Morgunblaðið - 05.01.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLA&iB
Miðvikudagur 5. jan. 1955

ÚR HELJARGREIPUM
SKÁLDSAGA EFTIR A. J. CRONIN
%£n
Framhaldssagan 18
„Þetta er stuttbylgj umóttak-
ari“, sagði Harker. „Ef við höfu/n
tækið opið, getum við ef til vill
náð í einhver boð“.
Því lengra sem þau óku, urðu
þau rólegri, borðuðu tvíbökur og
kveiktu sér í sígarettum. Skyndi-
lega heyrðist karlmannsrödd,
seni talaði þýzku. „Lögreglubíl
iiárper XN fjórir-þrír-sjö-níu-
sex'var stolið í Aspang, og reynir
líklega að komast yfir landa-
rnörkin. í honum voru Amerí-
kan,i, þrjátíu og tveggja ára, dökk
liæiður og hávaxinn, hann var
í ijpsri regnkápu, og stúlka um
}:>að| bil tuttugu og þriggja ára,
Ijóshærð og í dökkri dragt. Lög-
reglan er beðin að hafa vakandi
augá með þeim“.
líarker glotti kuldalega, hann
liugsaði með sér, að þannig væru
ofsoknirnar í hinum siðmenntaða
heimi. Við munum geta hlustað
á útvarpið, meðan hringurinn
þrengist kringum okkur.
En þá datt honum allt í einu
í hug. „Ef þetta er lögreglubíll,
hlýtur að vera sendari hérna.
Leitið að honum".
Madeleine fann hann að lok-
um milli framsætanna.
„Leitið nú á kortinu og reynið
að finna eitthvert smáþorp í um
tuttugu kílómetra fjarlægð suður
Aspang“.
„Þar er þorp, sem heitir Dill-
angen“.
„Það er gott. Nú ætla ég að
setja sendarann á, talið ekki,
fyrr en ég hef tekið hann úr sam-
bandi“.
Harker hélt á míkrófóninum í
liægri hendi og sneri hnapp, en
við það kom ljós á græna peru í
borðinu.
„Lögreglan talar“, hann talaði
hægt og greinilega. „Stolni bíll-
inri númer XN fjórir-þrír-sjö-
níU-sex sást fyrir skömmu í Dill-
ingen og var á suðurleið. Far-
þegar voru tveir, karlmaður og
ung kona“. Hann skrúfaði fyrir,
en síðan endurtók hann tilkynn-
inguna stuttu seinna.
í meira en stundarfjórðung
LlUstuðu þau með vaxandi kvíða
á mótt.akarann, en að lokum
heyrðist: „Allir lögreglubílar í
öðru hverfi fari í áttina til Dill-
angen“.
,JÞetta tókst“, hrópaði Made-
gert sér grein fyrir, að þau væru
svo risastór. Allt í einu mundi
hann eftir einhverju, sem hann
hafði séð á landabréfinu og tók
það aftur upp úr vasa sínum til
að skoða það betur. Já, það var
enginn vafi. Markalínan milli
hernámssvæðanna lá einmitt um
þennan fjallatind.
Hann sýndi Madeleine landa-
þréfið og sagði: „Hinum megin
við þetta fjall er þrezka hernáms
svæðið. Eruð þér reiðubúin til að
reyna að komast bangað?"
Hún horfði fast á hann stund-
arkorn, en síðan brosti hún daufu
brosi og sagði: „Auðvitað. Við
eigum ekki annarra kosta völ“.
Ekkert bar til tíðinda næstu
hálfa klukkustundina. Ekkert
heyrðist í stuttbylgjutækinu, svo
að það var augljóst, að þau voru
komin það langt í burtu, að ekki
var lengur hægt að hlusta á tal-
stöðina. Vegurinn lá nú hærra
uppi í fjallshlíðunum og loftið
varð stöðugt kaldara, Hann sagði
Madeleine að fara á leðurfrakk-
ann og bretta upp ermarnar. Um-
ferð var lítil í þessu afskekkta
héraði, helzt voru það hestar og
kerrur, sem voru annað hvort að
fara út á akrana eða koma heim
með eldivið. Þorpin voru. fá og
lanst á milli þeirra.
Um miðjan dag varð Harker
mjög kvíðafullur, er hann tók
eftir því, að bensínið virtist vera
á þrotum.
Madeleine leit á landabréfið.
„Það hlýtur að vera bensínstöð
í næsta bæ, en hann er í tíu kíló-
metra fjarlægð“.
■ Nokkrum mínútum seinna sá
Harker allt í einu í speglinum,
að bíll var fyrir aftan þau. Það
gæti verið, að hann hefði komið
lir einhverri hliðargötunni, en
hann var ekki viss. Hann steig
fast á bensínið. þar til hraðamæl-
irinn var kominn upp í 100 kíló-
metra. Hinn bíllinn hafði nú horf
ið sjónum hans, og hann hægði
lítillega á sér, en nokkrum mín-
útum síðar sást aftur til bílsins.
I
Hann var minni og ekki eins
kraftmikill, en það var augsýni-
legt, að duglegur bílstjóri var við
stýrið.
„Það er bíll fyrir aftan okkur“,
sagði hann og reyndi að vera
kærulaus. „Getið þér lesið fyrstu
tvo stafina á númeraspjaldinu?"
Madeleine sneri sér við og
horfði út um afturrúðuna. „Núm-
erið byrjar á X, ég get ekki
almennilega séð það. Það er XD“.
Af endurnýjaðri ákefð, steig
Harker bensínið í botn og bíll-
inn þaut áfram. „Þetta er lög-
reglubíll. Er nokkur hliðargata
héðan?“
Madeleine rannsakaði landa-
bréfið.
„Bráðum kemur ein hliðar-
gata. Nei, það er járnbrautarveg-
ur....“
Það gat ekki komið fyrir á
verri stað, hugsaði Harker og
bölvaði sjálfum sér fyrir að hafa
ekki losað sig fyrr við bílinn.
Hann bjóst líka við, að bensínið
yrði þrotið þá og þegar.
Hann hélt jöfnu bili milli bíl-
anna næstu tvær mílurnar, en
hann vissi, að áður en margar
mínútur liðu, mundi hinn stóri
og kraftmikli bíll stanza. Fyrir
framan þau, í um hálfrar mílu
fjarlægð var járnbrautarvegur-
inn, sem Madeleine hafði séð á
landabréfinu. Lítið hús stóð við
brautina og löng tvöföld vegaslá
var opin. En honum til mikillar
skelfingar sá hann, að kona kom
út úr húsinu, gekk að hjólinu,
sem opnaði og lokaði slánni, og
fór að snúa því. Það var augljóst,
að von var á lest á hverri stundu.
Hinar tvær stóru hvít- og rauð-
röndóttu stengur sigu hægt nið-
ur. Það va rennþá rúmlega tvö
hundruð metrar bangað Allt í
einu jók Harker kraftinn enn
meir og ók nú með ofsahraða í
áttina til vegamótanna. Konan
hafði séð til hans. en samt hélt
hún áfram að lækka stengurnar.
Harker ók áfram og hjartað barð-
ist í brjósti hans. Hann leit í
lcine.
„Við erum örugg í bili“, sagði
Harker. „Nú skulum við hætta á
að ireyna að fá okkur eitthvað að
bo|ða“.
% næsta þorpi keyptu þau
b juð, ost og nokkur epli og því
ti ;st stöðvuðu þau bílinn við
slára elrirrunna á hliðargötu
skfmrnt frá þjóðveginum, og þar
borðuðu þau í flýti. Skammt frá
þeím stað, sem þau sátu, var jörp
brýssa og folaldið hennar að
lcik. Brátt stóð Madeleine upp
og’rétti þeim epli. Harker horfði
á hana, þar sem hún reyndi að
lokka þau til sín, annan hand-
Icgginn framréttan og grannur
líkaminn lítið eitt álútur. Hvað
hón var ung og yndisleg, hún
var alltof góð fyrir Thulemahler.
En henni hafði vöknað um augun,
þefar hann hafði talað um Arn-
old. Reiðitilfinning greip Harker.
Madeleine var þess vör, að
hann horfði á hana, og hann leit
undan og sagði: „Við erum eins
og_ferðafólk, sem erum að dást
að útsýninu".
?að er líka þess virði“, sagði
|au horfðu á Fischbach fjöllin,
sem snæviþakta fjallatinda
«yipf ^Uhin. .Marker ha.fði s^ð
•<» • kmdabréfinti, íaii Sáídreí
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
76
umst áfram. Við riðum út að höll soldánsins, því að þar á
völlunum átti kappleikurinn að fara fram.
Völlurinn var alþakinn aðalsmönnum og öðrum stórhöfð-
ingjum Serkja, sem voru komnir til þess að horfa á leikinn.
A1 Adíl og leikmenn hans voru komnir á undan okkur og
riðu þeir nú fram og aftur um völlinn og slógu knöttinn
fimlega á milli sín. A1 Adíl horfði á mig rannsóknaraugum,
en ég leit undan svo að hann sæi ekki framan í mig.
1 Þarna var hásæti klætt gulldreginni glitábreiðu og sat í
því dökkskeggjaður, grannvaxinn maður í meðallagi hár.
Andlitssvipur hans var alvarlegur og hinn göfugmannleg-
asti. Hin dökku augu hans voru skýr og rannsakanddi. Þetta
var enginn annar en hinn frægi Salahed-Din, soldán af
Egyptalandi og Sýrlandi og foringi Islamherja gegn her-
mönnum krossins. Við stigum af baki og féllum flatir til
jarðar frammi fyrir honum. Ég sá að hann leit hvasst á
mig og vissi að hann hafði jafnskjótt séð að ég var hvítur
maður, þó að ég væri sólbrenndur í framan og klæddur
Serkjabúningi. En hann sagði ekki neitt.
J Nú voru lúðrar þeyttir og bumbur barðar til merkis um
að leikurinn skyldi byrja. A1 Adíl og menn hans tóku sér
t stöðu á vallarhelmingi sínurn. Við hvorn enda vallarins
stóðu tvær steinsúlur með fárra metra millibili og voru
t mörkin skoruð með því að slá knöttinn á milli þeirra. Til-
gangur hvors liðs fyrir sig var sá að slá knöttinn í mark
andstæðinganna.
Þegar yið anérupi hvqr á; pjóti öðrum og vorum að stöðva
‘hesty okkarýhorfcSiiAl Adíl beiht framan í*mig. Hann þekkti
I
Ný sending
Jersey-kjólar
Baðker
fyrirliggjandi
Metropolitan Trading Company h.f.
Þingholtsstræti 18 — Simi 81192.
STEIIMMÁLNIIMG
(paintcrete)
til utanhússmálningar
hvítt, gult, brúnt,
blátt, grátt, grænl.
Innanhússmálning
(tonecrete)
ljósgult, grænt og bleikt.
Glæsilegt úrval
Skartgripir
Ný sending
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 11