Morgunblaðið - 22.09.1949, Blaðsíða 14

14
MORGVHBLAfilÐ
Fimmtudagur 22. sept. 1949.
Ff5!2ha!dssagan 96

1
Kíra Arqunova
Eftir Ayn Rand
-ekki skaðað neinn ó og ....“.
Marisha þorði ekki að líta á
Victor á meðan hún talaði.
Victor greip um úlnlið henn-
ar og sneri upp á svo að hún
hljóðaði af sársauka.
„Hlusta þú á mig“, hvæsti
hann á míilli samanbitiruna
varanna. ,.Þú gerir svo vel að
skipta þjer ekki af þessu. Það
væri huggulegt fyrir mig, að
konan mín gengi betlandi um
náð fyrir andbyltingasinna1*.
„Já, en þetta er bara
aðrir þjer ekki. Móðir þín varð
reið við mig, áf því að jeg hló
hátt af gleði. En jeg hló af því
að jeg var svo hreykinn af
þjer. — Þú varst svo skrítinn
einu sinni, þegar móðir þín var
búin að klæða þig í flauelsföt
með stórum kniplingakraga.
Þau fóru þjer alls ekki vel. og
þú varst svo dásamlega reiður.
Þú hafðir hrokkið hár ....
jæja, þetta kemur nú málinu
ekki við. Jeg vildi bara segja
að jeg get ekki sagt þjer neitt
,,Nú skal jeg segja þjer einn | til lasts, Victor, eða hugsað,
hlut. Ef þú segir svo mikið ,ljótt um þig, og þess vegnaj
sem eitt einasta orð um þetta spyr jeg þife einskis. Jeg bið
við einhvem af vinum þínum, þig aðeins um að gera mjer
þá fæ jeg skilnað og það á
stundinni11.
Þegar Vasili Ivanovitch kom
einn greiða. Jeg veit vel að þú
getur , ekki bjargað systur
þinni, en viltu ekki biðja vini
heim um kvöldið var hann þína .... jeg veit að þú átt
veriju fremur rólegur. Hann j viníi, sem geta komið því í
fór úr frakkanum og braut kring .... um að hún verði
hanskana vandlega saman, áð- send í sama fangelsi og Sasha.
ur en hann lagði þá upp á Það er allt og sumt. Það breyt-
hilluna í forstofunni. ir ekkert dóminum og það get-
Hann leit ekki við matnum, ur ekki skaðað þig neitt. Það
sem Marisha hafði borið fram (væri síðasti greiðinn, sem þú
handa honum. |gætir gert henni .... greiði
„Victor, mig langar til að við deyjandi systur, Victor
tala við þig“, sagði hann. | - • • ■ Því að þú veist vel, að þú
Victor fór á eftir föður sín- sJerð hana aldrei aftur. Gerðu
um inn í herbergi hans, enda(ÞeÞa °g Þa eru reikning-
þótt honum væri það þvert um arnir jafnir á milli okkar. Jeg
geð.
Vasili Ivanovitch settist ekki
niður. Hann stóð á miðju gólf-
inu og horfði á son sinn. —
Hendur hans hjengu máttlaus-
ar niður með hliðunum.
,,Victor“, sagði hann. , Þú
veist. hvað jeg gæti sagt við
þig. En jeg segi það ekki. Jeg
ætla ekki heldur að sþyrja þig
neins. Við lifum á undarlegum
tímum. Fyrir mörgum árum,
var jeg alltaf viss um skoð-
anir mínar, jeg vissi, hvenær
jeg hafði á rjettu eða röngu
að standa .... en því er öðru
vísivarið núna. Jeg veit ekki
lengur, hvort jeg hef rjett til
að fordæma neinn eða nokkuð.
Við erum umkringd svo mörgu
hræðilegu og allt í kring um
okkur eru slíkar þjáningar, að
jeg held að það sje ekki hægt
að skella skuldinni á neinn
sjerstakan. Við erum öll ve-
sælar og ringlaðar mannverur,
sem geta þjáðst næstum tak-
markalaust en við vitum þó
svo lítið. Jeg get ekki ásakað
þig fyrir það, sem þú hefur
gert. Því að jeg þekki ekki það ið ....“.
líf, sem þú hrærist i. Jeg spyr >>En> pabbi; þú biður um það-
skal aldrei líta til baka. Jeg
skal aldrei reyna að hnýsast í
það, sem þú vilt ekki að jeg
viti. Reikningarnir verða jafn-
aðir og jeg á son eftir sem áð-
ur. Þó að það geti verið erfitt
á þessum tímum að hugsa
ekki, svo að menn eiga fullt í
fangi með að komast hjá því.
En þú hjálpar mjer til þess.
Jeg bið big aðeins einnar bón-
ar í staðinn . . . . í staðinn fyr-
ir það, sem hefur skeð í forfíð-
inni11.
„Pabbi11, sagði Victor, ,,þú
verður að trúa því, að jeg j
mundi gera allt, sem jeg með,
nokkru móti gæti .... og jeg’
er búinn að reyna ....“.
„Victor, við skulum ekki fara
að rífast um þetta. Jeg spyr!
þig ekki, hvort að þú getir'
gert þetta, af því að jeg veit
að þú getur það. Komdu ekkij
með neinar skýringar. Segðu
bara já eða nei. Ef þú segir t
nei, þá er öllu lokið á milli!
okkar. Þá á jeg ekki lengur
son. Það eru takmörk fyrir því,
Victor, hvað jeg get fyrirgef-
þig heldur ekki neins. Menn1
skilja ekki hvorn arinan á þess
um tímum, og þess vegna eiga
menn ekki að dæma. Þú ert
sem er algerlega ómögulegt
„Victor, jeg sagði, að ef þú
segir nei, þá á jeg ekki lengur
sonur minn, Victor. Jeg elska son Mundu eftir öllu því> sem
þig. Jeg get eins lítið við því
gert, að jeg elska þig, eins og
þú getur að því gert, hvernig
þú ert. Þegar jeg var ennþá
yngri en þú ert núna, óskaði
jeg mjer sonar. Eg treysti aldrei
mönnunum, og jeg vildi eign-
ast son, sem gæti orðið fyrir-
mynd annarra manna og sem
jeg gæti horft á hreykinn,
svona, eins og jeg horfi á þig
núna. Þegar þú varst lítill
jeg hef misst þessi síðustu ár.
Hverju svararðu?11.
„Jeg get ekkert gert“.
Vasili Ivanovitch rjetti úr
bakinu og djúpu hrukkurnar
tvæp, sem náðu frá nefi hans
og niður á höku, urðu allt í
einj^ ennþá dýpri. Hann sneri
sjer hægt við og gekk til dyr-
anna-
„Hvert ætlarðu að fara?“,
drengur, Victor, skarstu þig , spurði Victor.
einu sinni í fingurinn. — Það j „Það getur þjer verið sama
var djúpur skurður, alveg inn j um hjer eftir11, svaraði Vasili
að beini. Þú komst inn úr garð Ivanovitch. |
inum, til að láta binda um sár-
'ið. Varir þínar voru bláar. en
Marisha og Acía sátu við
matborðið í borðstofunni. Mat-
þú grjest ekki og þú kveink-1 urinn var orðinn kaldur og
hvorug þeirra hafði snert
hann.
„Acía11, sagði Vasili Ivano-
vitch, „sæktu hattinn þinn og
kápuna þína11.
„Pabbi'1. Stóll Marishu valt
um koll og affall datt glamr-
andi á gólfið. Þetta var í fyrsta
skipti, sem hún nefndi Vasili
Ivanovitch þessu nafni.
„Marishat1, sagði Vasili Iv-
anovitch vingjarnlega. „Jeg
skal hringja til þín eftir nokkra
daga .... þegar .... þegar jeg
hef fundið mjer einhvern sama
stað. Viltu þá senda mjer dótið
mitt .... eða það sem eftir er
hjer, sem getur kallast mín
eign“.
„Þú getur ekki farið11, hróp-
aði , Marisha örvingluð. „Þú
hefur hvorki atvinnu nje pen-
inga .... og þetta er þitt
heimili11.
„Þetta er heimili mannsins
þíns“, sagði Vasili Ivanovitch.
„Komdu, Acía“.
„Má jeg taka frímerkjasafn-
ið mitt með?“, spurði Acía.
„Já, taktu frímeikjasafnið
þitt“.
Marisha kraup uppi í glugga
kistunni og þrýsti andlitinu að
rúðunni. Hún hristist öll af
gráti meðan hún horfði á eftir
þeim, enda þótt ekkert hljóð
kæmi fram yfir varir hennar.
Vasili Ivapovitch var lotinn
í herðum og í birtunni af götu-
ijóskerinu sá hún skína í ber-
an háls hans á milli slitna
frakkakragans og loðhúfunnar
á höfið hans. Hann leiddi Acíu
við hlið sjer. Hún var svo lítil
við hliðina á honum, að hún
þurfti að teygja upp handlegg-
inn. Hún trítlaði hljóðlát við
hlið hans og þrýsti stóra frí-
merkaalbúmið í hinum handar
krikanum.
Kira heimsótti Irínu í klef-
anum hjá G.P.U. kvöldið. sem
hún átti að fara. Bros Irínu
var rólegt og blítt. Hún var
föl og augun undarlega stór og
starandi. Það var eins og hún
sæi eitthvað í fjarska, sem hún
gat skynjað en þó ekki skilið.
„Jeg ætla að senda þjer
vettlinga11, sagði Kira. „Hlýja
og góða ullarvettlinga. En jeg
ætla að vara þig við því fyrir-
fram, af því að jeg ætla að
prjóna þá sjálf. Þú skalt ekki
vera hissa á því, þó að þú getir
ekki notað þá“.
„Nei“, sagði Irína. „En þú
gætir sent mjer mynd af þjer
með prjóna. Það væri eign í
því“.
„Og veistu11, sagði Kira, ,,þú
hefur aldrei gefið mjer neina
af myndunum þínum, eins og
þú varst þó búin að lofa“.
„Nei, það er satt. Pabbi hef-
ur þær allar. Segðu honum að
þú eigir að fá að velja þá mynd,
sem þú vilt helst eiga. Segðu
honum, að jeg hafi sagt það.
Það verður auðvitað ekki mynd
in, sem jeg var búin að lofa
þjer. Jeg lofaði að gefa þjer
góða mynd af Leo“.
„Já“. En það verður að bíða,
þangað til þú kemur aftur11.
„Já“. Hún kastaði til höfð-
inu og hió. „Þetta var fallega
sagt„Kira, en þú þarft ekki að
vera að látast neitt mín vegna.
Jeg veit, hvað koma skal. —
Mundu eftir öllum stúdentun-
BRIM VIÐ KLETTA
Eftir IÆONORA FRY
5.
að flóðið var að falla að með miklum hraða. Jenny og Inga
virtu hana fyrir sjer áhyggjufullar, en nú þegar hún settist
upp leit hún til þeirra og sagði með afsökunarhreim:
— Þetta var allt mjer að kenna, þessi vitleysa, því að
það var jeg, sem stakk upp á því, að við styttum okkur ieið
yfir sandana.
— Hvaða vitleysa er þetta, sagði Jenny. Ekki vissir bú, að
það væri sandbleyta hjerna.
Loksins gat Stína staðið á fætur. — Við verðum að kcma
okkur upp á grandann eins fljótt og við getum og reyna að
bæta okkur upp tímann, sem við höfum tapað á þessu.
í öllum hamaganginum á undan höfðu þær nærri því
gleymt að hugsa út í, að þær urðu að hraða sjer eins og
þær gátu, ef þær áttu að komast undan flóðinu. En nú urðu
þær sjer þess aftur meðvitandi, að það lá lífið á að komast
undan sem allra fyrst.
Þær horfðu nú allt í kringum sig og það var ógn í svipn-
um, því að þær sáu, að sjórinn var að gleypa sandana með ó-
skaplegum hraða. Nú var kastalaeyjan hjer um bil umkringd,
ef ekki hefðu verið fáein klettabelti, sem stóðu utar. Neðsti
hlutinn af tröppunum var þegar kominn undir sjó og nokkur
hluti af grandanum.
— Og mikil skelfing er þetta, hrópaði Jenny. Það er að
minnsta kosti ein og hálf míla í land, og við erum ekki ennþá
komin upp á hágrandann. Nú skal jeg segja ykkur sann-
leikann, stelpur. Við komumst alls ekki í land. Það er best
að segja það eins og það er og vera ekki að eyða tímanum
í að gera tilraunir við það, sem er ómögulegt.
— En hvað eigum við annað að gera? sagði Inga. Við
verðum að reyna að komast í land. Það er flætt yfir þrepin
við kastalaeyjuna og mikill straumur í vatninu þar. Ekki
getum við heldur klifrað upp klettana, sem enn standa á
þurru við eyjuna. Þeir eru alltof brattir og sennilega hálir.
Jenny var búin að virða klettana fyrir sjer nokkurn tíma
og nú sneri hún sjer að hinum stúlkunum með hörku og
var ákveðin.
— Nú skulum við ekki ræða meir um það. Þetta er einasta
von okkar, að við getum klifrað upp klettana. Við skulum
vona, að við getum klifrað nægilega ofarlega til þess að
sleppa undan flóðinu. Nú af stað áður en flóðið er skollið á.
WjuT TnDhjCjAA/rJlzG, IjL/rbu.
Sckkjapípan er gönnil.
Elsta hlióðfæri heimsins er sekkja-
pipan. Það er sagt, að jafnvel Ass-
yriumerm hafi þekkt hana í fornöld.
★
Þakklæti eða hitt.
Pjetur litli datt í hofnina, en mað-
ur sem var þar nálægt kastaði sjer
út og bjargaði honum frá drukknun.
Þegar björgunarmaðurinn hafði
komið drengnum á þurt land og var
lafmóður og þreyttur að reyna að
vinda mesta vatnið úr fötum sínum,
kom maður að honum og klappaði á
bakið á honum.
— Heyrið þjer, sagði maðurinn.
Voruð það þjer, sem björguðuð hon-
um Pjetri syni minum upp úr höfn-
inni.
— lá, sagði björgunarmaðurinn.
— En hjelt ókunnugi maðurinn
áfram með vandlætningu, — hvar er
þá húfan hans.
★
Dýrt spaug.
— Þú ert skilin við konuna þína.
Hvort ykkar fjekk íbúðina?
— Málfærslumaðurinn.
-¥
Afbrýðissemi.
Þvottakonan við skáldið: Viljið þjer
ekki hætta að skrifa þessi ástakvæði
á mansjetturnar, því að maðurinn
minn er svo afbrýðissamur.
¥
Bar nafnið með rentu.
— Er það satt, að dóttir yðar hafi
verið að trúlofa sig í vikunni?
— Já og hann Iieitir Ermenrekur.
— Nafnið hefur ekkert að segja.
En hvernig litur hann út.
— Eins og nafnið.
Vantaði ekki hróðurkærleikann.
Það var í gamla daga venja > r
Noregi að leigja út kirkjubekki, og
var þeim bekkjum þá læst. StundUm
kom fyrir, að kirkjan var full og
margir urðu að standa á kirkjugólf-
inu, þó þessir útleigðu læstu bekk-
ir væru auðir.
Þetta likaði presti einum illa.
Það var svo einu sinni í ræðunni, sem
hann tók eftir að aldraður maður
stóð við hliðina á kirkjubekk, sem
aðeins einn maður sat í. Presturinn
leit því upp úr ræðunni og sagði
upphátt:
Kæri bróðir í Guði! Opnaðu kirkju
bekkinn svo meðbróðir þinn fái sæti.
Svo hjelt hann áfram prjedikun-
inni, en þar sem beiðni hans virtist
engin áhrif ætla að hafa í fyrsta
skipti, endurtók hann hana. Þá svar-
aði maðurinn prestinum til mikillar
undrunar:
—- Jeg get ekki opnað bekkinn, þvi
að jeg klifraði yfir sjálfur.
★
IleilræSi.
Blandaðu aldrei saman sannleika
og miskunarleysi.
• lll»»IMIIII»ll»»»MIIM»ll«ll>IMM>IHIHHH*IHI*l>'"IIIHMMMl
Óska eftir að fá leigða íbúð =
i
1—2 herb. og eldhus j
á Kópavogshálsi. Upplýs-
ingar í síma 2184, milli
klukkan 4—6.
itlll»M»llllll»ét«IM
iiiiiaiiiiiiiiiiiiiiimniiiii