Vísir - 24.12.1956, Side 9

JÓLABLAÐ VÍSIS
0
Þ‘
onateó/neóóiA-
ÞYDO SAGA
Klukkan var orðin eitt þegar
hún kom út úr skrifstofunni.
Hún hafði vonað að hinn þýð-
ingarminni „póstur" yrði látinn
bíða þar til eftir jól. En hjá
Grön & Co. gerðust' aldrei nein
undur.
Eftir að hún hafði komist í
gegn um manngrúann á aðal-
götunum komst hún að lokum
að almenningsvagninum. Er
inn í hann kom var ekkert sæti
laust. Hún náði í hanka og hélt
í hann. Vagninn fór af stað og
skrönglaðist gegnum bæinn.
„Kirkjan“, hrópaði umsjón-
armaðurinn. Hún fór út úr
vagninum. Þarna var stormur-
inn sterkari en inni í bænum.
snjóinn af klæðum sínum. Er
hann var kominn alveg til
hennaiy sagði hún:
„Sæll. Eg vissi ekki — eg
áleit ekki ... .“ Hun þagnaði.
Allt var svo óeðlilegt. Það var
að líkindum bezt að hún þeg'ði.
það, að hún vildi ekkert af hon-| stað. Hann fylgdist með .henni 'aftur!“ Frosin s&l hennar tók‘
um þiggja. Hún hafði lýst yfir jheim að húsinu. Það virtist svo að þiðna. Vertu hérna, hugsaðí
því af sannfæringarkrafti, að
hún gæti séð sér farborða eftir
skilnaðinn.
Þau höfðu orðið ásátt um að
skilja. Hún var ung og heilsu-
góð og vildi ekki fá einskonar
ekkju-eftirlaun. Þau höfðu
misst það, sem tengdi þau sam-
an —• barnið.
Þvílík sorg mundi hafa tengt
mörg hjón traustari böndum.
En í stað þess hafði sorgin að-
skilið þau, rekið þau hvert frá
öðru.
Of seint varð henni ljóst, hve
heimskulega þau höfðu farið
að ráði sínu, hve mikið þau
höfðu eyðilagt. En skeð var
„Sæl, Inger — Nei, ég hefi iskeð. Þar sem hann gekk ekki
ekki komið hingað fyrr. Ekki
frá því er — þá.“ Hann laut
niður og lagði lítinn kross á
leiðið.
„Það er fallegt,“ sagði hann
og kinkaði kolli í áttina til kert-
islogans. „Þú ferð hingað ef til
vill á hverjum jólum?“
„Já. " Hvert Þorláksmessu-
kvöld. Eg kveiki á litlu kerti.
Eg gat það ekki í hitteðfyrra.
Hér er svo eyðilegt, hugsaði Nei, Þaðvar víst árið þar áður.
Þá rigndi svo mikið að Ijósið gat
ekki logað.“ Hún talaði eins og
hún væri að þylja lexíu. Hann
hlustaði gaumgæfilega. Þau
stóðu og töluðu lágum rómi.
Þegar kertið var brunnið urðu
þau samferða út úr kirkjugarð-
inum og út á veginn.
hún og' þrýsti litla jólatrénu
fastar að sér. Það marraði i
kirkjugarðshliðinu er hún
• skellti því aftur. Hvert einasta
Þorláksmessukvöld fór hún
þessa leið, og ætíð var dimmt
og kalt. Myrkrið og' söngur
stormsins hafði þau áhrif á
hana, að henni þótti sem hún
stæði alein undir kirkjuhvelf-
ingu í hinu óendanlega rúmi
og hlustaði á ,,kantötu“ dauð-
ans. Efni Ijóðs og lags var um
dauðann, ástleysi og einmana-
leika.
Þrátt fyrir þetta fór hún
hvert Þorláksmessukvöld á
þennan stað. Ósýnilegur máttur
dró hana þangað. Sá máttur var
sterkari en vilji hennar.
Hún fann litlu gröfina og
setti frá sér litla grenitréð. _Hún
festi kerti á toppinn og
kveikti á því. í fyrstu blakti
Ijó.sið en svo rétti það sig upp
og bauð storminum byrgin.
Þetta var duglegur, lítiii lífs-
logi, sem barðist gegn oi'urefl-
inu og neitaði að gefast upp.
Hún sat á hækjum sínum við
.gröfina og horfði á litla ljósið.
Átta ára hefði hann nú getað
verið. En ævi hans varð einung-
is nokkrir mánuðir. Átta ár. Af
þeim hafði hún verið ein í sex
ár —- sex Þorláksmessukvöld
alein. Þannig mundi framtíðin
verða. Um sex ára skeið hafði
hún unnið á skrifstofu. Það
starf var henni byrði og olli
þjáningu. Það var óeðlilegt fyr-
ir hana að sitja þar. Hún vildi
vinna húsmóðurstörf.
Hún fór með hendurnar of
nærri loganum og dró þær í
flýti að sér. Kertið var næstum
brunnið. Þannig' brann lífslogi
barnsins einungis nokkur
augnablik, hugsaði hún angur-
vær. Þegar barniö dó,: slokkn.aöi
von hennar um haniingjuríka
ævi og hjártafrið.
Hún heyrði að einhver kom.
Gangurinn var hæglátur og ró-
legur. Hún hafði aldrei fyrr séð
nokkurn mann þarna á Þor-
láksmessukvöld. Hún leit um
öxl. Maður kom í áttina til
hennar. Hann gekk eftir mjóa
stígnum sem var á milli leið-
anna.
Steffen? Kom hann hingað?
Hún reis á fætur og sló
„Eg kom með almennings-
vagninum,“ sagði hann.
„Eg sömuleiðis,“ sagði hún.
eitt skref til. sátta, ætlaði hún
ekki að rétta fram hendina —
árangurslaust.
Hún sér, að hann horfir alltaf
á hana. Hún.reynir til þess að
horfast í augu við hann.
Hann mælti: ,„Þú hefir ekki
breytzt, Inger!
Hún hló óeðlilega hátt og
sagði: „O, eg hefi mörg grá
hár og margar hrukkur. En
það sést ekki í myrkrinu.“
„Myrkrinu?“ sagði hann
skyndilega og stakk arminum
undir handlegg' hennar. „Það
er satt, þú ert náttblind.“
Hún fann að fortíðin færðist
nær.
Vondu árin leystust upp —
hurfu. Það var eins og hún væri
að komast til sjálfrar sin eftir
að hann fór að leiða hana
Nú var skammt eftir til enda-
eðlilegt. hún og opnaði munninn- til
í þessari íbúð höíðu þau bæði þess að segja þetta. Ef til vill
beðið um tíma eftir að barnið mundi hann svara néitandi.
andaðist, og þau höfðu selt hús- ; Vertu hérna, hvísJaði hún í
ið sitt. Hann þekkti öll hús- huganum. En orðin heyrðust
gögnin, jafnvel rauðu gólf- ! ekki. Hún leit nið.ur á hendur
ábreiðuna í anddyrinu og gulu hans — hinar sterku, hlýju
hlífina á leslampanum. Allt var hendur. Skyndilega laut húis
honum kunnugt og kært. ' nið.ur og þrýstj vörunum á hönd'
Hvað svo? hugsaði- hún aftur, I hans. Jólaf^ður. Þannig er hann.
er hún stóð á miðju stofugólf- : Að spyrja og svara án orða er.
inu og vissi ekki hvað hún átti einnig skiljanlegt. Hann hélfc
að segja. Hún varð þess vör, að | e 1 hendinm a 6x1 lionnar. Þá
hann lmeppti frá henni káp- lryssti hún fingur hans. Hann
unni og fór með hana fram í lagði arminn um mitti hennap
forstofuna. Ilann kom fljótt og Jaut að henni. Aridlit þeirra
aftur og lokaði dyrunum. i nálguðust hvort annað. Kuld-
„Á eg að seg;a iá, ef hann inn og stormurinn vorui
er að þiðna. Vertu hérna. hugs- gleymdir. Hún hallaði sér að
aði hún. Henni var Ijóst, hverju honum og varir þeirra mættust.
hún mundi svara. Hann tók um i
axlir hennar og sagði: „Það er • Henni varð ljóst, að þaui
indælt að vera kominn. hingað myndu aldrei íramar skilja. ,
„En eg veií ekki hvenær hann i stöðvarinnar. Húsin komu í
kemur aftur. Eger vön að gangajljós. í gegnum uppljómaða
á endastöðina. Þar er ætíð al~ j gluggana sáu þau inn í stofur
menningsvagn, sem hægt er að i fölksins. í einu húsinu voru
fá sæti í.“
„Ágætt. Eigum við að verða
samferða þangað? Það er of kalt
að standa hér og bíða,“ sagði
hann.
Það leyndi sér ekki, að hann
vildi vera með henni. Hún varð
óróleg. Ilvar hafði hann yerið
öll þessi ár? Hvað hafði hann
starfað?
Þau geng'u af stað hvort við
annars hlið — fast saman. Þau
fóru yfir á vegarbrúnina vegna
þess, að bílaumferð var mikil
þarna. Það var niðarnyrkur.
Hún sá illa í myrkri.
Steffen fór að segja írenni frá
börn að skreyta jólatré. Þau
sáu kassann með jólaskrautinu.
Hann stóð á borði.
,Eg á líka jólatré,“ sagði hún.
„Er það?“ Hann þrýsti arm
hennar dálítið.
Hún veitti því athygli og'
endurgalt í sömu mynt.
Það gerir eklært, hugsaði
hún, myrkrið segir ekki frá því,
og þeg'ar við komum á enda-
stöðina verð eg að sleppa hon-
um.
Hann hjálpaði henni inn í i
vagninn. Hann var tómur og j
kalt inni í honum.
Skömmu síðar óku þau sömu !
kaupsýslu sinni. Hann var op- ■ leiðina og' þau höfðu farið —
inskár og dro ekki undan. Hann i fram hjá kirkjugarðinum og
barmaði sér ekki þótt erfiðir j háu trjánum.
timar væri. Hann virtist ekki j Nú sefur hann, hugsaði hún.
taka það nærr.i sér þótt eklii : Hann sefur undir litla krossin-
blési byrlega fyrir honum ann- | um og jólatrénu. Skyndilega
að slagið. Henni skildist að ; komu tár fram í augun. Svo
honum stæði á sama um það,
hvort liann væri heppinn eða ó-
heppinn.
Hún Jeit upp og sá, að hann
horfði á liana.
„ÆtJaðirðu að segja eitt-
hvað?“ spurði hann.
Hún sagði „Eg' var að hugsa
um, það, Irve rólega þú talar uni:
erlenda firmað, sem lélt á þigj
Þú virðist ekkert ergilegur
gagnvart því.“
Hann brosti lítið eitt: „Hefir
það nokkra þýðingu að ergja
sig? Tap og ávinningur skipt-
ast á. Allt jafnar sig.“
Hún sagði: „En áður fyrr
léztu hart mæta hörðu,“
Hann yppti öxlum.
„Ég hafði þá fyrir íleiri
að berjast. Nú þarf eg eldti að
hugsa um aðra en mig' sjálfan.“
Hún roðnaði. Síðasta mis-
klíðarefni þeirra hafði verið
runnu þau niður kinnarnar.
Mdðurinn, sem sat við hlið-
inai á henni, lét hana gráta í
fríði. Hárih tók hönd hennar og
stalvk henni niður í hlýjan vasa
sinn.
Þannig liöfðu þau oft eltið
saman í kulda.
Hvað.tekur við? hugsaði hún.
;:Þaú'ióru út úy aliriennings-
vagnirium og þau gengu áleið-
is til sporvagnsviðkomustaðar-
ins. Hún var hætt að gráta.
Hinir hörðu andlitsdrættir voru
horfnir og kuldasvipurinn, sem
á aridlitinu hafði verið árum
saman. Þau óku gegnum bæinn.
Það var verið að loka verzlun-
unum, og karlar og konur voru
með fullt íangið af bögglum.
Fjöldi fólks var á götunum.
Margir báru jólatré.
Þau fóru bæði út úr spor-
vagninum á hennar viðkomu-

Nú á tím umþekkja..
jéííúr ö, „i- •/,. .'IO., S;CíllVJ
idandi ovissnexka úriS,
.teguro og oryggí er
kosiirnir,
ruka daglega íjölda. aödcenda þess.
fjgþyœ:
c.eiri di
Og nú' heda Jcégeí-Le QouLve 'verksnú&yurn-'
ar heirnsbekklú ehn bcetí sjálívirka úrio, og
fœrt þaS ncsr íuilkomnun; meö orkúíoroa-
mœliuur-i. OrkLÚoroaínoeiir er sérsiakt verk,
sem stööugí sýnir þensiu hgfuSfjaðrqririrqr,-
og sýnir orkiúoröann í klu]:kusiur-dv.ni-á siáíri
ú"skí:unni. ráoc þdssu hcía Jaegé:'-I.e:Coultre
verksmiötiirrar {en. þcer. fromle-Sa.i;oinn’g
! „A'rnos ’ s{álfvvrku klukkuna) úkiö. nýit Vvúy
ingarmikið skrþf í vísindalegri tímamœla-
tcekni. En þessi nýiuny er c.ue .;s v.uú ... . .ú
cBa aðra þcetti yfirburðatœkríi Jceger-Le
Coultre: úranna, sem eru hárnákvcvm, vairis-
þétt, þola högg, eri þau evu oínnig úíbúin
sekúnciumœu í í.ulirr
tcfefð. Segulsmagns
áíima gœtir ena gagnvart urunum.

áeger-leCoultr

Einkaumboð
Franch Michelsen
úrsmiður
Laugavegi 39