Vísir - 24.12.1934, Blaðsíða 11

Vísir - 24.12.1934, Blaðsíða 11
Þfíta var undarleg beiðni. Stúlkurnar voru ekki vanar þvi, a'ð sækjast eftir lökustu og erfiðustu karlmannsverkunum. En leyfið var fúslega veitt. — Og hún hamaðist í flaginu frain undir miðnætti. — M kom hún heim, þjökuð og heit, og fór orða- laust í rúmið. Níestu daga virtist hún ekki mönnum sinnandi. — Hún mælti ekki orð frá vörum að fyrrabragði, og svaraði stygglega, ef á hana var yrt. Fólkið skilcli ekkert í þeirri breytingu, sem orðin væri á þessu lífsglaða og íáráða vinnubarni. — En Betri var ekki í neinum vafa. — Hann trúði mér fyrir því i einrúmi, að hann hefÖi skorað á djöfulinn að hirða Marsibil undir eins, því að hjá honum ætti hún heima. — Og nú væri hann í þann veginn að sækja hana. — Þarna sérðu, Óli minn, hvað það gildir, að óvirða sonar-son hins mikla hershöfðingja! — Og mikið er það guðs til- lag, að eg skuli ekki vera hefnigjarn maður. Skapsmunir Marsibilar virtust komast nokkurn veginn í samt lag, er frá leið. Hún tók að vísu ekki hina fyrri gleði sína, en var þægileg í viðmóti og orðfá jafnan. •— Stúlkurnar pískruðu eitthvað i laumi um breytinguna, — það væri annað en spaug fyrir reynslulaust náttúrubarnið, að lenda i klónum á béuðum karlmönnunum. Eg þóttist sjá þess glögg merki, að Marsa væri farin að lita Berta öðrum augum en verið hafði. — Hún var alveg steinhætt að erta hann með því, að hann væri ekki annað en ómerkileg dula, sem hver og einn meðal-kvenmaður gæti brotið saman og stungið í pilsvasa sinn. Og áður en varði var hún farin að kalla hann „herra Jensen“ í hverju orði. Hún tók svari hans, ef á hann var liallað, og kvaðst mundu standa við það fyrir guði og mönnum, að herra Jensen væri langbesti sláttu- maðurinn á heimilinu. — Og ekki veit eg til þess, að hún Marsibil mín kunni betur við sig i flekk með öðrum, en sonarsyni hins mikla hershöfðingja. Berti liafði orð á þessari miklu breytingu. Og hann sagðist vera farinn að sjá það núna, að Marsa væri í raun réttri allra elskulegasta stúlka. — Reynd- ar hefði hann nú altaf séð hvað í henni bjó, en bara ekki viljað kannast við það. — — Þegar á sumarið leið og nótt tók að dimma, kom eitthvert óeðli á þau Berta og Mörsu, með þeim hætti, að þau komust aldrei í rúmið á kveldin og voru að drolla úti fram eftir öllum nóttum. — Eg spurði Berta, hverju þetta>sætti. Hann svaraði drýg- inclalega, og kvaðst vera að fást við vandasamar rannsóknir á eðlisháttum Marsibilar. Svo var jiað einn sunnudag á engjaslættinum, að Berti drakk sig auga-fullan með kaupamanni á næsta laæ. Kaupamaðurinn var ertinn og hætti ekki fyr, en hann var búinn að gera Berta öskuvondan. — Þá hófust skammir og formælingar og að síðustu áflog. Berta varð mjög, aflfátt og kaupamaðurinn lék hann illa. — Að síðustu fleygði hann sonar- syni hins mikla hershöfðingja í leirpytt og skildi jrar með þeim. Marsa var óróleg þenna dag. Og skömmu fyrir háttatima kom hún til miu og spurði, hvort eg vissi nokkuð urn herra Jensen. — Herra Jensen? — Hvers vegna ertu alt í einu íarin að kalla hann herra Jensen? — Eg hefi kallað hann það í meira en fimm vikun, • Óli minn, og láttu sem f>ér komi það ekki við. Svaraðu heldur spurningú minni: Veistu nokk- uð um herra Jensen? . Eg neitaði Joví. Hann heíði skroppið til næsta bæjar og væri ókominn. — Það er grunsamlegt, drengur minn, sagði Marsa, og cg er farin að verða hrædd. — I-Iann hlýtur að vera rétt ókominn, svar- aði eg. —• Þú ségir það. Finst þér verjandi, að allir fari í rúmið og maðurinn sé látinn eiga sig? —■ Þú veist, að herra Jensen er enginn garpur. En kaupamaðurinn á Gili vitlaus ofstopi, ef hann bragðar vin. — — Þér er svo sem ekki ofgott að leita að hon- um, Marsa mín, ef jng langar til. Kannske j)ú sért að hugsa unt að gera það? — Já — það veit guð. Eg þoli þetta ekki leng- ur. Og ]>ú verður að koma með mér, Óli! —■ Eg? —• Nei, það- geri eg ekki. Eg fer að hátta. — Jæja, Óli minn. Ekki skal lengi lítils biðja, sagði Marsibil með auðsærri þykkju. — En illa laun- arðu mér snúningana, sem eg hefi tekið af þér í sumar. •—• Og áður en eg fengi ráðrúm til að svara, var hún rokin af stað. Þetta var alveg satt. Marsa hafði verið mér góð og tekið af mér margt sporið. — Hún hafði aldrei beðið mig neins, fyrr en núna. — Og j)á neitaði eg. En hvernig stóð á j)vi; að henni var alt i einu orðið svona ant um liann Berta ? —- — Ætli })að sé ekki best, að eg fari á eftir skessunni, hugsaði eg. Það gæti verið nógu gaman að sjá, hvernig Bcrta yrði við, jægar hann rækist á tröllið í myrkr- inu. Líklega yrði hann dauðhræddur. Það gæti líka verið nógu fróðlegt að hlusta á viðræður þeirra í næturkyrðinni. Kossar? — Hver veit! — Eg hafði sérstakt yndi af j)ví, að liggja í leyni og sjá tilburði jriltanna, J)egar joeir voru að kyssa vinnukonurnar. Og ])arna væri kannske ágætis færi. Það hlyti að verða ákaflega skringilegt, að sjá þau kyssast. Engilbert yrði líklega að standa uppi á j)úfu og teygja sig. Eg lagði af stað þegar, en kornst ekki nerna rétt út fyrir túnið. Þá heyrði eg mannamál og kann- aðist við rödd Marsibilar. Eg kúrði mig niður í laut, i ])eirri von að eitthvað sögulegt kynni að gerast. Skömmu síðar sá eg eitthvert ferlíki staul- ast fram hjá mér í myrkrinu. ■—• Mér varð ekki um sel, en áttaði mig bráðlega. Þetta var Marsibil með sonarson hins mikla hershöfðingja á bakinu. Hún nam ekki staðar undir vallargarðinum, eins og eg hafði búist við, heldur strunsaði rakleitt heim að bæ. — Þá er að fara heim og vita hvað j)ar gerist, sagði eg við sjálfan mig. — 'Eg rakst á Mörsu i eldhúsinu. Hún var ekkert annað cn leir og leðja um bak og herðar. — — Hvar er Berti? —- Jæja — ertu þarna, greyið, segir Marsibil og blæs í eldinn. — Herra Jensen er kominn í hol- una mína, ])ví að hann var ekki tilkippilegur að fara í bólið til hans Jónsa — forugur og rennandi upp á haus. Og nú er eg að flóa ofan í hann mjólkur- sopa. Hann var nær dauða en lifi, auminginn, j)eg- ar eg rakst á hann. —■ — Hvernig þá? spurði eg. — Ekki nema þannig, að kaupamanns-fjandinn hafði ráðist á hann aftan frá og tekist að koma honum ofan í einn leirpyttinn hérna út með hlíð- inni. Og gjótan var svo þröng, að herra Jensen gat hvorki hreyft legg né lið. Og ])arna hefði hann sálast ,ef eg hefði ekki rekist á hann. Hann var rétt að segja orðinn innkulsa, blessaður maðurinn. Atti eg kanske að láta hann deyja þarna í jiyttinum? Eg læddist á tánum inn í baðstofu. Sonar-sonur hershöfðingjans mikla lá i hnipri i rúmi Marsi- bilar og skalf eins og hrísla. Berti var lasinn daginn eftir. Mér var sagt, að hann hefði rokið á fætur fyrir allar aldir og rangl- að út á engjar. En upp úr dagmálunum kom hann heirn og kvartaði um lasleika. — Hann kannaðist við, að hann heíið verið dauðadrukkinn kveldinu áður, og ekki haft nokkurt viðþol i rúminu, þegar af honum var runnið. Þess vegna hefði hann rokið út á engjar löngu fyrir fótaferðartíma og farið að hjakka. — Eg vona, að þú farir ekki að leggja það í vana þinn, herra Jensen, að drekka frá þér vitið, sagði Marsibil góðlátlega. Það er sök sér, að dón- arnir skvetti í sig. En stórættaðir menn, eins og þú, herra Jensen, ntega hvorki fá á sig lilett né hrukku. — — Kernur ekki fyrir öðru sinni, svaraði Berti og velti vöngum. —• Eg skil ekki hvernig þvi víkur við, að freistingin skyldi hlaupa svona ónotalega fyrir brjóstið á mér. •—■ En sárast af öllu þykir mér þó það, ef eg hefi slasað manngarminn. — Mig rámar eitthvað í ])að, að eg muni hafa orðið nokk- uð þunghöggur að síðustU. VIII. Þrem dögum síðar kom Berti til íö'ður míns og kvaðst nauðsynlega þurfa að ræða við hann um alvarlegt mál. — Hann var all-drýgindalegur á svij)- inn, dró munntóbaks-hönk upp úr buxnavasa sínum, beit af henni vænan spotta og tugði í gríð. ■— Þú værir kannske tilleiðanlegur, að ganga með mér su'Ö- ur fyrir garðinn, því að þar getum við verið í næði. — Vitanlega má ha:in Óli litli skoppa með okkur,' ef hann langar til. — Þetta var snemma morguns og kýrnar voru látn- ar út rétt í þessu. — Þær dröttuðust suður fyrir bæjarlækinn og fóru að bita. Mársibil lét þær. eiga sig og strunsaði af stað með mjólkurföturnar. I-Iún var ógreidd og óhrein i framan, haíði brett upp um sig pilsin, vöðlað þeim einhvern veginn í göndul fyrir ofan hnesbætur, en haíði strigasyuntu drag- síða að framan. Mér virtist konan harla ógeðsleg og ólík ])vi, að hún væri handaverk drottins. -— — Ja»ja — þið eruð þá þarna, höfðingjarnir, og góðau daginn, herra Jensen! Regnlegur er hann og liklegast, að hann skvetti úr sér. Og mikil lilessun var það, að við skyldum ná heyinu saman i-gær. — Þið víkið beljunum suður fyrir garðinn, — Nú er Skrauta gamla orðin þung á sér, bless- uð kusan, sagði Berti og spýtti' mórauou.'- TVæ- vetur boli fylgdi kúnum og honutn var cinatt upp- sigað við Berta. Og nú fór hann að stanga þúf- urnar og l)ölva. Berti varð hræddur, hljóp aftur fyrir pabba og sendi bola tóninn: — Þú ættir að skammast þín, óhræsið ])itt, fyrir það, hvernig þú ert búinn að fara með hana Skrautu, blessaða skej)n- una.------Jæja, —• mér ferst nú kannske ekki mik- ið að láta — og allir erum við breyskir. — Yið settumst undir vallargarðinn. —• — Berti var eitthvað vandræðaícgur, sleit upp garnla biðukollu og íór að naga legginn. Rándafluga skaust úr veggjar- holu og fór suðandi leiðar sinnar, en köngulló sló vefinn að baki olikar. — Hún hamaðist og bætti þræði við þráð. —- Berti hrökk við, þegar randa- flugan skaust fram hjá honum. Iíann horfði á eftir henni og mælti: Undarlegt er þetta lif. Og mikið hlýtur það eftirlit að vera, sem guð verður að liafa með öllu þessu dóti. Það yæri víst ekki fyrir mig, að hafa gát á allri skepnunni. Og liklegast, að afi sál- ugi hefði fengið sig fullsaddan á því. — Þú ert eitthvað hátíðlegur i dag, Berti minn, sagði pabbi. — O-já .... Maður hugsar margt, jiegar út í alvöruna er komið —• þegar maður verður að fara að bera ábyrgð verka sinna. — Illa trúi eg því, Berti minn, að þú hafir gcrt neitt ljótt. — Ljótt og ljótt ckki. — — Mér skilst, að eg muni nú vera orðinn trúlofaður maður — eða kannske ríflega það. —- Og nú langaði mig til að spyrja þig eða ykkur hjónin, hvort þið heíðið nokk- uð á móti því, að eg birti trúlofunina í sætu kaffi og lummum á sunnudaginn kemur. — Jæja, svo að þvt ert trúlofaður! — Eg skil það svo. —• Hún segir, að alt sé órask- anlegt okkar i rnilli — og svo formlegt, sem á verði kosið. — En bölvað er það að sumu leyti. -r Eg hafði nú altaf hugsað mér, að best færi á því, að eg væri nokkurn veginn óbundinn af kvenfólkinu, þegar eg sigldi eftir arfinúm. — — Eg veit ekki nema kongur kunni að ætla mér einhverja sérstaka þar i höllinni. — En ekki þar fyrir: Hún er svo frjálslynd, blessunin, að hún segir, að eg megi lifa og láta eins og eg vilji þarna í henni Danmörk. Eg verði bara að muna sig um það, að íara ekki að hlaða niður börnum í siglingunni. En það er nú einmitt hættan, að slíkt kunni að verða lieimtað af mér, svo sem eins og vegna almenningsheillar, þar sem eg er eini afkomandi hins mikla hershöfðingja. En það verður þá að hafa það. —• Og nú var mér að detta í hug, hvort þú mundir ckki vilja lofa Mörsu-kind að vera hérna á heimilinu, rétt á meðan eg sæki arfinn, og láta hana gösla. — Mörsu? •—• Ójá. Það er nú bara hún Marsibil hérna. — Mér hafði einhvern veginn slcilist, að sam- komulag ylckar væri ekki sem best. — Það var afleitt — niaður guðs og lifandi. En hún segir að ])að sé alvanalegt, þegar svona standi á. — Þegar piltur og stúlka rífist eins .og hundar og kettir, sé það örugt merki þess, að þá sé að brjótast með þeim barnórar. — Eg er ekki fjarri því, Berti minn, að Marsa kunni að verða þér ofjarl og bera þig ráðurn, þeg- ar fram í sækir. — Það er öll von að þér detti slíkt í hug. — Og það var lika dálítill beygur í mér fyrst í stað. Hún er svo áriðamikil og svæsin, þegar hún beitir sér. — En hún fullyrðir, að guð muni styrkja sig til þess, að bera auðmjúka lotningu fyrir ættgöfgi minni. Og þar er tryggingin — sannaðu til! Hún •hefir hinn rétta skilning á höfðingdóminum. Og hún segist ekki þrá n.eitt heitara, en unclirokun og drottiuvald eiginmannsins. — Hve nær gerðist þetta? — Svona smátt og smátt. Hún segist hafa orðið vör við fyrstu aðkenninguna snemma á túnaslætti —• þegar hún fór að sjá til mín við orfið. — — — Eg óska þér til hamingju, Berti minn. — Eg vona að þetta fari alt betur en áhorfist. — Það vona eg líka, sagði Berti. — Og nú lang- ar mig til að mega sjryrja þig að því um leið, hvort þú hefðir nokkuð á móti því, að hjónavígslan færi fram skömmu eftir veturnæturnar — á afmælinu hennar. — Þið eruð alveg sjálfráð. — — Brcytingin verður náttúrlega engin önnur en sú, að eg fer úr rúminu hans Jónsa og yfir i bólið til hennar! IX. — Jæja — ])á er nú þetta búið, og lof sé guði, sagði Berti, þegar hann kom frá hjónavígslunni. Hann var ofurlitið hýr af brennivíni. Mörsu hafði þótt öruggara, að hafa dálítinn leka með sér, ef brúðguminn skyldi digna þegar verst gegndi. — — Þetta er skrambans-flókið, Óli rninn, og ekki veit eg hvernig farið hefði, ef Marsa hefði ekki dreyjrt á mig, rétt áður en við gengum í kirkjuna. -—- — — En litlu munaði samt, að eg fijraðist alvarlega. — Svoleiðis var nefnilega, eins og þú getur skilið, að þegar eg átti að segja já við spurningu prests- ins, var eg með heilabrot og grillur út af því, hvort aía sáluga, hinum mikla hershöfðingja, mundi ekki þykja eg taka niður fyrir mig. —• Þess vegna stóð á svarinu. En þá klípur Marsibil svoleiðis í hand- legginn á mér, að hann hlýtur að vera stokkbólg- inn. — Eg hrekk í kút, blóta stórkostlega i mínu hjarta, stappa niður fæti og hrópa gríðarhátt: — Æ-já! — Og það dugði. Þá rýk eg í það að strjúka handlegginn, því að eg var viðþolslaus af kvölum. En jafnframt lít eg í angist minni upp á blessað kjötfjallið — upp á brúðurina. — Byrja neðan við mitti og fer svo alla leið iij)j) úr. Og þá hvarflaði að mér einhver löngun i þá átt, að biðja guð á hæð- um að gefa mér rólega daga og skjólasama undir þessu rnikla íjalli. —• Herra Jensen ! — Llerra Jensen! — Hvar ertu, herra Jensen? — Það er frúin, sem kallar — frú Marsibil Jen- sen. sagði Berti og tók til fótanna. Hanu var hýr af víni og glaður. Eg vorkendi þessttni Trúgjamasmæíingja, og þóttist viss úm, að héðan af yrði skemtana-dagar hans fáir. Mér lék nokkur hugur á þvi, að vera viðstaddur, ])cgar brúðhjónin háttuðu um kvcldið. — Berti var orðinn fullur og máttlaus eins og tuska. — Marsi- bil hafði í mörgu að snúast og þeyttist aftur og fram urn bæinn — prúðbúin, sveitt og digur. — Kallaðu á frúna, Óli minn! .... Kallaðu á frú Jenscn .... Sonar-sonur hins mikla hershöfð- ingja skipar eiginkonu sinni að koma þegar í stað .. Berti sat á hjónarúminu og barðist við þrálátan hiksta. Marsibil kom að vörmu spori, ■— Yarstu að kalla, elskan mín? ■—• Ha! sagði Berti. —- Eg?------Hvar er frúin? — Hún er hérna hjá þér, herra Jensen. — Finn- urðu ekki, að það er elskan þín — konan þín, sem er að klóra þér bak við eyrað? —• Lleyrðu .... frú Jensen. — — Mér er að verða óglatt. — — Hvaða vandræði, elskan þín. — — Reyndu að halda óhræsinu niðri, meðan eg sæki pottinn. En Berti gat engu haldið. Og samstundis þeysti hann upp úr sér mikilli spýju langt fram á gólf. Marsiþil studdi lófa að enni hans og talaði fagur- lega og af ótrúlegri mælsku um þá náð, sem guð hefði auðsýnt henni, umkomulausri vinnukindinni, með því að ákveða, að hún ein allra kvenna skyldi rnega þjóna slíkum stórhöfðingja bæði til dags og nætur. — Þú kant þig, Marsa, sagði brúðguminn, þegar hlé varð á spýjunni. — Kystu mig .... frú Jensen! Og frúin laut niður að manninum sínum og kvsti hann rækilega. — Llátta .... hátta, sagði Berti og lyppaðist niður í höndum hennar. — Já, nú skal eg berhátta þig, elsku maðurinn minn, sagði Marsibil, og fór að hneppa írá honum. Hún dreií hann úr liverri spjör, bylti honum uj)p að þili og fleygði ofan á hann sænginni. Því næst hvarf hún fram í bæ með hurðaskellum og látum, en kom innar áftur að vörmu spori með skolpiötu í höndum og pokadruslu mikla. Hún mælti ekki orð frá vörum. — En hún gretti sig dálitið og hristi höfuðið, þegar hún beygði sig yfir spýjuna á gólfinu. Sonar-sonur hins mikla hershöfðingja hvíldi í brúðarsænginni, horfði til veggjar og hraut ákaflega. X. Eg sá ekki betur, en að Marsibil væri altaf að gildna. Eg furðaði mig á ])essu og skildi ekkert í því. Svona ferleg hafði hún ekki verið um vorið þegar hún kom til okkar. — Hún var að þenjast út um miðjuna — alt af meira og meira, verða eins og áma. Skyldi það geta verið,.. að hún æti svona mikið? Eg fór að rannsaka málið og komst að þeirri niðurstöðu, að hún borðaði ekki meira en hinar stúlkurnar. Og pær gildnuðu ekki lifandi vit- und. — Mér fanst bráð-nauðsyníégt að fá að vita, hvernig á þessu gæti staðið. Og eg afréð að spyrja pabba minn að því. — Hann hafði sagt, að eg ætti að koma til sín með allar mínar áhyggjur. — Ilvers vegna er hún Marsa svona digur? — Eg spurði hann að ])essu cinn daginn, þegar við vorum að ganga til hrossa. — líg veit ekki, svaraði pabbi fálega. — Og láttu sem þér komi það ekki við, væni minn. — Heldurðu að það geti verið af þvi, að hún borði svona mikið ? — Nei, það held eg ekki. — En hvernig stendur ])á á þvi ? H ún er að minsta kosti helmingi digrari en hún var í sumar. Hún er eins og troðinn ullarsekkur. Mér þætti gaman að vita, hvað væri innan í henni. — —- Þú átt ekki að vera svona forvitinn. — Litlir drengir eiga ekki að vera forvitnir. — En stelpur? — Mega þær vera forvitnar? — — Lauga er afskaplega forvitin. — Hérna er tilvalin sleðabrekka, óli minn. Þið ættið að fara með sleðana ykkar hingað á morgun, krakkarnir, ef gott verður veður. Eg var engu nær. Og nú hugsaði eg mér að spyrja Berta eða Marsibil sjálfa. — Eg var þeirrar skoðunar, að það væri töluvert áríðandi, að eg fengi að vita þetta með fullri visstu Dagurinn leið og eg komst ekki i færi við Mörsu. Hún var altaf eitthvað að snúast. •—• Og Berti hafði verið sendur út á bæi og var ekki væntanlegur heim fyrr en í rnyrkri. Eg hugsaði mér að taka Mörsu i fjósinu um kveldið, meðan hún sæti undir nýbærunni. — Þá yrði Berti kominn og gæti eg þá haft tal af hon- um líka. — Hvers vegna ertu orðin svona voða-voða-dig- ur, Marsa ? — Borðarðu svona mikið ? Eg spurði góðlátlega. — Mér var kunnugt um, að Marsa gat haft það til, að bregðast illa við, þó að venjulega tæki hún öllu vel. Og mig langaði ekki til þess, að verða fyrir krumlunum á henni, ef hún ryki nú upj) með vonsku. — En það var engin hætta á ferðum. Marsa sat sem fastast undir kúnni. Bara hætti að mjólka og skellihló. Berti var að kemba tuddanum og spjalla. við hann. — Tókstu eftir því, herra Jensen. •— Heyrðirðu hvað snáðinn sagði ? Röddin var einkar-góðlátleg, svo að eg þóttist viss um, að Mörsu hefði þótt gaman að spurn- ingunni. — Ónei, svaraði Berti. — Eg var að segja hon- um vini mínum hérna, bola-greyinu, að nú yrði hann liklega sóktur í embættis-erindum að Gili eftir helg- ina. Maður er svo senr ekki tilfinningaíaus gagnvart skepnunum. — Ónei — boli minn — ekki aldeilis. ÞaÖ vær-i líka synd og skömm, þvi að allir erum við bræður. Marsibil hló og skríkti. — Já •— ])e-si lierra Jen- sen — þessi blessaður herra Jensen! Hann skilur hjart- að og tilfinningarnar.------Hann var aÖ spyrja mig að því, strák-boran, hvers vegna eg væri orðin svona digur. — Sko þann stutta, svaraði Berti. — Já, eg segi þér satt, frú Jensen — það er að koma i hann snudd- ara-vitið, þó að ungur sé. En yngri var eg nú reynd- ar, og hygg eg að fáir komist þar til jaíns. —---Það liggur i ættinni. — — Eg hélt eg ætti nú með það, gift konan, að þykna undir belti! — Segðu strákanganum rétt eins og er, herra Jensen. Haiui hefir gott af því, að kynn- ast leyndardómum tilverunnar. — Eg er svo feiminn, svaraði Berti. Og svo ert þú líka miklu útfarnari í öllu þess háttar, frú Jensen. — Ja —. guð komi til! — Eg ætti að vera út- farin í svoleiðis —• eg, sem ekki hefi litið á nokk- urn mann, nema elskuna rnína. — Nei, þér er óhætfr að trúa þvi, Óli mimi, að cg er ekki svona giM; vegna þess, að eg borði nein ósköj). — Eg er einL rnitt fjarska lystarlaus. •,, VUidj á A— fjars'ka lýstarlaus. sagði eiginmaðuriniL og saug upp í nefið. — Og svo klígjan á morgnana — drottinn minj) sæll og góÖur! T Já - kligján á morgnaná.’ írú Jénsen. Hún dreg.ur af .gamaiiið. -' Já —- því ségi eg það mikr má ég" fyrir þig líða, herra Jensen. — Berti leit til mín, hróðugur á svipinn, og drap titlinga. — Því næst lagði harin af stað bg ætlaði að kyssa frúna. En hann rasaði á flórnum og féll á rnagann. , — ,SyongL.~- svona, herra Jensen! — Reyndu nú að kunna- þer eitthvert hóf í ástunum. — Ætlarðu kannske að steypa niður mjólkinni og leggja konu- myndiná ])ína endilanga unclir kýrvömbina? -—i. Eg ætláði bara áð ky'ssa ]>ig, elskan. 'og biðja })ig að fyrirgefa mér allar syndirnar. •—• — Taktu við íötunni, herra Jcnsgn, og láttu hana yfir í auða básinn. Og réttu ntér svo hönd. — Eg er orðin svo stirð og af mér gengin, síðan eg komst í þetta blessaða ástastaitd. Eg var litlu nær. — En Berti leiddi mig i allári pannleika .dagii.ni eftir, og fékk eg þá nokkurn skilnp ing á sumu því, sem gerist milli karls og konu í cinrúmi. XI. Eg vaknaði við það ehia 'nóttina, að Máfslíhi vaf tekin að hljóða. Móðir mín .reyndí áð bagræða Iienni á allar lundir. — 'Þétta er alt eðlilegt, góða mín, og um að gera að vera stilt og róleg. — En Marsi- bil tók því fjarri. Hún hljóðaði svo-hátt, að méf stóð hin mesta ógn af þeim látum. — Mér hefðí aldrei komið til hugar, að ganga inn á neitt viö hann herra Jensen — hvorki trúlofun, giftingu né annað, ef mig hefði órað fyrir svona hryllilegum kvölum:' — Ja — þessir karlmenn! Þeir vita ekki mikið hvað við konurnar verðum að lí'ða. -—• Og svei þeim öljum saman! —: Og þa'Ö segi eg, að út í annað eins og þetta skal eg ekki léggja öðru sinni. Berti var að týgja sig til farar, ók sér og geisp- aðiéd— Hann átti að sækja yfirsetukonuna. — Og hann fór sér hægt, gekk að rúminu, horfði á jóð- sjúka konuna og mælti: — Þú ert undir lögmálinu, frú Jensen. — Þetta verður ;aÖ hafa-sinn, gang. — En rninstu þess, kelli mín, að spnar-sonur hins mikla hershöfðingja, ætlast til þess, að lögleg ektakvinná hans í;eði honum sonu og dætur án hljóða og hróp- yrða. — Gleymdu því ckki, frú Jensen, að við erum í þjónustu lífsins og kynbótanna. — Ertu ekki farinn, Berti? — Eftir hverju ertu að drolla og hangsa? —■ M.arsibil hrcytti þessu úr sér og ])að var engiu bliða, í röddinni.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.