Morgunblaðið - 29.03.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. marz 1955
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR J. B. PRIESTLEY
n_
Framhaldssagan 1
MARGARET sagði eitthvað, en
hann heyrði ekkert. Helli-
rigningin og hávaðinn í vélinni
aetluðu alveg að æra hann. —
Skyndilega stöðvaði hann bif-
reiðina og hallaði sér aftur á bak,
ánægður að losna við að aka bif-
reiðinni svolitla stund. Honum
fannst alltaf eitthvert öryggis-
leysi að aka að nóttu til, og verða
að stara á þennan litla blett, sem
Ijósið féll á, og hann hafði alltaf
verið undrandi, þegar hann hafði
komizt klakklaust áfram. Nú í
kvöld voru þau í bugðóttum
fjallvegum, þar sem langvarandi
rigningar og stormar höfðu nærri
þurrkað burtu veginn, og nú
fannst honum eins og hver míla
væri kraftaverk. Þetta gæti ekki
haldið svona lengi áfram. Hann
sneri sér að Margaret.
„Þú hefðir ekki þurft að gera
þetta“, sagði hún núna. Hún
var að hækka rödidna, en hún var
eins köld og tær og endranær.
Það var auðséð að hún var ekki
ánægð.
„Gera hvað?“ spurði Philip,
en í hjarta sínu vissi hann, hvað
líún átti við. Hann varð leiður.
Mátti hann ekki stöðva þennan
bölvaða hlut nokkrar mínútur?
Honum var sannarlega kaldast
og hann var áreiðanlega blautast-
ur þeirrá þriggja, sem í bifreið-
inni voru.
„Þú þurftir ekki að stöðva bif-
reiðina“, svaraði Margaret „Ég
sagði bara, að við hefðum átt að
snúa við fvrr. Það er hreinasta
brjálæði að haida áfram svona.
Hvar erum við?“
Honum fannst eins og köldu
vatni væri hellt niður bakið á
sér og hann hristi sig allan. „Það
má hamingjan vita“, sagði hann
við hana. „Einhvers staðar í
Wales. Ég get ekki sagt það ná-
kvæmt. Ég hef alltaf verið villt-
ur síðan við fórum fram hjá
beygjunni, en ég held að við för-
um hér um bil í rétta átt“. Hann
hristi sig dálítið. Hann var jafn-
vel enn blautari en hann hafði
ímyndað sér. Hann hafði orðið
blautur, er hann hafði farið út
til að skÍDta um hjólið. og sfðan,
er bifreiðin hafði stöðvást ög
hann hafði orðið að líta á vél-
ina og síðan þá hafði rignt stöð-
ugt,
„Þetta er vonlaust" sagði
Margaret rólega, er hún virti
fyrir sér ástandið. „Hvað er
klukkan?"
Ekkert Ijós var á mæliborðinu
og hann kveikti á eldspýtu og
hélt henni að klukkunni. Hún
var hálf tíu. Hann gat aðeins
greint hliðarsvipinn á Margaret
áður en þessi litla ljósglæta
livarf. Honum fannst hann geta
heyrt fyrirlitleg ummæli um sig.
Honum fannst skvndilega, að
þetta væri allt honum að kenna,
ekki einungis tafirnar á veginum
og það, að hann fór fram hjá
beygjunni, heldur einnig þessar
ógnþrungu hæðir og kolsvarta
náttmyrkrið. Hann sá sjálfan sig
fara áfram, taugaóstyrkur, óhæf-
ur, og ruglaður, en hún horfði á
ásakandi, fjarlæg, eftirlát eða
fyrirlitlega. Þegar eitthvað kom
f.vrir — og það lá í hlutarins eðli
að stundum kæmi eitthvað fyrir
— kom hún honum alltaf til að
finnast það vera honum að
kenna. Kannske gerðu allar eig-
inkonur það. Það var ekki rétt-
látt.
„Það er betra fvrir okkur að
halda áfram og reyna að komast
einhvers staðar“, sagði Margaret.
„Á ég að aka núna?“ Hann hafði
búizt við þessu. Hún imyndaði
sér alltaf, að hún væri betri öku-
maður en hann. Og ef til vill var
hiin það nú samt. Ekki kannske
svo nákvæm við stýrið, gírana
og hemlana, en miklu rólegri. því
að hún sá beinlínis ekki hætt-
urnar. ímyndunaraflið mundi
ekki hlaupa með hana í gönur,
hún sá ekki fyrir sér sundurtætta
limi aðeins i nokkra metra fjar-
lægð, hún gerði sér heldur ekki
grein fyrir því, að líf þeirra var
á bláþræði. Það er ólíkt með
þeim, að hún treysti öllu, það er
að segja öllu nema mannskepn-
unni. En honum fannst nú mann-
veran ekki sem verst, ef til vill
heimsk — honum datt þetta allt
í einu í hug, er hann var að færa
sig til — það voru aðeins hinar
ytri aðstæður, sem voru djöful-
legar.
1 „Nei, þakki þér fyrir, ég ætla
að halda áfram. Það er engin
ástæða til að skipta núna. Við
komumst eitthvað bráðum“. —
Hann var um það bil að kveikja
á vélinni, er hann sá kveikt á
eldspýtu fyrir aftan sig og hann
leit við. Penderel, sem hafði ver-
ið dotandi tvo síðustu klukku-
tímana, var nú að kveikja sér í
sígarettu. „Falló!“ kallaði hann.
„Hvernig líður þér, Penderel?
Þú ert ekki drukknaður enn?“
Andlit Penderels var einkenni-
lega uppljómað og var nú bæði
þreytulegt og glettið í senn. —
Skrítinn náungi! Sumir héldu, að
hann væri snarvitlaus og þár á
meðal Margaret. Hann varð allt
í einu ánægður að sjá hann
þarna. Penderel mundi ekki
I fjasa um þetta.
Penderel blés út úr sér reyk,
hélt uppi eldspýtunni og hallaði
sér fram á við, og var nú eins
lifandi og nýmáluð mynd. Hann
glotti. „Hvar erum við?“ Það
slokknaði á eldspýtunni og hann
varð aðeins svartur skuggi.
„Við vitum það ekki!“ hrópaði
Philip aftur til að yfirgnæfa regn
ið. „Við erum orðin villt Við
erum einhvers staðar í fjöllunum
í Wales og klukkan er hálf tíu.
Fyrirgefðu".
„Nefndu það ekki“. Penderel
virtist vera skemmt. „Það er
eins og storminn ætli aldrei að
lægja. Ég held bara, að þetta sé
heimsendir. Guðirnir hafa hlust- j
að á samtalið hjá Ainsley-hjón- ;
unum og hafa því ákveðið að
þurrka okkur alla út. Hvað held-
urðu um það?“
Philip fann, að Margaret
hreyfði sig við hliðina á honum. !
Hann vissi, að hún var óánægð,
sumpart vegna þess að Ainsley-
hjónin, þar sem þau höfuð öll
verið, voru gamlir vinir hennar,
en aðallega vegna þess, að henni
geðjaðist ekki að Penderel. En
hún virtist alveg hafa gleymt
honum, en var alltaf reiðubúin
til að setja út á allt, sem hann
sagði eða gerði.
„Við komumst ekki einu sinni
til Shrewbury í kvöld“, hrópaði
Philip. Þau höfðu ekki ætlað að
fara lengra en til Shrewbury
vegna þess að þau höfðu tafizt
á leiðinni og vegna þessarar
hellirigningar. I
„Shrewbury!" sagði Penderel
og hló. „Heldur ekki til Hesperid.
Við erum heppin, ef við komumst
eitthvert út úr þessu. Ég skal
segja ykkur....“ Hann hikaði
augnablik. „Ég vil ekki hræða
frú Waverton. . ..“
„Haldið þér áfram, herra
Penderel", sagði Margaret kulda-
lega. „Það er ekki svo auðvelt
að hræða mig“. j
„Er ekki það? Það er auðveít
að hræða mig“, sagði Penderel
hátt og hressilega. „Mér datt í
hug, að þið yrðuð að fara varlega
hérna. Hér hefur verið hellirign-
ing í heila viku og þrumur og
eldingar þessa síðast liðnu tvo
daga og hérna eru alltaf að falla
skriður og þess háttar. Þið skul-
uð ekki vera undrandi, þótt þið
séuð allt í einu komin út í mitt
stöðuvatn, eða fjöllin komi á
ykkur eða vegur þurrkist út und-
an bifreiðinni".
Jóhann handfasti
ENSF SAGA
128
enginn sem þekkti hann, gat grunað hann um hlutdeild
í svikum og morðum, því að hann var svo ákaflyndur. hrein-
skilinn og opinskár, að bessháttar ódrengskapur var honum
svo fjarlægur, sem frekast mátti verða. En hvað mig lapg-
aði til að rísa upp frammi fyrir þessari tignu samkundu,
öllum þessum aðalsmönnum og riddurum í loðkápum og
glæsilegum skrautklæðum, sem sátu þarna og hlustuðu
áfjáðir á það sem fram fór. og neita hinum illmannlegu
ákærum, sem bornar voru fram gegn konungi mínum.
Eg kreppti hnefana fast og sárlangaði til að lumbra á ein-
hverjum þeirra, sérstaklega þráði ég þó að geta gefið þess-
um fríða Hinriki keisara duglega á kjaftinn.
I Þegar konungur stóð upp til að tala, sló þögn á þing-
heim allan. Hann var hverjum manni gjörvilegri, klæddur
saumuðum kirtli og síðri skarlatsyfirhöfn. Yfir öllu lát-
bragði hans hvíldi konungleg tign. Rödd hans, titrandi af
reiði, hljómaði út yfir hinn stóra sal. Orð hans voru stutt
og þróttmikil. Hann hrakti lið fyrir lið sakargiftir þær, sern
bornar voru gegn honum og sannaði svo að enginn vafi lék
á, að þær væru helber uppspuni, sprottnar af illgirni.
I Hann lauk máli sínu með þessum orðum:
I „Sé frekari sannana þörf fyrir hollustu minni við Gröf-
ina helgu, þá athugið ekki orð mín, heldur verk mín. Þeir
sem börðust undir merki mínu í Landinu helga, geta sagt
ykkur, að það voru engar þær hættur eða þrautir til, sem
ég ekki var fús til að þola með hinum lægst settu af her •
mönnum mínum.“
FYRIR PÁSKANA:
Nœlon-blússur
Nœlon-undirfatnaður
Me yjaskemman
Laugavegi 12
h ú s
í smáíbúðarhverfinu við Sogaveg hefi ég til sölu. —
Húsið er að mestu múrhúðað og búið að leggja hita- og
raflagnir. — Ennfremur hef ég til sölu rúmgóða 3ja
herbergja kjallaraíbúð í Vogahverfi.
BALDVIN JÓNSSON hrl.,
Austurstræti 12 — Sími 5545
Bifreiðalökk
Crunnur
Sparfzl
Gisli Jónsson & Co.
vélaverzlun
Ægisgötu 10 — sími 82868.
UNDRAÞVOTTAEFNIÐ
TIDE
A HEDLEY QUADTT PROOUCT
Eftir því sem fleiri og fleiri reyna TIDE, þeim mun
meiri vinsældum á það að fagna. — Athugið að þér
þurfið að nota minna af TIDE en venjulegu þvottaefni,
það er þvi drýgra og þar af leiðandi ódýrara.
Reynib TIDE og sannfærist
ojih wjwui