Morgunblaðið - 24.12.1953, Blaðsíða 14

14
MORG1JTSBLAÐÍÐ
Fimmtudagur 24. des. 1953
i
SMGM FORSYTMNNM
- RÍKI MAÐURINN -
Eftir John Galsworthy — Magnús Magnússon íslenzkaði
Framhaldssagan 13
hafði ekki undan, og til þess að
geta notið þess sem bezt gekk
hann þeygjandi að mat sínum.
Soames sat við hliðina á frú
Small. Án þess að á bæri virti
hann Bosinney vandlega fyrir
sér, því að vera mátti að bygg-
ingameistarinn gæti orðið honum
að liði við uppdrátt af húsi, sem
honum lék mjög hugur á að
byggja. Bosinney hallaði sér dá-
lítið aftur í stólnum, gáfulegur á
svip og byggði í huganum víg-
girðingar og virki úr brauðmol-
unum á borðinu. Soames veitti
því athygli að fötin hans voru vel
saumuð en þau sýndust fullþröng
eins og þau væru orðin nokk-
urra ára gömul.
Soames sá, að hann sneri sér
að írenu og sagði eitthvað, og
hann sá, að andlit hennar ljóm-
aði eins og það gerði svo oft, þeg-
ar hún talaði við aðra, en aldrei
þegar hún talaði við hann. Hann
reyndi að heyra, hvað þau töluðu
um, en tókst það ekki, því að
Juley frænka var óðamála.
Bosinney renndi augunum til
allra er við borðið sátu eins og
hann væri að glöggva sig á ein-
kennum hvers þeirra. Það mátti
ráða það af brosi írenu, að hún
væri sammála honum. Hún virt-
ist alltaf á sama máli og þeir,
sem við hana töluðu.
Hún leit til hans. Soames leit
samstundis undan. Brosið hvarf
af vörum hennar.
Swithin hafði nú lokið við
svínsfleskið sitt. „Hvar kaupir þú
æstisveppana-?“ sagði hann blíð
lega við Irenu. ,,Þú ættir að
kaupa þá hjá Snileybobt — þar
færðu þá nýja. Þessir smákaup-
kaupmenn eru skeytingarlausir".
Irena sneri sér við til að svara
honum. Soames sá, að Bosinney
virti hána fyrir sér og bros lék
um varir hans. Hann brosti ein-
kennilega, þessi náungi, hálf-
hálfbjálfalega eins og ánægður
strákur. Soames fannst fremur
lítið til um uppnefnið „ræning-
inn‘, sem Georg hafði gefið
Bosinney. Soames sá, að Bosinney
sneri sér að June, og þá gat hann
ekki sjálfur varist brosi, þó háðs-
legt væri. Honum var ekkert gef-
ið um June, og nú var hún ólund
arleg á svipinn.
Það var nú líka ekki við öðru
að búast, því að eftirfarandi
samtal hafði farið fram á milli
James og hennar:
„Ég gekk niður með ánni,
James frændi, þegar ég var á
heimleiðinni, og þar sá ég fallega
lóð.“
James, sem át hægt og tuggði
matinn vel, hætti að tyggja.
„Jæja, og hvar var nú það?“
„Rétt hjá Rangbourne“.
James stakk upp í sig bita af
fleskinu, June beið þolinmóð.
„Veizt þú nokkuð um, hxort
þessi lóð er til sölu?“ sagði hann
seint og síðarmeir. „Og veizt þú
nokkuð um, hvað lóðirnar þarna
niðurfrá kosta?“
„Já, ég grennslaðist um það“,
sagði June og svipurinn á litla,
einbeíttlega andlitinu undir
gróskumiklu, rauðgullnu hárinu
var grunsamlega ákafur og eftir-
væntingarfullur“.
James virti hana vandlega fyr-
ir sér.
„Hvað segirðu? Ert þú að
hugsa um að kaupa lóð?“ hraut
út úr honum. Hann lagði gaffal-
ihn undrandi á borðið.
Áhugi hans jók á áræði June.
Henni hafði lengi verið það mjög
Hugleikið, að frændur hennar
byggju í haginn bæði fyrir sig
og Bosinney með því að byggja
sveitasetur.
„Nei, auðvitað ætla ég ekki að
gera það“, sagði hún. „Ég sá að-
eins, að þarna var ágætur staður
fyrir þig — eða — einhvern ann-
an að byggja á“.
James skotraði til hennar aug-
unum og stakk upp í sig flesk-
bita.
„Lóðirnar eru sennilega mjög
dýrar þarna“.
Hin vakandi athygli James var
ekki beinlínis sprottin af því, að
honum léki hugur á því a, eign-
ast lóðina, heldur var það eitt af
ættareinkennum Forsytanna að
vera vel á verði, ef hætta var á
því, að einhver myndi ef til vill
hreppa það, sem þeim mundi
máske þykja fýsilegt að eignast.
„Þú ættir að flytja út í sveit,
James frændi. Ég vildi óska, að
ég væri vel fjáð, þá skyldi ég
ekki verða deginum lengur í
Lundúnum."
James var mjög brugðið. Hon-
um hafði ekki komið það til hug-
ar, að frænka hans væri svona
sjálfstæði og ákveðin í skoðun-
um.
„Já, því flytur þú ekki út í
sveit“, endurtók June. „Það væri
svo heilsusamlegt fyrir þig“.
„Hversvegna?“, svaraði James
með nokkrum ákafa. Kaupa land
— hvað heldur þú, að ég gæti
haft upp úr því að kaupa land
og byggja hús? Ég fengi ekki
einu sinni fjóra af hundraði af
peningunum“.
„En hvað sakaði það? Þú lifðir
í heilnæmu loftslagi“.
„Heilnæmu loftslagi“, hrópaði
hann. „Hvað hef ég nú með það
að gera?“
„Ég hélt nú, að flestir gæfu
fyrir heilnæmt loftslag", sagði
June. Það kenndi fyrirlitningar í
röddinni.
James þurrkaði sér vendilega
um munninn með handdúknum.
„Þú hefur ekki vit á gildi pen-
inga“, svaraði hann og varaðist
að mæta augnaráði hennar.
„Nei, guði sé lof. Og ég vona,
að ég þurfi þess aldrei“
Vesalings June litla beit sig
vonsvikin í vörina og þagði.
Hvað kom til þess, að ættingj-
ar hennar voru stórauðugir, en
Phil hafði aldrei aura fyrir
ótbaki í pípuna sína? Hví gátu
þeir ekki stutt hann eitthvað. Því
gátu þeir ekki byggt sveitasetur?
Hún var gædd þessu barnalega
sjálfstrausti, sem er svo heillandi
og með því eru oft unnin afreks-
verk í þessum heimi. Hún sneri
sér hrygg og vonsvikin að Bos-
inney, en hann var þá sokkinn
niður í viðræður við Irenu, og
við það þyrmdi enri meira yfir
hana. Svipurinn varð reiðilegur
eins og á Jolyon gamla þegar
eitthvað eða einhverjir lögðu
stein í götu hans.
James var líka kominn út úr
jafnvægi. Hann hafði hugboð um
að það væri ekki lengur öruggt,
að hann gæti fengið fimm af
hundraði af fé sínu. Jolyon hafði
látið ofmikið með hana. Engin af
stelpunum hans mundi hafa látið
sér þetta um munn fara. James
hafði ávallt verið mjög frjáls-
lyndur gagnvart börnum sínum
og vegna vitundarinnar um það
orkaði þetta meira á hann. Þung-
ur á svip rjátlaði hann við jarð-
arberin, hellti á þau rjóma og
hámaði þau í sig. Þau skyldu þó
ekki sleppa úr greipum hans.
Og það var sízt furða, þótt hon-
um yr§i um þetta. I fimmtíu og
fjögur ár hafði það verið lífs-
starf hans að annast veðlán,
ávaxta fé í tryggum skuldabréf-
um og hafa það fyrir meginreglu
í öllum viðskiptum að hagnast
á viðskiptamanninum eins og
unnt var án þess þó að stofna
sjálfum sér eða skjólstæðingum
sínum í hættu. Og með því að
meta allt til peninga var loks
svo komið, að hugurinn snerist
um ekkert annað en peninga.
Peningarnir voru hans leiðar-
ljós, og hefði hann ekki þá til að
styðjast við, varð hann ringlað-
ur og ráðvilltur. Og svo varð
hann að hlusta á June segja, að
hún vonaðist til þess að þurfa
aldrei að hafa vit á verðmæti
QLkte^ jót! i
o o
l l
i
1
|
3)
Við sendum öllu okkar verkafólki •
og viðskiptavinum beztu jólaóskir.
on
Qjíáiaóon

Qtekteg. jót!
Við sendum öllu okkar verkafólki
og viðskiptavinum beztu jólaóskir.
FROSJ1
I
I
í
|
i
I
I
t
t
c
BRAIMDIJR I HLIDIiMIMI
NORSKT ÆVINTÝRI
1
EINU SINNI var bóndi nokkur, sem hét Brandur. Bærinn
hans var staðsettur í hlíð nokkurri langt frá öllum öðrum
bæjum, og var Brandur því ávallt kenndur við hlíðina, þegar
talað var um hann.
Hann bjó þarna með konu sinni, og voru þau sæmilega
efnum búin. Allt, sem bóndinn gerði, fannst konunni hans
alltaf svo vel gert, að ekki varð á betra kosið. Þau voru sem
sé ákaflega lík í öllum háttum og gerðum.
Þau áttu jörðina og bæinn, — og einnig áttu þau hundrað
peninga í kistu, sem þau geymdu afar vel. Og svo áttu þau
líka tvær feitar kýr.
Dag nokkurn sagði konan við Brand:
„Mér finnst endilega, að við ættum að fara með aðra kúna
okkar til þorpsins og selja hana þar. — Nú höfum við það
orðið svo gott, að við höfum vel efni á að selja aðra kúna,
— og þá fáum við líka peninga."
Brandur var alveg á sama máli og konan, að rétt væri að
selja kúna. Næsta morgun lagði hann svo af stað til þorps-
ins með kúna í eftirdragi.
Þegar hann kom í þorpið, vildi ekki einn einasti maður
kaupa kúna.
„Þetta var nú ljóta ólánið,“ tautaði Brandur með sjálfum
sér. „Ég verð líklegast að fara með kúna aftur heim.“ Hann
fór þessu næst út úr þorpinu og áleiðis heim til sín.
Hjörtur Nielsen h.f. S
Templarasundi 3. (C,
3
y, 7
ö jS
í
| QLkhf fól!
i
I
j|
!
ij
t
i
i
i
I JBeztu
KR KRISTJANSSON H-F
Laufavegi 168 —170.
^.(F<Q^(F<Q^.Cr<((^.6=<(^(r^^<CF'Q:^.Cr<<h^(rax^.<r:<<i:r.(r=*Q=*'.(r*<i=*G

■'t
jola-
sL
i
i
r ji
oj. njaróoókir
með þökk fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Bílaiðjan,
Skúlagötu 84.