Vísir - 24.12.1934, Qupperneq 14

Ví SIR
það frá rótuni. Nú finst mér — og það er kannske
af því, að það er friðsælt hér og gott að lmgsa í
návist þinni, að í þessu hafi verið bending, seni
við höfum ekki gert okkur ljóst —
Hún beið þess, að hann héldi áfram.
„Eg á við það, að forlögin hafa fengið okkur
það hlutverk í liendur, að hera hoðskap liinna
föllnu til þeirra, sem heima sátu!“
„Og þessi hoðskapur —?“ .
„Að —“
„Eg skal hjálpa þér,“ sagði stúlkan og reis á
fætur hægt, „því að eg veit vel livað þér er í liug,
þótt þú hafir ekki liugleitt það nógu lengi, til þess
að geta komið orðum að því. Það er kveðja þeirra,
sem féllu, til okkar allra, kveðja, sem felur í sér
fullvissu uni að mannssálin lifi að eilífu og boð-
skapur um að þetta líf cr undirbúningur undir það
næsta. — Ef mennirnir skilja þennan boðskap rétt
berast þjóðirnar aldrei á banaspjót aftur. — Hatrið,
grimdin, spillingin, alt það illa, sem leiðir af styrj-
öldunum liefir lagst eins og fjötrar á mannssálirnar
og heft þróun mannsandans til æðra lífs.“
Hún stóð fyrir framan eldstóna og horfði á mynd-
ina, sem Hunter hafði virl fyrir sér áður.
Fyrst nú kendi klökkva í rödd liennar. Enn tal-
aði hún mjög lágt.
„Þú sérð, að liann var foringi í canadiska hern-
um —.“
Hunter stóð upp og tók í aðra hönd hennar og
þannig horfðu þau hæði á myndina. Hún Iiélt á-
fram, og mál hennar var livísl eitt:
„Það er maðurinn minn. Hann fór til vígstöðv-
anna þremur mánuðum á undan þér, skömnni
eftir að við vorum gefin saman.“
„Og hann —?“ spurði Hunter lágt.
„Hann kom ekki aftur. Ifann féll við Mons, einni
klukkustund áður en vopnahléð var samið!“
Hún þagði við sem snöggvast.
„Eg sé ekki eftir því, að eg gaf mig á tal við þig.“
„Eg var smeykur um, að þú hefðir ekki valið
þann rétta.“
„Þeir hafa komið margir með merkið C—19,
og eg hefi talað við þá, en ekki eins og við þig.
Eg hafði það á tilfinningunni, að þú hefðir kveðju
til min frá Mons, — án þess þú gerðir þér það
Ijóst — og eg er þakklát fyrir þessa — kveldstund.“
^J4 -á>J4 -^J4 jX'4- cX'4- oX'4- jX'4- cX'4- cX'4. cX'4. jX'4 oXÍ4.
^!4 ^J4 cX'4- cX'4- cX'4. cX'4- cX'4. oX'4- cX'4- jX'4. cX'4- cX'4-
Ék ÓJ4 #
Mé
ÍM M
cXJ4 Ék
K>J4 m GLEÐILEG JÓL! jXJ4 m
M SM4 'ék
^>'4 jXJ4 Éá
M ^J4 Ék
jXJ4 Hjörtur Hjartarson. M
N>'4 M m
4J4 M
cXJ4 Éet cXJ4
_jM4. ,jM4 .^4 .>M4 ^M/> .<94 .>M4 ^4
sMt IÉzP.
^'4- .jM4 cX'4. jX'4. -iM4- .$14 ^\J4 .jM4 jM4 ^J4 ,>M4 .^4
Helga litla
„Við skuiiim aka gætilega,“ sagði
Ásgeir læknir viíS bílstjórann. ÞaS
snjóar svo mikið, að maður sér það
varla fyrr en um seinan, þó að
einhverjir séu á veginum.“
„Eg geri tæplega betur en átta
mig á veginum — svo er snjórinn
villandi,“ sagði bílstjórinn og hægði
ferðina að mun.
Svo kom long þögn. Læknirinn
fór að hugsa um, hvort það myndu
ekki vera einhverjar vegleysur heim
að nýhýlinu, þangað, sem hann átti
að vitja sjúklingsins. — „Hvað eig-
um við á a'ð giska langt eftir?“
sagöi hann viö bílstjórann.
„Við getum orðið eina ]irjá—
fjóra tíma með þessu áframhaldi,“
ansaði maðurinn ólundarlega. „Ann-
ars er þetta tæp klukkutíma ferð
-—• og eg vii segja rétt hálftíma
ferð í góðu færi.“
„Jæja, góðurinn minn. Við tök-
um því öllu með ró, á meðan alt
gengur vel,“ sagði læknirinn. — „En
hvað veðrið núna minnir mig á einn
dag, sem er íyrir nokkru liðinn frant
hjá. — Eg held það sé best eg stytti
tímann með þvi, að rifja þetta upp
og lofa yður að heyra þennan sntá-
athurð.“ — Svo liyrjaði læknirinn
sögu sína. — „Eins og eg drap á
áðan, þá var veðrið rnjög likt þvi,
sem það er núna. Jörðin alhvit og
mikil drífa. — Eg var þó ekki á
leið utan við bæinn, eins og núna.
Við ókum eftir götunum og eg var
að fara heim. En það var rétt fyrir
jólin, einmitt eins og nú stendur á.
Bílstjórinn fór hægt, því það var
mjög slæmt að átta sig á untferð-
inni vegna snjókomunnar. Allt í
einu nær snöggsíansaði hann bíl-
inn og i því heyrði eg lágt hljóð.
Það greip mig einhver óhugur, og
mér fanst það taka mig langan
tíma, að komast út úr bílnum. Það
hafði barn orðið fyrir honum. Það
leið þó ekki löng stund, uns eg varð
aftur alveg rólegur. Eg var þá orð-
inn sannfærður um, að ekki væri
um neitt alvarlegt slys að ræða,
heldur aðeius smáárekstur.
Eg bað bilstjórann að vera róleg-
an og halda áfram heim til mín.
Því þar sem móðir mín væri heima,
myndi sú hjúkrun nægja, sem hún
gæti veitt, uns alt yrði sem áður.
Þetta var allra fallegasta telpa.
Líklega átta—níu ára gömul. En
fátæk var hún, — það leyndi sér
ekki. Eg var mjög föðttrlegur, þar
sem eg sat fyrir frarnan hana og
var að segja henni hvað komið hefði
fyrir.-------Að hún hefði rekist
á hílinn minn, fengið stóra kúlu
á höfuðið, sem yrði þó að mestu
hjöðnuð eftir tvo, ])rjá daga.
Svo komst eg að því hjá henni,
að hún héti Helga, en ætti hvorki
föður eða móður, sem hún vissi
neitt um. En hún var hjá konu á
Lindargötunni, sem. hún kallaði
frænku. — Þá var ekki annað að
gera, en að láta konuna vita um
Helgu litlu. En að flytja hana þarna
heim til sin undir nóttina, datt' mér
ekki í hug.
Alt í einu fór hún að tala um
einhver blöð, og loks komst eg að
því, að hún hefði verið að bera út
blöð, — og átt fáein eftir, þegar
þetta vikli til. Þegar Helga litla var
búin að fá mjólk að drekka, bað
eg hana að reyna að sofna, en eg
sótti mér bók og fór að lesa. En
það var enginn friður.
„Mig langar svo mikið að vita
hvað þú heitir,“ sagði hún. Eg sagði
henni það. En það var ekki alt bú-
ið með því. Þá vildi hún endilega
fá að vita, hvað konan mín héti.
Konu átti eg enga. Það gat Helga
litla ekki sætt sig við. Hún sagð-
ist hafa haldið, að konan, sem stæði
hjá mér, væri konan mín. Eg sá,
að hún horfði yfir öxlina á mér.
og ósjálfrátt leit eg við. En þar
reyndist enginn að vera, — eins
og eg átti líka von á.
Ennþá fór eg fram á það við
hana, að hún reyndi að sofna, því
að hún væri þreytt, en Helga lét
sem hún heyrði það ekki, en sagði:
„Hvers vegna segir konan ekki
neitt við þig? Hún horfir svo rauna-
lega á ])ig, — rétt eins og hún
væri nýhætt að gráta.“
„Þú ert slæm í höfðinu, Helga
litla, reyndu nú að sofna,“ sagði eg.
„Já, eg finn til í höfðinu," sagði
hún. „En eg sé konuna eins vel
fyrir því. Hún er í rauðum kjól
með dökt og mikið hár. Hún er
mjög falleg.“
Óneitanlega varð mér órótt. Lýs-
ingin á konunni var engin ágizkun
•— heldur glögg mynd af stúlku, sem
eg þekti mjög vel.
Eg hafði ekki séð hana í rúma
viku, og þegar við skildum seinast,
hafði risið nokkur misskilningur á
milli okkar, sem ennþá var óútkljáð-
ur okkar á milli. Eg fann, að eg
hafði verið kaldur og kærulaus, að
láta tímann líða svona, án þess að
finna þessa vinstúlku mína og jafna
þetta lítilræði.
„Þú átt ekki að vera reiður við
hana,“ sagði barnið alt í einu.
Eg brosti að ákafanum i orðum
hennar. „Hér er engin kona, Helga
litla," sagði eg.
„Þá er þetta huldukona,“ sagði
Helga, alveg viss í sinni sök. „Börn
sjá stundum huldufólk, þó engir
aðrir sjái það.“
Og þegar við vorum lengi búin
að tala um huldufólk og allskonar
undur, sem geta borið fyrir augu
manna, sofnaði Helga litla.
Það var víst komið langt fram
á dag, daginn eftir, þegar Helga
litla vaknaði. Hún hefir sagt mér
það siðan, að sér hafi aldrei liðið
jafnvel og þá. Viðbrigðin voru svo
mikil; alt var svo hreint og hlýtt
i kringum hana. Þrátt fyrir vellíðan
hennar, datt henni frænka sín i hug
— eins og t. d. hver rnyndi nú sækja
fiskinn og mjólkina fyrir hana, —
og svo blöðin i snjónum, líklega
orðin ónýt.
Frá þessum hugsunum vaknaði
Helga við undurblíða rödd, sem
sagði: „Ertu vöknuð, litla stúlka.“
Barnið leit upp. Við skrifborðið
mitt sat stúlka, á rauðum kjól, með
dökt hár. Enginn annar var inni.
„Þvi sagðir þú ekki neitt í gær-
kveldi, þegar þú varst hér,“ sagði
Helga.
„Eg var ekki hér í gærkveldi,
barn. Læknirinn hringdi til mín í
morgun, og bað mig að sitja hjá
þér, á meðan hann væ/ri úti og
mamma hans er að húsverkunum.“
„Eg sá þig nú samt i gærkveldi.
Þú stóðst hjá lækninum og horfðir
altaf á hann. Það var eins og þú
hefðir verið að gráta. Svo varstu
líka í þessum kjól„— en hárið féll
laust niður á bakið. Þú heyrir,
hvort eg segi ekki satt. Börn eiga
líka altaf að segja satt.“
Orð barnsiils höfðu þau áhrif á
stúlkuna, að hún. tók upp veskið
sitt og upp úr því lítinn spegil, og
athugaði vandlega hvort þau merki
sæist, að hún hefði verið að gráta.
„Þú hefir þó ekki sagt læknin-
um ])etta, væna mín,“ sagði stúlkan.
„Jú-ú, það gerði eg,“ sagði Llelga.
Stúlkan roðnaði. „Og sagði hann
nokkuð ?“
„Nei, hann fór bara að hugsa.“
„Heyrðu, stúlka litla, þú mátt
ekki tala um þetta, þegar hann
kemur inn. Eg skal gefa þér falleg-
an kjól fyrir jólin, ef þú segir eng-
um frá þessu.“
Því lofaði Helga. Eg held líka,
aö henni hafi ekki fundist það ])ess
virði, að vera að tala um það.“
„Loks erum við að verða komn-
ir,“ sagði hílstjórinn. „En hvernig
var ]>að, læknir — er sagan búin ?“
Læknirinn I)rosti. „Sagan. Já, hún
er í raun og veru búin. Helga litla
náði sér fljótlega eftir áreksturinn.
En hún hefir þó ekki farið frá mér
síðan. Og konan í rauða kjólnum
kom líka alkomin til mín, þá eftir
áramótin." —
Svo geta ýms fyrirbrigði leitt
mennina til sannrar hamingju, hara
að þeir veiti þeim eftirtekt. —
Gnðlaug Benediktsdóttir.
cX'4 jX'4. ^'4. .jM4 ys'4. ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 gX'4 cX'4. cX'4. ^'4 ^X'4 ^X'4 g>'4 cX'4. j>'J4 gX'4 cX'4
2ÁS> 2ÁS? 2&S 2áS> sás 2dS 2d5> 2áS> 2á5* 7ÁS> ZÁS 2d3> 2áS> 2á3> 2áS> 2áS> 2áS> 2öS> 2*3 íáS? Sá3> 2ÍS- íáS>
GLEÐILEG JÓL!
oX'4
_jM4
REYKJAFOSS. j|'
jXJ4 ^4 .^4 ^4 ^4 ^4 ^4 ^4 j^4
s\l/. cX;4
M Mz
cX'4 -á>J4
AS]4
cM4
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Ben. S. Þórarin'ssonar.
J| GLEÐILEG JÓL!
jMfc á'ife
iSr M
^14 ^4
G. Helgason & Melstcd h.f. ^
G LEÐILEGRA JÓLA
og góðs og farsæls nýárs, óskum við
öllum.
Strætisvagnar Reykjavíkur h.f.
cX'4 gX'4 gX'4 cX'4 gX'4 cX'4 cX'4 ^'4 jX'4 cX'4 cX'4 cX'4 ^>'4 oX'4 cX'4 cX'4 jV4 gX'4 ^'4 gV4 ^'4 ^4 jM4 cý'4 gX'4 g>'4
2Á3 íA.s> íAá 4\3> zks, 2Ás> 4a3> 4ls> 2A5 gA§> 2ag> é45> (ÁM í$£> dS1 dS' é&y t&sp §&>
^'4
jX'4
m
cX'4
ÍK
N-J4
cX'4
m
jM4
jX'4
Jtk
oX'4
m
jX14
Æ
cþ'4
ék
.j>J4
cvM4
ét
GLEÐILEGRA JÓLA
óska eg öllum mínum viðskiftavinum, nær
og fjær, og góðs og farsæls nýárs, með þöklc
fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50.
^>'4 jM4 cX'4 cX'4 jX'4 cX'4 ^>'4 cX'4 cX'4 cX'4 cX'4 ^X'4 ^'4 -tV4 ^X'4 ^'4 ^14 .>>14 .>>14 .^14 ,jM4 .»>14 .>M4 .jM4 ,«M4 ^14
oX'4 _iM4
ff GLEÐILEG JÓL!
Viðtækjavershm ríkisins.
jX'4
Ék
SSe
M
NÚ4
M
oM4
sk
cX'4 iv'4
cM4 jX!4
Éé
^>'4
ék ___
oX'4 " cX'4
iti
-v'4 jX'4 ^14 ^14 ^14 A14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^>14 oX'4 ^14 ^J4 ^\J4 ^\J4 ^\J4 ^,14 ^14 ^14 0,14 ^14 ^\J4 ^14 ^14 ^14
2AÍ pASr ?Áiir TÁné <Ajy TiAir ^Aiff 2As» j'Áfr 2oS <A> TÁSf -~A v