Morgunblaðið - 08.01.1954, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐ IÐ
Föstudagur 8. janúar 1954
1
1 ~ ■
SJÍGa, forsytrnnr
- RÍKI MAÐURINN -
| Eftir John Galsworthy - i’ - Magnús Magnússon íslenzkaði
Framhaldssagan 21
Ósjálfrátt orkaði alúð hennar
og hinn tælandi ilmur, sem ang-
aði frá henni, á James. En enginn
Forsyte með sjálfsvirðingu gafst
upp í fyrstu umferð. Honum varð
jþað eitt að orði, að hann bæri
«kki skyn á þessa hluti, en sér
virtist svo, að hún mundi eyða
allmiklu í föt.
Bjallan hringdi. Hún rétti hon-
um hvítan arminn, leiddi hann
inn í borðstofuna og til sætis So-
ames. Svo leiddi hún talið að
lionum sjálfum.
Og innan stundar fór James að
líða sérstaklega vel. Hann fann,
að maturinn var honum hollur
•— en þeirrar kenndar hafði
hann aldrei notið heima. Hann
minntist þess ekki að hafa notið
nokkru sinni eins ljúflega kampa
vínsins, og þegar hann spurði um
merkið og verðið, komst hann
að því sér til hinnar mestu undr-
unar, a ðþað var sama tegund og
liann sjálfur átti miklar birgðar
a£ heima hjá sér, en það hafði
aldrei bragðast honum svona
vel. Hann ákvað þegar að kvarta
vndan þessu við innkaupa mann-
inn sinn. Hann hlaut að hafa
prettað hann.
Hann leit upp frá diskinum og
sagði:
„Þú átt mikið af fallegum
munum. Hvað hefurðu nú t.a.m.
gefið fyrir þessa sáldskeið? Það
kæmi mér ekki á óvart þótt hún
hefði nú kostað skilding“.
Einkum fannst honum mikið
til um, er hann rakst á mynd,
sem hann hafði sjálfur gefið
t»eim.
„Mig óraði ekki fyrir því, að
hún væri svona góð“.
Þau stóðu upp og gengu inn í
dagstofuna. James gekk fast við
hlið hennar.
„Það skal ég játa, að þetta var
Ijúffengur miðdegisverður“,
sagði hann brosandi, „engir
jjungir réttir, og matreizlan ekki
um of frönsk. En svona mat fæ
ég aldrei heima hjá mér. Ég
greiði eldabuskunni sextíu pundf
á ári, en hún kann ekki að búa
til miðdegisverð á við þenna“.
Enn hafði hann ekki minnzt
á húsið og lét það farast fyrir,
t>ví að Soames var að fara, sagð-
ist eiga ólokið nauðsynlegum við-
skiptum. Hann fór samt ekki á
skrifstofuna heldur smeygði sér
inn í herbergið uppi, þar sem
hann geymdi málverkin sín.
James varð einn eftir hjá
tendadóttur sinni. Hann var enn
undir áhrifum af hinu góða víni,
sem hann hafði drukkið. Hann
varð æ hrifnari af henni. Hún
var óneitanlega töfrandi. Hún
kunni þá list að hlusta, og það
virtist einnig svo, að hún fylgd-
ist vel með því, sem hann sagði.
Og á meðan hún talaði virti
hann hana fyrir sér, frá eirlit-
uðum skónum til gullinná hár-
lokkanna. Hún hvíldi í djúpum
stól, hvítar, fagrar herðarnar
uumdu við brún stólsins, líkami
hennar, seiðandi fagur sveigðist
mjúklega til við hverja hreyf-
ingu, eins og hún væri að þrýsta
sér að barmi elskhuga síns, bros
lék um varirnar og augun voru
hálflokuð.
Þótt James 'væri kominn til
ára sinna kunni hann enn að
meta kvenlega fegurð og töfrar
hennar orkuðu svo á hann, að
hann þagnaði. Hann minntist
jþess ekkí að hafa setið nokkru
srnni einn hjá Irenu. Og þegar
hann leit á hana fann hann til
einkennilegrar kenndar, eins og
hann stæði gagnvart einhverju
annarlegu og ókunnu.
Hvað gat hún verið að hugsa
um? Er hann tók aftur til máls,
talaði hann hærra og kuldalegar
en áður. Það var eins og hann
hefði hrokkið upp af værum
draumi.
„Hvað hefurðbL fyrir stafni all-
an liðlangan daginn? Þú kemur
aldrei til Park Lane“.
Hún bar fram nokkrar einsskis
verðar afsakanir, og James leit
ekki á hana. Hann vildi ógjarna
trúa því að hún forðaðist þau af
ásettu ráði — væri svo, þá var
allra veðra von.
„Þú hefur líklega aldrei tíma
til þess, þú ert öllum stundum
með June. Ég geri ráð fyrir því,
að það komi sér vel fyrir hana
að hafa þig, nú, þegar hún er
trúlofuð. Mér er sagt, að hún sé
aldrei heima, og það mun nú
Jolyon gamla geðjast lítt að. Það
er líka sagt, að hún sé alltaf
með þessum Bosinney, ég geri
ráð fyrir að hann komi hér dag-
lega; Jæja, hvað segir þú um
hann? Heldur þú, að hann þekki
sjálfan sig? Mér finnst mjög lítið
til um hann. Ég gæti trúað, að
það væri meira spunnið í gráu
merina en folann“.
Irena roðnaði. James leit tor-
tryggnislega á hana.
„Þú skilur ef til vill ekki herra
Bosinney til fulls“, svaraði hún.
„Skil hann ekki“, hvæsti
James. „Því skildi ég ekki skilja
hann — það dylst nú ekki að
hann er einn af þessum lista-
mannaoflátungum. Þeir segja, að
hann sé slingur, en það þykjast
þeir nú allir vera. En þú veizt
nú sjálfsagt meira um hann en
ég“, bætti hann við, og aftur leit
hann hvasst á hana.
„Hann er að teikna hús fyrir
Soames“, sagði hún blíðlega,
vildi auðsjáanlega gera gott úr
öllu.
„Ja, það var nú einmitt það,
sem ég ætlaði að minnast á við
þig“, hélt James áfram. „Ég skil
ekki hvers vegna Soames er að
fela jafn ungum manni og honum
þetta. Því leitar hann ekki til
viðurkenndra byggingameist-
ara?“
„Bosinney er nú máske jafn-
oki þeirra“.
James stóð upp og stikaði álút-
ur um stofuna.
„Já, svona er það ávallt",
sagði hann. „Allir hinir ungu
hanag saman. Þeir þykjast vita
betur en allir aðrir“.
Hann nam staðar fyrir framan
hana, rétti úr háum, beinaberum
skrokknum, hóf fingurinn í hæð
við brjóstið á henni, eins og hann
væri að mótmæla fegurð hennar,
og sagði:
„Ég hef það eitt að segja, að á
alla þessa listamenn, eða hvað
það nú er, sem þeir kalla sig, er
ekki hægt að treysta. Og ég vil
ráðleggja þér, að hafa sem minnst
saman við hann að sælda“.
Irena brosti, en drættirnir um
munninn urðu þrjóskulegir, og
alúðin í viðmótinu sýndist horfin.
Barmur hennar hófst og hneig
eins og hún væri að bæla niður
dulda reiði. Hún dró að sér hand-
leggina af stólbríkunum unz
fingurgómar hennar mættust og
órannsakanleg, dökk augun
störðu á James, sem skrefaði
þungbúinn um stofuna.
„Eg segi þér það sem mér býr
í brjósti", sagði hann, „það er
leitt, að þú skulir ekki hafa eign-
ast barn, svo að þú hefðir um
eitthvað að hugsa“.
Irena varð rauð í framan af
reiði og jafnvel James tók eftir
því, að allur líkami hennar
þrútnaði undir mjúku silkinu.
Hann varð svo skelkaður yfir
því, hvað hlotist hafði af þess-
um orðum hans, að hann greip
til þess ráðs, sem kjarklitlum
mönnum er löngum gjarnt til, að
reyna að réttlæta sig með því að
verða óðamála.
„Það virðist svo sem þú hafir
ekki ánægju af því að fara eitt-
hvað. Hvers vegna ferðu ekk-
ert? Því kemur þú ekki með
okkur til Hurlingham, eða ferð
við og við í leikhúsið. Kona á
þínum aldri ættir að hafa gaman
af slíku — þú ert svo ung“.
BLÓM AÁST
2
mjög. Og hún bað oft guð heitt og innilega að hjálpa sér í
þeim efnum.
„Ó, hvað það væri ánægjulegt að geta frætt stallsystur
sínar um nöfn blómanna,“ hugsaði Ásta með sér. „Góði guð,
segðu mér nú hvað blómin heita.“
Einn heiðskíran og hlýjan júlídag var Ásta að leika sér
úti á túni að vanda. í túninu var ofurlítill bolli, sem aldrei
var sleginn fyrr en á haustin, og var hann nefndur Blóma-
skál, af því að þar var meira blómskraut en á nokkrum
öðrum stað á túninu.
Blómaskál var uppáhaldsstaður Ástu litlu. Undi hún þar
oft margar stundir samfleytt. Þennan fagra júlídag fannst
henni Blómaskál vera miklu fegurri en nokkru sinni áður.
Hún settist hugfangin niður mitt á meðal dýrgripanna
sinna, blómanna. Hún drakk í sig hunangsilminn — drakk
i sig fegurðina. — Hún gleymdi öllu; hún var orðin eitt með
blómunum.
Og áður en hana varði, var hún komin yfir í draumaheim-
inn. Blómaskál var orðin að fögrum aldingarði. Þar sat
Ásta undir ofurlitlu tré. Allaufgaðar greinarnar vöfðu sig
léttilega utan um hana og blómin kitluðu hana á hálsinum
— ljósrauð, ilmandi blóm.
„Góðan daginn, góðan daginn, Ásta mín!“ heyrðist Ástu
litlu vera sagt að baki sér. Hún leit upp og sá þá konu,
klædda Ijósrauðum skrúða, standa yfir sér.
Rafgeymar
6 og 12 volta,
fyrirliggjandi.
Bif reiðavör uverzl un Friðriks Berfelsen
Hafnarhvoli — Sími 2872
■i
3
|5
rt
ÍMÍ
■■mm
Egilssíld
Flökin þekkja allir, en hafið þér reynt Egilssíld í
I dósum, roðflett, beinlaus og niðursneidd lögð í sojabauna
■ olíu, ef ekki, þá biðjið kaupmanninn ykkar um Egilssíld
i í dósum strax í dag, 2 stærðir.
! 80 grömm fyrir húsmóðurina á kvöldborðið.
■
880 grömm fyrir stærri heimili.
Enn fremur saltsíld, 1 kg. dósir.
i Fæst í öllum kjötbúðum.
■
■ Kaupmenn athugið!
Heildsölubirgðir mjög takmarkaðar.
*
B
: Kristián Steindórsson.
: Sími 82885.
Umbúðapappír
40 cm rúllur
Fyrirliggjandi.

rynýolfóóon
& JC
varan
Auglýsing
um umferð í Reykjavík
Samkvæmt ákvörðun bæjarstjómar Reykjavíkur hafa
biðreiðastöður verið bannaðar á eftirgreindum stöðum:
1. í Þverholti, milli Stakkholts og Laugavegar, beggja
vegna götunnar.
2. Að norðanverðu við Ásvallagötu á 20 metra svæði
við horn það, er myndast framan við húsið nr. 22.
3. í Hafnarstræti framan við húsið nr. 22.
4. Að norðanverðu við Tryggvagötu framan við «
Verkamannaskýlið.
Þetta rilkynnist öllum, er hlut eiga að máli.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 7. janúar 1954,
Sigurjón Sigurðsson.
■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
MARKAÐURINN |
Bankastræti 4.
■
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«