Morgunblaðið - 05.06.1953, Blaðsíða 9

Föstucfagur 5. juní 1953
MORGUNBLAÐIÐ
9
Kristfán Albertson:
Fyrsta grein
Eigum við að hleypa Rússum inn í landið?
Róm, í maí 1953.
HÉR í RÓM er nú um þessar
mundir haldin sýníng, „helguð
hinum kúguðu þjóðum fyrir
handan járntjald“. Sýningin er
lýsing á ástandi í þeim löndum,
sem Moskva-valdíð hefur skellt
hrömmum yfir. Henni er ætlað
að svara þeirri spurningu, hvort
æskilegt sé að fá rauða herinn
inn í land, sem er frjálst, — en
þeirri spurningu þarf hver af
þjóðum vestursins að geta svar-
að sjálfri sér, af eins fullkom-
ínni þekkingu á lifinu handan
járntjalds og frekast verður
fengin.
Mér finnst því skylda mín, að
segja þjóð minni frá fræðslu
þessarar sýningar, og það því
fremur, sem það er okkar þjóð-
arstefna í þessum málum, tekin
af þingi, stjórn og öllum flokkum,
nema kommúnistum, að verjast
hættunni að austan — en jafn-
framt bendir margt á, að nokkur
hluti þjóðarinnar hafi ekki enn
þann skilning á þessari hættu,
sem æskilegt væri.
Við íslendingar höfum nú í
fyrsta sinni gerst aðilar að hern-
aðarbandalagi, þegið erlenda her-
vernd, leyft herstöðvar í landi
okkar, og fer ekki hjá því, að því
fylgi margt misjafnt. Menn halda
áfram að spyrja — var þetta
nauðsynlegt? Og víð hinir svör-
um — hvernig getur nokkur mað-
ur verið svo fáfróður um sögu
okkar tíma, að spyrja slíkrar
spurningar?
Aðrar þjóðir vestursins hafa
fyrir sitt leyti svarað þessari
spurningu með því að taka á sig
hundraðfalt þyngrí byrðar, en
lagðar hafa verið á ísland. í lönd-
um Vestur-Evrópu hafa engir
flokkar viljað taka á sig þá
ábyrgð, að láta löndin vera óvar-
5n — nema kommúnístar einir.
í>eir vilja, eða látast vílja, að
Rússar komi. Þeír hafa sums
staðar gerst svo þjóðhollír, að
lýsa yfir því, að þeír muni skora
á verkamenn að neita að verja
land sjtt gegn rússneskrí árás.
Kommúnistar vilja ekki stríð.
Þeir eru heitir, einlægir friðar-
vinir. Þeir vilja að engar þjóðir
eigi vopn nema Rússar. Með því
móti myndu engin strið verða, þó
að Rússar legðu undir sig alla
álfuna. Það myndi gerast án blóðs
úthellinga. Þetta er þeírra fræga,
margbásúneraða Yriðarstefna.
En þá er snurningin — myndu
Rússar líklegir til þess að taka
alla ál/una, ef þeir víssu að lítið
væri um varnir í vestrinu? Engir
geta verið í vafa um það, sizt
kommúnistar. Rússar neyttu
vopnasigurs eftir síðasta stríð,
með því að leggja undir sig
stóra, væna sneið af hverju ein-
•asta landi við vesturlandamæri
sín — líka af sínum bandamönn-
um. í því, sem eftir var af þess-
um löndum, komu þeir upp lepp-
stjórnum, með rangíndum og of-
beldi, svo að nú er ekkert
eftir af sjálfstæði neinnar af
þessum þjóðum. Og þeir héldu
áfram að hafa Iangsamlega
stærsta her í heimí, þó að öll
önnur lönd hafi afvopnast að
mestu að loknum ófriðí. Það var
engin ástæða til að halda, að þess-
um mikla her væri ekki ætlað
neitt hlutverk. Þess vegna neydd-
ust þjóðir vestursins, þær sem
enn voru frjálsar, til að hervæð-
ast að nýju.
Þetta virðist allt svo auðskilið,
hverjum sem eitthvað hefur
reynt að fræðast um heimssögu-
lega þróun á síðasta áratug. En
þó skilst manni á blöðum, að
ýmsu fólki á íslandi veítist erfitt
að skilja þetta, friðsömum kon-
um, hrekklausum stúdentum,
hlutlaueúm fræðimönnum. Manni
skilst að enn sé til fólk, sem telji,
að þegar á allt sé litið, þá muni
íarsælast og óþægíndaminnst, að
SÝNINGIN í RÓMABORG
_ . ** -'.
■ lK*r, -* * ■
Rússneskar herkonur kenna ungverskum komun að skjóta.
Myndin er tekin úr ungverskum bæklingi.
hafa landið óvarið. Sjá hvað set-
j ur um framtíðina. Ekki endilega
i víst, að það sé hundrað í hætt-
unni þó að Rússinn kunni þá að
lerida einhvern tíma á óvörðum
flugvöllum íslands, og setja upp
meinlausa leppstjórn, af valin-
- kunnum kommúnistum, eða kann
; ske bára vinstri-sósíalistum —
| auðvitað algerlega án þess að
meina neitt illt með því.
Sýningin í Róm er á allt öðru
máli í þessum efnum. Hún telur
; að engin verri bölvun hafi komið
fyrir þjóðir á okkar tímum en
1 að lenda í klóm Moskva-valdsins.
J Og sannleiksgildi sýningarinn-
ar hefur hlotið einskonar óbeina
staðfestingu af stjórnunum hand-
’ an járntjalds. Þær hafa hver af
f annarri sent ítölsku stjórninni
mótmæli gegn sýningunni, talið
að hún væri sér óvinveitt — en
án þess að nokkur þeirra treysti
sér til að halda því fram, að neitt
væri ósatt eða rangfært í hlut-
lægum (konkret) upplýsingum.
Þsss vegna er skylda mín, að
segja frá þessari sýningu á ís-
landi, konum, stúdentum og hlut-
lausum fræðimönnum til skiln-
ingsauka á alvarlegasta málefni
þjóðar sinnar.
— Hér skal ekki reynt að lýsa
sýningunni frá tæknilegu né fag-
urfræðilegu sjónarmiði. Megnið
af henni eru myndir, skýrslur,
ivitnanir, frásagnir og aðrir tekst-
ar. Skal hér stiklað á stóru, og
aðeins minnst á þær meginstað-
reyndir, sem mestu skipta.
„HELGUÐ HINUM
KÚGUÐU ÞJÓ»UM“
Við komum fyrst inn í lítinn
kvikmyndasal, og á myndinni
sem verið er að sýna, situr stein-
höggvari við vinnu sina, greind-
arlegur, ræðinn karl, sem tekSr
sér hvíld, lítur upp, fer að rabba
við áhorfendur:
— Þessi sýning er helguð hin-
um kúguðu þjóðum handan járn-
tjalds. Árið 1945 fengu þær frið-
inn, og gerðu sér bjartar vonir
um frelsi, eftir margra ára
ánauð. En þær vonir slokknuðu
fyrr en varði, og nú eru þær svín-
beygðar undir ok Moskva-valds-
ins. Hvernig hefur þetta gerst?
Þær hafa orðið undir fyrir hinni
kommúnistisku tækni: blekking-
um, svikum og ofbeldi.
Kommúnistar kölluðu sig lýð-
ræðissinna. Þeim tókst að fá
sæti i samsteypustjórnum, og ná
tangarhaldi á verkalýðsfélögun-
um — með fagurgala, sem þeir
ekkert meintu með, loforðupn,
sem þeir ætluðú ekki áð halda,
fláttskap og frekju, og beinum
og óbeinum stuðningi Moskva-
valdsins, og rúsSneska hefsins,
sem í löndunum sat. Þeir heimt-
uðu einkum stöður jnnanríkis-
ráðherra og lögreglustjóra, til
þess að geta gert lögrdgluna kom
múnistíska, og beitt rangindum
við kosningar. Þegar samt kom í
Ijós, að þeir gátu engar vonir
gert sér um þingræðislegan meiri
hluta, hrifsuðu þeir völdin með
ribbaldahætti og glæpum, og
mynduðu hreinar flokksstjórnir.
Síðan voru þessar kommúnista-
stjórnir marghreinsaðar, eftir
kröfum Rússa, þangað til búið
var að tortíma öllum þeim öflum,
sem vildu vernda þjóðlegt sjálf-
stæði — líkt og Tító tckst að gera
í Júgóslavíu — og löndunum var
stjórnað eingöngu af þýjum
Moskva-valdsins, eins og her-
setnum nýlendum. Þannig hafa
90 milljónir manna í Austur-
4- V \
Tékknesk hjón, sem eru komin
yfir landamæralínuna inn í
frjálsa heiminn.
Evrópu orðið að undirokuðum
þjóðum: 25 millj. Pólverjar, 13
millj. Tékkóslóvakar, 10 millj.
Ungverjar, 16 millj. Rúmenar, 7
millj. Búlgarar, og 10 millj. her-
numdra Austur-Þjóðvei^a.
Farið inn á sýninguna og gerið
ykkur grein fyrir, hvernig þess-
um þjóðum nuni líða.
SÍÐUSTU FRJÁLSAR
KOSNINGAR
I fyrsta sýningarsalnum eru
upplýsingar um fylgi kommún-
ismans í leppríkjunum áður en
þau voru svipt frelsi sínu af ráns-
hendi ofbeldismanna. Tvö dæmi
nægja:
Tékkóslóvakía. Síðustu frjálsar
kosningar fóru fram 26. maí 1946.
Kommúnistar fengu 38% af at-
kvæðum, aðrir flokkar 62%.
í júni 1948 átti aftur að kjósa.
En kommúnistar sáu fram á fylg-
ishrun, og hrifsuðu því völdin
með yfirgangi 23. febr. 1948, og
höfðu að yfirvarpi, að komist
hefði upp um samsæri gegn rík-
inu. Síðan hafa engar frjálsar*
kosningar fai'ið fram í landinu.
Ungverjaland. Við frjálsar þing-
kosningar 4. nóv. 1945 fengu kom-
múnistar 70 þingsæti, aðrir flokk-
ar 339 þingsæti. Mynduð var
samsteypustjórn, kommúnistar
heimtuðu að fá innanrikisráð-
herrann, og þar með vald yfir
lögreglunni, og það var látið eftir
þeim.
30. maí 1947, segir fox'sætisráð-
herrann F. Nagy, af sér i sím-
tali frá Sviss.
31. ágúst 1947 er aftur kosið
til þingsins. Kominúnistar fá
100 þingmenn, aðrir flokkar 311.
Þetta voru síðustu frjálsar
kosningar í Ungverjalandi. Síðan
hafa kommúnistar tekið öll völd
í landinu.
HIN ALGERA KÚGUN
Það sem bíður þjóða og ein-
staklinga, sem lenda undir oki
Moskvavaldsins er kúgun, sem
aldrei hefur áður þekkst í sögu
mannkynsins — hin algera, full-
komna kúgun. Enginn er leng-
ur fx'jáls gei'ða sinna, hugsana
né oi'ða. Allir verða að vinna,
hugsa og tala í nákvæmu sam-
ræmi við valdboð Rússa. Alls
staðar eru njósnarar lögreglunn-
ar, augu hennar hvíla á þér nótt
og dag, eyru hennar heyra hið
lægsta hvísl.
Það er hlustað á símtöl, og eft-
irlit haft með öllum ferðalögum.
Það er ritskoðun á bréfum til
útlanda, bannað að tala við út-
lendinga — bannað að hlusta á
erlent útvarp, bannað að lesa ná-
lega allar útlendar bækur, algert
bann við að ferðast til útlanda.
Allt þetta er sannað á sýning-
unni með tilvitnunum í lög og
staðreyndir. Hér er t. d. 72. grein
hegningarlaga Alþýðulýðveldis
Búlgaríu: „Búlgörskum þegnum,
sem fai-a yfir landamærin án
leyfis yfirvaldanna, skal hegnt
með lífláti". Og leyfi yfirvald-
anna fá þeir einir, sem fara í er-
indum stjórnar eða flokks.
Svipuð lagafyrirmæli gilda í
öllum leppríkjum Rússa. Og þó
hafa 169.000 manns flúið úr þess-
um löndum inn í frjálsa heiminn
síðustu 12 mánuði. Og þúsundir
bætast við á hverjum mánuði í
Vestur-Berlín.
Hverjum getur fundist að fleii'i
vitna þurfi við um líf og líðan
fyrir handan járntjald? Hlutlaus-
um fræðimönnum?
Hér eru í stórum sýningarköss-
um nokkrar af þeim bókum eftir
fi'emstu höfunda síðari tíma, sem
bannaðar eru austan járntjaldsins
(bækurnar sýndar í ítölskum þýð
ingum) — bækur eftir Heming-
way, Olav Duun, Aldous Huxley,
j Chesterton, Lytton Strachey,
Stefan Zweig, Cronin, Jules Ro-
main o. s. frv. Ungverska skráin
yfir bannaðar bækur er 169 þétt-
prentaðar síður.
Ritskoðun og listskoðun lokar
munninum á þeim höfundum, og
þrælbindur þá listamenn, sem
ekki beygja sig niður í duftið
fyrir vilja valdhafanna. Bók-
menntir eru útdauðar, engin bók
kemur framar út handan járn-
tjalds sem t. d. sé hægt að þýða
á mál vesturþjóðanna í von um
að nokkur maður geti lagt það
á síg að lesa hana. Allir vita
hvernig málurum hefur verið
fyrirskipað, hvað þeir eigi að
mála, og tónskáldum hvernig tón
Tónlistin skal lúta Marx tfg
Lenin og kommúnistaflokknum!
Tónlistin skal lúta . . . Maður trú-
ir vaida sínum eigin augum. En
það stendur tónlistin, la mustcn
. . . skal lúta Marx og Lenin.
Og flokknum.
KÚGUN VERKALÝÐSINS
Alræði öreiganna, öll völdin til
verkalýðsins, stendur á 1. mat
kröfugönguspjöldum kommún
ista í hinum frjálsa heimi. Éx\
sýningin í Róm heldur því fram,
að það sé eingöngu hérna megin
járntjalds, sem krafist sé allrn
valda nanda vei'klýðnum. Fyrir
handan tjaldið heyrist ekki auka-
tekið orð í þá átt! Þar séu þvert
á móti gerðar sérstakar h'arðar
kúgunai'ráðstafanir gagnvart al-
þýðu. Þessar ráðstafanir séu
einn af hornsteinum þjóðfélags-
ins austan jái'ntjalds.
Ekki einasta geti verkamenn
þar engin áhrif haft á kjör sín
(þau eru ákveðin af stjórninni),
heldur séu þeir líka alls staðar
sviptir öllum rétti til þess að ráða,
hvað þeir leggi fyrir sig, og hvar
þeir vinni. Það sé farið með þá
eins og vinnufénað, sem ríkiö
reki þangað, sem því sýnist.
Sem sýnishorn þess, hvernig
þetta er orðað í lögum, má taka
pólsk lög frá 19. ágúst 1952, birt
í stjórnax'tíðindum landsins 19
sept. 1952:
„1. grein. Faglærða starfsmenn
I má flyjta frá einu fyrirtæki til
annars eftir þörfum framleiðslu
áætlana ríkisins.
2. gi'ein. Heimilt er að flvtja
með valdboði faglærða starfs
menn frá fyrirtækjum, skrifstof-
um, stofnunum og vinnustöðvum
til annarra starfstöðva, þar sem
slíka stai’fskrafta vantar“.
Það hefur löngum verið vitað',
að ríkið hefur fullan ráðstöfun
arrétt yfir hverjum manni, svo
að segja frá vöggu til grafar, um
allan hinn kommúnistiska heim,
en gagnvart engri stétt er þessum
í'étti beitt af slíkri hörku sem
gagnvart verkalýðnum. Þó að
maður hafi alltaf vitað þetta, er
ekki ófróðlegt að virða hér fyrir
sér þau skilríki, sem staðfesta
eignarrétt ríkisins á hinum ein-
staka manni.
Hér er t. d. tilskipun frá heil
brigðismálastjórn Austur-Þýzka-
lands 29. des. 1951, þar sem svo
segir: ,, . . . Læknir skal vitja
allra ungra manna, sem ljúka
skólanámi á árinu 1952, og rann
saka hvort þeir séu hæfir tit
námavinnu. .. Þessi læknisvitjun
fari fram án þess að sá, sem vitjaö
er, hafi átt von á henni. „Vei
þeim unga manni, sem kannske
hefur hugsað sér eitthvað annað,
en að fara í námurnar, og kynni
að freistast til að beita einhverj
um brellum, til að sýnast óhæfur
til þeirrar vinnu. Ríkið sér viö
honum. Hans skal vitjað að óvör -
um. Hann skal niður í námurnar,
hvort sem honum er það ljúft eða
leitt.
Hér þreifar maður á innstu líf-
æð hins kommúnistiska skipu
lags. Einstaklingurinn hefur tvo
eiginleika, hann er vinnuafl ,0£f
hann er ríkiseign.
Og taka verður hart á tilhneig
ingum hans til að vera eitthvað
annað og meira, mannleg vei'ð,
sem eigi rétt á vissu frelsi, vissn
svigi'úmi til að ráða einhverjn
um sin eigin örlög, þann veg sexA
hún velji út í hið stóra æfintýri,
llífið.
Hér er bi'éf frá stjórnarvöldum
Austur-Þýzkalands, 30. marz
verk eigi að vera. Fróðleg er þessij 1950, fjölritað bréf til manna, :sem
setning í hinni Miklu sovétsku i skipað var í vinnu í úranjum
alfræðibók: „Tónlistin skal lútaj námunum: .. . ér yður hér með
almennum listarlögmálum, og. fyi'irskipað að mæta á verka -
ennfremur fagurfræðilegum meg' málaskrifstofunni í Loebau næst-
inreglum Marx og Lenins ogjkomandi þriðjudag 4. apríl 1959
yfirumsjón kommúnistaflokks-. kl. 10 ái'degis, til að flytjast það-
ins“. j Framh. á bls. 12