Morgunblaðið - 09.12.1951, Blaðsíða 14

r m
MORGl'NBL A Ð i Ð
Surmudagur 9. des. 1951
Framh’aldssagan 13

iiiiinininaiimiiagiiuiiiiiittnnnnnuiiiia
a annari
Skaldsaga eftir MILDRID DAVIS
llllllllilllllllllllll
' „Ég sagði ekki að hún hleypti sætindum og ég kæri mig um, án
éngura inn. Gamla fólkið fær að Þess að fitna. Hún segir við mig:
koma inn. Henni er hvort sem 1 „Patricia, segir hún, „ég held að
er sama um það. Það voru ein- j Þér sé meðfæddur þessi fallegi
tivcrjir ættingjar hjá henni í dag hörundslitur““
og )>essi frú Schenemann. Það er i „Maður skyldi halda að Kitten
móðir Francis, unnusta Doru. — ætti einhverjar vinkonur sem fá
Fi ancis er sá eini sem fær að að heimsækja hana“.
koma inn af ungu mönnunum. j „Hvað?“ Hún deplaði augun-
Hann er læknirinn hennar. Og um framan í hann og reyndi að
hvílíkur læknir?“ í sía skýrt. Fleiri ber runnu niður
„Þú hefur ekki mikið álit á á kjólinn. Hún gaf því engan
lionum?" I gaum.
„O, jú, hann er nógu myndarleg j „Flestar stúlkur eiga vinkon-
U) á að líta. En hann er ekki bein ur- ®ms °§ Þu átt Lorettu fyrir
línis lækna-legur. Ef hann ætti vinkonu. Atti Kitten enga góða
að rannsaka mig.... “ Hún fliss- j vinkonu?
aði. „Já, þú veizt hvað ég meina. j . „Góða vinkonu? saS&i Pat-
Ég mundi ekki vilja láta hann rfc;ia. Augun í henni hvörfluðu
rannsaka mig, það er ábyggilegt. | fil °S, frá Þar|gað til hún kom
Ég mundi ekki hleypa honum ná i auSa á blettinn á kjólnum. „Nei,
lægt mér“ jsjaðu, hvað ég hef gert“.
„I’að er óskaplegt þegar svona I Dann tók serviettuna, stóð upp
kemur fyrir unga stúlku'1, sagði °S , nU(fdaði blettinn. Smátt og
Swcndsen ! smaff hvarf hann og var aðeins
„Hvað .'... nú, þú átt við Kit- blautur af vatninu. „Fólk gæti
ten“. Patricia hikaði og horfði . haldið að Þu værir farinn að ger-
niðu: á diskinn. Svo yppti hún ast nærgongull við mig“, sagði
öxlum. „Ég veit ekki. Hún hafði
■aJH sem nöfnum tjáði að nefna
um tíma. Það er ekki hægt að
búast við því að maður hafi allt
sem maður girnist allt lífið".
Swendsen svaraði ekki og eft-
ii dálitla þögn hélt hún áfram.
„Hún hafði peninga eins og
sJ:ít og öll þau föt sem hún kærði
sig um. Og hún þurfti aldrei að
vinna“. Patricia ýtti frá sér disk
inum. „Og'það var alltaf verið
að segja frá henni í blöðunum.
Öílum fannst svo mikið til henn-
ar l.oma .... þó að ég hafi aldrei
getað kornið auga á það“. — Og
vciztu hvað? Það var barnalegur
áJiafi í rödd hennar þegar hún
leít á Swendsen. „Einn af kunn-
ingjum hennar .... ég man ekki
hvað hann hét .... eða kannske
hef ég aldrei vitað það .... jæja,
það er nú sama, en hann kom allt
af út í eldhúsið til að stríða mér.
H ann vár svo skemmtilegur, hár
og dökkhærður. Hann var dálítið
Jík ur þér, en hann var bara ....
bara....“.
„Öðru vísi?“
„Já .... já, einmitt öðru vísi.
Hann sagði að ég væri eins og
Lucille Ball nema bara að ég var-
dóJikhærð. Hann er svo sem held
ur ekki sá eini sem hefur sagt
það. Ef það er horft á mig á viss-
an Jjátt, þá má vel sjá það“. Hún
sncri höfðinu á hlið og lyfti hök-
unni og brosti.
Swendsen sagðist sjá það
groinilega.
„Já, hann kom alltaf fram í eld
húsið og lét eins og hann væri að
hjálj ra til. Alltaf þegar Kitten
kom fram til að gá að honum, þá
lagði. hann handlegginn utan um
hina stúlkuna og sagðist vera að
tala við hana. En hann deplaði
alllaf augunum til mín. Kitten sá
það líka. En hún lét eins og hún
væri ekkert reið“. Það varð stutt
þögn áður en hún hélt áfram.
„En hann bauð mér aldrei út“.
Hún yppti öxlum. „Hann hefur
auðvitað verið of bundinn við sið
vcnjurnar".
Þjónninn kom og spurði, hvort
þau vildu ábæti. Swendsen af-
þaldcaði, en stúlkan sagði já. Hún
vildi fá berjabúðing með súkku-
laði-ís. Þjónninn leit spyrjandi á
Swendsen, en Swendsen yppti
öxlum.
Þjónninn setti ábætinn á borð-
ið. „Eg er svo skrítin í höfðinu“,
sagði Patrieia. Hún var orðin
rauð í framan og augun í henni
flóðu.
„Þér líður betur þegar við er-
urn komin út“, sagði hann hug-
hreystandi. „Kannske er betra að
þú sért ekki að borða ábætinn".
„Nei, nei, hvaða vitleysa. Það
gcrir mér ekkert þó að ég borði
hann“, sagði hún sannfærandi. —
Hún setti kúfaða skeið upp í sig.
Eitt berið rann- af skeiðinni og
datt aftur á diskinn. „Mér finnst
svo gott allt sem er sætt. Vinkona
rnín, Loretta, öfundar mig svo af
því !cg get borðað eins mikið af
hún og flissaði.
j Hann lagði servíettuna á borð-
ið og settist aftur. Hún leit laumu
lega kring um sig eins og hún
byggist við að allra augu störðu
á þau. Það var þ.ó enginn sem
horfði í áttina til þeirra og hún
sneri sér aftur að berjunum.
„A Kitten engar vinkonur sem
koma og heimsækja hana?“
spurði Swehdsen aftur.
„Ha?“
' „Maður skyldi halda að hún
vildi lofa vinkonum sínum að
heimsækja sig“.
„Nei, nei, ég er nú hrædd um
ekki“. Hún reyndi að einbeita
huganum við umræðuefnið. „Þær
hötuðu* hana allar. Þeim þætti
bara gaman að sjá hana alla rifna
í framan, og það veit hún“. Hún
leit íbyggin á Swendsen og hélt
svo áfram. „Þær hópuðust bara i
kring um hana af því hún var
svo vinsæl meðal karlmannanna.
Hefur þú aldrei tekið eftir því,
hvernig allar stelpur hópast utan
um þá sem eru vinsælir? Það
var eins þegar ég var í skóla. Af
því að allir strákarnir voru á
hælunum á mér, þá voru....“.
„Svo þú heldur að þeim hætti
bara gaman að sjá hana svona á
sig komna?“ sagði Swendsen.
„Hver heldur þú að myndi gleðj-
ast mest?“
„Ha?“ Patricia deplaði augun-
um.
Swendsen stundi við og saup á
kaffibollanum. „Ég var bara að
velta því fyrir mér, hver mundi
gleðjast mest“.
„Bókstaflega allar“, sagði hún
og yppti öxlum. „Ég þori að veðja
að það hefur til dæmis ekki feng-
ið mikið á þessa frú Lewisohn.
Hún er að vísu gift, en hún er
afbrýðissöm gagnvart Kitten. Ég
veit svo sem ekki hyers vegna.
Þær umgengust ekki mikið sama
fólkið. En ég veit að hún hatar
Kitten, og hún er ekki sú eina.
Ungu stúlkurnar hata hana all-
ar“.
Allt í einu var eins og sljóleik-
inn hyrfi úr augum Patriciu. —
Hún hikaði og vætti varirnar með
tungunni. Svo hallaði hún sér
fram á borðið og horfði beint í
augu Swendsen. „Á ég að segja
þér nokkuð?"
Bílstjórinn sýndi ekki sérleg-
an áhuga. „Hvað?“
„Ég veit ekki, hvort ég á að
segja þér það“. Hún var orðin
heit og sveitt í framan. „Þú verð-
ur að lofa að segja það engum
.... ekki herra Corwith eða
Weymuller“.
Hann hristi höfuðið.
„Þú veizt, að það stóð í blöðun-
um að Kitten hefði verið ein í
bílnum þegar slysið varð“.
„Já?“
„Ég held að hún hafi ekki ver-
ið ein“.
„Nei?“
„Nei. Stundum er ég viss um
að einhver hefur ýtt henni í gegn
um rúðuna“.
Swendsen lagði frá sér teskeið-
ina og lagði hendurnar fram á
borðið. „Það hlýtur að hafa þá
verið einhver með krafta í köggl-
unum, það þarf ekki lítið til að
m r 6
ARNALESBOK
^JJowimMaðsins f
Ævintýri IVfikka II:
Andinn í turninum
Eííir Andrew Gladwin
17.
og þakklátur andi, þá var hann mjög stífur og þrályndur.
Jæja, þetta yrði þá að bíða. Það var hægt að reyna seinna.
Vonandi yrði andinn í betra skapi að máltíðinni lokinni.
Þeir voru rétt komnir inn í hallargarðinn, þegar Mikki
heyrði hljóð, sem hann kannaðist við á veginum hjá kastal-
* anum. Það var suð í bílhreyfli. Og allt í einu birtist sendi-
ferðabíll fyrir hornið á kastalanum, eldrauður á ht með gyllt-
an lúður á hliðinni. Þetta var póstbíllinn rauði. Vagninn ók
upp að anddyri kastalans, það kvein í hemlunum og hann
nam staðar fáen skerf frá Mikka og Kaspar.
| Pósturinn steig út úr vagninum, starði með undrun á
kastalann og muldraði: — Ja, ég segi það bara, — ég á ekki
nokkur orð.
| Þegar Mikki leit á Kaspar, sá hann, að andinn hafði orðið
náfölur, þegar hann sá rauða póstvagninn. Hann einblíndi
Ímeð hræðslusvip á vagninn og skalf og nötraði frá hvirfli
til ilja.
— Svo Ósrekur hefur veitt mér eftirför með stríðsvagn-
ana rauðu alla leið hingað, stundi hann. — Þarna stendur
einn af nýju rauðu stríðsvögnunum hans, og einn af voldugu ,
herforingjunum hans. Ó, vei mér. Því að Ósrekur prins af
Gur, já, Ósrekur með rauðu stríðsvagnana er ósigrandi og
ég get ekki staðizt honum snúning.
Pósturinn horfði á Kaspar og svo á Mikka og því næst á (
Kaspar aftur. Út úr svíp hans lýsti einskærri furðu. — Hvað .
hefur eiginlega verið að gerast hér? hrópaði hann. — Þessi
kastali stóð ekki hér, þegar jeg kom hingnð í morgun. Og
hvar er gamli tuminn?
HYTT!
MYTT!
mvuá
íia^ háómóÉurii
unvmav
l|jj|||||§||Í^|§Í|:
0 »«*
0 MW3
0 mmru ks
40 -m £ö«
0 ■*» susscftys
jlplllllllÍiíÉiiilti'
.0
0 «■» WvtíT;
0 »»
m
m
m
» mrœtujHiss
-*■ l!3Ö T
~ kjötr**S
■■» «.cx
r * >
Oanissandi á hverju heimili
Snyrtistðfon ÍRÍ
Skólastræti 3. — Sími 8041S.
PANTIÐ JÓLASNYRTINGUNA í TÍMA:
Fótasnyrtlng
Han dsnyrting
og fyrsta flokks
augnabrúnalltur.
(ju&mn jPoruaíclódóttir
a
i«»«« • ai® iiA
Siníóníuhl j óms veitin
Tónleikar
n. k. þriðjudagskvöld kl. 8,30 i Þjóðleikhúsinu.
Viðfangsefni eftir I
Hándel, Mozart, Prokofieff og Stravinski.
Stjórnandi dr. Urbaneic.
Einleikari Jórunn Viðar.
T I
Aðgöngumiðar seldir daglegá frá kl. 1,15 í Þjóðleikhúsinu.
Síðustu tónlcikar á þessu ári.
Dýrfirðingaféiagið
heldur fund sunnudaginn 9. des. kl. 3 í Skátaheimilinu.
— Umræðufundur.
Stjórnin.