Morgunblaðið - 13.10.1953, Qupperneq 14

14
MORGVNBLABIB
Þriðjudagur 13. okt. 1953 J

L JONIÐ OC LAMBIÐ
EFTIR E. PHILLIPS OPPENHEIM
Framhaldssagan 2 i
€n úr ágætu efni, ennfremur'
ferðapoka og fatatösku og greiddi
Jneð seðlum úr úttroðnu veski.
Hann ók þvínæst til verzlunar,
Bem seldi missniðin og notuð föt
og þar eð hann var meðalmaður j
að öllum vexti, tókst honum að |
fá ágætan fatnað, sem hann flutti ]
»-fatatöskunni. Hann ók þvínæst
til Milangistihússins og leigði sér
litla og þægilega piparsveina-
ítsúð.- Þegar hann hafði gengið
frá farangri sínum, fór hann með
lyftunni niður í rakarastofu gisti
hússins og dvaldi þar í klukku-
stund meðan hann var snyrtur á
fcinn fullkomnasta hátt. Á hádegi
drakk hann fyrsta vínsopan í
nrarga mánuði — ekki whisky af
stút í leigubíl, heldur tvöfaldan
skammt af óblönduðum Martini-
kokkteil úr kristalsstaupi, vel
kaldan. Áfengisáhrifin, sem hann
var orðinn svo óvanur, urðu til
að milda skap hans og gera hann
mannlegri en áður. Hann fór upp
í-íbúð sína; blóðið svall í æðum
hans, og frjálsræðistilfinningin
kom yfir hann eins og unaðs-
legur veruleiki....
Hann sat í hægindastól með
vindling milli varanna og blað-
aði í símaskrá og bað síðan um
númer Atkinson & Tweedy, lög-
fræðinga í Lincolnstræti. Herra
Atkinson, sem hann spurði eftir,
svaraði samstundis, er David
hafði sagt til nafns.
„Þetta er Atkinson, sem talar.
Er þetta — ö — ö hm —“
„Þetta er David Newberry",
sagði ungi maðurinn. „Gerið svo
vel að muna, að ég vil ekki láta
nefna mig öðruvísi. Hvenær get
ég hitt yður?“
„Hvenær sem þér viljið", var
svarað samstundis.
„Eftir hálfa klukkustund?“
„Vissulega, éf ég get komizt
til Wandsworth á þeim tíma. Þér
eruð ennþá, geri ég ráð fyrir
II. kafli.
Brátt heyrðist bjölluhringing,
og David bauð inn miðaldra
manni, vel búnum, mikilúðgum í
fasi. Hann rétti fram hægri hönd
en bar litla, svarta tösku í hinni
vinstri. Fyrir aftan hann gat að
líta feimnislegan mann með
skjalatösku undir hendinni. —
Klæðnaður hans og allt látbragð
gaf greinilega til kynna, að hann
var skrifari lögmannsins.
„Kæri Newberry lávarður!"
sagði löðfræðingurinn. „Afsakið
— hr. David Newberry, fyrst þér
óskið þess — leyfið mér að bjóða
yður hjartanlega velkominn til
— eigum við að segja siðmenn-
ingarinnar?"
„Þakka yður fyrir“, tautaði
David og lést ekki sjá hina fram-
réttu hönd.
„Ég kom í þeirri góðu von, að
þér væruð fús til að láta hið liðna
verða dáið og grafið", hélt gest-
urinn áfram. „Þér megið trúa
mér, mig tók oft afar sárt að
þurfa að framkvæma fyrirmæli
föður yðar, vesalingsins".
Ungi maðurinn laut höfði.
„Hver er þessi herra, sem er
með yður?“
„Ég leyfði mér að hafa trún-
aðarskrifara minn með mér“, út-
skýrði Atkinson. „Það eru svo
' mörg atriði í sambandi við dán-
I arbúið, atriði, sem enginn gæti
munað utanbókar. Við erum með
öll skjölin. Það getur orðið lang-
dregið mál, en það þarf að ger-
ast“.
„Það verður að bíða betri
tíma“, svaraði David. „Ég verð
að biðja yður að senda hann
burt í bráðina. Við getum seinna
athugað öll nauðsynleg atriði.
Ég bið yður afsökunar, herra
Moody“.
Gamli maðurinn brosti.
„Það var ánægjulegt að sjá
yður aftur — ö — hr. Newbeery,
þó ekki væri nema andartak".
I Skrifarinn fór út eftir bend-
ingu frá húsbónda sínum og
David bauð lögmanninum sæti.
„Ég verð að byrja á því, hr.
Newberry, að biðja yður að
gleyma öllu því liðna, er yður
kann að þykja óþægilegt. Ég get
fullvissað yður um, að fyrirtæki
mitt harmaði mjög ógæfu yðar,
og vitanlega einnig faðir yðar og
bræður". i
David yppti öxlum lítið eitt. i
„Nokkuð seint að tala um það,
er ekki svo?“ sagði hann. „Við
skulum láta hið liðna kyrrt
liggja, svo sem hjá verður kom-
izt. En það eru þó viss atriði,
sem þér verðið að skilja. Ég kom
heim frá Ástralíu öldungis aura-
laus, og þar eð mér var ómögu-
legt að skilja, hvers vegna faðir
minn gæti ekkert fyrir mig gert,
skrifaði ég honum og spurði
hann að því. Svar hans kom frá
yður, og þér vitið hvað það var“.
Lögmaðurinn hreyfði sig óró-
lega á stólnum.
„Ég lagði'töluvert í hættu með
því að reyna að breyta fram-
komu föður yðar“, sagði hann
alvarlega.
„Það skiptir ekki máli.' Þér
urðuð vitanlega að gera það, sem
fyrir yður var lagt — en aðal-
atriðið er þetta: Ég kom til
London fyrir tæpum tólf mánuð-
um, auralaus og atvinnulaus. Ég
hafði verið liðsforingi í ástralska
hernum og gat því ekki gengið
í herinn hér. Mér kom útlendinga
hersveitin í hug, en ég átti ekki
fyrir fargjaldi til Frakklands.
Ég átti ekki rétt til atvinnu-!
leysisstyrks, þó ég hefði getað
fengið af mér að taka við honum. ]
Þér vitið hvað ég tók til bragðs.'
Ég gekk í flokk glæpamanna. í ,
fyrsta sinn, sem ég fór með þeim'
í leiðangur, sviku þeir mig. Þér ]
vitið líka um afleiðingarnar".
„Er ómaksins vert“, sagði At-
kinsson í bænarrómi, „að tala
um þessi —- ö — óþægilegu at-
vik. Þetta er allt klappað og
klárt. Þér hafið hlotið mikinn1
„Ég er kominn út“, greip David
stuttaralagea fram í, „annars
myndi ég ekki hringja. Þremur
dögum fyrr vegna góðrar hegð-
unar. Mílangistihús 128“.
„Sem betur fer býður bíllinn
minn hérna“, sagði lögfræðing-
urinn. „Ég kem til yðar þegar í
etað“.
Gamla kirkjuklukkan
Soya
Sósulilur
Sinnep
Bj))WaTHMS0L5EM^((IÍ
Leikntasamkepprd \
Norræna leikhúsráðið og fimmla norræna leikhúsráð- “
m
stefnan efna til samnorrænnar samkeppni um fyrstu, önn- •
ur og þriðju verðlaun fyrir frumsamin leikrit. Verð- ;
launin eru í hverju landi fyrir sig: 1. verðlaun kr. 6000,00, I
2. verðlaun kr. 4000,00 og 3. verðlaun kr. 2000,00. Loks ■
verða veitt ein verðlaun, að upphæð danskar krónur ■
15.000,00 fyrir bezta leikritið meðal þeirra, sem verð- ;
laun hafa hlotið. Z
aj
Handrit, er séu vélrituð, sendist þjóðleikhússtjóra ■
merkt „Norræna leikritasamkeppnin“, fyrir 1. ágúst i
■!
1954. Nöfn höfunda fylgi í lokuðu umslagi, er auðkennt ■
sé með sama merki og leikritið. Nánari reglur um sam- j
keppnina fást í skrifstofu þjóðleikhússins. E
UNGLINGUR
17—19 ára, óskast strax. — Uppl. á verk-
stæðinu, Hverfisgötu 116, 3. hæð.
~S)l?óueÁómi(\jan j^ór L.j^.
David stóð með hendur í vös-
um og horfði út um gluggann
yfir nakta trjátoppa í austri. —
Framundan lá, ef honum þókn-
aðist, breiður vegur áhyggjulauss
lífs, lífs, sem fól í sér gleymsku
allra þeirra þjáninga, sem hann
hafði orðið að þola, fyrirgefn-
ingu — á yfirborðinu að minnsta
kosti — til handa ómennunum,
sem áttu sök á þessum glötuðu
mánuðum og þeim vanvirðu-
skugga, sem hann raunar aldrei
gæti flúið frá. Hann var of mikill
skapfestumaður til þess að sjálfs-
meðaumkun næði nokkrum tök-
um á honum, en honum var ljóst
hið hróplega ranglæti, sem hann
hafði orðið fyrir af öðrum. —
hans nánustu — sem í raun og
veru áttu sök á ógæfu hans. Jafn-
vel dauði þeirra virtist skipta
litlu máli. Honum veittist erfitt
að trúa því, að sá tími kynni að
koma, þegar hann gleymdi mót-
gerðum þeirra. Áður en sú stund
rynni upp, varð lífið að taka
hann mildari tökum, varð að
þýða beiskjuna í hjarta hans, og
verma blóðið, sem honum fannst
enn þá kalt í æðum sínum. Hon-
um kom að vísu í hug, að hann
kynni aftur að verða eðlileg,
mannleg vera, en meðan fortíðin
ein virtist skipta máli, fannst
honum það næstum óhugsandi.
5.
niður af þreytu úti í skógi handan við landamærin. Að
aleiga hans og framtíðarvon væri ekki annað en nokkur
skrifuð blöð um Fiesko.
Vindurinn hefði getað sagt frá stuðningsmönnum hans,
þeim einu, sem hann átti. Þeir voru allir listamenn og laum-
uðust í keiluleik frá lestri þessa skáldverks.
Vindurinn gat sagt frá fölleita flóttamanninum, sem
dvaldist vikur og mánuði í fátæklegri veitingakrá. Húsbónd-
inn drakk og hafði hátt. Og gamanið var grátt meðan hann
söng um hugsjónina. Þungir dagar. Hjartað verður að þola
sjálft og reyna það, sem það ætlar að syngja.
Dimmir dagar, kaldar nætur komu yfir gömlu klukkuna
Hún fann ekki til þess, en klukkan í brjósti mannsins finn-
ur andstreymið. Hvernig farnaðist unga manninum? Hvernig
farnaðist gömlu klukkunni?
Klukkan fór langar leiðir, lengra en hún hafði heyrzt úr
háum turninum. Ungi maðurinn — já, klukkan í brjósti hans
hljómaði víðar en fótur hans átti eftir að feta og augu hans
að líta.
Hún drundi og ómar enn yfir höfin, um alla veröld. Við
skulum nú fyrst heyra sagt frá klukkunni. |
Hún var flutt frá Marbach — var seld sem gamall kopar- ’
hlutur og átti að fara í bræðsluofninn langt inni í Bayern.
j Með hverjum hætti komst hún þangað og hvenær?
Ja, klukkan verður að segja frá því sjálf, ef hún getur.
Það skiptir ekki miklu, en víst er um það, að hún komst
til höfuðstaðarins í Bayern. Mörg ár voru liðin síðan hún
hrapaði ofan úr turninum. Nú átti að bræða hana, átti að
nota hana í steypu mikils minnismerkis, — ímynd mikil-
leika þýzkrar þjóðar og lands.
Hlustið nú á hvernig þetta bar til. Margt gerist furðulegt
og yndislegt í henni veröld. Norður í Danmörku á einni af
rei/fiffá'
I 75 ár hafa Henkel-verk-
smiSjnrnar unniö að visinda-
Iegum tilraunum til fram-
leiðsln fullkomins þvottaefnis.
Persil er árangurinn af því
starfi. — Persil er því stöðugt
endurbætt í samræmi við
reynslu visindanna.
Nýlega hefur Persil verið stór-
endurbætt með því að tekist hef-
ur að framleiða efnasamband,
sem ver þvottinn sliti og gerir
hann sérlega blæfagran og loft-
ferskan.