Morgunblaðið - 17.09.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 17. sept. 1955
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldsssagan 30
kirkjuklukkuna slá fimm og
varðmaður kom inn með smurt
brauð handa sjálfum sér og hin-
um tveimur varðmönnunum, sem
urðu að vera þar allan tímann.
Samkvæmt fangelsisreglum
inátti aldrei skilja hann eftir eirf-
an, hvorki nótt né dag, en verð-
irnir voru beztu náungar og
reyndu að gera honum eins lítið
ónæði og þeim frekast var unnt.
Þeir spiluðu á spil; lásu í blöð-
unum eða röbbuðu saman í hálf-
um hljóðum, klukkustundum
saman, án þess að trufla hann
að nokkru leyti, en voru svo hins
vegar hinir alúðlegustu, ef hann
langaði til að taka þátt í dægra-
dvölum þeirra eða rabba við þá.
Að sjálfsögðu þekki hann nú
þegar fornöfn þeirra og notaði
þau í samræðum sínum við þá.
„Það er dálítið skrítið, George“,
sagði hann eitt sinn, „en ég get
aldrei vanið mig á að ganga í
stígvélum reimalausum. Maður
gæti nú haldið að vísu, að það
væri að mörgu leyti þægilegra,
en einhvernveginn er það nú
samt ekki“.
Honum var ekki ieyft að hafa
reimar í stígvélunum og ekki
mátti hann heldur hafa axlabönd-
in sín eða neitt það, sem hann
gæti hugsanlega hengt sig með,
því að það voru aðrir sem áttu
að framkvæma þá athöfn.
Að öðru leyti var honum sýnd
hin mesta nærgætni í daglegri
umgengni. „Mér líður ágætlega
í aíla staði“, var hann vanur að
segja, ef spurt var um líðan hans.
Hann fékk að reykja, lesa bæk-
ur og blöð og honum var færð
hver sú tegund matar, er hann
óskaði sér.
Og þar sem fangelsið í Calder-
bury var mjög lítið notað, þá var
sá hluti þess, sem hann hafðist
við í, ekki hin upphaílega fanga-
geymsla, heldur nokkur óbreytt
herbergi, þar sem ekkert minnti
á varðhald nema rammgerður
lás fyrir dyrum og járnrimlar í
gluggum.
Að sömu leyti var hann frjáls-
ari hér, en hann hafði nokkru
sinni verið heima hjá sér, því að
honum var algerlega í sjálfs vald
eett, hvenær hann háttaði á
kvöldin, hvenær hann færi á fæt-
ur á morgnana og hversu míkið
og oft hann legði sig út af og
læsi í bókum.
Hver einasti maður í Calder-
bury kenndi sárt til með litla
lækninum, því nú átti hann að
deyja innan þriggja vikna.
Þegar búið var að synja áfrýj-
uninni og vísa henni frá, varð
landsstjórinn næstum að segja
afsakandi, þegar hann kom með
fréttirnar til hans í fangelsið:
„Ég er hræddur um, að ég færi
yður engar góðar fréttir, dr. New
comes — reyndar veit ég, að þér
bjuggust heldur aldrei við því.
Þér verðið bara að muna það, að
ég skal gera allt sem ég get fyrir
yður. Segið mér aðeins frá því,
ef þér óskið einhvers sérstaks".
„Það er aðeins ein ósk, sem ég
vil að þér veitið mér. Þér vitið
eflaust hver hún er. Ég hef nefnt
hana áður við yður“.
„Ó, hún já. Það eina sem ég
get sagt er það, að ég vildi feg-
inn geta gert þetta fyrir yður, en
það stríðir algerlega á móti öllum
reglum og lögum. Það er sem
sagt hið eina, sem ég get ekki
með nokkru móti gert fyrir yður,
þó mér þyki það mjög leitt“.
Bónin, sem David hafði oftar
en einu sinni farið fram á var sú,
að fá að sjá Leni og tala nokkur
orð við hana.
Hún var lokuð inni í fangels-
inu í Midchester, sem var í tutt-
* ugu mílna fjarlægð og var það
meira notað fyrir kvenfanga í þá
daga.
Hann hafði ekki séð hana síðan
við yfirheyrslurnar mánuði áður
og þegar hann reyndi til að rifja
upp fyrir sér þann síðasta fund
þeirra, þá gat hann ekki inunað
neitt nema réttarsalinn, myrk-
ann í hálfrökkri haustkvöídsins,
gráar verur, sem hreyfðust stcð-
ugt og tilgangslaust, fram og
aftur, eins og sef í straumvatni
og einhversstaðar á meðal þeirra
brá andliti hennar fyrir, ókunn-
uglegu og spyrjandi, sem leitaði
hans með óttaslegnu og úrræða-
lausu augnaráði.
í fyrstu fannst honum þolan-
legt að bíða svona aðgerðalaus og
telja dagana, sem hægt og sila-
lega þokuðust áfram og liðu hjá,
einn eftir annan.
Hann var ekki hræddur við
dauðann og kveið ekkert fyrir
honum. Vitneskjan um það, að
eftir einn mánuð hér frá myndi
hann verða lagður til hinztu
hvíldar í grafreit fangelsisins var
sízt verri, en að uppgötva, eins og
svo margir læknar urðu að þola,
fyrsta vísinn í holdi sínu, til ein-
hvers þess sjúkdóms, sem fyrr
eða síðar hlaut óhjákvæmilega að
hafa dauðann í för með sér.
Og dvölin í fangelsinu færði
honum smátt og smátt einhverja
óhagganlega rósemi. Á morgn-
aná þegar hann reikaði um hinn
sendna og malborna fangelsis-
garð, þá leit hann brosandi til
hins sólbjarta himins og lét gol-
una leika létt og mjúklega í hári
sínu.
Það var orðið silfurgrátt á þess
um síðastliðna mánuði, en hann
hafði enn ekki verið látinn
klippa það af sér, eins og flestir
hinir fangarnir.
Á kvöldin las hann eitthvað,
hvíldi sig eða spilaði á spil við
mennina tvo, sem héldu vörð yfir
honum og svo, þegar búið var -að
drekka teið, fór hann fljótlega
til rekkju, þar sem ekkert annað
var að gera.
En það voru næturnar, sem
urðu honum jafnan erfiðastar að
þola. Hann svaf jafnan lítið á
tímabilinu frá miðnætti til dög-
unar og þá varð honum ávallt
hugsað til Leni.
Ástin er undarlegur hlutur. —
Við vitum e.t.v. ekki á hvaða
augnabliki hún kemur, en svo
koma hinsvegar þau augnablik,
þegar okkur verður allt í einu
ljóst, að hún er til staðar. 1
Þannig hafði það verið með
litla lækninn. Hann minntist
stundar í réttarsalnum, á meðan
dómarinn var að reifa málið. —
Hann hafði verið orðinn þreytt-
ur eftir heilan dag í þessu þunga _
og kæfandi andrúmslofti og orð
dómarans hljómuðu hægar og
hægar eins og þau væru töluð
með miklum erfiðismunum og
þungri áreynslu.
Nokkru fjser, í fangakvínni sat
Leni og hún leit einnig út fvrir
að vera mjög þreytt og svipur
hennar bar vott um líkamlega of-
þreytu og andlegan sljóleika.
Dómarinn var að yfirfara öll
helztu atriði málsins og ræða þau,
lið fyrir lið, en sagði svo að lok-
um:
„Þér munið nú herrar mínir
geta ykkur til um tilganginn til
þess að hann kom með hana frá
Sandmouth til Calderbury og þér
munið mynda yður persónulegar
skoðanir um giidi og sennileika
þeirrar ástæðu, sem hann ber
fram, er hann segist hafa gert
það til þess að láta hana annast
ungan son sinn.
Svo kann að fara, að yður virð-
ist hún ein sú óhæfasta mann-
eskja sem hægt sé að hugsa sér
til þess að annast níu ára gamalt
barn, sem okkur hefur auk þess
verið tjáð að væri mjög tauga-
veiklað og vangæft barn. j
Yður mun sennilega virðast sú
manneskja algerlega óhæf til
barnfóstrustarfa, sem er þannig
skapi farin, að hún hefur gert til-
/
TOrRAPOKIIMI\l
2
degi sagði Abam: „Ég er að deyja“! Var þá litli ormskinns-
(töfrapokinn virkilega gagnslaus? Nze var alveg eyðilagður
og vissi ekki, hvar hann átti að leita hjálpar. En dag nokkurn
kom einn af nágrönnunum, sem víða hafði ferðazt, og sagði
frá því, að neðarlega við fljótið byggju hvítir menn, sem
hjúkruðu veikum og læknuðu þá. Eftir langa umhugsun tók
| Nze ákvörðun sína. Hann ætlaði að bera Abam til hvíta
íólksins.
j Þannig bar það til, að þessi vesalings villimaður kom til
trúboðsstöðvarinnar með son sinn með þessa bæn:
„Hvíti maður, hjúkraði syni mínum, og bjargaðu okkur.“
Þetta var ljótt sár. Ef ekki fyrir gröftinn, mundu sinarnar
hafa legið berar. Hin megnasta ólykt var af sárinu. Trúboð-
iinn fór undir eins að hreinsa sárið, sem var bæði seinunnið
jverk og kvalafullt. Síðan var Abam látinn inn í lítinn kofa,
' þar sem hann fékk að dveljast með föður sínum. Um kvöldið
voru þeir orðnir svo öruggir, að þeir sofnuðu rólegir með
ormskinns-galdrapokann vel bundinn um hálsinn. Næsta
dag sá trúboðinn um Abam og aðra sjúklinga. Smátt og
smátt minnkaði hræðslan hjá Nze, og að endingu var hún
alveg horfin. Abam hafði minni kvalir nú og var hættur að
tala um að hann myndi deyja. En það var eitt, sem ekki
tók enda, og það var undrun hans Nze, þegar hann gekk lim
trúboðsstöðina. Kvölds og morguns var hann við guðsþjón-
usturnar og síðan sagði hann Abam frá því, er hann sá og
heyrði, því Abam lá enn rúmfastur. Og þannig hðu dagar
og vikur. Svo var það dag nokkurn, að Nze sagði við trú-
boðann: „Nú er Abam orðinn betri, svo ég ætla heim með
hann.“ En trúboðinn var þessu mótfallinn. Hann vissi vel,
áð ef ekki yrði séð vel um sár Abams, myndi það spillast
öðin h.í.
Sími: 81991

Einholt —: Stórholt Bræðraborgarstígur
Sími 1517 Hringbraut
Blönduhlíð — Eskihlíð Sími 5449
Sími 6727
Vogar — Smáíbúðahverfi, sími 6730

Klefi 2455 í dauðaleit
Endurminningar aíbiofamanns
Caryl Chessmann var að
eins 15 ára gamall þegar j
hann byrjaði glæpaferil j
sinn.Hann ólst upp á mjög
hamingjusnauðu heimili.
Móðir hans lenti í bíls'lysi,
pegar hann var 10 ára, og
varð upp frá því ósjálf-
bjarga aumingi. Faðir
hans reyndi hvað eftir
annað að fremja sjálfs-
morð, og Caryl var 15 ára,
þegar hann komst að því
að fjölskyldan lifði á fá-
tækrastyrk. Hann kenndi
þjóðfélaginu um þetta og
ákvað að hefna sín á því.
Hann lenti í félagsskap
með öðrum unglingum, er
likt var ástatt um og inn-
an skamms var hann
dæmdur á uppeldisstofn-
un 1 fyrsta sinn. Þegar
hann losnaði þaðan, hélt
hann áfram á afbrotíi-
brautinni, unz hann vorið
1948 var dæmdur til
dauða, sakaður um 18
glæpi .. .Meðan hann beið
eftir dauðanum — í klefa
2455 — skrifaði hann bók
sina: „Klefi 2455 í dauða-
deild“, endurminningar af
brotamanns.Bókin hefir vakið
gífurlega athyli og hefir selst
í risastórum upplögum bæði í
Ameríku og Evrópu.Hefir ver-
ið tekin kvikmynd eftir bók-
inni og verður hún að ölluin
líkindum sýnd hér áður en
langt um líður.
Aftöku Chessmanns hefir ver-
ið frestað hvað eftir annað og
síðast var henni frestað þar til
seint I haust.
Verður Chessmann þá tekinn !
af lífi — eða verður aftöku :
hans enn frestað? Þetta er sú !
I
spurning, sem milljónir manna !
t
um heim alian bíða eftir að !
,1
verði svarað. j
KLEFl 2455 í DAUÐADEILD
kemur út í 3 bindum og kem-
ur næsta bindi bráðlega.
Sögusafnið
Pósthólf 552 — Heykjavik.
Til sölu sérverzlun
sérverzlun í miðbænum með góðum og stórum lager
og nýrri innréttingu.
Allar nánari uppl. á skrifstofunni.
Sala og samningar, Laugaveg 29.
Sími 6916 (Opið kl. 5- 7).
MERKJAS ALA
Blindravinafélags Islands, til ágóða fyrir starfsemi þess,
verður sunnudaginn 18. sept. og hefst kl. 10.
Börn og unglingar, sem selja vilja merki, komi á þessa
staði:
Blindra iðn, Ingólfsstræti 16, Körfugerðina, Laugaveg
166, fordyri Langholtsskólans, fordyri Melaskólans
(austur dyr) og Mýrarhúsaskólann.
Hjálpið blindum, og kaupið merki dagsins.
Stjórn Blindravinafélags íslands.