Morgunblaðið - 19.08.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 19. agúst 194Z
NEILL
CfUr JUl C

3. dagur
Hamfarir náttúrunnar voru
nú í algleymingi. Svo ógur-
legar voru sjávardunurnar, að
það var engu líkara en að haf-
ið hefði fæðingarhríðir. Brid-
get frænka kom niður og sagði
að mamma væri hrædd við
veðurofsann. í göngunum stóð
þjónustufólkið skelfingu lostið
og sagði hvert öðru kynja-
sögur.
Alt í einu slotaði veðrinu.
Bylurinn datt bókstaflega af,
húsinu. Og það var • eins og
drægi úr briipgnýnum um leið
og gjallandanum í klukkunni
á Maríukletti. Það var engu j
líkara en að náttúran stæði á;
öndinni eftir allar hamfarirn-
ar.
í sama bili heyrðist hærra
hljóð uppi á lofti en áður.
Faðir minn settist á stól, spenti
greipar og lokaði augunum.
Sjera Dan rjálaði við talna-
band sitt, hreyfði varirnar, en
sagði ekkert.
Þá heyrðist veiklulegt hljóð.
Faðir minn opnaði augun og
hleraði. Sjera Dan stóð á önd-
inni. Svo heyrðist kveinið aft-
ur, en var nú hærra og gjall-
ara. Það var engum blöðum
um það að fletta hvaðan það
kom. Þetta var boðskapur nátt
úrunnar um það, að ný sál
hefði fæðst í þennan heím.
„Því er lokið“, sagði pabbi.
,,Lof sje guði og öllum heil-
ögum“, sagði sjera Dan.
Þarna hefi jeg sigrað þá“,
sagði pabbi, stökk á fætur og
hló.
Hann gekk fram að dyrun-
um og opnaði þær upp á gátt.
í ganginum stóð þjónustufólk-
ið og stakk saman nefjum.
Garðyrkjumaðurinn, Tom Dug,
venjulega nefndur Tommy
stýrimaður, gekk fram og
spurði hvort ekki ætti að
hringja klukkunni.
„Auðvitað“, sagði pabbi.
„Hefurðu máske ekki beðið
eftir því?“
Fáum mínútum seinna tók
heimklukkan að hringja í á-
kafa og rjett á eftir tók
kirkjuklukkan undir.
„Þarna urðu þeir að láta í
minni pokann“, hrópaði pabbi
og skellihló. Og svo þrammaði
hann um gólfið og var þung-
stígari en nokkru sinni fyr.
Nú þagnaði barnsgráturinn
og þá heyrðist þys og kliður
uppi á lofti. Pabbi staðnæmd-
ist. Það var eins og andlits-
drættir Mhns stirðnuðu. Og í
stað þess að þruma sem áður,
sagði hann með hvíslandi rödd:
„Hvað er að? Hvar er Con-
rad? Hvers vegna kemur Con-
rad ekki?“
„Vertu rólegur. Hann kem-
ur bráðum“, sagði sjera Dan. |
Nú liðu nokkrar mínútur og
hvorugur sagði orð. En svo
þoldi pabbi ekki mátið lengur. I
Hann æddi fram að stiganum
og kailaði hárri rc-ddu á lækn-
irinn.
Rjett á eftir heyrðist fótatak'
læknisins í stiganum. Hann fór
hægt og það var eins og .hann
drægi fæturna. Svo kom hann
inn á skrifstofu föður míns. Og j
þótt ekki væri bjart, mátti sjá
m hann var náfölur. Hann
jpgði ekkert og það var ónota-
Jeg-jíþögn. Þá' sagði pabbj:
„Hvað er að?“
„Það er ....“.
„Talaðu maður! — Þú ætlar
þó ekki að segja mjer að barn-
ið sje dáið?“
„Nei, nei“.
„Nú hvað er þá að?“
„Það er stúlka“.
„Stúl .... Segirðu að það sje
sje stúlka?“
„Já“.
„Ó, guð almáttugur“. sagði
pabbi og hneig niður í stólinn.
Hann gapti og starði stirnuð-
um augum á eldinn í arninum.
Sjera Dan reyndi að hug-
hreysta hann. Það varð eigi á j
alt kosið, sagði hann, og það
var þó gleðilegt að hafa eign-
ast dóttur. Stúlkurnar voru
blómknappar lífsins, þær voru 1
eina gleði og yndi mannsins á
hjervistardögum hans, og marg
ur maðurinn þakkaði guði
innilega fyrir það að eignast
dóttur.
Allan tímann höfðu klukk-
urnar hringt í ákafa og nú brá
fyrir leiftrum í herberginu af
flugeldadýrðinni á Sky Hill. I
Þar ljómaði með eldlegum
stöfum: „Drottinn blessi dreng i
inn“. I
Sjera Dan hjelt áfram að
hygsa pabba, og írskan hans
var eins og lækjarniður.
„Konurnai' eru salt jarðar.
Guð blessi þær. Og þegar jeg
hugsa um það hvaða þjáning-
ar eru lagðar á þær til þess að
þær haldi mannkyninu við, þá
liggur við að jeg gæti fallið á
knje fyrir þeirri fyrstu konu,
sem jeg mæti á götu. Hvað
mundi heimurinn vera án
kvennanna? Hugsaðu um hina
heilögu Theresu! Hugsaðu um
blessaða Margaret Mary! Hugs
aðu um heilaga guðsmóður
sjálfa!“
„Hættu þessu“, þrumaði
faðir minn og stökk bölvandi á
fætur.
„Stöðvið þessar fjandahs
klukknahringingar! Ætla þess
ir halfvitar að hringja látlaust!
Stöðvið þessa djeskotans flug-
elda líka! Stöðvið þá undir
eins! Hafa allir djöflar tekið
sig saman um það að hæðast
að mjer?“
Og svo þaut hann út úr her-
berginu. |
Mamma hafði heyrt til hans.
Hvert orð hafði borist til henn-
ar upp um rifurnar í gólfinu. •
Hún var örvílnuð. Henni fanst
eins og hún hefði framið eitt-,
hvert ódæði. Hún rak upp
hljóð og það leið yfir hana. I
Gamli lávarðurinn dó um
nóttina.
I Ijósaskiftunum um morg-
uninn hvarf hann yfir í annan
heim til að standa þar reikn- i
ingsskap lífernis • síns. Og
mánuði seinna kom hinn nýi
Roe lávarður, pilturinn frá.
Eton, til þess að taka við eign- 1
um sínum og upphefð. 1
En áður hafði faðir minn
hrist af sjer vonbrigðm og tek- I
ið að vinna af kappi að því á-
samt lögfræðingunum, banka-'
stjórunum og efnamönnunum,!
að koma í framkvæmd hinni1
miklu fyrirætlun sinni að
skapa nýja tima á eynni.
III.
Ut úr ómir.nisþoku bernsku
minnar kemur fyrst fram ó-
Ijós minnipg. (um . stórt her-
bergi, þar sem er stórt rúm,
stór klæðaskápur, stórt borð
og stór bænastóll, og mynd af
Maríu mey þar fyrir ofan. Svo
er opinn gluggi og þangað kom
þröstur á morgnana og tísti.
Þegar jeg fór að átta mig
betur á tilverunni komst jeg
að því, að þetta var svefnher-
bergi móður minnar, og að það
var móðir mín sjálf, sem tók
mig upp í hvert skifti, sem jeg
datt á gólfið, .faðmaði mig að
sjer og strauk mjúkri hendi
um kollinn á mjer. Stundum
sat hún undir mjer og reri mfeð
mig og söng.
Og vegna þess að jeg minn-
ist þess ekki að hafa sjeð móð-
ur mína neinsstaðar nema í
þessu herbergit þá tel jeg víst
að hún hafi verið sjúklingur
frá því að hún átti mig.
Fyrstu mennirnir, sem jeg
man eftir, eru þeir Conrad
læknir og sjera Dan. Jeg minn-
ist hinnar þýðu raddar lækn-
isins: „Hvernig líður yður í
dag, frú?“ Og jeg minnist hinn
ar enn þýðari raddar prestsins:
„Hvernig líður dóttur minni í
dag?“
Mjer þótti vænt um þá báða,
sjerstaklega þó sjera Dan. Jeg
man að hann var vanur að
kalla mig Nanny sína og segja
að jeg væri bæði og gleði og
plága lífs síns, því að jeg væri
óstýrilát eins og kiðlingur.
Hann hlýtur að hafa verið stórt
barn. Jeg marka það á því, að
í hvert sinn, sem hann hafði
•tekið skriftir af móður minni,
var hann óðar kominn á fjóra
fætur á gólfinu og í feluleik
við mig í kring um rúmið og
undir því. Og þá skorti hvorki
gleðiköll nje hlátra. Jeg man
líka að hann var í svartri
hempu, sem var hnept upp í
háls, og á hliðunum voru tveir
vasar. Þessa vasa hafði jeg fyr-
ir geymslur og tróð í þá öllu
dóti mínu og brúðum, og jafn-
vel sælgæti og kökum, sem jeg
ætlaði að geyma mjer.
Mamma kallaði mig Mary
veen (elsku Mary), og vegna
þess hvað hún unni mjer heitt,
hefir hún haft mig lengi á
brjósti, því að jeg man eftir
hvítu brjóstunum hennar full-
um af mjólk. Jeg svaf í litlu
tágarúmi við hliðina á rúmi
hennar, svo að hún gæti altaf
breitt ofan á mig ef jeg spark-
aði ofan af mjer á nóttunni.
Hún var vön að segja, að ieg
væri eins og lítill fugl, og jeg
hjeldi höfðinu eins og fugl. Jeg
man eftir því að jeg var fjörug
og altaf á hlaupum fram og
aftur.
Væri jeg lík fugli, þá var
mamma eins og blóm. Höfuð
hennar var lítið og fagurt og
hún var altaf rjóð af sótthita
og því líktist höfuð hennar
blómi á háum stöngli. Hún var
altaf svartklædd, en um háls-
inn hafði hún kniplingakraga
eins og sjást á gömlum mynd-
um. Og þegar jeg kalla nú
mynd hennar fram í huga mín
um og sje fyrir mjer blíðu aug-
un hennar og fallega munn-
inn, þá held jeg að það sje
ekki ímyndun mín, eða barns-
leg dálæti sem veldur því, að
mjer finst hún hafa verið sú
fallegasta kona, sem jeg hefi
sjeð. Hefi jeg þó farið um mörg
lönd og sjeð margar fagrar
konur.
P9*i$iittHsð!0Í
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couck.
67. '
„Þetta er meiri bölvaður kuldinn — hann næðir gegn-
um merg og bein. Þetta er líka ljóta uppátækið að senda
gamlan mann að sækja púður á þessum tíma dags“.
Að þessu loknu heyrðist að lykli var sttmgið í skráar-
gatið, það brakaði í hurðinni og hún opnaðist.
Gamall, gráskeggjaður maður steig nú inn fyrir þrösk-
uldinn. Hann nötraði svo af kulda, að luktin, sem hann
hjelt á, skalf í höndunum á honum. Varla hafði hann fyr
snúið sjer við, en jeg stökk á hann, og þar sem hann veitti
sáralítið viðnám, tók það mig varla andartak að kefla
hann. Þvínæst fleygði jeg honum niður og slökkti á lukt
hans.
Hvorugur okkar sagði eitt einasta orð meðan á þessu
stóð. Jeg held að gamli maðurinn hafi als ekki áttað sig á
því, hvað var að ske, því hann hreyfði hvorki legg nje lið,
er jeg tók af honum beltið og batt því um fætur hans. Svo
tók jeg hálsklút hans, reirði hendurnar á honum fyrir aft-
an bak og yfirgaf hann svo. Jeg lokaði hurðinni fyrir aft-
an mig og stakk lyklinum í vasann, um leið og jeg hljóp
upp stigann framundan.
Þar sem ljós skein niður stigann, slökkti jeg á ljóskeri
mínu. Stiganum lauk í löngum gangi, en innst í honum
og yfir eikarhurð hjekk fallegur lampi. Þegar jeg opnaði
hurðina, kom jeg inn í stórt herbergi, sem jeg ætlaði að
væri forsalurinn í íbúð yfirmanns borgarinnar. Beint
framundan mjer var breið hurð, og til hægri og vinstri við
mig tvær dyr, sem augsýnilega lágu inn í einhver af her-
bergjum hússins. Milli mín og hurðarinnar á vinstri hönd
var breiður stigi, fallega málaður og skreyttur. Undir stig-
anum var fatahengi, en á því hjengu kápur, hattar og ann-
ar klæðnaður.
Jeg var þarna vissulega í mikilli hættu. ,,En“, hugsaði
jeg, „bak við einhverja af þessum hurðum hlýtur að vera
vinnuherbergi húsráðanda, og í því herbergi er líklegt að
lyklar harís sjeu“. Hvora hurðina átti jeg nú að velja?
Ekki gat jeg staðið þarna mikið lengur.
>- 9
! — Þetta er undarlegt, mjög
undarlegt, eftir líflínunni yð-
ar ættuð þjer að vera dauður
! fyrir mörgum árum.
★
Tveir timbraðir stúdentar
labba niður í bæ eftir hádegi,
nýkomnir á fætur.
— Hefurðu nokkurn tíma
hugsað um það, hvað eru marg-
ir aulabárðar til í heiminum.
i — Já, og þeir eru altaf ein-
um fleiri en maður heldur.
★
Þegar Bandaríkjamenn settu
á 35 mílna hámarkshraða í
Tokio, voru það Ricksha menn
irnir, sem mest börðust á móti
því.
★
— Þú áttir afmæli í gær.
— Já og frænka mín sendi
mjer ávísun.
— Aha, þá ættirðu að geta
borgað mjer tuttugu krónurn-
ar, sem þú skuldar mjer.
— Bíddu, bíddu^ leyfðu mjer
að halda áfram að segja draum
inn.
★ ^
A samkomu, þar sem Mark
Twain var viðstaddur var tal-
að um svefngöngu og hvaða
ráð væru gegn henni.
— Jæja, sagði einn gestur-
inn, jeg held að ekkert ráð finn
ist gegn því að ganga í svefni.
— Jú, sagði Mark Twain, jeg
þekki eitt ágætt ráð.
—- Hvað er það?
— Það er að kaupa sjer
pakka af teiknibólum og strá
þeim á gólfið þegar maður fer
að sofa.
★
Þegar eiginmaðurinn var í út
löndum, skrifaði konan honum
á þessa leið:
— Mjer kemur þú svo oft í
hug, einkanlega þegar jeg þarf
að bera út gólfteppið.
★
Mac Macmac er að koma frá
Aberdeen til Glasgow með unn
ustu sinni, þá segir hann:
— Heyrðu Mary, veistu hvaða
munur er á strætisvagni og leigu
bíl?
—• Nei, svarar hún.
— Jæja, þá getum við bara
tekið strætisvagninn.