Morgunblaðið - 28.08.1953, Page 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 28. ágúst 1953

SUÐIiRRÍKJAFÓLKie
SKÁLDSAGA EFTIR EDNU LEE

l
Framh'aldssagan 18
Skráfið í silkipilsunum fjar-
lægðist aftur þegar hún gekk inn
í hina stofuna. Ég heyrði að þau
töluðu saman, en ég heyrði ekki
orðaskil. Svo sagði hún svolítið
fiærra: „Farið niður og biðjið um
morgunverð. Ég skal fara inn og
vekja hana.“
„Haldið þér ekki að það sé
slæmt fyrir hana að vakna hjá
ókunnugum?“ spurði hann.
Hún hló og ýtti honum út um
dyrnar. „Nei, ég skal sjá um það. |
í>ér megið ekki gleyma því, að .
ég á dóttur, sem er eldri en hún“. j
Hún snerti öxl mína og sagði (
glaðlega. „Jessica. Það er kom-
inn tími til að fara á fætur“. Og
þegar ég settist upp og reyndi að
vera undrandi á svipinn sagði
hún: „Ég heiti Camilla Cerrebee,
ég þekki vel herra Poteat. Flestir
kalla mig ungfrú Camillu. Herra
Poteat fór að biðja um morgun-
mat og ég er að láta renna í bað-
kerið fyrir þig“.
Þar sem ég hafði varla borðað
nokkuð daginn áður, var ég orð-
in sársvöng. Ég borðaði á meðan
ungfrú Camilla og herra Poteat
töluðu saman.
Svo kom Andrew inn og þá
setti ungfrú Camilla strax upp.
hattinn. „Ég bíð niðri í kvenna-
salnum". Hún fór út og herra
Poteat snéri sér að mér. „Komdu 1
og seztu hérna, Jessica. Ég þarf ,
að tala við þig.
Ég hlýddi og gekk að stólnum ,
sem hann benti mér á. „Seztu |
Kka, Andrew", sagði herra
Poteat og beið þangað til hann ,
hafði fengið sér sæti.
„Við verðum að fara mörg ár |
aftur í tíman, Jessica“, sagði
hann, „allt til þess tíma, þegar
Mathias Purefoy, maðurinn sem
dó í gærkvöldi, átti búgarð í
námunda við Flowery Brance.
Einn af leiguliðum hans hét
Agnus Kildare.
Þegar ég heyrði nafnið, kreppti
ég hendurnar í keltu mér til að
hann sæi ekki að titringur fór
um mig alla. Hann hélt áfram.
„Þegar Angus Kildare og konan
hans dóu í taugaveikinn stóð
barnið þeirra eftir snautt og
munaðarlaust".
Ég leit upp. „Barnið þeirra?“
Það var eins og hann heyrði að
orð hans höfðu vakið há mér
vonir, því rödd hans var full með
aumkunar þegar hann sagði:
„Nei, Jessica, ekki þeirra barn,
heldur barn sem þau höfðu tek-
ið að sér“.
Ég horfði þegjandi á hann.
„Enda þótt Mathias Purefoy
væri harðgerður maður og álit-
inn kaldlyndur, þá skipaði hann
lögfræðingum sínum, en það vor
um við Whidby, að sjá þessu
barni farborða á hans kostnað“.
Hann þagnaði og ég beið eftir
því að hann héldi áfram.
„Þú varst þetta barn og Mathi-
as Purefoy var velgerðarmaður
þinn öll þessi ár. Og hanrt er það
ennþá. Því í erfðaskrá sinni mæl-
ir hann svo fyrir að séð verði fyr-
ir þér, þangað til þú ert full-
vaxta. Það er skylda okkar að
koma þér fyrir á góðu heimili
og þú munt fá þá menntun sem
er þér nauðsynleg til þess að
verða sjálfstæð“.
Enda þótt rödd hans væri vin
gjarnleg og full umhyggju fannst
mér orð hans opna hyldýpisgjá
fyrir fótum mér. Allir draumarn-
ir sem mig hafði dreymt frá æsku
hurfu niður í þessa gjá, minn-
•ingin um föðurinn með skæru
; augun og hlátur móðurinnar sem
hafði bergmálað í eyrum mér og
trú mín á því að einhverjum
teífði ‘einu sinní þótt4 vænt' um'
mig. Ég reyndi að berjast við
kuldánn sem mér fannst umlykja
mig á alla vegu.
Herra Poteat hélt áfram ræðu
sinni. Herra Whidby og hann
höfðu komizt að þeirri niðurstöðu
að skólinn hjá frú Plummer væri
ekki slíkur staður sem herra
Purefoy hefði helzt kosið handa
mér, svo nú átti ég að vera til
heimilis hjá ungfrú Camillu . .
eða frú Carrebee. Frú Carrebee
var ekki aðeins hefðarkona, en
hún átti líka son og dóttur, svo
hún kunni vel að umgangast ungt
fólk. Whidby og Poteat voru sann
færðir um að ég mundi vera
ánægð hjá henni. „Og átt þú nú
nokkrar óskir sem þig langar til
að fá uppfylltar?“
„Óskir?“ át ég eftir honum.
„Það er bezt að ég segi þér það
strax, að herra Purefoy hefur gef
ið þér hús þar sem þú átt að geta
haft heimili þitt“, sagði Andrew.
„Mitt eigið heimili?“
„Hickory Hill er það kallað.
Það er í námunda við De Kalb
County. Það er ekki skrauthýsi
eins og nýju húsin sem verið er
að byggja núna, en það er gamalt
og traust og gott hús“.
Herra Poteat greip fram í fyrir
honum. „Við skulum tala nánar
um það seinna, Ar.drew", sagði
hann. „En núna verðum v.ið að
reyna að gleðja stúlkuna hérna.
Mér sýnist hún svo ósköp hnugg-
in. Finnst þér það ekki,
Andrew?“
En Andrew hló ekki. I stað þess
horfði hann spyrjandi á mig.
„Mér þætti gaman að vita, hvað
mundi gleðja hana“.
„Já, segðu okkur það Jessica.
Hvað langar þig til að við gerum
fyrir þig?“
Ég sagði þeim, hvað mundi
gleðja mig meira en nokkuð ann-
að og það væri að finna Mitty.
Herra Poteat snerti öxl mína.
„Hélztu að ég mundi gleyma því,
Jessisa?" spurði hann. „Þú mátt
treysta því að ég gleymi því
ekki ....“.
„Nú erum við nærri komin
heim“, sagði ungfrú Camilla.
Kópavogur
í hálfrökkrinu inni í vagnin-
um hafði ég varla gefið því gaum
hvert við fórum. Nú beygðu hest
arnir inn í garð, þar sem uxu
stór tré á báða bóga.
Vagninn nam staðar fyrir
framan stórt íbúðarhús, sem var
að vísu ekki mikið frábrugðið
öðrum húsum í Atlanta, sem
byggð voru á þessum tíma. A því
voru mörg útskot og turnar og
það var skreytt útflúri úr járni
og steypu. En þó var eitthvað
sérlega aðlaðandi við það.
Ungfrú Camilla leiddi mig upp
tröþpurnar að dyrunum. „Guði
sé lof fyrir að við þurfum ekki
að sjá um neina gesti í dag,
Jessica“, sagði hún. „Enginn er
heima nema Ad og þjónustufólk-
ið. Ad er ógift systir herra Carre- '
bee. Hún er mállaus og hefur ver
ið það síðan hún varð mikið
veik, þegar hún var barn“.
Við gengum inn og hún fór að
gefa svertingjastúlkunni sem tók
á móti okkur fyrirskipanir.
Nokkru síðar sátum við á legu-
bekknum fyrir framan arininn.
„Það er ekkert nýstárlegt við
það að hér sé komin ung stúlka
í húsið, Jessica“, sagði ungfrú
Camilla. „Cissa, dóttir mín, er,
fjarverandi á skóla og Wes er ■
næstum því aldrei heima. Hann
er núna í Savannah, fór þangað
til að vera viðstaddur einhverja
veizlu og ég vona bara .......“.
Hún þagnaði skyndilega og leit
á mig. „Ég haga mér eins og
kjáni, skrafa hér um daginn og
veginn, en þú ert auðvitað að
velta því fyrir þér hvaða fólk
við erum og það er heldur ekki
nema eðlilegt. Jæja, við skulum
sjá. Ég varð ekkja fyrir átján ár-
um, þegar Cissa var aðeins
tveggja mánaða gömul. Ég stóð
ein eftir með tvö börn og Cerre-
bee ullarverksmiðjurnar á mín-
um herðum. Verksmiðjan varð
mér erfiðari í skauti en börnin,'
það veit heilög hamingja, og er
það reyndar ennþá“. Hún þagn-
aði og leit til dyranna. „Komdu
inn Ad“. ,
Litla konan sem tvísté í dyr-
unum kom nú til okkar. Hún hélt
mmssBSim
%
Halastjarnan og Jörðin /
„Það er ofurlítil drægja, sem þú verður að rogast með —
skurn, menn og gufuhvolf." |
„Halastjarna,“ sagði Jörðin alvarleg. „Ég fer umhverfis
sólina, eins og stjörnurnar, sem ég var að segja frá áðan,
og þó er ég langminnst af þeim öllum. Ég er miðdepill himin-
geimsins — það er engum blöðum um það að fletta.“
„Já, þetta líkar mér,“ sagði Halastjarnan. „Seztu niður
og haltu áfram að skrafa.“
„Setji ég mig niður?“ át Jörðin eftir. og varð stygg við.
„Ef ég gerði það, væru dagar mínir taldir. Það er allt komið
undir því að ganga mín um sólina sé rétt. Ég get fullvissað
þig um, að ég er ekki að gorta — ég er aðdáunarverðust af
öllum stjörnunum — bara vegna mannanna. Það jafnast
ekkert á við þá. — Halló! Hvað er þetta? Mér sýnist þú
vera að fara?“
„Ég er líka að fara,“ sagði Halastjarnan.
„Guð sé oss næstur,“ mælti Jörðin hrygg í huga. „Geturðu
ekki dvalizt hér nokkur ár? Það fer ljómandi vel á með
okkur. Þú getur ekki ímyndað þér, hve það er leiðinlegt að
rölta alltaf sömu leiðina og hafa ekki aðra að spjalla við en
Tunglið.“
„Hvað er nú það?“ spurði Halastjarnan.
„O, það er litla gæxnið, sem þú sérð þarna,“ svaraði Jörð-
in. „Það fer alltaf hringinn í kringum mig. Þetta er einmana
vesalingur, sem ég gerði gustukaverk á. af því enginn rétti
því hjálparhönd. Nú er það fyrir löngu steinkalt og reiðir
vitið sannarlega ekki í þverpokum.“
Hér erum við vön að láta tungl fylgja okkur eftir. Júpíter
hefir t. d. átta. En mér finnst nú sá sægur bera vott um
mikilmennsku.“
„Vertu sæþ“ sagði Halastjarnan.
„Bíddu svolítið við,“ gegndi Jörðin.
Illaðburður I
■
■
■
■
Morgunblaðið vantar unglinga eða fullorðið fólk Z
m
til að bera blaði-3 til kaupenda þess á Kópavogs- j
hálsi. — Upplýsingar á afgreiðsiunni. Sími 1600. •
■
■
■
■
Haust uy vetrarkápur
komnar
Fjölbreytt úrval
MARKAÐURINN
Laugaveg 100
Nýtt
dilkakjöt, lifur, hjörtu, nýru, svið, mör
■
■
■
Kaupið í matinn í :
Kjötbúðinni Boig \
Laugaveg 78 :
NU ER
síðasta tækiiærið
til að heimsækja gistihúsið að Laugarvatni. — Við lokum
1. september og viljum um leið þakka öllum okkar mörgu
viðskiptavinum fyrir komuna.
Cjiitiiuíói^ '-Cauaarva lui

GJALDKERI
Óskum eftir stúlku, sem getur annast gjaldkerastörf.
Þarf að hafa alhliða skrifstofumenntun.
Garðar Gíslason h.f.
Hverfisgötu 4.
EFNAGERÐARSTÖRF j
m
m
Stúlka, vön efnagerðarstörfum, getur fengið atvinnu :
■
nú þegar. Umsóknir, ásamt mynd og meðmælum ef til :
eru, og upplýsingum um fyrri vinnustað, sendist Mbl. •
fyrlr n. k. þriðjudagskvöld, auðkemnt: „Efnagerðar- ;
störf — 807“. E
— Bezt að auglýsa í Moigunblaðinu —