn aftur, sagði
Gladys, til að blanda þetta sam-
sull sitt. Henni verð ekki aftrað
frá því. Og hún hefur ekki kom-
ið aftur.
Þeir læknirinn og Sep fóru til
og sáu að upprifið tré lá þvert
yfir stað þann, sem eldiviðarskúr-
inn hafði staðið á. Köflóttur höf-
uðklútur Cumbu hékk fastur við
eina grein þess. Þeir leituðu að
líki hennar undir trénu, en fundu
ekki annað en stríðan straum. Hér
varð ekkert við gert. Þeir sneru
heim í húsið aftur.
— Þú ættir að taka Sans Souci
og róa með fjölskyldu þína til
bankans, sagði Viktor við Sep.
Þið getið verið í biðstofu minni
í nótt. Lykillinn liggur undii dyra
mottunni.
Sep hristi höfuðið. — Við verð-
um hér. Ef til vill veitir ekki af
tveim bátum til að flytja burt allt
það, sem frú Nanaine vill bjarga.
— Þú veizt að ég gef þér Sans
Souci. Þú átt þann bát.
— Já, en við þurfum kannski
að bjarga.____
— Þú þarft að bjarga baminu
þínu, greip Viktor fram í fyrir
honum. — Þig langar til að hann
verði einhvern tíma læknir, er það
ekki,
— Fjölskylda Miche Viks geng-
ur fyrir. Sep hristi höfuðið og
þráaðist við.
— Nú er ekkert tii sem heitir
fyrst eða síðast. Taktu árar inn
í herberginu mínu. Og komdu þér
svo af stað.
Þetta var í fyrsta skipti sem
hann hafði skipað Sep til verka.
Hann hafði ævinlega beðið Sep að
gera þetta eða hitt. Og Sep hafði
aldrei neitað. Nú brosti Sep ofur-
lítið í kampinn.
Læknirinn brá sér í einhverjar
þurrar flíkur og gekk aftur iil
stofunnar. Þrumuveðrið hafði hald
izt allt kvöldið og stormurinn
jókst í sífellu. Öll hljóð höfðu
sameinast í eitt óslitið, endalaust
öskur. Háar öldur riðu að húsinu,
brotnuðu á veggjum þess, köstuð-
ust frá því aftur og bjuggu sig
undir nýja árás. Allt í einu heyrð
ist brak mikið í öðrum útistigan-
um. Hann hafði brotnað niður.
Litli árabáturinn, Borne Chance.
hjó mjög við súluna þar sem hann
var bundinn. Nú var hætta á, að
hann brotnaði í spón, svo Viktor
fór út til að draga hann á örugg-
ari stað. Hann varð að skríða á
fjórum fótum til að komast þang-
að, því að uppréttur gat hann ekki
staðið í ofviðrinu. Hélt hanr sér
um súluna með annarri hendi en
barðist með hinni við að ná báto
um upp. Hann neytti allrar orku
við að halda dyrunum opnum,
meðan hann dró bátinn inn í setu
salinn. Ein rúðan brotnaði og gler
brotin þeyttust um stofuna. Vind-
kviða þaut inn og löðurslettur frá
ölduganginum úti fyrir. Spil Nan-
aine fuku um eins og flugnahóp-
ur, ljósin slokknuðu á lampanum
og gamli maðurinn rumskaði.
— Hvert erum við komin?
Náttmyrkrið féll á, biksvart og
þykkt. Nú máttu þau ekki einasta
heyra, heldur og finna öldurótið,
það var eins og skothríð, er upp
rifin tré og timburflök dundu á
húsinu, en að nötraði af átökun-
um. Öðru hvoru virtist byggingiu
riða til, og Nanaine sá flygil sinn
og flygilstól þokast út á mitt gólf
af mikilli nákvæmni. Hún spratt
upp og sökkti ljósið á lömpunum
á arinhillunni, af ótta við, að beir
kynnu að velta um og valda
íkveikju. Leðurblökur flýðu laf-
hræddar niður úr rjáfrinu og
hringsóluðu umhverfis ljóskerið,
sem læknirinn hafði sett á gólfið,
en skuggar þeirra skutust um loft
og veggi.
Húsinu var nú öllu harðlæst,
hlerar festir með járnkengjum og
loftið í stofunni var þungt og
fúlt. Balar og þvottaskálar voru
látnar á gólfið þar undir sem ak-
ið lak. Læknirinn reyndi að tala
við Nanaine, en heyrði ekki einu
sinni til sjálfs sín.
Allt í einu seitlaði smálækur inn
undir vængjahurðina. Nanaine
sótti baðþurrku og Viktor tróð
henni í rifuna. Um leið hristist
húsið á Mánaskini eins og skip í
stórsjó, en ekkert heyrðist utan
sama óaflátanlega öskrið.
Nanaine lét á sér skilja með
handhreyfingu, að hún vildi fara
að hátta. Læknirinn gat ekki ann-
að en dáðst að æðruleysi hennar.
Tók hann nú ljóskerið og lýsti
henni til svefnherbergisins í vest-
urálmunni. Er þau gengu fram í
forsalinn. sló votum vindgusti
móti þeim, svo þau supu hveljur.
Þegar þau komu til herbergis Nan
aine, lyfti hann ljóskerinu og sá
að stóreflis valhnotutré lá þvert
yfir rúm hennar. Þakið hafði
sprungið og sitraði vatn niður um
rifuna.
Svörtu töskuna. Nanaine varð
að hrópa svo til hennar heyrðist.
Hann gekk ínn í illa farið her-
bergið og fann töskuna með gömlu
erfðagripunum, sem verið höfðu i
ættinni frá kynslóð til kynslóðar.
Hún lá á botninum á gömlu jám-
skríni. Varð hann að neyta allrar
orku til að loka hurðinni á eftir
sér, svo dragsúginum yrði haldið
úti.
Loksins kom þar, að Nanaine
féllst á að yfirgefa Mánaskin. Var
hún dolfallin yfir því, að þetta
hús, sem langafi hafði byggt.,
skyldi verða að lúta í lægra haldi
fyrir höfuðskepnunum, móðguð yf
ir að guð skyldi leyfa fárviðrinu
að koma þannig fram við duRoch-
ers ættina. Það var vanþakklæti
af guði, eftir svo margra ára til-
beiðslu frá hennar hendi..........
Hún og Viktor söfnuðu öllum
silfurgripum saman í koddaver og
færðu gamla manninn í yfirhöfn
og vöfðu hann sjölum.
En nú var orðið um seinan að
komast burtu. Fyrir stundu síðan
hafði Viktor ODnað ofurlitla
smugu á einum gluggahleranum
og rekið höndina út. En hann
hafði verið fljótur að kippa henni
að sér aftur, því honum fannst
sem hann væri stunginn ótal nál-
um. Taldi hann vindhraðann
þá hafa verið um það bil hundr-
að mílur á klukkustund. Síðar
langaði hann til að kanna aftur
hvernig ástatt væri, en fékk ekki
opnað hlerann. Ofsinn hafði bók-
staflega aflæst hurðum og glugg-
um. Arangurslaust reif hann sig
til blóðs ó höndum og spyrnti
herðum í. Þau voru fangar.
— Við verðum að bíða eftir
hléi á fárviðrinu, hrópaði hann í