Morgunblaðið - 22.06.1955, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. júní 1955
HJÓNABANDSÁST
EFTIR ALBERTO MORAVÍA
Framhaldssagan 11
kvæmni í hreyfingum og jafn-
framt til að veita vitneskju um
liá*fileiga hugar míns til að þola
og næstum njóta þessa seinlætis
og þessarar nákvæmni. Venju-
lega hefi ég enga ánægju af því
að vera rakaður og oft gremst
mér allt þetta umstang í hársker
uíium.
En með Antonió var öðru máli
að gegna. Ég fann, að eini tím-
iijn seVn nokkurt gildi hafði, var
tími, er ég sat við skrifborðið
rir komu hans, um hádegið.
Siinna skipti mig engu máli,
liýort tímanum var varið í rakst-
uí, lestur bóka eða samtöl við
kpnuna mína. Það var allt tími,
sðm var einskis virði og gildislaus
i mínum augum, frá þeirri stundu
að hann snerti ekki beinlínis verk
mitt. Þessvegna var mér alveg
sama um það, hvernig og í hvað
ég eyddi eða varði þeim tíma.'
Antonió var maður þögull og
fátalaður, en ég var það hins-
vegar ekki, að afstöðnu erfiði og
ájteynslu vinnu minnar. Ég fann
tjl ósigrandi þarfar fyrir ein-
líverskonar útrás hamingju minn
air og þessvegna talaði ég við
liánn um allt það, sem í hug minn
lívarflaði, um lífið í þorpinu, um
íiiúa þess, um uppskeruna, fjöl-
skyldu hans, heldra fólk staðar-
ins og annað þessu líkt. Ég man,
að eitt málefni vakti hjá mér
meiri áhuga en önnur, en það
var mótsetningin á milli fæð-
íngarstaðar rakarans, í suðri og
heimaborgar eða staðar hans nú.
Ekkert var ólíkara og óskyldara
Sikiley, en Tuscany. Og þótt
merkilegt kunni að þykja, þá
hafði ég oftar en einu sinni, upp
úr honum undarlegar athuga-
sjémdir viðvíkjandi Tuscany og
íþúunum þar, athugasemdir sem
lirér virtust leiða í ljós bæði fyr-
íflitningu og óbeit. En oftast svar
íjði þó Antoní orðum mínum með
algerðri stillingu og fyllstu gætni
íamt með óbilandi nákvæmni,
sem aldrei brást. Hann talaði
gagnyrt, mælskuþrungið, kjarn-
yrt og e. t. v. hæðnislega, en þá
líka með svo vel dulinni hæðni,
íð hún varð naumast greind.
: Stundum, ef ég var skellihlæj-
i ndi að einni eða annarri sjálfs
i aíns fyndni, eða ef ég hafði tal-
í ð mig heitan og æstan, hætti
hann að bera á mig sápuna eða
3 aka mig, hélt burstanum og vél-
ni út í loftið og beið þolinmóð-
og þögull eftir því að ég þagn-
i og róaðist aftur.
|
SJÖUNDI KAFLI
lÉg hafði ekki neinn sérstakan
jlgang með því að tala við hann
það held ég, að ég hafi þegar
|kið nægilega greinilega fram.
amt uppgötvaði ég, eftir nokk-
irn tíma, að þrátt fyrir allan
' iann trúnað, sem ég hafði þótzt
! vjöta hjá honum, þá hafði ég þó
. ddrei komizt nálægt miðpunkti
' uigar hans, né heldur mælt eða
jcannað dýpi hans.
j; Þótt hann væri fátækur og
liefði fyrir mannmargri fjöl-
ákyldu að sjá, var hann ekki
þieð neinar sýnilegar áhyggjur
ýt af peningum. Hann talaði um
fjölskyldu sína, sem vandalaust
fölk, en hvorki með ást né um-
þyggju né neinni annarri sér-
Éjakri tilfinningu. í stjórnmálum
Varð ég var við að hann brast
bæði þekkingu og áhuga. Iðn
hans var sýnilega ekkert nema
rneðal eða tæki til öflunar lífs-
yiðurværis, þótt hann hinsvegar
væri mjög vel að sér í henni og
SlU hún vel í geð.
‘ Að lokum sagði ég sem svo
við sjálfan mig, að áreiðanlega
væri eitthvað leyndardómsfullt
við hann, en þó ekki meira, en
fjöldamarga aðra úr hinum vinn-
andi stéttum, sem efnaða fólkið
hefur gaman af að tileinka hugs ■
anir og umhyggjusemi, sem eiga
við aðstæður þeirra og finna því
næst, að það er gagntekið af
hinum sömu málum, sem hvern
mann varða.
Meðan Antonió var að raka
mig, kom konan mín venjulega
inn í herbergið og settist í hinn
sólríka, opna glugga, með snyrti-
áhöld sín eða þá einhverja bók.
Ekki veit ég hvers vegna, en
þessi heimsókn konu minnar ci
hverjum morgni, á meðan
Antonió var að raka mig, var
mér til stóraukinnar ánægju. Hún
var, eins og Antonió. spegill, þar
sem ég sá í endurskin hamingju
minnar. Eins og Antonió, en á
annan hátt samt, hjálpaði hún
mér, með því að koma inn og fá
sér sæti í því herbergi, sem ég
hafði rétt áður verið að vinna
í, til þess að flytja mig aftur inn
í andrúmsloft hversdagsleikans
— ég meina þetta eftirláta, ró-
lega, reglubundna andrúmsloft,
sem gaf mér leyfi til að halda
verki mínu áfram í öryggi og ró.
Alltaf öðru hvoru stöðvaði ég
samtal mitt við rakarann, til þess
að spyrja hana hvernig her.ni
liði, hvaða bók hún væri að lesa,
eða hvað hún væri að gera Hún
svaraði jafnan hljóðlega, alvar-
lega, án þess að líta upp og án
þess að stöðva lesturinn eða
snyrtingu nagla sinna.
i 1 Sólin gyllti hár hennar og
flóði í tveimur geislum yfir ann-
an vangann, en bakvið hið álúta
höfuð hennar gat ég séð út um
gluggann, ekki minna'sólmerluð,
trén í garðinum og vorblátt him
inhvolfið. Þetta sama sólskin
vakti gullt endurskin á húsgögn-
unum, kastaði blindandi skærum
glampa af vélinni í höndum
Antonió og dreifðist mildilega
og fjörgandi allt frá gluggakist-
unni til innsta afkima herbergis-
ins, færandi líf í hina bliknuðu
liti og rykugt yfirborð teppa og
ábreiða, borða og stóla. Ég var
svo hamingjusamur, að ég hugs-
aði með mér: ..Alla mína æfi mun
ég minnast þessa sjónarsviðs ..
ég sjálfur makindalegur í hæg-
indastólnum .. Antonió að raka
mig .... glugginn opinn, her-
bergið merlað sólskini og konan
mín sitjandi úti í glugganum
gegnt mér, böðuð og vermd hin-
um gullnu geislum....“
Einn daginn kom konan mín
inn, í greiðslusloppnum einum
klæða og bað Antonió að lagfæra
og snyrta hár sitt. Allt sem þarfn
aðist sagði hún, var einungis laus
leg snerting með krullujárni.
Sjálf hafði hún þvegið það, fyrr
um daginn. Hún spurði Antonió,
hvort hann kynni að krulla hár
og er hann játti því, bað hún
hann að koma til herbergis síns,
er rakstrinum væri lokið.
Þegar konan mín var aftur far-
in út úr herberginu, spurði ég
Antonió hvort hann hefði nokkru
sinni verið dömuhárgreiðslumað-
ur og hann svaraði, ekki án
sýnilegs hégómaskapar, að allar
stúlkur héraðsins kæmu til sín
til þess að fá hár sitt lagfært og
snyrt. Ég var undrandi, og hann
fullvissaði mig um það, að jafn-
vel hinar sveitalegustu stúlkur
nú til dags, vildu hafa permanent
liði í hári sínu.
„Þær eru enn vandfýsnari en
borgardömumar", sagði hann
brosandi, „þær eru aldrei ánægð-
ar. Stundum geta þær næstum
gert mann alveg brjálaðan."
Hann rakaði mig með sinni
venjulegu gætni og vandvirkni
og loks er hann hafði þurkað
raktækin og gengið frá þeim,
hélt hann til herbergis konu
minnar.
Þegar Antonió var farinn, sett-
ist ég í hægindastól þann, sem
konan mín notaði oftast og tók
mér bók í hönd. Ég man að það
var Aminta eftir Tasso, sem ég
hafði í það skipti valið mér til
HMS-UOTUTÆKi
ávallt fyrirliggjandi.
SÞORSKINSSIll t JOHHSIII f
-:---:---------
Grjótagötu 7 — Símar 3573—5296
A4LBS*a*aaaa«aaaaaaaaai a«aia» •■■■■aaaaaaaaaaBBaaaasaaBasnasaaaaBi.Biiaa**
Orðsending frá R.K.Í.
Börn, sem eiga að dvelja á Laugarási fara föstudag
24. júní kl. 9,30 árd., börn, sem eiga að dvelja á Silunga-
polli fara sama dag kl. 3,30 og þau sem eiga að dvelja á
Skógaskóla, fara laugard. 25. júní kl. 9,30 árd.
Fsrið verður frá planinu við Arnarhólstún á móti
Varðarhúsinu
Farangri barna, sem fara að Laugarási og Skógum
skal skila á skrifstofuna í Thorvaldsensstr. 6 kl. 9,30—
10,30 árd. daginn áður en börnin fara. Að Silungapolli
fer farangurinn um leið og börnin.
Reykjavíkurdeild R. K. I.
...............
I
Byggingameistarar
Ámokstursskóflur til að moka sandi og möl í upphífing- j
arskúffur á steypuhrærivélum útvegum við með stuttum j
fyrirvara. — ÞeSsi tæki spara mannafla, sem erfitt er að !
fá til þessa erfiða verks.
Leitið nánari upplýsinga.
6.Þ0B8THM880M 8JOHH80H if I
^mm^mmmmmmmmma^mmmmmmmmmmmm^
«
■
Sími 3573 — 5296
ATVINNA
Rösk. og samvizkusöm stúlka getur fengið atvinnu nú
þegar. — Uppl. í verksmiðjunni í dag kl. 11—12 og 4—6. j
Nærfataefna- og Prjónlcsverksmiðjan
Bræðraborgarstíg 7
»Nl
ÍJtilegumennirnir
8
Strax að lokinni handtöku útilegumannanna, fóru bræð-
| urnir heim til sýslumannsins til þess að segja honum frá
syni hans, að þeir hefðu séð hann á meðal útilegumann-
anna.
I Sýslumaðurinn tók vel á móti þeim bræðrum. En þegar
þeir fóru að segja honum frá syni hans, brást sýslumaður-
inn reiður við, og sagðist hann skyldu reka þá út ef þeir létu
slíkan þvætting út úr sér. Bræðurnir gengu þá út að dyr-
um, en sögðu um leið, að ekki skyldu þeir hætta fyrr en
sonur hans kæmist undir manna hendur.
j Þeir Bjarni og Jón gengu rakleitt á fund nokkurra manna,
sem höfðu tekið þátt í því að handtaka útilegumennina. —
jSpurðu þeir þá hvort einhverjir þeirra vildu slást í hóp
með þeim og leita uppi útilegumenn, sem komizt hefðu
undan. |
Fjórir menn gáfu sig fram, og var ákveðið að leggja af
stað daginn eftir. j
í býtið næsta dag lögðu Bjarni og Jón ásamt 5 öðrum
mönnum af stað frá bvggðarlaginu til þess að leita uppi
þá útilegumenn, sem undan komust, en þeir voru fjórir,
talsins. j
Segir ekki af ferðum þeirra félaga fyrr en þeir koma að
dal þeim, þar sem útilegumennirnir höfðu hafzt við. Ákváðu
menn þá að skipta liði. Og féll það í hlutskipti bræðranna
að vera saman ásamt öðrum manni. Hinir mennirnir fjórir
skildu nú við þá og héldu sem leið lá fram með fjallshlíð
í áttina til dalsins, en bræðurnir og maðurinn, sem með
þeim var, fóru nokkru ofar, þannig, að ekki sást til hvors 1
hópsins. Þeir höfðu ákveðið, að sá, sem yrði var við úti-
legumennina, skyldi hóa þrisvar.
■ ■■■■■■■aaaaaaaaaaaaaaa■■■■■■..
fbúðir á hitaveitusvæðinu !
■
Til sölu eru nokkrar 3ja og 4ra herb. íbúðir, fokheldar j
með miðstöðvarlögn á góðum stað í Vesturbænum, inn-
an Hringbrautar.
Sér hitaveita fyrir hverja íbúð. — Eignarlóð. ■
Ibúðirnar eru til afhendingar NÚ ÞEGAR.
Byggingar h.f.
Ingólfsstræti 4
(Fyrirspurnum ekki svarað i síma)
ÍBÚÐ - HÚSEIGN
Ég hef verið beðinn að útvega til kaups góða íbúð
4—5 herbergi og eldhús, eða góða húseign. — Þarf að
vera laus til íbúðar 1. október n. k.
■
tjánóson Sf CJo. li.f. \
Símar 1409 og 3789.
i -