Morgunblaðið - 13.01.1952, Blaðsíða 11

I ,JSunnudagur 13. .des. 1952.
M0RGUNBLAÐ1Ð
w i
Jóhanna Krfsfjám-
(Sótfir sjötug
Á BJÖRTU vorkvöldi 1928 kynnt
ist ég fyrst Jóhönnu Kristjáns-
dóttur, lágri og hvatlegri konu.
Heimilið var stórt, því börnin
voru 7 á ómaga aldri, starf móð-
urinnar var því ærið mikið og
vandasamt þegar svo við bættist
að tekjurnar voru aðeins af starfi
eins verkamanns, en maður henn
ar var Finnbogi R. Ólafsson línu-
maður hjá Rafmagnsveitunni.
Þetta kvöld veittu þau hjón
xnér þann trúnað, að taka tvo
Jitla syni sína til sumardvalar og
það varð upphaf þeirrar vináttu
er enzt hefir öll þessi ár, enda
hef ég ekki kynnst trygglyndari
fjölskyldu og er þáttur húsfreyj-
unnar þar ærið gildur.
Æfistarf Jóhönnu hefir eins og
raunar alþýðu kvenna, ekki
ávallt verið greiðfært eða skreytt
lofsyrðum á opinberum blöðum.
(rá Neðri-Hvestu
Fædd 8. maí 1913.
Dáin 2. janúar 1952.
Páii Háiidérsson
söngttennari 56 ára
Á bak jélum

iEn líf hennar og starf hefir verið
byggt upp á grundvelli dreng-
skapar, kærleika og fegurð. Yið
þann arineld ólust börnin upp og
fengu það veganesti sem er öllu
fé dýrra.
Á þessu 70 ára afmæli Jóhönnu
verða margir sem minnast hlýja
handtaksins og innileikans í við-
rnóti hennar, minnast glaðra
stunda og ógleymanlegra á gest-
risna heimilinu hennar.
Með þessum línum ætla ég ekki
sð rekja æfisögu Jóhönnu. Hún
er fædd að Árgilsstöðum í Hvol-
hreppi 14. jan. 1882, þar hlúði
hún að fyrsta lífinu, blómum og
húfénaði. Og þó leið hennar hafi
legið um hrjóstur borgarinnar
hefur hún cftast átt sín blóma-
heð úti og inni og þrátt fyrir allt
sitt annríki haft tíma til að sinna
þeim eins og öllu vaxandi lífi.
Að lokum á ég tvær óskir í til-
cfni af afmælinu. Að afmælis-
harninu liði ávallt sem bezt má
Verða og að íslenzka þjóðin eign-
ist sem flestar konur með kost-
vm hennar, því þar sem góðir
menn ganga eru Guðs vegir.
Kristján Hjaltason.
1 sóleyjarbrekku við bjarta lind
með börnunum heima þú lékst
þér dátt,
í fegurð með friði og sátt,
milli fjallanna bláu, hjá hömrun-
um háu.
I foreldrahúsunum heima
um hamingjustundir er sælt að
dreyma.
Þig útþráin lokkaði .... leið þér
valdir,
urri Ijúfu snótina vindar kaldir
blésu. . . Þér opnaðist borgin.
Þar mætti þér sólvana sorgin.
Á sárbeittum þyrnum varðst að
ganga
vondöpur veginn langa.
Loks mætti þér upphimins eng-
illinn bjarti,
scm ákvað förina .. heim?
Hann sál þína bar í blómaskarti
um bláan geim
hátt ofar jörðu h e i m.
Pabbi og vinirnir kæru þig
kveðja.
Hinn ástríki Guð mun þá gleðja.
Hin göfuga minning fylgir þeim.
í sólskinsbrekku við bjarta lind
barninu manna skal fagna.
Óg sorgarsöngvar þagna. ..
Þér engillinn bendir á bláan tind.
Og bergmál um dalinn þinn líður.
Sá himin er hár og víður. ..
Á hestinum hvíta Riddarinn
ríður.
Þar rikir hið eilífa vor.
Til andlegrar veizlu hann börn-
um býður.
Blómenglar kyssa fáksins spor.
S gfús Elíasson.
| f l^ogRO*) f nUmclal
n.
4
Framtíðaratvínna
Maður með hagfræðimenntun eða aðra tilsvarandi,
óskast til starfa hjá stóru verzlunarfyrirtæki hér í
bæ. Æskileg vséri nókkml reýnsl'a^við'Vérzlunar-
störf. Enskukunnátta' ;ei* naúðsyrilég.' ' •
Tilboð, er greini aldur, menntun dg fyrri störf, send-
ist blaðinu fyrir 19. þ. m. me>rkt:-,,Atvinna“—708.
Framh. af bls. 6
ar hann er horfinn af starfssviði
lífsins, mun þetta fólk sem aðrir,
er nokkur náin kynni höfðu af
honum, sakna vinar í stað. —
Eins og kunnugt er, lætur hann
þessa mynd enda, þar sem síð-
ustu persónurnar ganga burt frá
nýorpnu leiði. Er þetta nokkuð
táknrænt, þar sem nú, örfáum
mánuðum síðar, ganga vinir hans
heim frá hans eigin leiði. Fyrir
rúmum fveimur árum var hann
byrjaður að undirbúa þessa síð-
ustu mynd. Þá bilaði heilsan. En
smám saman hresstist hann aft-
ur. Var þá fljótt tekið til, þar
sem fyrr var frá horfið, og var
hann að ljúka við þessa mynd til
fuils, er hann var algjörlega þrot-
inn að heilsu. Og þegar hann
sýndi fréttamönnum myndina,
lét hann þess getið, að þetta yrði
síðasta kvikmyndin, sem hann
tæki.
Loftur hlaut viðurkenningu
sem kgl. sænskur hirðljósmynd-
ari. Og var það að verðleik-
um. Hann hefði átt skilið að
hljóta íslenzka viðurkenningu, en
svo var ekki. En stundum eru
verk okkar beztu manna ekki
viðurkennd fyrr en þeir eru frá
okkur farnir. Fórnarlund Lofts
var mikil gagnvart vinum og
vandamönnum. Enda þótt hann
yrði að leggja nokkuð á sig þess
vegna. Vildi ég tilfæra eitt lítið
dæmi þar um:
Seint á síðastliðnu sumri brá
Loftur sér til Danmerkur, til þess
að fullgera síðustu kvikmynd
sína, sem hann tók fyrr um sum-
arið. Talaðist svo til milli okkar,
áður en hann fór utan, að hann
skryppi hingað uppeftir, er hann
kæmi aftur, og yrði viðstaddur er
nýtt og vandað orgel væri tekið,
í notkun í Reynivallakirkju. Var
Loftur einn meðal margra frænda
og vina okkar, sem gáfu Reyni-
vallakirkju þetta hljóðfæri. Var
þetta vel þegin gjöf og lýsir mik-
iili ræktarsemi hjá því fólki, sem
að henni stóð. — Ákveðið var að
messa færi fram í því tilefni 20.
okt. 1951. Átti ég símtal við Loft
þ. 16. s.m. Sagði hann mér þá,
að heilsu sinni væri þann veg
farið, að óvíst væri að hann gæti
komið. Og ósennilegt að hann
gæti leikið á orgelið, eins og til
stóð. Ég bað hann því að koma
ekki til þess að hann stofnaði
heilsu ^sinni í tvísýnu. En
Loftur kom á tilsettum degi og
tíma, ásamt fleiri gefendum, sem
heimsóttu okkur þennan dag, og
voru við messugjörð. Og Loftur
spilaði forspil í byrjun messu,
lag eftir sjálfan sig, Ave María,
með sinni alkunnu smekkvísi og
næmleik. Þá var hann búinn að
uppfylla loforð sitt, þó að vissu-
lega tæki hann það nærri sér, því
að þá var hann sárlasinn.
Þannig var Loftur æfinlega,
Mun þetta hafa verið síðasta lag-
ið, sem hann spilaði áður en hann
féll frá. Viku síðar kom ég til
hans. Var hann þá í óðaönn að
undirbúa fyrstu sýninguna á
„Niðursetningnum“. Og rúmri
viku þar á eftir var hann fluttuf,
sárþjáður í sjúkrahús.
Stóri vinahópurinn stendur nú
hljóður og horfir á eftir einlæg-
um vini. Eftir eru ljúfar minn-
ingar um góðan dreng. Sjálfur
vildi ég kveðja hann með þakk-
látum huga, fyrir órjúfanlega
tryggð og vináttu allt til hins
síðasta. En bilið styttist nú smám
saman úr þessu. Er þá gott að
hugsa til þess, að mega endur-l
nýja fyrri kynni. — Því „Vonin
segir heilög höndin hnýtir aftur
slitinn þráð“. Með þá hugsun
kveð ég þig og blessa, góði vinur.
Steini Guðmundsson.
•k
LOFTUR GUÐMUNBSSON
kgl. Ijósmyndari
Minning
Loftur var fagur og listrænn
með lokkana silfurbjarta.
Enginn af íslands sonum
átti sér betra hjarta.
Eva Hjálmarsdóttir
' frá Stakkahlíð.
„ÓTRÚLEGT en satt“ datt mér
í hug, þegar einn góður vinur
minn sagði mér frá því í gær, að
Páll yrði fimmtugur mánudaginn
14. þ.m. En þegar ég í huganum
leit yfir liðna tímann, þá sá ég að
það eru nú orðin 26 ár síðan
fundum okkar fyrst bar saman.
Síðan hefur samstarf okkar oft
verið all náið, og þannig að nú
er ljúft að minnast þess.
Páll er fæddur í Hnífsdal, son-
ur Halldórs Pálssonar, útvegs-
bónda þar, og konu hans Guð-
ríðar Mósesdóttur, Illugasonar,
bónda í Múla við ísafjarðardjúp.
Páll tók kennarapróf 1925, jafn-
framt kennslu stundaði hann svo
nám í orgelleik hjá Páli ísólfs-
syni, 1926—1930.
Þegar Austurbæjarskóiinn tók
til starfa 1930 varð Páll bar kenn-
ari, og hefur verið bað r.íðan.
Þá er Hallgrímssöfnuður hóf
störf sín, var Páll ráðinn orgel-
leikari og hefur hann gegnt því
starfi síðan með áhuga og mikilli
prýði.
A?orið 1948 fór hann utan til
frekara náms í orgelleik og
dvaldi aðallega í Sviss og Dan-
mörku, en kom heim haustið
1949. Páll er mjög áhugasamur
um söngmál. Hann hefur stjórn-
að og æft ýmsa kóra. Hann bjó
til prentunar, ásamt Friðrik
Bjarnasvni söngkennara, Hafnar-
firði, Nýtt söngvasaf.n handa
skólum og heimilum. Mun hann
eiga nokkurt safn eigin t.ónsmíða,
bótt hann haidi því ekki á lofti.
Á stofnfundi félags íslenzkra org-
elleikara var Páll kosinn í stjórn,
og er það enn.
Ég vona nú Páil minn, að þú
léttir skjótt af mér reiði þinni,
þótt ég ,.á prenti“ minnist þín og
þakki þér fyrir mína hönd og
annarra samstarfsmanna þinna í
söngmálum Hallgrímssafnaðar,
á bessum afmælisdegi þínum.
Ég vona að þú eigir mörg ár
ófarin af starfsferli þínum, og ég
vona og óska bess að á komandi
árum megi þér takast að kenna
mörgum, bæði ungum og gömlum
að „syngja Guði dvrð“ og það,
að sú ósk mín rætist, mundi þér
þykja þín beztu starfslaun.
G. ,T.
ífiir
Framh. af bls. 7
Klæðið ykkur vel“.
Formaður Skíðafélagsins hefur
óskað þess, að dagblöðin brýndu
fyrir skíðafólki að fara eftir leið-
beiningum þessum, því nú séu
mikil brögð að því hjá yngra
fólki að gæta eigi slíks.
Einnig vill hann benda fólki
á að gæta sérstaklega bindinga
og stafa, því nokkur brögð séu
að því að slíkt sé tekið í mis-
gripum, tekið traustataki um
stund, eða jafnvel stolið, meðan
það er skiiið eítir í reiðuleysi og
ómerkt. Skíði, skíðastafi og bind
ingar er nauðsynlegt að merkja,
því að margir eiga eins útbún-
að og eru misgrip oft slíkri van-,
rækslu að kenna.
Ábendingar þessar munu á sin-
um tíma hafa verið settar af
skíðafrömuðinum L. H. Múlleb,
en eru alltaf í gildi.
Skíðafólk. Farið eftir ábend-
ingum þessum.
Framh. af bls. 7.
ágóðahtnri aí sölu setuiiðseigna
hér á landi, og mikið af eignun-
um var selt með því yfirvarpi, að
ágóðinn rynni til skógræktar, en
slíkt varð því miður ekki, þrátt
fyrir góðan ásetning.
Skógræktarrq.ál landsins eiga
töluvert mikið undir því, að Land
græðslusjóður vaxi ört og geti
miðlað þeim. Er því brýn nauð-
syn að afla honum tekna, sem
munar um. Tekna, sem gera bet-
ur en að hamla á móti verðfalli
peninganna,
I erindi frú Huldu Stefánsdótt-
ur, sem hún flutti nú fyrir
skömmu um jólahald á Möðru-
völlum og í gagnfræðaskólanum
á Akureyri í tíð föður hennar, gat
hún þess, að Stefán skólameistari
hefði sagt, að íslenzk börn ættu
ekki að hafa iólatré fyrr en þau
gætu ræktað þau sjálf. Fáir munu
hafa hugsað þessu likt um þær
mundir, en tímarnir hafa breytst.
„HOLT ES HEIMA HVAT“.
Á Austurvelli í Reyk.iavík var
nú í fyrsta sinni sett unp íslenzkt
jólatré, grenitré frá Hall-
ormsstað. Var bað gróðursett úti
í skógi fyrir fjórum tugum ára,
en fram til 1935 stóð það í mikl-
um skugga og gat um langt skeið
hvorki lifað né dáið. Þá var
birkiskógurinn höggvinn frá því
og öðrum grenitrjám þar í grend.
Þetta tré var þá ekki meira en
60—70 sentimetrar á hæð. Þegar
Ijósið náði til þess, fór það að
vaxa, og á þeim 17 árum, sem
liðin eru síðan, hefur tréð bætt
röskum 5 metrum við hæð sína.
Hefur það því hækkað um 30
sentimetra árega að jafnaði. Síö-
ustu árssprotarnir voru þó flesiir
um hálfan metra á lengd, og sýn-
ir það, að vöxturinn hefur verið
mestur síðustu órin.
Þar, sem þetta tré stóð, stani a
enn um tveir tugir grenitrjáa, cg
eru tvö snöggt um hærri en þetta
en önnur svipuð og sum enn
nokkru lægri. Öllum miðar þess-
um trjám samt vel áfram.
Tréð á Austurvelli hlýtur að
hafa fært mönnum heim sann-
inn um, að grenitré geti vaxið hér
á landi með ágætum, enda er
augljóst mál, að þar sem eitt tré
vex, hlýtur að vera enn auðveld-
ara að rækta fleiri saman.
Markmið Landgræðslusjóðs er
fyrst og fremst það, að flýta íyrir
ræktun barrtrjáa hér á landi, og
þá um leið að flýta fyrir því, að
við getum ræktað okkar eigin
jólatré innanlands.
Af þeim ástæðum mun mörg-
um finnast eðlilegt, að sjóðurinn
væri látinn njóta þeirra tekna,
sem unnt er að hafa með sölu
jólatrjáa hér á landi, og hann
ætti þá líka að njóta þeirra fríð-
inda af hálfu hins opinbera að fá
tolltekjurnar af trjánum. Og
mætti gjarna setja það skilyrði
fvrir þessu, að einhverjum hluta
ágóðans eða jafnvel öllum, væri
strax varið til að rækta greni-
skóga, þaðan, sem mætti höggva
jólatré innan nokkurra áratuga.
Hákon Bjarnason,
Viðsjár í Indónesíu
JAKARTA — í vetur hefir verið
nokkur ókyrrð í Indónesíu. M. a.
hafa heilir herflokkar sagt sig úr
lögum við her landsins og slegíð
í bardaga af þeim sökum.
%
SKIPAUTGCRÐ
M.s. Herðubreið
til I-íómiflóa-. Skagfifiai'ðnr og Eyja.
fjarðachafna .hinn 19. þ.m. — Tgkið
á mófi flútningi til hafna milli
ln'gólfsfjarðar og Haganessv ikur; svo
og til Ölafsfjarðar, á þriðjudag. og
miðvikudag. Fgrseðlar seldir á
fimmtudag.
« I
* I