Vísir - 24.12.1956, Síða 33

3'ÓLABLAB VÍSIS
33:
hí'szríJfœr afg nmjmhmr
Krossviður
úr eik. . hirki oí/ tga-ben
Utíhurðir
Innihurðir
eillftr stceriiir tiiSs kepttar
Jfílnppu rs t éf/ 1 — Sétsi s S143S
J6
ONÆÐI
í HVÍTÁRNESI.
Frh. af bls. 5.
konu, en heyrt hefi ég sögu
hennar á þessa leið:
Brezk lcona var eitt sinn á ferð
hér á landi og tjaldaði í Hvítár-
nesi ásamt fylgdarliði sínu. Um
nóttina veiktist hún hastarlega
og andaðist. Var hún grafin í
húsarústum þeim, sem enn eru
þar sunnan undir sæluhúsinu.
Ég skoðaði og mældi tóttir þess-
ar. Þóttist ég sjá, hvar verið
hafði haðstofa, búr og eldhús.
Þess er getið í gömlum sögnum,
að byggð hafi fyrrum náð þarna
austur, og hafi 17 býli staðið
á þessum slóðum.
Nú har svo við einn dag, að
hópur manna kom ríðandi innan
af Kili, gisti tvær nætur í Hvítár-
nesi og hélt síðan heimleiðis. En
ein ung stúlka varð eftir og
sagðist ætla að eiga nokkra ró-
lega daga í sæluhúsinu. Hún hét
Iðunn Eylands. Um daginn kom
hún út til konu minnar og talaði
við hana. En þegar kvölda tók
fórum við til hennar og buðum
henni að sofa inni hjá okkur.
Hún kvaðst ekki vera myrkíælin
og ætla að sofa í sæluhúsinu.
Okkur þótti þetta leiðinlegt og
þó sérstaklega vegna þess, að
hún hafði valið sér rúmið, sem
reimleikarnir áttu að vera bundn
ir við. En svo varð að vera, og
buðum við henni góða nótt og
fórum í háttinn. Morguninn eftir
fór ég snemma út að vitja um
ungfrú Eylands, en hún var þá
að ]esa í tnák iiin glaðasta. Þótti
mér vænt um, að ekkert haföi
orðið að henni.
Ólíyrrð i geymslukompunnf.
Ástæðan til þessa ástæðulausa
kvíða míns var sú, að við hjónin
höfðum ekki verið margar næt-
ur í skúmum, er við urðum vör
við ógurlegan gauragang i
geymslukompunni, sem fyrr get-
ur. Þétta byrjaði kl. 12—1—2 á
næturnar. Þá heyrðum við högg
og verkfæri, dunkar og kassar
fært úr stað, að þvi er virtist.
Eina nóttina vöknuðúm við kl.
hálf tvö og heyrðum þá verk-
færi færð til. Segist ég þá ætla
út og vita, hvað um sé að vera.
Líklega séu einhverjir komnir.
Mér duttu í luig bjórkassarnir
í kompunni og einhverja kynni
að langa í öl. Konan mfn trar
því mótfallin, að ég færi út. Ég
stökk fram úr, snaraðist í jakka
og opnaði dyrnar, sem vita í suö-
ur, fór vestur fyrir hornið og
norður að skúrdyrunum. Sé ég
þá, að járnsláin og lásinn éru
óhreyfð. Mér datt þá i hug, að
einhver fjallaþjófur hefði kom-
izt.þarna inn daginn áður. Opna
ég nú hurðina með mestu var-
færni og fer inn, en verð einskis
var, og leita i hverju skoti, en
enginn maður \7ar þar sjáanleg-
ur. Lokaði ég þá og fór inn. Kon-
an mín spurði, hvað um væri að
vera.
Ég sagði sem var, að eng-
an hefði ég fundið eða séð. En
hún segir: „Eitthvað hefur þú
séö?“ — Ég kvað nei við því, —
„mlnhsta kosti ekki að þessu
sinni.,“ Vissi hún þá, við hvað
ég áíti, og féll talið niður. Sofn-
Uðum við fljótlega. Var ég því
mjög íeginn að konan mín var
kjarkmikil og rólynd og gerði
ekki of mikið úr þessu. — Efth'
þessa nótt heyrðum' við oft
högg, ýmislegt fært úr stað og
glarnur i verkfærum, en við lét-
um það ekki á okkur fá. Eina
nóttina vöknuðum við, er barið
var i norðurhlið skúrsins á móts
við rúmið okkar. Þessi högg
ehdurtóku sig nokkra stund. Þá
þaut ég út i náttfötunum og norð
ur fyrir skúrinn. Þar yar eng-
inn maður. Ég fór hripginn í
kringum skúrinn og sæluhúsið,
en varð einskis var, fór inn og
sagði við Jósefinu, konu mína:
„Þetta gerir okkúr ekkert mein,
- aðeins til að láta okkur vita,
aö' hér séu fleiri en við tvö á
þessum slóðum."
Þá-er eitt, sem mér hefúr allt-
i aí virzt merkilegast af því, sem
I fyrir bar, meðan . við vorum
I
: þarna. .
HleypÉ var í hlaðið.
Þetta gerðist: morgun einn kl.
tæplega sjö. Við vorum vöknuð
og vorum að tala saman. Þá
heyrum við undirgang mikinn,
heyrum að i'iðið er hart heim
að skúrnum, norðan og vestan
írá suður með skúrhliðinni, og
fárið af baki. Við heyrðum
hringl i bei/.lisstöngum, eins og
þá hestar hrista sig eftir hraða
reið. Ég segi þá við Jósefinu:
,,Þetta eru fjárverðirnir. Þeir
haía verið að reka frá að venju
og langar í kaffisopa." Hún
segist þá skuli hita kaffi, en ég
fer til dyra, lýk upp, en sé engan
raann eða hesta. Ég fer allt í
kringum skúrinn og sæluhúsið,
en verð einskis var og fer inn
við svo búið. Þá er konan komin
á fætur og byrjuð að hita vatn
í kafíið. „Koma þeir ekki 5nn?“
sp5T hún. Ég segi þá, að enginn
maður sé sjáanlegur úti fyrir,
og íannst okkur þetta næsta ein-
kennilegt. Það var óhugsandi, að
nokkur maður Iiefði verið kom-
inn úr augsýn á svo stuttum
tima, enda hefðum við eins átt
að geta heyrt það, heíði menn
stigið á bak og riðið burtu, eins
og við heyrðum þá koma. Það
liðu varla fimm mínútur, frá þi7í
að íarið var af baki, þangað til
ég opnaði.
Við hugsuðum töluvert um
þetta, en fundum vitanlega enga
ráðningu. Seinast gat ég þess
til, að einhvem tíma fyrir langa
löngu hefði hóp feigra ferða-
manna borið að garði i Hvítár-
nesí, og væru þeir nú að vitja
á fornar slóðir. Slíkar gátur
verða seint ráðnar. Þær liggja
jafnan á vegamótum vits og trú-
ar.
Eftirmáli. Þetta lítilf jörlega
ónæði. sem liinir ósýnilegu gest-
ir gerðu okkur, setti engan
skugga á dvöl okkar í Hvitanesi.
Við dvöldumst þar fram undir
ágústlok og undum okkur prýði-
lega i fjallakyrðinni. Á annað
hundrað (sýnilega) gesti bar að
garði hjá okkur, allt ágætisfólk,
sem ánægja var að umgangast.
— Þegar fátt var gesta, dyttaði
ég að ýmsu utan húss, gréf
skurði, lagði veg heim að húsinu
og málaði stafna þess. Á kvöld-
in spiluðum við marías eða lás-
um bækur og blöð, sem okkur
bárust.
Ég er nú senn 88 ára, er ég
hripa þessar línur, og 16 ár liðm
frá veru okkar í Hvítárnesi. Enrí
er þó héiðríkja yfir minningum
um þaðan.
Lifið heil öll þið, sem heiiíh
sóttuð sæluhúsið í Hvítárnésí —
sumarið 1940!
Ritað í marzmánuði 1956.
icoeoLS....
Frh. af bls. 6. F'
„Þegar þér sögðuð, aö ég hefðí
verið í Kingston, var ég í Main.'"
„Þér ætlið kannske að segja
mér, að það hafi verið í Mairt,-
sem hákarlinn át yður. Annarfi
hvort er ég ruglaður eða þér
eruð vitlaus."
„Það er allt í lagi með mig
og ég sver það enn einu sinni,
að ég er Kobolz. Þér verðið að
leiðrétta þetta."
„Ég þarf ekkert að leiðrétta,
Dauðir eru dauðir — blaðimx
skjátlast aldrei. Við vorum ein-
mitt fyrstir með nákvæma frétt
af þessu og gátum leiðrétt hm
blöðin sem sögðu að það hefði ,
verið hvalur, sem át yður.“ i
„Nú, ég er þá virkilega dauð»
ur?“
„Þér dóuð fyrir viku.“
Maðurinn gekk nú til dyra og“
hægum skrefum út ganginn.
Mánuði seinna var hringt til
blaðsins frá Kingston og skýrfc
frá því, að kvikmyndaleikarinn
Kobolz hefði komið þangað og
i þunglyndiskasti hefði hanre
kastað sér í sjóinn og hvalui?
hefði gleypt hann. Það fékkst
ekkert blað til að birta fregn-
ina, því ritstjórarnir sögðu a<5
það hlyti að hafa verið hákarl,,
sem gleypti liann Kobolz. j