Morgunblaðið - 22.01.1946, Blaðsíða 14

MORGUNBL A Ð 1 Ð
Þriðjudagur 22. jan. 1946
14
ulasrfulla brfefl
í«iM»i»«iii«iiiiiiiminnMiiinMmíH»«iíimiiin»itf»i»iimiMiiiiMi»i«MiMi .............................................
20. dagur
Henni til mikillar undrunar
kom hann ekki með fleiri mót-
bárur. Hann þagði, eins og
hann væri að búa sig undir að
halda yfir henni skammarræðu.
En þegar hann tók loks til
máls, sagði hann aðeins: „Jeg
vildi, að þú værir ekki svona
mikill þrákálfur, Anna. Þú ger
ir þetta alt miklu erfiðara“.
Hann kállaði í þjóninn, greiddi
reikninginn og þau gengu fram
í anddyrið.
Var þetta síðasta ógnun
hans? Hún ætlaði ekkert að
skeyta um hana. Svo mundi hún
eftir dálitlu, sem hún hafði ætl
að að spyrja hann um. „Hvern-
ig veistu, að faðir minn kemur
hingað á morgun?“
Svar hans var ekki fullnægj
andi: „Jeg hefi góðar heimild-
ir“.
Hún horfði á eftir honum, há
vöxnum og herðabreiðum, þang
að til hann var horfinn út um
dyrnar. Henni leið illa. Hún Var
viss um það nú, að það Var
Nick, en ekki Dow, sem hún
þurfti að óttast. Nick vissi of
mikið. Dow vissi ekkert. Nick
hafði reynt, og var enn að reyna
að koma í veg fyrir, að hún hitti
föður sinn. Dow hafði ekki einu
sinni minst á það, að henni væri
betra að fara frá-gistihúsinu og
fela sig einhvers staðar. Nick
hafði sífelt verið á héelunum á
henni, frá því á föstudaginn,
þrátt fyrir það, að hún hafði
ekki dregið neina dul á, að
hún kærði sig ekki um að hitta
hann. Dow hafði ekki gert neina
tilraun til þess að ná fundum
hennar — það var hún, sem
altaf hafði hringt til hans og
beðið hann að hitta sig.. Nick
þekkti hún ekki neitt. Dow
var einn af mest dugandi lög-
fræðingum New York borgar,
og faðir hennar hafði þekt hann
frá bernsku. Hún hafði flýtt
sjer að draga þá ályktun, að
það væri Dow, sem væri hcnni
hættulegur af þeirri einföldu á-
stæðu, að hún vildi ekki, að
það væri Nick. Hún gat viður-
kennt það fyrir sjálfri sjer úr
því sem nú var komið. — Hún
hafði ekki viljað,- að það væri
Nick, af því — af því að hún
var ástfanginn af honum.
Hún sagði við sjálfa sig, að
hún þyrfti ekki að blygðast sín
fyrir það. Frá aldaöðli höfðu
konur borið ást til vondra
manna. Mýmörg dæmi voru til,
er sönnuðu það. Hún þyrfti ekki
heldur að blygðast sín fyrir
það, þótt hún hefði orðið ást-
fangin við fyrstu sýn. — Ástin
gat birtst þannig, snögglega, án
nokkurrar skynsamlegrar á-
stæðu. Henni hafði orðið það
ljóst í gærkvöldi — þegar hann
lagði handlegginn utan um
hana á dansgólfinu. Ástin fór
ekki eins snögglega og hún
kom. Það mýndi líða langur
tími, áður en henni hefði tekist
að vinna bug á henni og ár. efa
myndi kvölin eiga eftir að nísta
hjarta hennar oft og mörgum
sinnum. Hún yrði að sigrast á
henni líka. Hún myndi sjálf-
sagt giftast Jim og þau myndi
lifa í hamingjusömu hjónabandi
til æviloka. En hún myndi
aldrei bera sömu tilfinningar í
brjósti til Jim og hún hefði get-
að borið til Nick, ef alt hefði
verið eins og það átti að vera.
Hún gekk hægt í áttina til lyft
unnar. Enginn myndi nokkru
sinni fá að vita, að eitthvað, er
hafði getað orðið gott og fallegt
myndi deyja innra með henni,
þegar hún afhenti föður sínum
skjölin á morgun — skjölin,
sem ljóstuðu upp um Nick.
Klukkan var fimm, þegar
Anna kom aftur til gistihússins.
Að fara í búðir — það er deyfi-
lyf konunnar.. Á meðan hún vel
ur sjer kjóla, hatta, kápur og
þar fram eftir götunum, gleym
ir hún öllu öðru. Anna hlakk-
svo mikið til þess að klæða sig
í nýju, fallegu fötin, sem hún
hafði keypt, að hún hafði nær
alveg gleymt hættunni, sem
steðjaði að henni. Hún ætlaði
varla að geta slitið sig heim
klukkan fimm, en hún varð að
hafa tíma til þess að fara í bað
og- skifta fötum, áður en Dow
hringdi.
Þegar hún kom inn úr dyr-
unum, hringdi síminn. — En
hún gleymdi samt ekki að læsa
dyrunum vandlega á eftir sjer,
áður en hún svaraði. — Hún
kannaðist ekki við röddina. —
Það var kurteis og vingjarnleg
rödd, sem sagði: „Ungfrú Wick
ard? Herra Nesbitt mun senda
bifreið sína eftir yður, eftir tíu
mínútur. Verðið þjer tilbúnar
þá?“
„Jeg skal reyna að flýta
mjer“, svaraði hún. „En jeg get
ekki verið skemur en fimmtán
mínútur“.
Eftir nákvæmlega fimmtán
mínútur var hún tilbúin. — Og
þá hringdi síminn. Það var
Dow.
„Jeg er búin að laga migetil
— setti nýtt hraðamet!" sagði
hún glaðlega.
„Ágætt“. Rödd hans var á-
hyggjufull. „Anna — jeg var að
athuga þessa bók. Það er ekki
til í henni minnsti visir að dul-
máli“.
Hún var ekkert hissa á því!
Hún vissi ekki hverju svara
skyldi. Hún blygðaðist sín fyr-
ir, að hafa leikið svona á hann.
,„Jeg vil helst ekki tala um
þetta í símann“, sagði hún. Það
var þó að minnsta kosti satt.
„Nei. Það er rjett hjá þjer.
Jeg sæki þig eftir hálf tíma eða
svo. Vertu bless á meðan“.
„Vertu sæll“. Hún gat hugs-
að sig um á meðan, ákveðið,
hvað hún ætti að segja hon-
um. Hálftími. Skelfing voru
karlmenn ónákvæmnir. — Af
hverju hafði hann látið segja
henni að flýta sjer áðan? — Nú
hringdi síminn enn einu sinni.
„Ungfrú Wickard? Þetta er í
skrifstoíunni. Bíll herra Nesbitt
bíður eftir yður. Við inngang-
inn frá Fimmtándu götu.
„Þakka yður fyrir“, sagði
hún, og lagði heyrnartólið á.
Það var eitthvað bogið við
þetta. Það var ekki bifreið Dows
sem beið hennar. Maðurinn, er
fyrst hafði hringt til hennar,
hafði ekki verið á vegum Dows.
tlún vissi, að í þetta sinn
myndi hún ekki geta farið ein
framhjá öryggisdyrunum. Hún
gat það hreint og beint ekki. —
Hún varð að hringja niður eft-
ir sendisveininum og hún varð
að hafa einhverja afsökun. Hún
gat ekki-sagt: „Viljið þið senda
einhvern upp til mín. En þori
ekki niður ein“. Það þurfti að
hreinsa ferðafötin hennar —
það var næg afsökun. ‘— Hún
hringdi niður og beið síðan.
Þegar barið var á dyrnar,
spurði hún: „Hver er það?“
„Sendisveinninn, ungfrú“.
Það hlaut að vera hann. Hún
opnaði dyrnar. Drengsnáði stóð
fyrir utan. „Bíddu andartak",
sagði hún. Hún slökkti ljósið í
herberginu, læsti dyrunum og
rjetti honum síðan fötin, sem
átti að hreinsa.
Á meðan þau gengu eftir
ganginum, ljet hún móðan mása
„Jeg var rjett í þann veginn
að fara út, og mundi þá allt í
einu eftir, að jeg hafði gleymt
að koma ferðafötunum mínum
í hreinsun, og....“F
Hún kærði sig kollótta ugi
það, þó að drengnum kynni að
finnast hún í meira lagi mál-
ugur kvenmaður. Hún komst
heilu og höldnu niður í anddyr
ið, og gekk þegar að afgreiðslu
borðinu.
„Jeg er Anna Wickard. Bíll-
inn, sem. . . . “.
„Já, ungfrú. Það er þessa
leið“.
Hún hreyfði sig ekki. „Viljið
þjer gjöra svo vel að segja bíl-
stjóranum, að jeg ætli að bíða
hjer eftir herra Nesbitt“.
Hún settist niður skammt frá
dyrunum. Hendur hennar voru
þvalar. Það hafði munað svo
litlu, að hún gerði skyssu. Bíll-
inn myndi aka á brott. Bílstjór
inn myndi vera á því hreina
með, að ekki væri allt með
feldu, þegar hann fengi^kila-
boð hennar. Henni var óhætt
hjer, í björtu anddyrinu, innan
um alt fólkið. Enginn myndi
gera henni mein hjer.
Henni fannst ekki líða löng
stund, þangað til Dow kom. —
Hún hafði ekki gert sjer ljóst,
að hún skalf, fyrr en hann tók
í hönd hennar.
„Hvað er að? Hvað hefir kom
ið fyrir?“
„Ekkert“. Hún reyndi að
hlægja — en það mistókst. „En
það munaði litlu, að eitthvað
kæmi fyrir. Það var einhver
maður, sem hringdi til mín“. —
Það hafði ekki verið Nick. Hún
þekkti rödd hans. Ef til vill ein
hver samstarfsmaður hans. —
„Hann sagði, að þú hefðir sent
bílinn eftir mjer. Jeg trúði
því. „Það fór hrollur um hana.
„Já, jeg trúði því. Ef þú hefðir
ekki hringt, þá hefði jeg farið
út í þennan bíl“.
Dow fölnaði. „Guð minn góð-
ur, Anna! Ef jeg hefði ekki
hringt fyrr en klukkan sex..“.
Rödd hans titraði. „Jeg fór af
fundi, til þess að hringja til
þín. Jeg hlýt að hafa fengið að-
vörun, einhvgrsstaðar frá.“ —
Hann þagnaði, og hjelt síðan á-
fram: „Það er ekkert merkilegt
í bókinni, nema sonnettúrnar.
Hefirðu nokkuð fleira?“
,,Já“. Hún brosti til hans. „En
jeg þarf ekki að ónáða þig með
því. Það er á öruggum stað í
nótt. Faðir minn kemur á morg
un“.
Undrunarsvipur kom á and-
lit hans.
„Hefirðu heyrt frá honum?“
KJÓSIÐ D-LISTANN
Stríðsherrann á Mars

ff/aáaffa
Eítir Edgar Rice Burroughs.
118.
„Alveg rjett, svarti maður“, svaraði Sola,p, og komdu
þjer á brott. Alt of lengi hefir þú þegar verið á þessum
forboðna stað. Og um leið og hurðin lokaðist á eftir gesti
hans, hjelt hann áfram að tauta þar sem hann stóð hálf-
boginn við borðið, þar sem hann aftur hvolfdi pening-
unum úr pyngjunni og fór að raða þeim í tvo stafla á
borðinu hjá sjer, taldi þá stöðugt aftur og aftur, ljet þá
renna um greipar sjer og tautaði og raulaði fyrir munni
sjer á meðan hann var að þessu.
Bráðlega hætti hann leik sínum og augu hans sýndust
stærri en nokkru sinni er hann glápti á dyrnar, sem
Thurid hafði farið út um. Raulið breyttist í reiðilegt taut
og svo í óljósar formælingar.
Síðan stóð gamli maðurinn upp frá borðinu og steytti
hnefann að lokuðum dyrunum. Hann hækkaði nú róm-
inn og jeg heyrði greinilega hvað hann sagði.
„Bjáni!“ urraði hann. „Heldur þú að Solan gamli gefi
líf sitt fyrir gæfu þína? Ef þú slyppir, myndi Salensus
Oll vita, að þú hefðir aðeins getað það með minni aðstoð.
Og svo myndi hann senda eftir mjer. Og hvað ætti jeg
þá að gera? Brenna borgina til grunna? Nei, heimskingi,
það er til betri leið, betri leið fyrir Solan að halda fjár-
munum þínum og hefna sín á Salensus 011“.
Hann hló illúðlegum hlátri.
„Vesæli heimskingi. Þú gétur tekið segulturninn úr
sambandi, og komið þannig upp í frjálst loft Okar, og
svo ferð þú í ímynduðu öryggi með prinsessu þína í frelsi
dauðans. Þegar þú ert kominn framhjá þessu herbergi
á flótta þínum, hver getur þá hindrað Solan gamla í því
að færa tengilinn í sama lag og hann var, þegar þín
óhreina hönd snerti hann? — Enginn, og þá mun vörður
Norðursins gera út af við þig og kvenmanninn, sem með
þjer er, og þegar Salensus Oll fær að vita þetta, lætur
hann sjer ekki til hugar koma, að gamli Solan hafi átt
nokkurn þátt í þessu“.
Svo fór hann aftur að tauta, og skildi jeg ekki hvað
hann sagði, en jeg hafði heyrt nóg til þess að fá tölu-
vert að hugsa um og geta mjer til, og jeg þakkaði hepn-
inni, sem hafði leitt mig til salakynna Solans, þar sem
svo þýðingarmiklar viðræður, varðandi Dejah Thoris og
mig, fóru fraih einmitt þá.
ncftqu/nkcJ(fimi\
Nýlega var gamall svertingi
dreginn fyrir rjett í Bandaríkj-
unum og ákærfjur fyrir að stela
hænsnum. Hvert vitnið kom á
fætur öðru og sagðist hafa sjeð
til hans. Er þau höfðu verið yf-
irheyrð, sneri dómarinn sjer að
sökudólgnum og sagði: „Heíir
þú engin vitni, Rebus?“
Rebus gamli hristi höfuðið.
„Nei, herra dómari, nei, nei.
Jeg tek aldrei vitni með mjer,
þegar jeg fer í hænsnaleiðang-
ur“.
★
Hjón nokkur í Belgíu voru
hrædd um, að Þjóðverjar
kynnu að taka son þeirra til
vinnu í Þýskalandi. Þau mint-
ust á þetta við einn vina sinna,
sem starfaði við dýragarð, og
hann hjelt hann gæti hjálpað
þeim. Górilluapi garðsins var
nýdauður og þeim kom saman
um, að sauma piltinn inn í skinn
hans og láta hann felast þann-
ig-
Sunnudag einn fór móðir
piltsins í dýragarðinn, til þess
að heimsækja son sinn. Alt
gekk vel í fyrstu, þar til ein-
hver óskiljanlegur metnaður
greip soninn og hann fór að
sýna móður sinni, hversu vel
hann gat rólað sjer í köðlum
þeim, sem hjengu í búrinu, öp-
unum til skemtunar. Skyndi-
lega slitnaði kaðallinn, sem
hann hjekk í, og hann þeytt-
ist inn í ljónabúrið.
Móðirin varð yfir sig hrædd
og byrjaði að hljóða og veina.
„Þegiðu“, umlaði eitt ljón-
anna milli tannanna. „Ætlarðu
að koma upp um okkur alla?“
★
Jón var draghaltur, þegar
hann mætti verkstjóranum.
„Meiddirðu þig?“
„Nei. — Það er nagli í skón-
um mínum“.
„Vegna hvers tekurðu hann
ekki úr?“
„Ekki í kaffitímanum,
lagsi“.
★
Sagt er að fallhlífahermenn
sjeu einu menn veraldarinnar,
sem klifri niður úr tjjám, sem
þeir hafa ekki fyrst klifrað
upp í.