Vísir


Vísir - 24.12.1934, Qupperneq 14

Vísir - 24.12.1934, Qupperneq 14
Ví SIR það frá rótuni. Nú finst mér — og það er kannske af því, að það er friðsælt hér og gott að lmgsa í návist þinni, að í þessu hafi verið bending, seni við höfum ekki gert okkur ljóst — Hún beið þess, að hann héldi áfram. „Eg á við það, að forlögin hafa fengið okkur það hlutverk í liendur, að hera hoðskap liinna föllnu til þeirra, sem heima sátu!“ „Og þessi hoðskapur —?“ . „Að —“ „Eg skal hjálpa þér,“ sagði stúlkan og reis á fætur hægt, „því að eg veit vel livað þér er í liug, þótt þú hafir ekki liugleitt það nógu lengi, til þess að geta komið orðum að því. Það er kveðja þeirra, sem féllu, til okkar allra, kveðja, sem felur í sér fullvissu uni að mannssálin lifi að eilífu og boð- skapur um að þetta líf cr undirbúningur undir það næsta. — Ef mennirnir skilja þennan boðskap rétt berast þjóðirnar aldrei á banaspjót aftur. — Hatrið, grimdin, spillingin, alt það illa, sem leiðir af styrj- öldunum liefir lagst eins og fjötrar á mannssálirnar og heft þróun mannsandans til æðra lífs.“ Hún stóð fyrir framan eldstóna og horfði á mynd- ina, sem Hunter hafði virl fyrir sér áður. Fyrst nú kendi klökkva í rödd liennar. Enn tal- aði hún mjög lágt. „Þú sérð, að liann var foringi í canadiska hern- um —.“ Hunter stóð upp og tók í aðra hönd hennar og þannig horfðu þau hæði á myndina. Hún Iiélt á- fram, og mál hennar var livísl eitt: „Það er maðurinn minn. Hann fór til vígstöðv- anna þremur mánuðum á undan þér, skömnni eftir að við vorum gefin saman.“ „Og hann —?“ spurði Hunter lágt. „Hann kom ekki aftur. Ifann féll við Mons, einni klukkustund áður en vopnahléð var samið!“ Hún þagði við sem snöggvast. „Eg sé ekki eftir því, að eg gaf mig á tal við þig.“ „Eg var smeykur um, að þú hefðir ekki valið þann rétta.“ „Þeir hafa komið margir með merkið C—19, og eg hefi talað við þá, en ekki eins og við þig. Eg hafði það á tilfinningunni, að þú hefðir kveðju til min frá Mons, — án þess þú gerðir þér það Ijóst — og eg er þakklát fyrir þessa — kveldstund.“ ^J4 -á>J4 -^J4 jX'4- cX'4- oX'4- jX'4- cX'4- cX'4. cX'4. jX'4 oXÍ4. ^!4 ^J4 cX'4- cX'4- cX'4. cX'4- cX'4. oX'4- cX'4- jX'4. cX'4- cX'4- Ék ÓJ4 # Mé ÍM M cXJ4 Ék K>J4 m GLEÐILEG JÓL! jXJ4 m M SM4 'ék ^>'4 jXJ4 Éá M ^J4 Ék jXJ4 Hjörtur Hjartarson. M N>'4 M m 4J4 M cXJ4 Éet cXJ4 _jM4. ,jM4 .^4 .>M4 ^M/> .<94 .>M4 ^4 sMt IÉzP. ^'4- .jM4 cX'4. jX'4. -iM4- .$14 ^\J4 .jM4 jM4 ^J4 ,>M4 .^4 Helga litla „Við skuiiim aka gætilega,“ sagði Ásgeir læknir viíS bílstjórann. ÞaS snjóar svo mikið, að maður sér það varla fyrr en um seinan, þó að einhverjir séu á veginum.“ „Eg geri tæplega betur en átta mig á veginum — svo er snjórinn villandi,“ sagði bílstjórinn og hægði ferðina að mun. Svo kom long þögn. Læknirinn fór að hugsa um, hvort það myndu ekki vera einhverjar vegleysur heim að nýhýlinu, þangað, sem hann átti að vitja sjúklingsins. — „Hvað eig- um við á a'ð giska langt eftir?“ sagöi hann viö bílstjórann. „Við getum orðið eina ]irjá— fjóra tíma með þessu áframhaldi,“ ansaði maðurinn ólundarlega. „Ann- ars er þetta tæp klukkutíma ferð -—• og eg vii segja rétt hálftíma ferð í góðu færi.“ „Jæja, góðurinn minn. Við tök- um því öllu með ró, á meðan alt gengur vel,“ sagði læknirinn. — „En hvað veðrið núna minnir mig á einn dag, sem er íyrir nokkru liðinn frant hjá. — Eg held það sé best eg stytti tímann með þvi, að rifja þetta upp og lofa yður að heyra þennan sntá- athurð.“ — Svo liyrjaði læknirinn sögu sína. — „Eins og eg drap á áðan, þá var veðrið rnjög likt þvi, sem það er núna. Jörðin alhvit og mikil drífa. — Eg var þó ekki á leið utan við bæinn, eins og núna. Við ókum eftir götunum og eg var að fara heim. En það var rétt fyrir jólin, einmitt eins og nú stendur á. Bílstjórinn fór hægt, því það var mjög slæmt að átta sig á untferð- inni vegna snjókomunnar. Allt í einu nær snöggsíansaði hann bíl- inn og i því heyrði eg lágt hljóð. Það greip mig einhver óhugur, og mér fanst það taka mig langan tíma, að komast út úr bílnum. Það hafði barn orðið fyrir honum. Það leið þó ekki löng stund, uns eg varð aftur alveg rólegur. Eg var þá orð- inn sannfærður um, að ekki væri um neitt alvarlegt slys að ræða, heldur aðeius smáárekstur. Eg bað bilstjórann að vera róleg- an og halda áfram heim til mín. Því þar sem móðir mín væri heima, myndi sú hjúkrun nægja, sem hún gæti veitt, uns alt yrði sem áður. Þetta var allra fallegasta telpa. Líklega átta—níu ára gömul. En fátæk var hún, — það leyndi sér ekki. Eg var mjög föðttrlegur, þar sem eg sat fyrir frarnan hana og var að segja henni hvað komið hefði fyrir.-------Að hún hefði rekist á hílinn minn, fengið stóra kúlu á höfuðið, sem yrði þó að mestu hjöðnuð eftir tvo, ])rjá daga. Svo komst eg að því hjá henni, að hún héti Helga, en ætti hvorki föður eða móður, sem hún vissi neitt um. En hún var hjá konu á Lindargötunni, sem. hún kallaði frænku. — Þá var ekki annað að gera, en að láta konuna vita um Helgu litlu. En að flytja hana þarna heim til sin undir nóttina, datt' mér ekki í hug. Alt í einu fór hún að tala um einhver blöð, og loks komst eg að því, að hún hefði verið að bera út blöð, — og átt fáein eftir, þegar þetta vikli til. Þegar Helga litla var búin að fá mjólk að drekka, bað eg hana að reyna að sofna, en eg sótti mér bók og fór að lesa. En það var enginn friður. „Mig langar svo mikið að vita hvað þú heitir,“ sagði hún. Eg sagði henni það. En það var ekki alt bú- ið með því. Þá vildi hún endilega fá að vita, hvað konan mín héti. Konu átti eg enga. Það gat Helga litla ekki sætt sig við. Hún sagð- ist hafa haldið, að konan, sem stæði hjá mér, væri konan mín. Eg sá, að hún horfði yfir öxlina á mér. og ósjálfrátt leit eg við. En þar reyndist enginn að vera, — eins og eg átti líka von á. Ennþá fór eg fram á það við hana, að hún reyndi að sofna, því að hún væri þreytt, en Helga lét sem hún heyrði það ekki, en sagði: „Hvers vegna segir konan ekki neitt við þig? Hún horfir svo rauna- lega á ])ig, — rétt eins og hún væri nýhætt að gráta.“ „Þú ert slæm í höfðinu, Helga litla, reyndu nú að sofna,“ sagði eg. „Já, eg finn til í höfðinu," sagði hún. „En eg sé konuna eins vel fyrir því. Hún er í rauðum kjól með dökt og mikið hár. Hún er mjög falleg.“ Óneitanlega varð mér órótt. Lýs- ingin á konunni var engin ágizkun •— heldur glögg mynd af stúlku, sem eg þekti mjög vel. Eg hafði ekki séð hana í rúma viku, og þegar við skildum seinast, hafði risið nokkur misskilningur á milli okkar, sem ennþá var óútkljáð- ur okkar á milli. Eg fann, að eg hafði verið kaldur og kærulaus, að láta tímann líða svona, án þess að finna þessa vinstúlku mína og jafna þetta lítilræði. „Þú átt ekki að vera reiður við hana,“ sagði barnið alt í einu. Eg brosti að ákafanum i orðum hennar. „Hér er engin kona, Helga litla," sagði eg. „Þá er þetta huldukona,“ sagði Helga, alveg viss í sinni sök. „Börn sjá stundum huldufólk, þó engir aðrir sjái það.“ Og þegar við vorum lengi búin að tala um huldufólk og allskonar undur, sem geta borið fyrir augu manna, sofnaði Helga litla. Það var víst komið langt fram á dag, daginn eftir, þegar Helga litla vaknaði. Hún hefir sagt mér það siðan, að sér hafi aldrei liðið jafnvel og þá. Viðbrigðin voru svo mikil; alt var svo hreint og hlýtt i kringum hana. Þrátt fyrir vellíðan hennar, datt henni frænka sín i hug — eins og t. d. hver rnyndi nú sækja fiskinn og mjólkina fyrir hana, — og svo blöðin i snjónum, líklega orðin ónýt. Frá þessum hugsunum vaknaði Helga við undurblíða rödd, sem sagði: „Ertu vöknuð, litla stúlka.“ Barnið leit upp. Við skrifborðið mitt sat stúlka, á rauðum kjól, með dökt hár. Enginn annar var inni. „Þvi sagðir þú ekki neitt í gær- kveldi, þegar þú varst hér,“ sagði Helga. „Eg var ekki hér í gærkveldi, barn. Læknirinn hringdi til mín í morgun, og bað mig að sitja hjá þér, á meðan hann væ/ri úti og mamma hans er að húsverkunum.“ „Eg sá þig nú samt i gærkveldi. Þú stóðst hjá lækninum og horfðir altaf á hann. Það var eins og þú hefðir verið að gráta. Svo varstu líka í þessum kjól„— en hárið féll laust niður á bakið. Þú heyrir, hvort eg segi ekki satt. Börn eiga líka altaf að segja satt.“ Orð barnsiils höfðu þau áhrif á stúlkuna, að hún. tók upp veskið sitt og upp úr því lítinn spegil, og athugaði vandlega hvort þau merki sæist, að hún hefði verið að gráta. „Þú hefir þó ekki sagt læknin- um ])etta, væna mín,“ sagði stúlkan. „Jú-ú, það gerði eg,“ sagði Llelga. Stúlkan roðnaði. „Og sagði hann nokkuð ?“ „Nei, hann fór bara að hugsa.“ „Heyrðu, stúlka litla, þú mátt ekki tala um þetta, þegar hann kemur inn. Eg skal gefa þér falleg- an kjól fyrir jólin, ef þú segir eng- um frá þessu.“ Því lofaði Helga. Eg held líka, aö henni hafi ekki fundist það ])ess virði, að vera að tala um það.“ „Loks erum við að verða komn- ir,“ sagði hílstjórinn. „En hvernig var ]>að, læknir — er sagan búin ?“ Læknirinn I)rosti. „Sagan. Já, hún er í raun og veru búin. Helga litla náði sér fljótlega eftir áreksturinn. En hún hefir þó ekki farið frá mér síðan. Og konan í rauða kjólnum kom líka alkomin til mín, þá eftir áramótin." — Svo geta ýms fyrirbrigði leitt mennina til sannrar hamingju, hara að þeir veiti þeim eftirtekt. — Gnðlaug Benediktsdóttir. cX'4 jX'4. ^'4. .jM4 ys'4. ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 gX'4 cX'4. cX'4. ^'4 ^X'4 ^X'4 g>'4 cX'4. j>'J4 gX'4 cX'4 2ÁS> 2ÁS? 2&S 2áS> sás 2dS 2d5> 2áS> 2á5* 7ÁS> ZÁS 2d3> 2áS> 2á3> 2áS> 2áS> 2áS> 2öS> 2*3 íáS? Sá3> 2ÍS- íáS> GLEÐILEG JÓL! oX'4 _jM4 REYKJAFOSS. j|' jXJ4 ^4 .^4 ^4 ^4 ^4 ^4 ^4 j^4 s\l/. cX;4 M Mz cX'4 -á>J4 AS]4 cM4 GLEÐILEG JÓL! Verslun Ben. S. Þórarin'ssonar. J| GLEÐILEG JÓL! jMfc á'ife iSr M ^14 ^4 G. Helgason & Melstcd h.f. ^ G LEÐILEGRA JÓLA og góðs og farsæls nýárs, óskum við öllum. Strætisvagnar Reykjavíkur h.f. cX'4 gX'4 gX'4 cX'4 gX'4 cX'4 cX'4 ^'4 jX'4 cX'4 cX'4 cX'4 ^>'4 oX'4 cX'4 cX'4 jV4 gX'4 ^'4 gV4 ^'4 ^4 jM4 cý'4 gX'4 g>'4 2Á3 íA.s> íAá 4\3> zks, 2Ás> 4a3> 4ls> 2A5 gA§> 2ag> é45> (ÁM í$£> dS1 dS' é&y t&sp §&> ^'4 jX'4 m cX'4 ÍK N-J4 cX'4 m jM4 jX'4 Jtk oX'4 m jX14 Æ cþ'4 ék .j>J4 cvM4 ét GLEÐILEGRA JÓLA óska eg öllum mínum viðskiftavinum, nær og fjær, og góðs og farsæls nýárs, með þöklc fyrir viðskiftin á liðna árinu. Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50. ^>'4 jM4 cX'4 cX'4 jX'4 cX'4 ^>'4 cX'4 cX'4 cX'4 cX'4 ^X'4 ^'4 -tV4 ^X'4 ^'4 ^14 .>>14 .>>14 .^14 ,jM4 .»>14 .>M4 .jM4 ,«M4 ^14 oX'4 _iM4 ff GLEÐILEG JÓL! Viðtækjavershm ríkisins. jX'4 Ék SSe M NÚ4 M oM4 sk cX'4 iv'4 cM4 jX!4 Éé ^>'4 ék ___ oX'4 " cX'4 iti -v'4 jX'4 ^14 ^14 ^14 A14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^>14 oX'4 ^14 ^J4 ^\J4 ^\J4 ^\J4 ^,14 ^14 ^14 0,14 ^14 ^\J4 ^14 ^14 ^14 2AÍ pASr ?Áiir TÁné <Ajy TiAir ^Aiff 2As» j'Áfr 2oS <A> TÁSf -~A v

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.