Morgunblaðið - 12.01.1955, Side 14

14
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 12. jan. 1955
ÚR HELJARGREIPUM
SKÁLDSACA EFTIR A. J. CRONIN
Framhaldssagan 24
storf cg Hofheim. Þér verðið að
fara þángað. Ég skal koma og
líta til yðar seinna í dag.“
Það mundi þýða venjulegar
skýrslugerðir um utanbæjar-
sjúklinga og svo framvegis, hugs
aði Harker. Hann sagði strax:
„Okkur er umhugað um að tefj-
ast ekki. Við höfum verið í leyfi
og við verðum að halda ai' stað
■ aftur þegar í stað. Getið þér ekki
gert við handlegginn hérna núna
strax?“.
„Ég sagði yður, að það er ekki
hægt nema á spítala", sagði lækn-
irinn peðvonskulega.
Harker fann, að nú var hann
að verða reiður, en hann hafði
farið til þessa unga manns og
hann ákvað að reyna nýja að-
ferð. „Hvað um það læknir",
sagði hann blíðlega, „ég er viss
um, að þér getið gert þetta mikiu
hetur hér, en þeir á spítalanum.
Maðurinn, sem vísaði okkur ú
yður, talaði mjög vel um yður.
og hann sagði, að þér kynnuð
allar nýjustu aðferðir, sem not-
aðar voeru.“
Ungi læknirinn roðnaði af
ánægju. „Auðvitað gæti ég biiið
um það til bráðabirgða og set.t
gipsumbúðir á handlegginn",
sagði hann, „en þér verðið að
fara á spítala, strax þegar þér
komið heim.“ Hann þagnaði, og
var augsvnilega í klípu, en sagði
síðan: „Ég geri ráð fyrir, að þér
getið borgað.“
„Auðvitað, læknir."
„Jæja þá. Viljið þér koma með
mér inn á lækningastofuna",
sagði hann við Madeleine og
benti henni að koma með sér.
Þegar Harker var orðinn einn
inni á biðstofunni, hugsaði hann
um, hve heitt hann elskaði
Madeleine og hye ástin hefði mik
ið vald yfir honum. En samt sem
áður, ef þau kæmust nokkurn
tíma til Vín, þá mundi hún hverfa
úr lífi hans, eins og hún hefði
horfið núna út úr herberginu.
Hún var trúlofuð Arnold, og hún
átti sína framtíð. Hann varð að
géra sér að góðu að vera án henn
r. Hann kveikti sér í sígarettu
og starði á ógagnsæja rúðuna.
Hann vonaði, að þessi ungi slæp-
ingi mundi geta gert þetta vel, að
ininnsta kosti þannig, að hún
i fyndi ekki til. Hann leit út fyrir
að geta það, ef til vill var hann
ekki eins vitlaus og honum hafði
fundizt hann vera ....
Hálfri klukkustund síðar kom
; Madeleine út með hendina í fatla
leiknirinn kom á eftir henn.
„Hvernig er það núna?“ spurði
Harker.
„Miklu betra“, sagði hún og
i brosti.
„Hverrar þjóðar eruð þér?“
ppurði læknirinn og leit ein-
kennilega á hana, „ekki austur-
rísk, það heyri ég á málhreimn-
um.“
„Ungversk", sagði Madeleine
hiklaust.
„Eruð þér ungversk? En þér
hcrra, eruð þér ekki ameríkani?“
„Kemur það málinu við?“
„Mér kemur það auðvitað ekki
%dð“, sagði læknirinn og yppti
öxlum.
„Svo eru það ómakslaunin yð-
ar“, sagði Harker. „Það er bezt
að greiða yður strax, þar sem
við förum héðan núna.“
1: „Tvö hundruð skildingar".
• Harker rétti honum pening-
fana. Nú átti hann eftir þrjátíu
‘og sjö skildinga.
Þegar þau voru komin út aft-
ur, sagði Madeleine við Harker.
i,,Ég treysti ekki þessum Iækni;“
„Hann hugsar of mikið um
sjálfan sig til að tortryggja nokk-
urn.“
i „Ég er ekki viss um það. Hvers
I vegna var hann að spyrja mig um
j þjóðernið?“
j „Það var svo augljós spurning.
Það var bara forvitni.“
| En þar sem hann stóð þarna
og rifjaði upp fyrir sér spurning-
ar læknisins, fór hann líka að
efast. Skyndilega sneri hann við
og benti Madeleine á að koma
. líka og síðan fóru þau aftur inn
á biðstofuna.
j Gluggi var opinn svo að her-
bergið sást greinilega. Læknirinn
stóð þarna, og sneri bakinu í þau
og hélt á heyrnartólinu „Mið-
stöð“, sagði hann, „Þetta er dr.
Brúck, gefið mér samband við
lögregluna."
j Harker kipptist við við þessi
orð og ósjálfrátt tók hann skamm
byssuna upp úr vasanum. Hann
setti annan fótinn yfir lámu
gluggakistuna og sagði rólega.
„Setjið heyrnartólið á.“
' Læknirinn sneri sér við. Þeg-
ar hann sá Harker, opnaði hann
munninn af undrun. Hann setti
heyrnartólið á.
„Hvað þurftuð þér að tala við
lögregluna, læknir?“
„Það var skylda mín að til-
kynna yfirvöldunum, að ókunn-
ugt fólk hafi komið til mín“, sagði
hann hæglega. „Það er alltaf
gert.“
Madeleine kom nú inn í bið-
stofuna. Brúck horfði til skiptis á
! hana og Harker og því næst kom
hann auga á skammbyssuna. „Ég
þarf að fara í nokkrar sjúkra-
vitjanir“, sagði hann tauga-
óstyrkur. „Ég þarf að fara til
nokkurra sjúklinga “
„Þér hefðuð átt að huga um
það, áður en þér tókuð upp heyrn
artólið“, sagði Harker. „Eigið þér
bifreið?"
„Ég þarf hennar ekki með.
Mahlstorf er ekki svo stór.“
„Farið þér nokkurn tíma yfir
hernámsmörkin? “
„Mjög sjaldan."
„Segið mér saraileikann. Farið
þér stundum yfir?“
„Já.“
„Undir hvaða kringumstæð-
um“. „Tvisvar á síðastliðnu ári
voru tveir mjög vandasamir upp- \
Skurðir, sem við gátum ekki gert '
hérna, en urðum að fara með
sjúklingana á brezka hernáms-
sv æðið til Ratten í sjúkravagni.“ j
Harker greip andann á lofti,
þarna var tækifæri og eins og
komið var fyrir þeim, gátu þau
ekki sleppt því. „Þurfið þér sér-
. staka pappíra til að fara yfir
I hernámsmörkin?"
Læknirinn hristi höfuðið ólund
arlega. „Þeir þekkja mig.“
Harker hallaði sér að honum
og talaði hægt og greinilega, „í
i dag eigið þér að fara yfir her-
; námsmörkin. Þér hafið þegar sagt
' að það þurfi að gera við hand-
j leggsbrotið á sjúkrahúsi. Þér vilj
ið fara með hana til sérfræðings.“ ,
„Það er óþarfi“ sagði dr. Brúck. ’
„Ég held að þér hafið heyrt
mig, læknir“, sagði Harker. „Þar
sem engin handlæknadeild er í
þessu héraði, verðið þér að fara
með hana til Ratten. Ég geri ráð
fyrir, að sjúkravagn sé á sjúkra- í
húsinu hér?“
Læknirinn jánkaði þessu með
ólund.
„Við skulum fara þangað
núna.“
Brúck gerði lokatilraun til að
andmæla. „En ef ég neita að fram
kvæma þennan ólöglega verkn-
að?“ j
„Ég sé engin úrræði“, sagði
Harker. „Ég er alveg ákveðinn að
komast yfir hernámsmörkin, og
mér er alveg sama, hvort ég skil
yður eftir lifandi eða dauðan.“
Læknirinn rétti úr sér. „Eng-
inn getur fengið mig til að gera
þetta undir ofbeldi“, sagði lækn-
irinn þrákelknislega.
„Verið hérna og læsið hurð-
inni“, sagði Harker við Made-
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
82
undrun og skelfingu, því að hjá þessari hestaelskandi þjóð
er það talinn voðalegur glæpur að meiða hest, eins og það
líka sannarlega er. I
„Hann lýgur!“ grenjaði A1 Adíl. „Já!“ hrópaði A1 Módaffer
emír, froðufellandi af reiði, „því skyldum við trúa orðum
þessa villutrúarmanns, þegar hann talar gegn bróðursyni
mínum, sem er sanntrúaður maður?“ j
i Eg snéri við honum baki og flýtti mér að rifja upp í hug-
anum orðin, sem ég þurfti að segja. Þá mælti ég við Saladín:
„Göfugi konungur, ástæðan fyrir því að þú ættir að taka
orð mín trúanleg er sú, að ég er æðsti þjónn Melek Rík!“ I
1 Þá reyndu allir að troðast nær af forvitni sinni, til þess
að geta séð mig sem bezt. Saladín soldán sagði hiklaust:
1 „Ef að þú ert einn af helztu mönnum þess mikla og frá-
bæra konungs, hlýtur þú sannarlega að vera trausts verður.
A1 Adíl. það verður að rannsaka þetta mál.“ j
I Eg tók verndargrip A1 Adíls upp úr pyngju minni, og aft-
ur þýddi Sarafín orð mín og sagði: „Yðar hátign, þetta fann
Góhann á hesthússgólfinu. Hann skorar á A1 Adíl að þræta
fyrir að hann eigi það, ef hann þorir.“
j Áhorfendur tróðust aftur að í miklum æsingi. Nokkrir
karlar og konur, þekktu gripinn og vissu að A1 Adíl átti
hahn. Þessu mótmælti hann af mikilli reiði, en þrátt fyrir
það var flokkur mamelúka látinn fara með hann burt og
skyldi hann bíða eftir yfirheyrslu samkvæmt geðþótta j
soldáns. Það sannaðist seinna, svo ekki lék vafi á, að hann
hafði reynt að byria Núradín eitur og hann féll í ónáð og
var gerður útlægur frá Damaskus.
Jborð- og gólflampar
í mjög miklu úrvali.
JUÍa Lf
Austurstræti 14 — Sími 1687.
Spyrðubönd
fyrirliggjandi.
Ólafur Gíslason & Co. h.f.
Síini 81370.
Rafgeymar
í Bifbjól
Fjórar stærðir fyrirliggiandi.
■4
«4
■
a