Morgunblaðið - 30.08.1953, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 30. ágúst 1953
Jeiis Guðbjörnssðn
iimmtugur i dng
ÞESS er oft getið í afmælis-!
greinum, að ótrúlegt sé að sá, sem
um er ritað skuli vera orðinn
svo gamall, sem raun er á. Um
Jens Guðbjörnsson, formann
Glimufélagsins Ármanns, sem í
dag er fimmtugur, má hins vegar
segja, að ótrúlegt sé að hann
skuli ekki vera miklu eldri. Ekki
er það þó vegna þess að á hon-
um sjáist nein ellimörk, heldur
af því að svo langt er síðan að
hann kom fram á sjónarsviðið
sem forustumaður í íþróttahreyf-
ingunni og svo mikið er starf
hans á þeim vettvangi, að sjötug-
ur maður mætti vel við una.
f röskan aldarfjórðung hefur
Jens verið formaður Ármanns Og
um leið lífið og sálin í félaginu.
Hann hefur fórnað því öllum
tómstundum sínum og unnið því
meira en nokkur annar, enda
mun ekki hafa hvarflað að nokkr-
um Ármenningi að skipta um
formann svo lengi sem Jens feng-
ist til að gegna því starfi. Ég i
tel það yfirleitt misráðið að sami
unni, gullmerki Í.S.Í. svo og
finnkum og sænkum heiðurs
merkjum.
Það er mikil gæfa fyrir íþrótta-
hreyfinguna að eignast leiðtoga
slíka sem Jens, og þjóðfélagið
stendur í þakkarskuld við þá
menn, sem eyða öllum fristund-
maður gegni formannsstörfum i um sínum til þess að beina tóm-
felagi mjög lengi, því að hætt j stiindavinnii æskulýðsins inn á
er við að hann missi áhugann
er tímar líða og staðni í starf-
inu. En engin regla er án und-
antekninga, og svo er hér. Jens
hefur ávallt fylgst með þróun-
inni og verið áhugasamastur af
öllum Ármenningum um vöxt og
viðgang félagsins. Það er því
fyrst og fremst honum að þakka
að Ármann er og hefur verið
hollar brautir. Starf þeirra verð-
ur ekki metið til fjár og aldre;
þakkað sem skyldi.
Þá ósk vil ég bcra fram Jens
Guðbjörnssyni til handa, að starf
hans megi halda áfram að bera
árangur, og að íþróttahreyfing-
unni vaxi svo ásmegin á kom-
andi árum, að hún verði þess
megnug að bera hróður íslands
eitt af stórveldunum í íþrótta- hátt, bæði á innlendum og er
hreyfingunni.
Flestum mundi þykja það nægi
legt verkefni eftir lokið dags-
verk að stjórria einu af stærstu
íþróttafélögum landsins. En Jens
hefur komið víðar við sögu en
í Ármanni, enda hefur hann ver-
ið eftirsóttur til flestra trúnað-
arstarfa innan íþróttahreyfing-
arinnar. Um 18 ára skeið átti
hann sæti í stjórn íþróttavallar-
ins í Reykjavík og varaform.
íþróttanefndar ríkisins var hann
í 5 ár. í Ólympíunefnd hefur
, hann verið í 8 ár og í Laugar-
. dalsnefnd frá stofnun hennar; og
í mörgum fleiri nefndum hefur
hann starfað, sem ég kann ekki
. upp að telja. Þá hefur Jens farið
. margar utanferðir með íslenzk-
um íþróttaflokkum, oftast sem
fararstjóri, og setið fjölda af
. íþróttaráðstefnum utan lands og
, innan.
Þessi mörgu störf, sem hlaðist
hafa á Jens sýna bezt hið mikla
traust, sem hann hefur notið hjá
íþróttamönnum, og það mun ekki
ofmælt, að hann er fyllilega þess
trausts verður, því að samvizku-
semi og áreiðanleiki eru rikir
kostir í fari hans.
Hér að framan hefur aðeins
verið minnst á það, sem Jens
hefur unnið að í tómstundum
sínum, en þó að þau störf hafi
verið tímafrek, þá hefur hann
’ þó ætíð unnið sinn fulla vinnu-
dag, fyrst sem bókbindari og
verkstjóri í Félagsbókbandinu til
ársins 1951, en þá gerðist hann
lendum vettvangi.
Kgs.
^ramh Ms. 7
inn alltaf hvelit ,.hoi“!, til að af-
stýra árekstrum. — En þegar
við höfðum „ekið“ dálitls
stund, fór gondolierinn sð
syngja, fyrst ofurlágt, en þá vildi
svo til, að við fórum fram hjá
skemmtistað, þar sem verið var
að leika lög úr „Cavalleria Rusti-
cana“. Þá stóðst ræðarinn okkar
ekki mátið og brýndi nú raustina
og tók undir lagið úr landi, bí-
sperrtur undir gula stráhattinum
með rauða s,ilkibandinu og tifandi
árinni í takt við lagið. Ekk dái
ég annað meira hjá ítölum en ást
þeirra á hljómlist og innlifuninni
í hana. — í annað skipti hlustaði
ég á annan mann, sem söng af
hjartans list í Feneyjum. —
Þá var ég á siglingu í va-
poretto. — Ég stóð rétt
fyrir framan dyrnar á hreyfil-
skýlinu Og þar stóð formaður-
inn og söng hverja óperu-aríuna
eftir aðra, með tærri og fagurri
rödd. — En svo er bezt að hverfa
aftur að gondólanum — ég var
ekki komin í land ennþá. Eins
og gefur að skilja var ég mjög
hrifin af gondolierar.um okkar,
og væri það líklega enn, ef hann
hefði ekki reynt að snuða okkur
þegar hann setti okkur á land
við Markúsarkirkjuna.
— Þegar við komum upp á
íramkvstj. íslenzkra getrauna. Á torgið var janistar-hljómsveit að
' meðan hann var bókbindari voru lelka Þar Torgið var fullt af folki
, „ , . . , ... _ ncf rr\nr fctnnQT h',ii hfik'íf.afIpcrn
honum falm ymis trunaoarstorf
í þágu stéttarinnar, m. a. var
hann form. Bókbindarafélagsins
í 7 ár. Á þeim árum fékkst hann
einnig nokkuð við bókaútgáfu.
Á yngri árum var Jens vel lið-
tækur íþróttamaður, stundaði
bæði fimleika og frjálsar íþróttir
og ekki mun hann hafa lagt
íþróttaiðkanir með öllu á hill-
una ennþá.
Jens Guðbjörnsson er kvæntur
iÞórveigu Áxfjörð og eiga þau
-tvær uppkomnar dætur, Bryn-
-hildi og Jensínu.
■ •]/ Fyrir sitt mikla og óeigin-
gjarna starf í þágu íþróttahreyf-
ingarinnar hefur Jens verið sýnd
.yr margs konar sómi. Hann hefur
, verið sæmdur íslenzku Fálkaorð-
og mér fannst það bókstaflega :
hlusta með öllum kroppnum. •—
Hljómsveitin lék líka þannig, að
ég er sannfærð um að jaínvel
gersamlega laglausir menn hefði
hrifist af. Meðal annars var leikið
ýmislegt úr „Carmen“. Umhverf-
ið var líka vel til þess fallið að
gera tónana áhrifameiri, — súlna
göngin allt í kring, og yfir okkur
dimblár himinn, tungl og stjörn-
ur. Á slíkri stundu finnst manni
óskiljanlegt að mann skuli ekki
vera að dreyma. Feneyjar voru
alitaf að telja mér t:ú um að mig
væri að dreyma.
Og dvölin þar er í endurminn-
ingunni eins og draumur. Draum-
ur, sem ég hefði ekkert á móti að
dreyma aftur.
Sr. Sigtryggur Guðlaugsson, Núpi;
Nokkur orð um Ijóð
Siglúsur Elíussonur
ÞAÐ BER við eigi svo sjaldan,
sem betur fer, að börn Braga
með þjóð vorri leggja gjafir
nokkrar í sjóð hans. Þeirra er
svo minnst að verðleikum í dag-
blöðum og tímaritum, þótt auð-
vitað sé þess nokkur munur,
hvernig þeim notast „gjöf sín af
, Guðs náð.“
| Einn þessara andans sáð-
manna stuðla og hendinga, sem
hefir lagt nokkuð fram og mér
virðist vert að minnast, er Sigfús
Elíasson. Fremur hljótt hefir
verið um hann og getur það
valdið að hann fer í kvæðagerð
sinni aðrar leiðir en nú gerist
almennast. Svo gæti líka verið,
að orðaval hans og meðferð setn-
inga sé ekki alltaf svo aðgengi-
legt, ljóst eða í hóf stillt, sem
bezt líkar. Þetta hefir nú hent
feliri og jafnvel aðdáða ijóð-
smiði og „gullhamrannasláttur-
inn“ verið um öfgar sakaður.
Kunn til svara er skýring sú,
sem höfð er eftir einu ljóðskálda^
vorra: „Mitt er að yrkja, ykkar
að skilja." — Það er eins og
hugur þessara andans manna
fljúgi hraðar en fullnægjandi orð
ritast — snerti ekki blaðið nema
rétt á stangli, fremur en tær
kapphlaupamannsins jörðina.
Það vill líka til hjá S. E., að rím
og kveðandi er dál. lauslegt,
sem fremur lýtir, þótt nú sé,
má ske, móðins.
En séu ljóð S. E. lesin með ná-
kvæmri gaumgæfni og yl, þá fer
ekki hjá því, að finnist skínandi
perlur hugsana og orðatiltækja.
Ég hefi stundum fundið greiða
leið sem mér, við fyrstu aðkomu
virtist torfæra. Ég tef ekki við
nákvæmari skýring þessa, en
bendi t. d. á ljóðaflokkinn Finn-
land. Og er ég las vísurnar:
„Kveðja til m.s. Gullíoss“, sem
prýddar eru líka með sönglagi,
svo ekkert skuli vanta — þá
varð mér að orði: „Lítið má
(líka) laglega fara“, — en
þær eiga sterkara hrós.
Hið síðasta, sem ég hefi lesið
af ljóðum S. E. er: „Minningar-
ljóð hennar hátignar drottningar
Alexandrine". Það eru þau, sem
einkum hafa vakið mig til að
skrifa línur þessar. — Það kann
að virðast nokkuð djarflegt eða
ófeimið af ó„skólagengnum“
manni að ávarpa í anda persónu
slíkrar tignar, en mér finnst að
S. E. þurfi alls ekki að fyrir-
verða sig fyrir tiltækið, enda
hvað hann líka hafa mælt eft-
ir Gústav V. Svíakonung og
hlotið þakkir hinnar nákomnustu
tignar hans.
Verið getur að áðurminnstra
skammstafana í hugsun — ef svo
skyldi kalla — og . lausfærni í
kveðandi verði vart framan af
i Minningarljóðunum, en fljótt,
er kemur fram í flokkinn, sækir
braglistin sig og er mér þá svo
sem sól líði úr smáskýjum og
skíni í heiði hugþekkni og orða-
vals grípandi skáldskapar, svo
indælt verður að fylgjast með í
lestri. Ég slít eigi efni með upp-
tekning, bendi t. d. á kaflann:
„Nú drúpir höfug Danagrund“.
Nú er ég við lok þessara lína
lít í huga yfir það, sem ég hefi
lesið af ljóðum Sigfúsar Elías-
sonar þá lízt mér svo, þó skifzt
g’eti skoðanir um einstök atriði,
að hér sé á ferðinni skáld —
vaxandi skáld — sem í sannleika
vill „gjalda keisaranum það, sem
Sigfús Elíasson
keisarans er, og Guði, það sem
Guðs er“. Og það eiga skáld að
gera, vilji þau vera spámenn
þjóðar sinnar, eins og þeim ber.
S. G.
Rekneijaveiði Eyja-
bála ágæl
VESTM.ANNAEYJUM, 26. ágúst
— Veiði þeirra reknetjabáta,
sem veiðar stunda hér á heima-
miðum, hefir verið allgóð núna
að undanförnu, en alla dagana
þó dálítið misjöfn.
Mestur dagafli á bát hefir ver-
ið 130 tunnur, annars leikið þetta
á 40—100 tunnum. — Síldin er
aðallega fryst en lítilsháttar hef-
ir þó verið saltað. Annars er það
miklum erfiðleikum bundið, þar
eð síldin er yfirleitt smá og hef-
ir naumast það fitumagn, sem
tilskilið er.
Allir bátar, sem stunduðu síld-
veiðar fyrir Norðurlandi eru nú
komnir heim að einum undan-
skildum. Þeir búast flestir til
reknetjaveiða. —Bj. Guðm.
VIBRATOBAB
Fljót afgreiðsla
BUDAPEST 62, P. O. B. 183
Staf-vibratorar — Plötu-vibratorar —
Gatna-vibratorar — Borð-vibratorar —
ómissandi fyrir steinsteypubyggingar.
(tj Faanlegir bæði raf- og vélkr>únir.