Morgunblaðið - 24.12.1957, Blaðsíða 6

30
MORGUN BLAÐIÐ
Þriðjudagur 24. des. 195T
— Hrafnhetta
Framhá af bls. 29.
upp stynjandi og skjögraði að
veizluborði sínu.
„Það er bezt ég þjónusti mig
sjálfur“, sagði hann og hvolídi í
sig vænum teyg. „Seztu, maður,
þú sérð ég get ekki talað við þig
fyrr en um hægist. Fáðu þér
dramm, Niels“.
„Þakka þér fyrir, kannski eitt
staup, Þorleifur", sagði Nieis
I' uhrmann. „Annars er ég á
hraðri ferð“. •
„Einmitt það. Og hvert, ef ég
mætti spyrja?“
„Heim“.
„Það er svo, — heim til mad-
dömu Holm, — á hraðri ferð heim
tii maddömu Holm. Þú hefur
kí.nnski ekki gist hjá henni í
nótt?“
„Nei, — eða réttara sagt ekki
það sem af er nóttu, — ég heyrði
tumklukkuna slá fimm meðan ég
var að tala við portvörðinn hér
niðri“.
Þorleifur hellti í staup og rétti
honum.
„Fimm?“ hváði hann hugsandi,
— „þá liggur þér ekki svo lífið
á, — það eru tvær stundir þang-
að til maddama Hoim 'fer að
hlusta eftir skóhljóði þínu ofan
stigann, — eða misskil ég þetta
' clóliptamönrwLm,
ómum
wm
aoSteir
kannski allt, vinur minn góður?"
„Víst ekki, Þorleifur, „sagði
Niels Fuhrmann og brosti þreytu
lega. „Ég sagði maddömu Holm
ég væri boðinn til þín og myndi
sitja með þér fram yfir lágnætt-
ið, — þetta sendur að sjálfsögðu
óhaggað: í nótt hef ég setið við
þitt veizluborð, Þorieifur, og það-
a.i kem ég heim. Skál!“
„Já, skál Nieis, þú ert 1 reyttur
ekki síður en ég, þó þú hafir ekki
drukkið, — fölur eins og mán-
inn, nema hvað skuggar næturinn
ar sitja þér enn undir hvörmum.
Hvenær fórstu að heiman í gær-
kveldi?"
„Klukkan átta, — svo ég næði
henni heima, þú skilur. Drottinn
minn, þetta er búin að vera stór-
kostleg nótt!“
„Ég skil. Ég skil það nærri því
eins og ég væri þú sjálfur. Og nú
ert þú enn á flótta undan ann-
arri slíkri í bráð — ha?“
„Líklega. Sjáðu til, Þorleifur:
að minni hyggju er það verkefni
konunnar að láta mannir.um í té
það sem hann þarfnast, vera hon-
um það sem hann vill, styðja hann
til þeirra verka sem hann velur
sér, — það sem fram yfir þetta
er, hlýtur að skaða hann. Hrafn-
hetta kann sér ekki hóf. Hún lifir
hóflaust, og hvert aug blik í
hennar návist eins og of þaninn
strengur, dæmdur til að bresta
'þá og þá. Mér finnst æðar mínar
'hálftæmdar af blóði þegar ég
kem af hennar fundi, helft minn-
'ar lífsorku sóað burt. Ein nótt
í faðmi Hrafnhettu er þúsund-
*föld í sínu innihaldi, og maður
'kennir sig staddan í þeirri blekk-
ingu að hafa lifað heilt líf, allt
til þess endimarka, þangað sem
ekkert er eftir nema að deyja“.
„Stuggaðu frá þér ótuktinni
með einum dramm, vinur“, sagði
Þorleifur Arason glottandi.
„Rífðu þig upp úr þessum mór-
alska drekkingarhyl þínum. Fari
það í helvíti ég trúi að Hrafnhétta
sé öðruvísi en þær konur aðrar,
sem vel kunna til ásta“.
„Trúðu því sem þér sýnist, Þor
leifur. Þú siglir út til Islands á
morgun og sezt í embætti þitt“.
„Ertu ekki á förum sjálfur úr
þessum stað?“
„Jú, Guði sé lof, á morgun eins
og þú, en ég er eftir sem áður
IpCQ^CP^Q=*íCP<Cb=<ö=íCQ=<CP>!Cb=-sG=>CQ=<CP'CQ=*!CP‘CQ=*CpCQ=<Crr<Q
s
l
I
c
1
1
i
i
I
I
I
l
'I
I
l
Cjfe&itecj. fót!
og farsælt komandi ár.
Þökkum viðskiptin.
Ragnarsbúð,
Fálkagötu 2.
0!
f
i
i
>3
3
{

f
l
Í
f
3
i?
Cjfefilecj. jóf!
Farsælt komandi ár.
Klæðaverzlun
Braga Brynjólfssonar
Laugai egi 46.
bundinn Hrafnhettu, hún bíður
mín hér“. t
„Þú verður feginn að hitta hana
aftur, þegar þú k-emur utan úr
'Holstein, það mundi margur
vilja standa í sporum þínum
þá“.
„Efalaust. Ég hef heldur aldrei
sagt ég vildi það ekki. Kannski
vil ég og vil ekki. Það er ekki gott.
Heyrðu, mér hefur skilizt ég yrði
ef til vill sendur til Noregs þegar
ég kem aftur frá Aldinborg".
„Hvað að vilja, Niels? Taka
við jarlstign — að Hlöðum?“
„Hver veit. En þeir telja svo í
kansellíi að sumir minna lands-
manna í embættisstétt sendi bók-
haldsreikninga eigi svo glöggva
sem til sé ætlazt og lög mæla fyr-
ir, og vilji nú senda þeim revísor
með fullmagt".
„Með öðrum orðum nokkurs
konar amtmann upp á ísienzkan
máta?“ sagði Þorleifur Arason og
hóf brýnnar.
„Ekki segi ég það kannski, en
mér stendur þetta til boða í haust.
Ég hef ekki sagt kvinnum mínum
frá þessu og mun ekki gera það
'fyrst um sinn, því að nú er svo
komið, að ég þykist því betur
settur sem þær vita færra um mín-
tar ferðir. Svo spilltur gerist ég
ih- orðinn, Þorleifur, — og að
.sjálfs míns dómi er það þeirra
■sök“. Niels Fuhrmann tæmdi bik-
•a-inn og reis á fætur.
„Samkvæmt því ekki lengur til
setu boðið?“ spurði Þorleiiur Ara-
son og reis einnig á fætur.
„Já, samkvæmt því heim núna,
áður en vinkonur mínar við Kola-
torgið sakna mín. Lifi blekking-
in?“
„Guð veri með þér, Niels, —
það getur orðið langt þangað til
við sjáumst næst“.
„Já, mjög iangt", sagði Niels
Fuhrmann. „Vinur og bróðir,
fíirðu vel“.
Þeir horfðust á litla stund, unz
báðum vöknaði um augu. Og tók-
ust þegjandi í hendur, og skildu
að því.
sindra stóllinn
stál, svampur,
verð kr. 435 —
plastic
húgagnaarkitekt
Sveinn Kjarval