Morgunblaðið - 02.02.1950, Blaðsíða 5

Fimtudagur 2. febrúar 1950.
MORGVNBLAÐIÐ
5
Börnsn okkar — Vandamál heimilanna
Þegor þan eiga að
hjálpa við hásverhia
ÓLÖF er bitur, mjög bitur og
það er slæmt — sjerstaklega,
þegar maður er aðeins tólf ára.
Með stríða hárið sitt og frekn
urnar er hún engin fegurðar-
dís, og útlitið verður ekki betra
af því, að öll nýju fötin hennar
bera þess vitni að hafa verið ný
einhverntíma áður, og þá í
miklu stærri útgáfu.
Ermarnar er auðvitað hægt að
vefja upp, svo að þær verði
stýttri, og það er einnig hægt
að strengja á beltinu utan um
litla og mjóa mittið, og láta
blússuna rykkjast, en bakið er
og verður framvegis alltof
breitt. Við því er ekkert hægt
að gera. Og hin börnin sjá þetta
og þau segja það miskunarlaust
því að þannig eru nú börn tinu
sinni.
Það er einnig slæmt með
ekóna. Skór handa fullorðnu
kvenfólki eru miklu támjórri
en þeir, sem litlar stúlkur nota.
Mamma Ólafar segir, að það
taki enginn eftir því, en Ólöf
veit betur. Hún var kölluð
„fröken mjónefja“ í heilt ár
vegna einnar sjerlega hörmu-
legrar skótegundar trá konunni
í næsta húsi.
Heimili Ólafar er ekki fá-
tækt, það er aðeins mjög spar-
samt. Pabbi hefir góða stöðu, en
auðvitað þarf mikið til að sjá
fimm drengjum og einni stúlku
f'yrir mat, fötum og skósólum.
Ólöfu finnst, að bræður henn
^r eigi miklu betra en hún.
,.Þeir fá að gera allt,“ segir
hún, — og þ'eir þurfa aldrei að
líta eftir börnunum A hverjum
degi verður hún að gæta tveggja
minnstu drengjanna, ganga
ineð þá úti og leika við þá, á
meðan þrír stóru bræðurnir
hennar geta hlaupið frjálsir
hvert sem þeir vilja og leikið
ejer við jafnaldra sína.
Ólöf hefir margar aðrar
$kyldur: Hún á að leggja á borð,
hún þarf að fara i verslanir,
hun verður að fara snemma á
fætur á morgnana til þess að
bursta skó og búa um rúm.
En það versta við þetta allt
saman er, að mamma gleymir
alltof oft að þakka Ólöfu og
hrósa henni ofurlíÞð fyrir það,
sem hún gerir.
Ólöf hefir smám saman far-
ið að trúa því, að mömmu henn
ar þyki ekkert vænt um hana,
og það er bæði hættuleg og
þung vissa fyrir þann, sem nálg
ast aldurinn, þegar hann hefir
mesta þörf fyrir móðurást og
hjálp.
Mamma Ólafar segir, að hún
sje geðvond og vanþakklát, að
hún kunni ekki að meta öll þau
gæði, sem hún nýtur á heimili
sínu. — Þær skilja ekki hvora
aðra.
Það er alls engina skaði, þó
að börn þurfi að hjálpa til á
heimili sínu, þvert á móti. En
það verður einungis að skipta
vinnunni rjettlátlega eftir jafn
rjettishugsjónum, eins á heimil-
inu og annarsstaðar. Það leiðin-
legasta á að ganga á milli allra
eftir röð og hversvegna eiga að
eins stúlkurnar að hafa skyld-
ur? Það er alveg jafn heil-
brigt, að drengirnir sjeu vandir
á að gæta smástarfa fyrir fjöl-
skyldu sína Þeir sjálfir og
þeirra nánustu munu verða því
Framh. á bls. 12.
Fiskrjelfur
SOÐIN þorskflök eru hituð í
ofurlitlu vatni ásamt fínthökk-
uðum lauk og einu lárberja-
blaði, gott er einnig að setja út
í dálítið hVítvín.
Þannig er karimaðurinn, jiepr
konan kaupir sjer nýjan hatt
Þegar flökin eru orðin vel
heit, eru þau tekin upp úr.
Vökvinn er soðinn litla stund
og bætt í hann þykkum rjóma.
Síðan er hann tekinn af eldin-
um og kryddaður með pipar,
salti og sítrónusafa og smjör
sett í. Nú er honum helt yfir
fiskflökin og bollur af kartöflu
mús settar í kring. Skreytið svo
rjettinn með rækjum og berið
hann fram með flegnum tómöt-
um, sem hafa verið soðnir í
olíu og kryddaðir með salti og
pipar, og hrásalati úr hvítkáli
og eplum.
VIÐ bókstaflega dönsum á móti
honum —^ fullkomlega ný kona
með nýjum eiginleikum — með-
ljómandi augum og bros á vör.
Hinir gljáðu búðargluggar end-
urvarpa okkar eigin mynd, og
við lítum glettnislega á hana
frá hlið og verðum sífellt á-
nægðari með okkur sjálfar.
— A höfðinu situr nýr hattur,
raunverulegt meistaraverk.
Hann er .smart“ í fyllsta mæli.
Við nemum staðar og horfum
með áhuga að því er virðist á
gluggáútstillingu. en í raun og
veru erum við niðursokknar í
|að dást að okkar eigin spegil-
mynd, og í huganum gefum við
þann úrskurð með feginsand-
varpi, að í þetta skipti höfum
við vissulega verið heppnar.
Við mætum vinum og kunn-
ingjum, sem hrópa upp yfir sig
'af aðdáun, og öðrum, sem
horfa með dálítið súrum svip á
hina nýfengnu höfuðprýði.
Menn, sem við þekkjum lítið,
heilsa okkur með brosi í aug-
um, og glæsilegur ramkvæmis-
maður vill endilega bjóða okk-
ur einn coektail.
En við höfum alls ekki tíma
— við erum að flýta okkur til
að hitta eiginmanninn. Allt er
þetta hans vegna og honum til
heiðurs; Og þarna stendur
hann.
„Halló,“ segir hann glaðlega
— og svo segir hann ekki meira.
Augu hans hvíla á þessum dá-
samlega hatti, og bersýnilega
hafa töfrar hans mikil áhrif á
hann.
„Góðan daginn, ástin,“ segj-
um við hamíngjusamar og horf
um beint í augu hans. „Ertu
búin að fá þjer .nýjan hatt?“
segir hann og virðist eiga erfitt
með að koma orðunum upp.
„Já, hvernig finrist þjer hann?“
segjum við ákafar og erum í
skapi, sem minnir á freyðandi
„Hann er — er hann ekki —
dálítið áberandi?" „Allt, sem
er reglulega fallegt og stíl-
hreint, er í raun og veru ofur-
lítið áberandi,“ segjum við
fljótt. Það er það vissulega, svo
mikið er til af Ijótu í þessum
heimi. Að hugsa sjer, að maður
skuli þurfa að bera í bætifláka
fyrir það, að hafa sett eitt blóm
og dálítið slör á höfuðið Það
er hræðilegt, það er sorglegt,
það er bókstaflega óþolandi.
TÚKBANHATTURINN hefur unnið hjörtu kvennanna um víða Orð hans hafa alveg rekið gleð
veröld og hann er alltaf í tísku. — Hann situr fastur á höfðinu,1 ina á burtu. Við ljómum ekki
jafnvel í hvassviðri og það má binda hann á óendanlega fjöl- lengur. Hann er ósköp góður og
breyttan hátt. — Við þurfum heldur ekki að vera lærðar sauma- Jalúðlegur og segir, að hann geti
konur til þess »ð geta búið hann út. Hjer er sýndur túrban, sem ekki gert að því, að honum
eða geðjist best að því, sem er ein-
falt. Það er fínna, finnst hon-
um og hann minnist á einn eða
tvo filthatta, sem við höfum
Klæðilepr heimalilbúinn fúrban
þegar við förum í búðir á
morgnana og þegar við borðum
úti að kvöldlagi, hrukkar hann
ennið og segir, að hann segi.
bara það sem honum .finnist,
og að við þurfum ekkert a'!A> ■
vera að kæra okkur um bað.
Andrúmsloftið cr ofurlifið'
þvingað við borðið í veitinga-
húsinu. Hann athugar vínseðil-
inn gaumgæfilega, og þarna
kemur frú X með tveimur herr
um. Það er skipst á kveðjum og
brosum, og okkar elskaði eigín-
maður leggur vínseðilinn á '
borðið og snýr höfðinu v: ð.
„Yndisleg kona,“ segir hann
með fjálgleik.
En við snúum okkur lika A*
og tökum eftir platínurefumrm ..
tveimur, útikjólnum r: e9~"
knipplingablússu við. skónv«
með 15 cm. háum plastik
hælum og . hattinn — hattinn,
sem.er eins og skymasterflug-
vjel,. samanborið við lítla, nýja
hattinn okkar.
Svíþjóð sem keppi-
naufur í tfskumálum
sauma má úr þunnu ullarefni, í lit, sem passar við dragtina —~ .
kjólinn. Hann er Saumaður eins og langur trefill, breiðastur í
miðjunni, en látinn mjókka til endanna. Best er að hafa hann
tvöfaldan. — Bindið hann síðan á yður eins og yður fer best,
Hjer er til dæmis sýnt hvernig túrbaninum er vafið utan um
höfuðið og síðan bundinn í slaufu að framan. Önnur hugmynd
er að vefja honum undir hökuna og binda endana í annarri
bliðinni. Það’ er mjög klæðilegt.
notað við herradragtir, og seg-
ir, að þeir hafi verið einmitt
eftir hans smekk. Og þegar við
segjum dálítið snúðugt, að við
getum ekki notað sama hattirm
UM LANGAN aldur var Par5».
einráð hvað kventískuna snertl
en upp á síðkastið hafa London
og New York tekið þátt i sam-
keppninni Nú er svo komið, .■3'
Framh. á bls. 32,