Vísir - 24.12.1935, Blaðsíða 12

12
VÍSIR
jjfc GLEÐILEG JÓLI
^'Je.
m
Kolciversl. Ólafs Ólafssonar. j||
■ 1 ■ ili »t ■ it» ij, i «á i :ii ii i íjLi «i_i iXi «ii iJli «jLi lii ili iii iji Uu ijj tji lJli 1JL1 tJLi lLi
GLEÐILEG JÓL!
GEIR KONRÁÐSSON.
&
*’*■ é**
GLEÐILEG JÓL!
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar.
Verslunin Edinborg.
^ijfe.
^Jfe.
jMfe.
Jfe
C^lfe-
Óskum öllum olckar viðskiftavinum
■ ■r.w-p
GLEÐILEGRA JÓLA OG NÝÁRS!
Þvottahúsið Drífa.
ife
l4í
J&
J&
jWfe,
Jfe
áMfe
vera einum um það, að syndga á
sjáifan jóladaginn. Og svo var
haldið áfram að jagast.
Grimur át bitann sinn með
góðri lyst. Svo reis hann á fæt-
ur og þreif lambliúshettuna.
Húsfreyja mælti: Eg er að
hella upp á og fáðu þér nú volg-
an sopa. —
En Grímur ansaði engu og
lahbaði lit. Það var meira en
mál til komið, að fara að hugsa
um skepnurnar.
Drésa leiddist. Þetta voru
engin jól. Laufakakan, sem
hann var að borða, var eigin-
lega það eina, sem minti hann á
jólin — og svo auðvitað mag-
álsbitinn og hangikjötið. En
liann hafði enga flík eignast
fyrir jólin. Hann var í sömu,
rifnu görmunum. Hann liafði
ekki einu sinni verið ámintur
um að þvo sér. Og engin kerti
voru til á heimilinu.
— Þetla eru engin jól, sagði
hann við sjálfan sig. — Þau
vilja náttúrlega ekki koma til
þeirra, sem alt af eru að rífast.
— Og nú datt honum í hug að
biðja Krislbj örgu að lofa sér að
skreppa fram að Þverá. Hann
hafði oft komið að Þverá. Þar
var fjalagólf í baðstofunni, þar
voru margir krakkar og þar
voru allir góðir. Og þar var hún
Beta. Hiin var áreiðanlega fall-
egasta teipan í öllum heimin-
um. —-
Ilann lagði laufakökuna á
diskinn sinn. Hann langaði
hvorki í laufabrauð né liangi-
kjöt aldrei þessu vant. Hann
langaði hara til að fá að skreppa
fram að Þverá. —
En til þess þurfti liann að fá
leyfi. Og það var alls ekki víst,
að það yrði auðfengið.
Hann sagði við húsmóður
sina: Ætti eg ekki að sækja
eldivið og svo sem einar fötur
af vatni?
— Viltu ekki heldur livila
þig, Drési minn?
— Nei. Eg er ekki þreyttur.
Maður er ekki þreyttur nema á
sumrin.
— Þú ert eitthvað svo dauf-
ur, góði minn? Leiðist þér?
— Dálitið.
— Og hvað leiðist þér nú
einna helst? Segðu mér það
bara. Eg skal ekki sneypa þig.
— Þú ert góð.
— Nei. Enginn er góður
nema Guð og frelsarinn.
— Mig langar .... Lengra.
komst hann ekki. Og Kristhjörg
sá að augu barnsins fyltust af
tárum. —- Hún tók drenginn á
kné sér og mælti: — Þig langar
til einhvers, Drési minn. —
ig, Gleðileg jóJl £
Barónsbúð.
Segðu mér alt eins og er. Eg
held að eg skilji börnin, þó að
faðir okkar á himnum hafi ekki
trúað mér fyrir einu einasta.
Drengurinn grúfði sig að
henni og mælti:
— Mig langar — langar til
— til að skreppa----
— Já, livert langar þig til að
skreppa?
— Ekkert. — Svo fór hann
að há-skæla.
Kristbjörg strauk af honum
tárin með svuntuhorninu sínu.
Eftir litla stund hvíslaði
hann: Jú — annars .... mig
langar til — til að skreppa ....
fram að .... Þverá.-------
— Jæja, góði minn. Svo að
þig langar til að finna krakkana
á Þverá? t
— Já. — Og svo langar mig
til að vita hvort jólin--------
livort þau muni liafa —
— komið .... þangað.-------
— Blessaður stúfurinn. Hér
eru engin jól, og eg sýni þér
aldrei neina blíðu. Eg er úfin
og gömul og ljót kerling. En eg
er ekki vond. Reyndu að hugsa
þér, að eg sé mamma þin. Og
góður drengur segir mömmu
sinni alt.
— Eg — eg hefi hlakkað til
— jólanna — síðan i haust. —
— Og svo .... svo komu þau
.... ekki. Þau svikust um að
koma.
— Og nú langar þig til að
vita hvort þau hafi komið til
barnanna á Þverá?
— Já.
— Litli vinur minn. — Við
förum bæði fram að Þverá. —
— Eg er viss um, að jólin hafa
ekki svikist um að koma þang-
að. —