Morgunblaðið - 25.03.1958, Síða 16

MORCVNBT AÐ1Ð
Þriðjudagur 25. marz 1958
16
WELL, IT CERTAINLV IS
A COINCIDENCE, MR. RIKER
.ESPECIALLY SINCE VOU'RE
WEARING A MIDLAND
COLLEGE CLASS RING...
That night
AT DINNER
g I DIDN'T MEAN
TO BE DISCOURTEOUS
THIS AFTERNOON, MR.TRAIL,
BUT VOU HAD ME CONFUSED
WITH SOMEONE ELSE f
THAT'S WHERE I
WENT TO SCHOOL, AND
THAT'S WHERE T KNEW
_ 6TAN WARREN/
Sjúklingurinn liggur í neðra rúminu fyrir enda hásetaklefans: — Þetta verður sífellt verra,
stundi hann.
Sjúklingurinn losar um óhrein-
ar umbúðir á vinstra fæti — og í
ljós kemur opið sár. Það rennur
úr því! Einn nárakirtillinn hægra
megin er bólginn og þrútinn og
getur, að því er virðist, sprungið
þá og þegar.
— Láttu umbúðirnar aftur yf-
ir sárið. Hvernig er það með hit-
ann?
— Hann hækkar stöðugt, sagði
feiti matsveinninn.
— Hvað er að loftskeytatækjun
um? Náum við ekki fljótlega sam-
bandi við lækni?
— Sonur minn gerir það, sem
hann getur. En loftskeytatæki
ég Erik sannleikann? Gerir Olaf
það, sem hann getur?
Larsen bar ekki fullkomið
traust til sonar síns. Hann hafði
fylgzt með uppvexti hans með óá-
nægju. Já, hann var ánægður með
hann þegar hann var lítill dreng-
ur. Þá þótti öllum vænt um þenn-
an góðlega, litla dreng með Ijósu
lokkana og geislandi, bláu augun.
En með aldrinum varð hann harð
r.eskjufullur og dulur. Engin leið
var að hafa stjórn á honum. 1
þessari sjófeið er hann stýrimað-
ur. Hvað annað? Einn góðan veð-
urdag verður „Marie Sörensen"
hvort eð er hans eign.
erum nú af tilviljun staddir í
einu slíku „dauðu" belti -— og þá
heyra stöðvar í nánd við okkur,
ekki til okkar. Við mörk einangr’-
aða beltisins eru alger umskipti.
Þaö hefur verið sannað, að utan
við þau margeflast móttökuskil-
yrðin .... jafnvel svo að heyrist
miklu lengra en ella. Þess vegr.a
er ég að vona. ...
— En hvers vegna svarar okk-
ur sarat sem áður enginn?
— Ja, það skil ég heldur ekki.
Þögulir horfast faðir og sonur í
augu. Skyndilega er hurðinní
hrundið upp. Feiti matsveinninn
gægist inn: — Afsakaðu, skip-
ajUtvarpiö
ÞriSjudagur 25. marz:
Fastir liðir eins og venjulega.
18,3C Útvarpssaga barnanna: —
„Strokudrengurinn" eftir Paul
Áskag, í þýðingu Sigurðar Helga
sonar kennara' IV. (Þýðandi les).
18,55 Framburðarkennsla i dönsku
19,10 Þingfréttir. — Tónleikar.
20,30 Daglegt mál (Árni Böðvara
son kand. mag.). 20,35 Frá tón-
leikum Sinfóníuhljómsveitar Is-
lands í Þjóðleikhúsinu; fyrri
hiuti. Stjórnandi: Vaclav Sme-
tacek hljómsveitarstjóri frá Prag.
Einleikari: Guðrún Kristinsdótt-
ir. 21,30 Útvarpssagan: „Sólon
Islandus" eftir Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi; XVII. (Þorsteinn
Ö. Stephensen). 22,10 Passíusáim
ur (43). 22,20 „Þriðjudagsþáttur
inn“. — Jónas Jónasson og Hauk
ur Mox'thens hafa stjórn hans á
hendi. 23,20 Dagskrárlok.
Ég ætlaði ekki að vera dóna-
legur áðan,“ sagði bárður, eða
Stígur, við kvöldverðarborðið,
„en þú tókst nxig fyrir einhvern
annan, Markús."
„Ja, ég get ekki neitað því, að
þetta kemur mér allt spanskt
fyrir sjónir, sérstaklega þar sem
þú ert nú með skólahring frá
Midland-menntaskólanum. Við
Stígur vorum bekkjarbræður þar
og miklir mátar.“
.........
kl. 21,5o Blðevróputlrai -
f ura borð í "raarie sörensen"
- norðor af íslandi - k
raóts viö Jan raayen.
Vai'ðmaðurinn á litla togbátn-
um „Marie Sörensen" brettir upp
kragann. Honum er kalt. Hann
spýtir á blautt þilfariu. Bölvað
hundaveður!
Ljóskerið á stjórnpallinum er
eins og gult auga í röku þokuloft
inu. Hafflöturinn er sléttur. — 1
margar klukkustundir hefur rign-
ingarúðinn umvafið togbátinn, í
vetrarmyrkri norðursins, þrjár
dagleiðir frá næstu höfn.
Vaktmaðurinn þrammar fram
xg aftur eftir þilfarinu — 20
metra fram, 20 metra aftur, kring
um mastrið, fram hjá klefa skip-
stjórans, 20 metra fram, 20 metra
aftur. Og 3 metra, f’á hakhorðs-
hlið, þvert yfir þilfarið, að stjórn
borðshlið. Það er allt og sumt.
„Marie Sörensen" er eins og
fljótandi eyja, 20 metra löng og 8
metra breið, sveipuð þoku og fal-
in í næturmyrkrinu — hún er
fljótandi heimili 11 manna. Og
auk þess heimili eins ósýnilegs,
dularfulls og ógnandi gests, sem
mennirnir 11 voru ekki vissir um
að væri meðal þeirra fyrr en
nú......
Dyr opnast á sjórnpallinum,
skuggamynd birtist í gættinni:
Larsen skipstjóri. Hann er krafta
legur, riðváxinn maður með veð-
urbarið andlit. Hann gengur nið-
ur nokkur þrep — og síðan til
varðmannsins. Áhyggjur lýsa sér
í fasi hans.
— Hvernig er það með Ei'ik?
— Ég veit það ekki, skipstjóri,
segir varðmaðurinn og hristir
höfuðið.
Þetta er auma ástandið. Nú höf
um við loksins fengið fulla skips-
höfn — og svo verður fíflið
veikt!
Larsen skipstjóri bítur fast ut-
an um pípumunnstykkið og klöngr
ast niður um þilfarsdyrnar, niður
í vistai-verur áhafnarinnar undir
þiljum. Loftið er svo þykkt, að
það væri hægt að skera það. Þeir
á frívaktinni sitja við spi. — og
reykja.
— Leyfðu mér að komast fram
hjá. Larsen klofar yfir bekk og
sezt við hlið mannsins, sem ligg-
ur í neði-a rúminu fyxir enda há-
setaklefans. — Jæja, Erik? Batn-
ar þetta ekkert?
Sá aðspurði kinkaf kolli. Fölt
skeggjað andlit hans er afmynd-
að af þjáningum. Þetta verður sí-
fellt verra, — stynur hann.
1 rúminu fyx-ir ofan Erik ligg-
ur feiti matsveinninn gapandi og
teygir úr skönkunum: Nú hefur
hann verið að kveinka sér í fjór-
ar klukkustundir! Það er ekki
hægt að sofa fyi'ir þessu. Hann
gei'ir okkur alla vitlausa! Nöldurs
stjóri .... en getur þú komið
strax aftur niður?
— Erik?
— Já, hann er byx-jaður að
kasta upp .... honum versnar
stöðugt. .. .
— Kastar hann upp?
— Já! Og hinir eru farnir að
hræðast. Þeir segja, að þetta gæti
verið einhver illræmdur hitabeltis
sjúkdómur, sem þeir gætu smitazt
af......
— Ég kem undir eins....
Lai-sen leggur hurðina að stöf-
um og snýr sér að syni sínum.
Eödd hans er nú skyndilega blíð,
næstum biðjandi: — Reyndu aft-
ur, drengurinn minn!
Olaf di'egur andann djúpt og er
órólegui'. Síðan setur hann sendi-
tækið í samband — og tekur hljóð
nemann upp.
Aftur hljómar þessi tilbi'eyting
arlausa, hrópandi rödd í klefan-
um: — TKX kallar allar stöðv-
ar......TKX kallar allar stöðv-
ax'.....Skipti! Hann er óþolin-
móður og breytir stöðugt um
bylgjulengd. Ekkert svai'.
— TKX kallar allar stöðvar. ..
TKX kallar allar stöðvar..........
Svarið .... Svax-ið....
.....
kl. 22,o5 mlðevrópntírai -
í beigisko kongo - viö
titoie kobarná’nnrnnr.
— Halló, er það í sjúkxahús-
inu? Þetta er Etienne Loiseau.
Ég ætlaði aðeins að spyrja hvern
ig konunni minni liði.......
Ungi, grannvaxni sveitinginn
er æstur. Hann þurx'kar svitann
af enni sér. Hann er nakinn að
ofanverðu — og húð hans glans-
ar þai'na senx hann stendur i rökkr
inu fi-ammi fyrir gamaldags síma
tæki, sem hangir á veggnum.
— Er of snemmt að segja um
það? Þetta hafið þér sagt í hvert
sinn, sem ég hef hrir.gt! En barn-
ið hlýtur að fara að koma!
Etienne setur í sig kjark og seg
ir ögn rólegri: — Afsakið, hjúkr-
unarkona, ég er dálítið æstur ....
ég hi'ingi seinna.....
Hann leggur heyrnartækið frá
sér og gengur út. Heimili Gilles
Lalandes verkfræðings er í út-
jaðri litla námubæjai'ins Tituie.
Tituie er menningai'bær, þar hef-
ur verið kii'kja í nxörg ár og íbú-
arnir klæðast að sið Evrópu-
nxanna. En í Tituie er ekkert
sjúkrahús, það næsta er í Zobra,
í 60 km. fjai'lægð. Snenxma í
morgun, þegar hríðirnar byrjuðu,
var konu Etienne ekið þangað.
Etienne elskar eiginkonu sína,
hann vildi helzt vera hjá henni á
þessari stundu, en það getur hann
ékki. Hann getur ekki gert allt,
sem hann vill. Hann er þjónn. Og
þessa stundina hefur húsbóndi
hans allt á hornum sér.
Etienna hi-ekkur í kút, haixn
heyi'ir hrópað innan úr húsinu:
— Etienne! Etienne, skepnan
þín, hvar extu?
Gilles Lalande er nú 42 ára. 1
þrjá daga hefur hann nú barizt
þessari árlegu tvísýnu baráttu
við mýrakölduna. Hann byltir sér
í svitabaði fram og aftur undir
moskitonetinu, kvalinn af angist
rödd hans er andstæð umhyggj-
unni, sem hann sýnir svörtum
kettlingi, sem ligguf í rúminu hjá
honum. Matsveinninn strýkur hon
um blíðlega — kettlingurinn mal-
ar.
Sjúklingurinn byi'jar aftur að
stynja: — Fjandinn hafi það, að
ég geti gert að þessu! Þið ættuð
að vita, hvernig þetta er....
— Rístu upp! Larsen skipstjóri
reynir að hjá’pa sjúklingnum til
þess að rísa upp. Dauðaþögn í'ík-
ir í klefanum. Hásetai-nir hafa
hætt að spila og þeir horfa með
athygli og mikilli eftii'væntingu
á skipstjórann.
— Sýndu mér hvar þig verkj-
ar.
skipsins eru biluð. Olaf verðúr að
nota eigin senditæki, segir Lar-
sen.
Litli skipstjóraklefinn er nýtt-
ur til hins ýtrasta, en samt er
hann vistlegur. Rúm, borð, nokkx'-
ir skápar, nokkrar bækur, sigl-
ingatæki, landabréf og nokkrir
stórir stálkassar, sem hafa að
geyma eina samband „Marie Sör-
ensen" við umheimínn. Þetta eru
loftskeytatæki skipsins.
Larsen nemur staðar í dyra-
gættinni. Sann virðir son sinn fyr
ir sér alvai'legu augnaráði. Hann
situr boginn yfir senditækinu. I
vinstri hendi heldur Olaf um
hljóðnemann, en með liægri hendi
hreyfir hann bylgjustillinguna.
Olaf Larsen kallar hægt með til-
bi'eytingarlausri röddu á ensku í
hljóðnemann:
TKX kallar .... TKX kall-
ar.....Við kölluni alla......Við
köllunx alla....
Olaf situr og bíður svars. Hann
breytir bylgjulengdinni. I hátalar
anum suðar og brakar, ekkex't svar
berst við óstyrku hrópi hans út í
geiminn.
Larsen stígur inn.
— Hvað er að? Nú hefur þú
kallað í margar stundir án þess
að fá svar!
Olaf hallar sér aftur í stólnum.
Veðurbarið andlit hans er einbeitt
á svip: — 1 fyrsta lagi er sendi-
tæki skipsins í ólagi. Senditækið
mitt er ekki jafnstórt og ekki jafn
aflmikið.
— En það er þó í lagi?
— Já.
— En hvers vegna heyrir þá
enginn til okkar? Hvoi'ki skip né
stöðvar í landi?
— Við erum í svonefndu segul-
óveðri.
— Hvað er það?
Svarið vefst fyrir Olaf. Hann
er í vafa um að faðir hans skilji
tæknilega útskýringu. Síðan segir
hann stuttur í spuna: — Við
ákveðin veðurskilyrði myndast
einangruð, rafmögnuð belti. Við
Honum finnst hann með öllu
hjálparvana gagnvai't þessunx al-
varlega sjúkdómi, sem svo skyndi
lega hefur heltekið Erik — á dul-
ai'fullan hátt.
Skipstjórann fer aftur upp á
þiljur.
Um leið og hann stígur upp á
þilfarið heyrir hann sjúklinginn
stynja veikt. Matsveiminn strýk-
ur kettinum róandi. Hinir byrja
aftur að spila.
Sonur minn gerir það, sem hann
getur......Lai'sen hugleiðir þessi
orð á leiðinni til klefa síns. Sagði