Vísir - 20.06.1935, Side 18

auslurjtr.14— s'mi 3880
<1
unmau

L
riem
Kvenþjóðin íslenska reynir af fremsta megni að fylgjast með
timanum, en tímarnir breytast óðfluga og tískan lika. Hattabúðin
í Austurstræti 14 fylgist með öllum nýjungum Parisar, Berlínar og
Lundúna í sinni grein. Aðaltískusýningarnar í þessum stórborg-
um eru haldnar tvisvar á ári, í ágúst og febrúar. Hattabúðin kaup-
ir jafnan vörur sínar í sambandi við þessar sýningar, og því hafa
allir viðskiftavinir hennar fulla tryggingu fyrir þvi að fá hið nýj-
asta og besta, sem heimurinn hefir að bjóða. Verslunin rekur
eigin vinnustofu, þar sem einungis 1. flokks vinna er af hendi
leyst af þaulvönu starfsfólki. Vaxandi sala síðustu ára er besla
tryggingin fyrir því, að viðskiftavinir Hattabúðarinnar séu ánægð-
ir með vörur hennar. Búðin sendir vörur (kven- og barna-höfuð-
föt, trefla, kjólaskraut, kjólahnappa, blóm, belti o. fl.) gegn póst-
kröfu um alt land.
ur er getiö, reglulegur karl í krap-
inu. Hann var aö ýmsu leyti hug-
sjónamaöur, og jafnan var hann
hrókur alls fagnaöar. Hann gat
komiö fólki í gott skap, ef hann
vildi þaö við hafa, og stundum
veltust menn um af hlátri í gilda-
skálum og á öðrum mannamótum,
ef William Rockefeller var þar
staddur og góöi gállinn var á hon-
um. Ekki var hann drykkfeldur,
en kvenhollur í meira lagi aö því
er talið er. Og auðvitað var kven-
þjóöin bálskotin í þessum glæsi-
lega ævintýramanni, sem ljómaði
af hreysti og karlmensku. — En
í öllu, sem að fjármálum laut, var
W. Rockefeller mesti viðsjálsgrip-
ur, enda átti ágirnd hans sér eng-
inn takmörk, og það var á» þessu
sviði, sem hann og sonur hans,
John D. (svo hefir olíukóngurinn
oft verið nefndur) leiddu aðallega
saman hesta sína. Nú vita það all-
ir, að John D. er einn hinn mesti
fjármálamaður, sem uppi hefir
verið. En þó varð hann hvað eftir
annað að láta í minni pokann fyrir
karli föður sínum i peningamál-
unum, og svo er að sjá, sem John
D. hafi beinlínis óttast slægvisku
föður síns í þessum efnum. En
jafnfram hefir olíukóngurinn látið
svo um mælt, að hann fái aldrei
fullþakkað föður sínum alt það,
sem hann hafi af honum lært í
æsku. John D. hefir orðað þessi
ummæli um föður sinn kurteis-
lega eins og hans var von og vísa,
en í gegnum þau skín þó greini-
lega, að hrekkjabrögð karlsins og
lifsskoðun í fjármálum hafi verið
syninum drýgstur skóli í æsku.
Ummæli Rockefellers eldra, sem
varðveitt eru, taka af öll tvímæli
um þetta atriði. Hann sagði eitt
sinn við kunningja sinn í Ohio:
— Rg féfletti syni mína, hvenær
sem eg fæ því við komið. Eg
krefst þess, að þeir læri að sjá
um sig. Eg okra á strákunum, flæ
þá inn að skyrtunni og sting af
með ágóðann, hvenær sem eg sé
mér það fært. Þeir verða að læra
að sjá um sig.
Þessi ummæli lýsa föður olíu-
kóngsins vel, eins og eftirfarandi
saga ber vott um:
John D. hefir sagt frá því, að
faðir sinn hafi verið það vel efn-
um búinn, að hann gat lagt upp
3000 dollara sem gjöf til sona
sinna þriggja, og kom að sjálf-
sögðu jafnt í hvers hlut. Sjálfur
fékk John D. þessa 1000 dollara,
jægar hann var 19 ára, til þess að
hann gæti sett þá í nýtt fyrirtæki.
En faðir hans sagði raunar við
hann, er hann afhenti honum pen-
ingana:
— John, þú verður að greiða
mér vexti af þessari fjárhæð í tvö
ár. Eg tek 10 af hundraði. (Hæstu
vextir, sem leyfilegt var að taka
af lánum um þessar mundir í Iowa,
voru 12 af hundraði, og var það
2 °/o hærra en taka mátti í Ohio
og 5% hærra en tekið var í New
York).
William Rockefeller sagði eitt
sinn frá því heldur en ekki kampa-
kátur, hvernig hann fór að því
að féfletta John D., sem var þá
um það bil að verða fjár síns ráð-
andi: Þegar John D. varð tví-
tugur, sagði faðir hans við hann,
að hann skyldi „sleppa honum“,
ef hann greiddi sér 40 dollara út
í hönd. Með því átti karlinn við
það, að úr þessu skyldi sonur hans
sleppa við að afhenda sér allar
tekjur sínar, þar til hann yrði
myndugur, en slíkt var þá siður
þar um slóðir, meðan unglingar
voru að búa sig undir eitthvert
lífsstarf. — John D. tók þessu
vel og greiddi föður sínum
skömmu seinna þessa 40 dollara.
En þegar þetta var um garð geng-
ið, tók gamli maðurinn von bráð-
ar að krefja son sinn um greiðslu
fyrir fæði og húsnæði, og er John
D. neitaði að borga, mælti karl-
inn sigri hrósandi:
— Þú keyptir timann þinn og
átt nú sjálfur það, sem þú vinnur
þér inn, er ekki svo? Gott og vel,
en þá verður þú líka að borga
mér leigu. Og John D. sá sér þann
kost vænstan að borga.
(Úr bók John K. Winkler’s:
John D. — A portrait in oils).
Á dansleik.
Stúlkan (í dansinum): — Er
þetta ekki afbragðsgott gólf og
fyrirtaks hljómsveit?
Pilturinn (vandræðalegur) : —
— Eg ætlaði einmitt að fara að
segja þetta. Þú mátt ekki taka alt
samræðuefnið frá mér.
Jón (bæjarmaður) : — Jæja, svo
að þú hefir fengið góða atvinnu,
sem veitir þér heilmikið frjálsræði.
Jóhann (nýkominn ofan úr
sveit) : — Já, það veit sá, sem alt
veit. Eg þarf ekki að fara. í vinn-
una fyr en klukkau sjö á morgn-
ana og er laus eftir tiu á kveldin.
í
Dómarinn: — Eg ætla að sleppa
yður með góðu í þetta sinn, en
næst sendi eg yður í steininn.
Slæpinginn: — Er þetta eins-
konar veðurspá, dómari.
Dómarinn: — Hvað eigið þér
við ?
Slæpinginn: — Gott i dag —
svalara á morgun.
— Sástu síðustu amerísku kvik-
myndina?
— Já, eg vona að það sé sú síð-
asta.