Vísir - 22.12.1944, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ VISIS
25
látinn hita kaffi, en aðrir fóru
að gæta að hestum eða húa sig
til göngunnar. Og þrátt fyrir
það, að veðurútlit var fremur
skuggalegt, var þó von hráðar
lagt af stað í gönguna.
Leit er þarna liagað svo, að
allir ganga i hóp á leitarmót, en
það er staðurinn þar sem afrétt-
ir Norðlendinga og Sunnlend-
inga mætast. Er það þriggja til
fjögurra stunda gangur, ef
rösldega er gengið. Á leitarmót-
um skiptir fjallkóngurinn leit,
það er: segir hverjum manni
hvar hann á að ganga, og er
því alltaf hlýtt skilyrðislaust.
Fyrst leggja af stað þeir, sem'
lengst eiga að fara og ganga
tveir og tveir saman af stað, en
ætlast er til að þeir skipti sér
svo síðar, eftir þvi sem þörf
gerist.
Eg var sendur með þeim, sem
fór í vestustu göngu, og var því
grátfeginn. Gangan er ein sú
erfiðasta og í þessu fólst óbein-
linis sú viðurkenning, að eg
væri ekki álitinn amlóði. —
Gangnaforingi brýndi fyrir
okkur að fara gætilega, hóa
okkur strax saman, ef þoku slæi
yfir, og hétum við góðu um það.
Lengst áttum við áð fara norð-
ur í svo nefndan Krók, gilja-
drög, þar sem Hrútafjarðará
myndast. Þar eru djúpir skorn-
ingar og oft tafsamt að eiga við
kindur. Fátt var þar af fé í þetta
sinn, en annað var okkur á-
hyggjuefni. Við sáum að þoku
tók að kemba á Sléttafell, há-
lendisbungu á afrétti Miðfirð-
inga. Þéttist þokan óðfluga og
lagði suður heiðina. Eftir
nokkra stund vorum við um-
luktir hvitgrárri norðanþoku,
svo að við sáum ekki nerna fáa
faðma frá okkur. Við reyndum
þó að fylgja eftir kindunum,
sem við vorum búnir að finna,
en mistum brátt af þeim út í
þokuna og hugsuðum þá ekki
frekar um að elta þær, enda
héldum við helzt'að þær væru
að norðan. Við réðum nú ráðum
okkar, það er að segja: félagi
minn sagði mér hvað hann æti-
aðist hclzf fyrir. Það var að
stefna austur á við, í þeirri von
að rekast á næstu menn við okk-
ur. Við hlupum við fót og hó-
uðum við og við, en hættum
því svo, þegar við fengum aldrei
svar. Umhverfis okkur var öm-
urleg heiðarvíðáttan, sem vætu-
grár þokusvakkinn grúfði yfir
og var ekki frítt við, að það setti
að mér geig, þcgar eg hugsaði
um að við yrðum að liggja úti
alla nóttina.
Félagi minn var allra manna
fóthvatastur og fékk eg mjög
að kenna á því og mæddist álcaf-
lega á hlaupunum. Það sótti
líka á mig þorsti, svo að eg
fleygði mér niður við hvern læk
og þambaði ósköpin öll af vatni.
Báðum var okkur ljóst, að við
vorum orðnir • áttaviltir og að
það var tilviljun ein, livort við
fyndum kofann..En allt í einu
heyrðum við hundgá úti í þok-
unni og skömmu síðar sáum
við móta fyrir einhverjum
dökkum þústum utan í hæðar-
dragi skammt frá okkur. Þessar
þústur tóku á sig mannsmynd-
ir, er við komum nær og reynd-
ust vera tveir af gangnamönn-
unum, þó ekki þeir, scm næstir
okkur áttu að vera i göngunni.
Nú var haldin ráðstefna, því að
auðvitað voru þeir villtir eins
og við og höfðu svipaða sögu
að segja af sinni för. Eg cinn
lagði ekkert til málanna, lagð-
ist upp við þúfu og vildi lielzt
mega sem lcngst liggja kyrr. Eg
var alvég gegndrepa fyrir löngu,
en þó ekki mjög kalt og fannst
það næstum svæfandi, að finna
þegar kaldur regnúðinn
straukst úm andlit mér.
En von bráðar var svo lagt af
stað eitthvað út i óvissuna, rölt-
um bara í hægðum okkar, enda
var annað ástæðulaust, þar sem
eins líklegt var, að við færum í
öfuga átt.
Þetta réðist þó betur, því að
skömmíx síðar komum við að
vatni, sem þeir þóftust þekkja
að væri Gíslavatn, og eftir því
vorum við nokkurnveginn á
réttri leið. Frá Gíslavatni er
ekki nema stundargangur í Ieit-
arkofann, ef farið er beint, en
nú treystum við okkur ekki til
þess í þokunni og tókum það
ráð að fylgja vatninu og síðan
læk, sem rennur úr þvi og í
Hellisá. Með því móti gátum við
verið vissir um að finna kof-
ann, enda þótt það tæki okkur
mikið lengri tíma.
Degi var nú tekið að halla,
byi'jað að bregða birtu og berti
rigninguna með kvöldinu.
Fannst mér óliugnanlegt að
heyra í rökkrinu gjálpið í vatn-
inu við bakkana, og rifjaðist
upp fyrir mér, að þarna hefði
maður drukknað endur fyrir
löngu. Ekkert sá eg þó dular-
fulít.
Við gengum eins liratt og
kraftarnir fi-amast leyfðu, eða
það fannst mér að minnsta
kosti, en reyndi þó að drattast
áfram og fylgja hinum eftir. Eg
var alltaf öðru hvoru að reka
tærnar i steina, þvi að með ánni
var frernur grýtt, og sárverkj-
aði mig í lappirnar, hálfdofnar
af kulda og þreytu. Loks sá-
um við þó grilla í dauft ljós í
myrkrinu. Við vorum að kom-
ast heim að kofanum og hef eg
ekki í annað sinn orðið fegnari
húsaskjóli og hvíld.
Við fórum nú að hi-essa okk-
ur á mat og kaffi, fórum í
þurra sokka og reyndum að
vinda fötin okkai’, því að ekki
Iiöfðum við nein föt til skipta.
Leið mér nú eftir vonum vel,
þegar eg var lagztur fyrir og
búinn að breiða yfir mig gæru-
skinnið rnitt. Svo var rabbað
saman um ævintýri dagsins,
reykt og drukkið mikið af
sterku kaffi. Einhver lánaði
mér pípústert og gaf mér tóbak,
því að mig langaði til að reykja
eins og liinir. En þetta var mér
til ógæfu, því að mér vai'ð illt
af þessu og gat með naumind-
um skotizt út til að kasta upp,