Forvitin rauð - 01.05.1978, Blaðsíða 16

ÓVINIR ALPYÐUNNAR
í kjölfar þeirra árása sem ríkisvaldið
hefur nú haldið uppi á hendur launafólki í
landinu hefur öll umræða um verkalýðsmál
stóraukist. Margt hefur þar komið í ljós
sem of langt mál yrði að rekja hér. En í
þeirri baráttu sem hefur farið fram innan
verkalýðshreyfingarinnar jafnt sem utan
hafa óvinir alþýðunnar afhjúpast betur en
oft áður. Það hefur líka orðið mönnum ljós-
ara hvað það er sem helst stendur verkalýðs-
hreyfingunni fyrir þrifum.
Hlutverk ríkisvaldsins
Höfuðandstæðing verkafólks ættu nú allir að
þekkja, en það er auðvitað atvinnurekenda-
stéttin, sem sífellt reynir að herða sultar-
ólina um hinn vinnandi mann, til að hygla
sér og sínum. Undanfarið hefur það sýnt sig
ákaflega greinilega hvert eðli ríkisvalds-
ins raunverulega er. Hið nána bandalag og
samstarf atvinnurekenda og ríkisins er ekki
tilviljun, sprottin af þeirri "heppni"
þeirra fyrrnefndu að hafa íhaldið í stjórn.
Ríkisvaldið hefur alltaf gætt hagsmuna at-
vinnurekenda í hvívetna. Sést það einna
skýrast í skattalöggjöfinni sem beinlínis
er sniðin til þess að fjármagnið geti ó-
hindrað runnið um hendur braskaranna. Einn-
ig eru bráðabirgðalög eins og sjómenn hafa
þurft að þola og ólög þau sem nú eru nýjust
af nálinni skýr dæmi um hlutverk ríkisvalds-
ins.
Nú kunna einhverjir að segja að þetta sé
allt íhaldinu að kenna og þessu megi breyta
í næstu kosningum. Jú, ég kannast við þann
söng, hann heyrist svo oft úr herbúðum
hinna svokölluðu "verkalýðsflokka". Sérstak-
lega þegar líða tekur að kosningum. Má þar
minna á að einn ágætur verkalýðsfrömuður
bað sjómenn að minnast þess við kjörborðið
næst hvaða ríkisstjórn hefði neytt uppá þá
bráðabirgðalögunum. Það kom líka fram í
þættinum Kastljósi í sjónvarpinu ekki alls
fyrir löngu að þingmenn og ráðherrar, hvað-
an sem þeir koma, eru allir sannfærðir um
að kosningarnar muni leysa vandann. Þá fái
almenningur að láta sitt álit í ljós. Verst
að þingmenn eru svo ekkert bundnir af áliti
almennings þegar þeir eru sloppnir inn fyr-
ir dyr hins háa alþingis.
íslensk atvinnustefna
En hvað breytist við kosningarnar? Til dæm-
is ef "verkalýðsflokkarnir" komast í
stjórn? Ja, ég held við nánari athugun að
íslenskir kapítalistar ættu að reyna að
læra af reynslunni og styðja "verkalýðs-
flokkana". Það er mun hagkvssmara fyrir þá.
Það sannast til dætnis í Svíþjóð. Þar voru
sósíaldemókratar við völd rúm 4o ár, og það
var haft fyrir satt að þeir hefðu stjórnað
landinu mun betur fyrir kapítalistana en
þeir hefðu nokkurntíma getað sjálfir. Eins
er það hér. "Verkalýðsflokkarnir" reka "ís-
lenska atvinnustefnu", þeir vilja efla ís-
lenskan iðnað eða m.ö.o. styðja við bakið
á atvinnurekendum. Þeir ætla ekkert að sasa
sig yfir hernum og Nato, og jafnréttismál
eru jú aukaatriði. Svo hafa þeir þann stóra
kost að vera áhrifamiklir í verkalýðshreyf-
ingunni, og til að bjarga pólitíska ástand-
inu vseru þeir vísir til að beita þeim áhrif-
um til að flýta samningum ofl. Hins vegar
er ekki samið um hærra kaup í þeirra stjórn-
artíð. En þeir fara miklu betur að lýðnum,
æsa hann ekki upp, og þeir ráðast ekki gegn
hagsmunum atvinnurekenda svo nokkru nemi.
Þannig skiptir það engu höfuðmáli fyrir
verkafólk hver er í stjórn. Hlutverk ríkis-
ins er það sama hvort eð er, það er tæki í
höndum höfuðandstæðingsins.
Fræðslu og hvatningu vantar
En alþýðan á fleiri óvini en auðvaldið eitt.
Ég rakti hér áðan hve lítill munur er í
raun á "verkalýðsflokkunum" og borgaraflokk-
unum, íhaldinu. Einnig kom fram að "verka-
lýðsflokkarnir" hafa ítök og áhrif innan
verkalýðshreyfingarinnar. Þetta er skiljan-
legt sé tekið tillit til sögu verkalýðs-
hreyfingarinnar og þeirra flokka sem einu
sinni gátu kennt sig vlð alþýðu. En með
undanslætti sínum og linkind í baráttunni
hafa þessir flokkar komist í æ meiri kær-
leika við íhaldlð, og um leið slitnað úr
tengslum við verkafólk. Er nú svo komið að
verkalýðshreyfingin er orðin vettvangur fyr-
ir flokkspólitískt valdabrölt, þar sem bar-
áttan er ýmist búin til eða svæfð, allt
eftir hagsmunum flokkanna. Forystan hefur
algerlega vanrækt það hlutverk sitt að efla
frumkvæði fjöldans, auka stéttarvitund og
baráttuvilja með því að fræða verkafólk og
hvetja það til sjálfstæðrar skoðanamyndunar *
ogbaráttu. Oft á tíðum reynir hún að drepa