Vísir - 24.12.1935, Blaðsíða 14

14
VÍSIR
GLEÐILEG JÓL!
Matardeildin, Hafnarstræti.
Matarbúðin, Laugaveg 42.
Kjötbúð Austurbæjar, Laugaveg 82.
Kjötbúð Sólvalla.
Kjötbúðin, Týsgötu 1.
Búrið, Laugaveg 26.
H GLEÐILEG JÓL OG F'ARSÆLT NÝÁR!
£
1
m
BRÆÐURNIR ORMSSON,
(Eiríkur Ormsson).

„Ekki er Tobba betri!“Ognúbrá
svo við, er Ásbjörn var orðinn
þessa vísari, að hann krafðist
þess beinlínis, að Þorfinnur
fylgdi sér sem fastast í kaup-
staðarferðunum. — Þú ert kaffi-
maður, engu síður en eg. Og
þú getur liaft gaman af því,
eins og hver annar, að stinga
kaldri lúku undir sængurhorn
hjá kvenmanni. — Eg veit nú
ekki livort eg þori að hætta á
slikt, vegna hennar Tobbu,
sagði Þorfinnur.
—o— ,
Þeir riðu í kaupstaðinn fyrir
jólin, lausir og liðugir. Þeir
höfðu gert það síðustu árin. Og
nú voru þeir á heimleið. Ás-
björn var góðglaður að vanda,
en Þorfinnur hýr lítilsháttar.
Ásbjörn hafði gamla siðinn og
kom við á hverjum bæ. —
Þeir liöfðu vakið upp á einum
þremur bæjum og nú voru þeir
lcomnir að Brekkulæk. — Ás-
björn raulaði ástavísu og
slangraði milli rúmanna, en
Þorfinnur stóð frammi við dyr
og bærði ekki á sér að öðru
leyti en því, að hann tók pont-
una úr vasa sínum, sló henni
við dyrastafinn og stútaði sig.
Svo dæsti hann ánægjulega,
stakk pontunni í vasann og pú-
aði í skeggið. — Nóttin breiddi
blakkan vænginn yfir láð og
lög og svo myrkt var í baðstof-
unni á Brekkulæk, að ekki sá-
ust handaskil.
Fólkið vaknaði við vondan
draum. Sumt fór að geispa og
ldóra sér, en Guðríður húsfreyja
mælti hátt og snjalt: — Það er
víst Ásbjörn, fjandinn! — Eg
veit ekki nema hann steypi sér
í holuna til telpnanna, vargur-
inn sá arna! — „Telpurnar"
voru dætur hjónanna, heima-
sætur á fertugs-aldri.
í þessum svifum ralc önnur
„telpan“ upp skræk mikinn.
— Ertu vitlaus, maður! —
Mamma — pabbi! Haldi þið
kannske ekki, að hann sé bara
kominn með blauta kruml-
una inn á allsnaldn brjóstin á
mér! — Svona — svona, Ás-
björn! Skammastu þin, kvik-
indið þitt. — Farðu — farðu —
þú kitlar mig! ,
Ásbjörn hló, svo að undir tók
i baðstofunni.
— Víkingar fara ekki að lög-
um — og gott er að lcoma í yl-
inn. — Já — satt er það ....
mjúkur er meydómurinn.---------
Svei mér ef eg held ekki að þú
sért farin að stálma!
— Ætlarðu að liða þetta,
Brandur? — Guðriður hús-
freyja settist upp snögglega.
Hún hvíldi fyrir ofan bónda
sinn i rúminu. — Ællarðu ekki
að skreiðast fram úr læpan þín
og kveikja? —
Þá rumdi i Brandi.
— Hvaða ógnar-læti eru
þetta, kona! Eg held það sé
ekki hundraðið í hættunni, þó
að mann-garmurinn þuldi. En
sért þú hrædd, kona, þá far þú
í prjónaklukkuna, klofa síðan
yfir mig og skakka leikinn. —
— Já, þarna er þér rétt lýst,
sagði húsfreyja. — En vita
skaltu það, Brandur minn, að
þau eru ekki ætluð honum Ás-
birni á Gili eða öðrum svínum
brjóstin á henni Veigu minni.
Nei-ónei — þau eru öðrum ætl-
uð, og það veistu sjálfur.
— Því næst steypti hún yfir sig
nærklukkunni og klofaði yfir
bónda sinn í rúminu. —
— Hættu nú Ásbjörn, sagði
stúlkan. Burt með káldar lúkur,
þuld og grams!-------Og ef þú
fer að seilast upp fyrir mig og
þukla á henni Laugu blessuðu
barninu, þá er mér að mæta! —
— Á — svei! Fékstu boð frá
stjórninni, kvennabósinn, sagði
húsfreyja og vatt upp ljósi. Og
sestu nú þarna á rúmstokkinn
hjá honum Brandi mínum og
láttu meydóminn í friði. Eg
skal velgja sopa í túlann á þér,ef
þú hegðar þér eins og maður.
— Sæl og blessuð, G'uðriður
mín, sagði „friðþjófur“ baðstof-
unnar. Eg er ofurlítið hýr —
hjartans-áman — rétt mátuleg-
ur. En svo að eg ansi þér, mitt
elskulega húr-hveli, þá er eg nú
staðráðinn í því að tylla mér
hérna hjá blómarósunum. —
Og nú heilsa eg Veigu minni
með stórum-stórum kossi. —
Hann laut niður og kysti
stúllcuna rækilega.
Þá hóstaði Lauga fyrir ofan
systur sína — rétt svona til
þess að láta vita, að hún væri
ekki sofandi. — Ásbjörn kysti
hana líka. — Hann sagði:
— Svona blessaðar meydóms-
hnyðjurnar á þeim ágæta
Brekkulæk. — Nú hallast ekki á
— nema hvað eg ætla að renna
lúkunni hérna niður með boln-
um hennar Laugu, svo að liún
liafi ekki upp á neitt að ldaga.
Lauga kiptist við, er höndin
snart hana bera. — En hún
amaðist ekki við káfinu og
steinþagði. ;
Húsfreyja mælti:
— Heyrðirðu ekki hvað eg
var að segja, Ásbjörn. — Þú
mátt sitja á rúminu hjá honum
Brandi mínum. Viljirðu það
ekld, þá fleygi eg þér út af
mínu kristilega heimili. —
— Vertu nú ekki svona
ströng, mamma, sagði Veiga,