Morgunblaðið - 29.03.1956, Síða 15

Fimmtudagur 29. marz 1956
MORGUNBLAÐIÐ
31
- Kvennasíða
Frh. af bls. 24
— Sjúga fingur
það fá sum hver beinar. En nu
þ.vkir sannað að ekki er hætta á
skökkum tönnum ef börnin hætta
að sjúga fingur fyrir 4—5 ára
aldurinn. Er því með sönnu hægt
að segja að engin ástæða er til
fyrir foreldra að banna börnum
sínum að sjúga fingur, þó ekki
sé beint ástæða til þess að hvetja
þau til þess.
Þýtt og endursagt.
A. Bi.
— Túlipanar
Frh. af bls. 24
eða undir vatnsbunu. Síðan lát-
um við blómin eitt og eitt í einu
á pappírinn og gætum þess, að
blöðin séu ekki böggluð. Síðan
vefjum við pappírnum utan um
og látum vöndinn ofan í vatn, t.d.
í íötu. Það er betra, að blómin
standi beint upp en liggi t.d. í
baðkari. Bezt er, að ekki séu
fleiri en 5—10 blóm í hverjum
vöndli. Eftir tvo tíma eru blómin
aftur orðins eins og ný. Það er
gott að gera sér þetta að venju
á hverju kvöldi. Munu blómin þá
endast lengur. Betra er, að þau
séu þar, sem svalt er.
Þetta á við um túlipana, en
það sama á ekki við öll blóm.
Síðar verður komið að þvi.
— Mveðjnorð
Frh. af bls 30
sem hann hefði farið höndum
um. En aðstæður Teyfðu ekki að
svo gæti orðið. Stálminni hafði
Guðni, og úrræðagóður var hann
ef vanda bar að höndum, og ein-
iægur vinur vina sinna, og veit
ég að margir sakna verka hans,
dg vefja hlvjum hug minninguna
um hann. Ég minnist svo margra
ánægjustunda með þér, Guðni
minn, ég lít yfir farinn veg; og
einnig man ég hversu karlmann-
lega þú tókst því þeg'ar óbyrlega
blés.
Guðni var kvæntur Sigur-
björgu Ólafsdóttur, ágætiskonu,
og lifir hún mann sinn ásamt
þi em börnum þeirra.
Hjalti Einarsson,
málarameistari.
— Minningor orð
Frh. af bls 30
Egilssonar og Sigríðar, dóttur-
dóttur Snorra Jóhannssonar, og
naut hún þar ágætrar aðlilynn-
ingar og hjúkrtmar eftir því sem
hægt var að láta í té.
Hún lá stutt, en sýndi hugrekki
og rósemi, er öauðinn nálgaðist,
enda einlæg trúkona, örugg og
viss um áframhaldandi líf meðal
ástvina og vina á hinu ókunna
landi.
Við vinir hennar urðum ríkari
af að kyr.nast her.nar góðu mann
kostum eg stöndum í þakkar-
skuld vio hana. Við biðjum guð
að biessa hana í hinum nýja
verustað.
Blessuð sé minning hennar.
Vinur.
— Vdencia
Frh. af bls. 21
elda í ölJum regnbogans litum
þeytSst upp í loftið. Geysilegar
eldhringiður þjóta upp i svart
himinhvoiíið gegnum töfraljós
næturinnar. Fólkið hlær og syng-
ur, syngur og hlær, Og lúðra-
hljómarnir gjalla hvellum rómi,
og jafnvel tunglið horfir með
úndrun á þetta einstæða og stór-
kostlega sjónarspil í borginni,
sem tókst að temja eldinn, svo að
hún gæti leikio með hann að vild
sinni.
Og eins og hinn eilífi Fönix-
fugl, mun þessi hátíð eldsins end
urfæðast úr ösku sinni á næsta
ári — með nýjum framfarahug
og hugsjónum.
Luis Hernandez.
Dagmar Teifsdóftir
Fædd 31. desember 1916.
Dáin 16. febrúar 1956.
Það syrtir að er vinir kveðja.
i ÞEGAR mér barst andlátsfregn
minnar góðu æskuvinu, dró ský
| íyrir sólu í hugarfvlgsnum mín-
' um. En vinir koma og vinir fara,
þannig er lífsins saga. Það var
á sólbjörtum sumardegi fyrir
| tuttugu og fjórum árum, að ég
mætti henni fyrst. Við vorum
ættaðar frá sama byggðarlagi, og
áttum því sameiginlega vini og
kunningja hér í bæ. En hún varð
mér þeim öllum fremri, vegna
sinna góðu mannkosta. Dæa,
eins og hún var kölluð af vinum
og vandarpönnum, fékk dýrmætt
veganesti í vöggugjöf: kærleik-
ann, sem hún var svo ör á að
miðJa hinum veiku og smáu, hina
fórnfúsu lund er gefur allt. —
Aldrei heyrði ég hana kasta
steini að nokkrum manni, oft
var hún málsvari þeirra sem
urðu fyrir aðkasti héimsins. Því
af gnægð hjartans mælir munn-
urinn. Semma fór hún að vinna
aús vnnar störf, fvrir sjálfa sig
og aðra. Allt, sem hún lagði hönd
á, sýndi merki um vandvirkni og
mvndarskap. Heimili hennar bar
ljósan vot.t um brifnað ng smekk-
vísi húsmóðurinnar. Síðustu tvö
árin vann hún mjög mikið að
húshjálp og var þá oft þreytt,
því að- heilsan var ekki sterk, en
hún var ekki að æðrast. Ég
spurði hana einu sinni hvort hún
gæti ekki tekið sér fri frá Störf-
um, til hvíldar svolítinn tíma.
Svarið, sem ég fékk, hef ég oft
hugsað um síðan. (Konurnar
verða þá í vandræðum, þær hafa
svo mikið að gera). Þetta er sá
dýrasti sjóður sem mannshjart—
að hefur eignazt.
Hún elskaði náungann, eins og
sjálfa sig. Nú ertu farin burt til
landsins fagra og bjarta, elsku
Dæa mín. Farin heim til ljóssins
sælu halla.
Nú öllum þrautum linni
Jífs meðan barstu hér.
Drottinn af gæsku sinni
peH bér eilífan frið.
Ée bið guð að blessa alla ást-
vini bennar, hann huggi þá sem
hrvggðin slær, hvort þeir eru
fjær eða nær.
Blessuð sé minning hennar.
Unnur Helgadóttir.
F. 31. des. 1917 — D. 16. febr. 1956
DADÐINN gerir ekki ævinlega
boð á undan sér, en aldrei er
erfiðara að sætta sig við hann, en
einmitt þegar maður fréttir að sá
er maður hitti hressan fyrir
nokkrum stundum sé liðinn nár.
Þegar ég frétti lát Dagmar Teits-
dóttur átti ég erfitt með að átta
mig á því, eða trúa því, svo
skammt var liðið frá því ég ræddi
við hana eðlilega hressa.
Dagmar var fædd 31. des. 1917
vestur á Hellissandi og það var
ekki fyrr en síðasta áratuginn
sem ég þekkti hana og naut vin-
áttu hennar. í alllangri sambúð á
s’ðustu árum kynntist ég mann-
kostum hennar. í umgengni var
h”n bá*tprúð og manna geðstillt-
ust á hverju sem gekk. Ég á
henni ótal margt að þakka fyrir
trvgga vináttu og óeigingjama
hjálnsemi. Þá vináttu vildi ég
þakka með þessum fáu og fá-
tæklegu kveðjuorðum.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Rydelsborg.
Ferðaþættir frd Ameríku
Frh. af bls. 22
sambandsins fyrir að vemda at-
vinnumöguleika meðlima sinna.
T. d. sögðu þeir okkur, að þegar
í Ijós kæmi, að atvinnufyrirtæki
gæti ekki greitt hæria kaup af
því að því væri illa stjórnað og
tap þar af leiðandi aí rekstrin-
um, léti stjórn AFL rannsaka
málið í samráði við atvinnurek-
anda og kæmi þá oft fyrir, að
sambandið veitti aðatoð til að
skipuleggja fyrirtækið að nýju og
lánaði fé úr sjóðum smum til að
rétta það fjárhagslega við.
Markmiðið með þessu er að
bjarga vinnu meðlima félagsins.
Þetta er aðeins eitt dæmi af mörg
um um það hve miklu meiri
ábyrgðartilfinningar gætti í
starfsháttum stjórnenda verka-
lýðssamtaka í Ameríku, en þekk-
ist hjá okkur.
Á FUNDI STJÓRNMÁLA-
NEFNDAR S. Þ.
Þennan sama dag kl. 2 síðdegis
fórum við félagarnir að skoða
höll Sameinuðu þjoðanna við
East River. Ætla ég nú ekki að
fara að lýsa höllinni sjálfri, því
að það hafa svo margir gert á
undan mér, en hins vil ég geta,
aS þar hittum við Thor Thors
sendiherra og frú, sem tóku vel
á móti okkur.
Það stóð svo illa á fyrir Thor,
að kl. 3,30 átti að heíjast fundur
í atjórnmálanefnd S. Þ., sem
hann varð að mæta á. Hann sagði
okkur, að þetta yrði merkur fund
ur og mætti búast við atkvæða-
greiðslu í lok hans. Bauðst hann
nú til að reyna að útvega leyfi
til þess að við mæt.tum sitja
þennan fund sem áheyrendur, en
eins og kunnugt er, er ekki auð-
velt að fá inngöngu sem gestur
á þeirri samkundu. Þó tókst Thor
að koma þessu í kring. og sátum
við þennan fund til enda, en hann
stóð í 3% klst.
Umræðuefnið var tillögur um
friðsamlega hagnýtingu kjarn-
orkunnar og hafði undimefnd
búið tillögur um það mál fyrir
stjórnmálanefndina. Þama voru
mættir helztu fullti'úar stórþjóð-
anna og héldu fulltrúar eftirtal-
inna þjóða ræður í þesari röð:
Pakistan, Perú, Noregur, Ind-
land, Rússland, ísrael, Grikkland,
Bandaríkin, Tékkóslóvakía, Bret-
land, Mexíkó, Pakistan aftur,
Kanada, Pólland og Filippseyjar.
Það hefði verið fróðlegt að
lýsa þessu nánar, umvæðum öll-
um og þá ekki síður húsakynn-
um svo sem þessum fundarsal,
en það verður að bíða betri tíma.
Við Þn^um sæti í biaðamanna-
stúku og er þar mjög vel búið
um blaðamennina. Sætin eru
einkar þægileg. Undir hægri hand
legg hefur maður armbrík. Fram-
an á henni er slétt plata líkt og
lítið skrifborð Á henm geta blaða
Molbikun
Frh. af bls. 27
flutti hann einnig fyrirlestur um
hagrænar fiskveiðar íslendinga.
Voru báðir fyrirlestrarnir mjög
j vel sóttir, og kvað Ástvaldur það
j hafa komið sér á óvart, hve mik-
ill áhugi virðist almennt í Banda-
ríkjunum á íslandi. Hann héfur
áður flutt fjóra fyrirlestra við
háskóla í Bandaríkjunum, aðal-
jlega um fiskveiðai’ íslendinga.
1 hjh.
— Stokkhóimsbréí
Frh. af bls. 25
þær upplýsingar að sögur um
lækningar þar í borg væru upp-
spuni frá rótum. Ekki hafði
Hicks heldur snúið neinum lög-
reglumanni þar. Frá Finnlandi
var símað að Hicks hefði haldið
samkomur, en engra mein bætt.
Drengurinn, sem tók af sér
hækjurnar í hans nærveru gat
alltaf gengið án þeirra, en læknir
Iians hafði ráðiagt þær til að
íryggja að beinbrot greri rétt.
Prófessor Elis Berven — fræg-
ur krabbameinsiæknir — á ekki
nógu sterk orð til að lýsa andúð
sinni. Segir hann engu líkara en
við lifum á þeim tímum þegar
flögð og forynjur riðu um loftið.
Blöð hér telja það bera sænsku
andrúmslofti gott vitni að það
skyldi ekki falla Tommy Hicks í
geð þegar í stað. Er aimennt tal-
ið að það hafi verið of kalt fyrir
þennan eldheita Texas-spámann.
Stokkhólmi, 9. marz 1956.
Jón Hnefill Aðalsteinsson.
menn skrifað í þægilegum stell-
ingum.
Við hliðina á stólnum er svo-
lítið tæki líkt Og útvarpstæki
og ennfremur heyrnartól, sem
viðkomandi setur á höfuðið. Með
því að stilla tækið, getur við-
komandi valið á rnilli fimm eða
sex tungumála. Eru allar ræður
túlkaðar jafnóðum. .
HVAÐ ER SVO GLATT ....
Að fundi loknum bauð Thor
Thors og frú okkur heim til sín
á hótel, sem þau búa á í New
York og dvöldum við þar rúma
klst. í góðu yfirlæti. Að því loknu
tóku þau okkur með sér á annað
hótel þar í borginni og var okkur
þar haldin vegleg matarveizla.
Sátum við þar í góðu yíirlæti
langt fram á kvöld. Hygg ég, að
það sé sameiginleg skoðun okkar
allra félaganna, að höfðinglegri
móttökur hefðum við ekki getað
fengið í þessari ferð og vil ég
nota tækifærið til að færa Thor
Thors sendiherra og frú þakkir
okkar allra.
Nú var að því komið, að helm-
ingur sendinefndarinnar færi
heim til íslands, en daginn áður
en félagarnir legðu af stað, heim,
bauð Hannes Kjartansson aðal-
ræðismaður í New York okkur
heim til sín. Þar voru einnig
mættir nokkrir aðrir Islendingar.
Var þetta mjög skemmtileg sam-
koma. Veitti Hannes okkur höfð-
inglega og vildi allt fyrir okkur
gera.
Er gott til þess að vita, að fs-
lendingar skuli eiga svo lipran og
velviljaðan fulltrúa í þessari stór
borg, ef þeir þurfa á fyrirgreiðslu
að halda. Vorum við félagarnir
allir Hannesi mjög þakklátir
fyrir velvilja hans.
Þetta var um leið nokkurs
konar skilnaðarhóf okkar, því að
morguninn eftir, þann 28. okt.
lögðu þeir af stað heimleiðis með
flugvéi Loftleiða þeir Sigurjón
Jónsson, Eggert G. Þorsteinsson,
Ragnar Guðleifsson og Guðni
Guðmundsson. Fannst okkur hin-
um nú tómlegra eftir að sjá af
svo góðum félögum.
Varð nú lítið úr starfi hjá okk-
ur hinum þennan dag, en úm
kvöldið notuðum við tækifærið
til að sjá hinn heimsþekkta
skemmtistað „Radio City“, en þar
er talið vera stærsta bíó í heimi.
Ekki er rúm hér til að fara að
lýsa ýtarlega sjálfu kvikmynda-
húsinu að utan og innan, en geta
má þess að þar eru ekki ein-
göngu kvikmyndasýningar, held-
ur var þar einrng mai'gþætt pró-
gramm.
Þarna var spilað á geysistórt
bíóorgel, sem hafði undurfagra og
hljómmikla tóna, þar voru hallett
sýningar og hef ég hvergi séð
neitt sambærilegt. ekki heldur á
fegurstu ballettkvikmyndasýning
um hér á landi. Þarna svifu dans
meyjarnar margar í éinu, að því
er okkur sýndist í lausu lofti
UppÍ í g'5Í!Tir'-UT?l. TiVpgijrn !>&
skýringu á þessu seinna, að þær
væru hífðar upp og mður í sterk-
um nælonþráðum, sem voru svo
fínir, að ógerlegt var að sjá þá
með berum augum.
Þarna kom eins og auga væri
rennt, allt í einu upp úr gólfinu
nærri 100 manna siníóníuhljóm-
sveit á palli með hljómsveitar-
stjórann standandi á palli fyrir
framan hljómsveitina. Var hljóm
listin þegar hafin, er sveitin hirt-
ist. Á einum kafla tónverksins
voru öll ljós slökkt og lék hljóm
sveitin þá í mykri nema hvað
tónsproti hljómsveitarstjórans
lýsti í myrkrinu. Rúmsins vegna
verður þessi lýsing að nægja, en
það hefði verið gaman að geta
lýst þessum undrum nánar.
CINER AM A-KVIKMl ND
Þó varð ég ennþá meira hrif-
inn af nýjustu tæknmni í kvik-
myndaiðnaðinum. En í Washing-
ton sáum við nýja Kvikmynda-
aðferð, sem er kölluð Cinerama.
Eru þá 3 sýningarvélar notaðar
samtímis. Þarna voru ekki ttftuá-
ar kvikmyndir gerðar eftir skáldL
sögum, heldur ýmsir bættw ú*
daglega lífir.u, ferðalög, sð»g-
leikir o. m. fl. Var búið að sýna
hið sama prógram samfleytt I
rúmlega ár, alltaf fyiir húsfylli,
en aðgangseyrir er dýr. Kosta
almenn sæfi 2,60 dollara, en að
venjulegum kvikmyndahúsura 1
dollar.
Hið undraverðasta við þesaa
sýninga.aðferð, Cinerama, er að
áhorfandanum íinnst hann ekki
sitja í kvikmyndahúsi, heldur i
bílnum eða flugvélinni eða h*að-
bátnum, sem er á sýrungartjáld-
inu. Þessi áhrif eru fengin iram
með því að tjaldið er í hálfhrsag
í kringum mann og hátalarar
bæði fram í og aftur 1 húsinu.
T. d. var sýnd þarna ferð meS
Rutsebana. Þrátt fyrir það, að
við vissum að við vcrum í kvik-
myndahúsi, þá verkaði þessi sýn-
ing svo á okkur, að við ríghéH-
um okkur, hrukkum við og kven-
fólkið í húsinu rak upp veira.
Ég verð að viðurkennna að þótt
ég hefði setið allan tímann hyisr
í mínu sæti, þá var ekici laust vl9
að mér væri flökurt eítir að kvUc
myndin af rútsebanaaum hafiH
verið sýnd, því að svo eðlíteg
voru áhrifin.
“ Mssð SVa
Einarssonor
í Holti
Frh. af bls. 19
faman þjóðarinnar skiptir engu
máli.
MARKMIDIN ÖLL HIN SÖMU
Það eru 9 sjálfstæð þjóðrlki I
Evrópu, sem fórnað hefur verlð
á blóðstalli kommúnismans frá
upphafi síðari heimsstyrialdar og
til þessa dags. Og þessi nýja
„samvirka forusta“, sem nteypt
hefur Stalin af stalli og mun
brennimerkja. ofsækja og drepa
sérhvern andstæðing sinn undvr
herópinu ,,Stalinisti“, hún mun
ekki opna fangelsið fyrir himöM
16 milljónum ríkisþræla, sem S
Sovétríkjunum eru þrælkaðir við
skelfileg lífsskilyrði.
| Hið mikla þjóðafangelsi verð-
ur heldur ekki opnað fvrir þess-
um löndum r.p hvergi imm ein
einasta rauf verða gerð af hálfu
hins kommúnistíska valds, ekki
ein einasta í lYonr»Qr» vctgg
áþjánar, formyrkvunar, mann-
fyrirlitningar. Allt. þjónar það
hinu endanlega markmiði, að
gera yfirráð Sovétlvðveldanna, I
þrengstu merkingu, yfirráð hús-
bændanna í Moskvu, að heúns-
yfirráðum.
— ★ —
I Hins vildi ég biðja, að þess
verði langt að bíða að slíku mark
miði verði náð á íslandi. Við hin-
ir getum deiR um hlutina og
það sárlega. Oldcur getur gram-
izt og það geta orðið hörkuátök
um það, bæði nvernig eigi að
skipta á milli þjóðarinnar arði
framleiðslu og starfs og ýmis-
legri þjóðfélagslegri aðstöðu.
J Hannes Hafstein sagði:
Hvemig sem stríðið þá og þá er
. blancfið,
það er að elska, byggja og treysta
á lanslið.
Þetta getum við sagt, en ekki
kommúnistar. Þeir eiga ekkí að
dirfast í þessu frekar en öðru
að taka sér I munn ncitt það, er
varðar þjónustu við okkar land,
okkar framtið, framtíð og saemd.
okkar þjóðar. Snúi þeir ásjónum
sínum í austur til sinnar Mekku,
falli þeir þar á kné, geri abia
bæn og gangi síðan fram I sinu
lágkárulega og ámátlega undir-
lægjuhlutverki, eins og þeir hafa
gert til þessa dags.