Morgunblaðið - 24.05.1958, Blaðsíða 20

20
MORGVNBL4Ð1L
Laugar'dagur 24. maí 1958
„Skipunum?" Frú Leishman
horfði á hana með undrunarsvip
og virtist ekki skilja neitt í neinu,
en svo brosti hún. — „Þér eigið
við .... hvenær þér eigið að koma
næst og laga á mér hárið?“
„Nei, frú Leishman. Þér vitið
eins vel og ég, hvað ég á við“.
„Nei, það fullvissa ég yður um
að ég geri ekki, mademoiselle
Lisette. ...“ Rödd frú Leishman
var full undrunar. — „Hvernig
*etti ég að geta gefið yður nokkr-
ar skipanir? Það getur aðeins hús
bóndi yðar, monsieur Charles,
gert“. —
„Við skildum þó ekki báðar
hafa annan húsbónda, frú Leish-
man? Þér minntuzt á hann í gær
og kunngerðuð mér þá skipun
hans að ég skyldi vera alúðleg við
Ron Cortes“.
„Þér eruð ekki með réttu ráði,
stúlka min. Ég hef aldrei minnzt
á neinn húsbónda við yður og því
síður flutt yður skipanir mínar
eða annarra. Það vitið þér bezt
sjálf“.
„Og hafið þér kannske ekki
heldur sagt, að ég skyldi sýna
Ron Cortes alúð og vinsemd?"
„Það getur sosum vel verið, að
ég hafi sagt eitthvað þvílíkt",
sagði hún brosandi. — „Mér féll
strax vel við yður, þegar við vor-
lum samskipa á Fleurie í fyrra og
<þess vegna vildi ég gefa yður
gott ráð ....“ Nú var tónninn
vingjarnlegri, en örlítið þvingað-
«r. — „Ég varð þess fljótt vör að
yður leizt vel á Cortes, en ein af
ungu stúlkunum tók hann frá yð-
wr, ef maður á að segja hið sanna
I málinu. Ég vildi, sem eldri og
ireyndari manneskja, hjálpa yður.
iÞað vildi svo til, að ég var einmitt
etödd í blómabúðinni, þegar Ron
Cortes keypti rósirnar handa yð-
«r. Þess vegna nefndi ég það við
yður. Nú iðrast ég eftir því að
hafa gert 1-að, því að ég sé að þér
hafið misskilið það allt saman.
Slíkt sannar það áþreifanlega að
maður ætti aldrei að skipta sér af
málefnum annarra .... ekki einu
fiinni í því skyni að hjálpa þeim.
Maður er alltaf misskilinn. Ég
geri fastlega ráð fyrir því, að þér
farið nú þegar til Ron Gortes óg
segið honum alla sólarsöguna. Og
satt bezt að segja, þá hef ég alls
engan áhuga á honum .... eða
yður“.
Skýringin var engan veginn sann
færandi, til þess mundi Joan of
vel eftir orðum frú Leishman dag-
inn áður. En hún skildi líka að
frúin vildi ekki standa við það,
sem hún hafði þá sagt.
Joan sagði ekki meira, en fór.
Hún gat ekki skilið hvers vegna
frú Leishman hafði svo snögglega
skipt um viðhorf sín. Hún var
gersamlega ráðþrota, en hún var
líka hrædd. Hana langaði til að
vita meira um það sem var að
gerast umhverfis hana á skipinu,
en henni hafði einungis tekizt að
halda sér fyrir utan það.
Þetta hlaut að vera ný skipun
frá „foringjanum", sem frú Leish
man hafði framkvæmt.
tJti á ganginum nam Joan stað-
ar og þrýsti hendinni að hjarta
sér, sem sló svo ofsalega að henni
virtust slög þess yfirgnæfa hljóð-
in í skipsskrúfunum.
„Annaðhvort vita þau það, eða
hafa sterkan grun um að ég er
ekki Lisette. Hvernig get ég hafa
komið upp um mig?“
Jean Collet vissi hver hún var
og henni hafði komið það til hug-
ar áður, að hann væri „foring-
inn“.
Hún hafði líka verið næstum
búin að afhjúpa sig fyrir Ron. ..
En, nei, þetta gat ekki verið neitt
sem Ron stæði á bak við. Þó var
það ekki með öllu útilokað að
hann væri einmitt maðurinn sem
Lisette hafði verið hrædd við. —
Hann átti á grunsamlegan hátt
svo vel heima á myndinni.
10. KAFLI.
Monsieur Charles kom ekki til
miðdegisverðarins. Joan flýtti sér
að borða, því að hún vildi ekki
koma of seint á kvikmyndasýn-
inguna.
Myndina átti að sýna í hinum
svokallaða ferðamannasal. Hún
var í einum af kvöldkjólum Lis-
ette — rauðum á lit.
Þær Jaqueline og Rachelle röbb
uðu saman. Þær voru orðnar
mjög góðir vinir. Madame Claire
skemmti sér með hárgreiðslumönn
unum tveimur. Hún var ástleitin
og daðursleg, enda þótt slíkt færi
illa konu á hennar aldri.
Joan langaði mest til að spyrja
hana hvað hún hefði átt við með
aðvörun sinni: „Farið þér var-
lega, Lisette", en hún fékk ekki
tækifæri til þess. Madame Claire
myndi heldur ekki vilja gefa
henni neinar nánari skýringar,
sennilega myndi hún bara grípa
til undanbragða, eins og frú Leish
man hafði gert. Frú Leishman
hafði logið, það myndi madame
Claire líka gera.
Bara að myndin væri nú
skemmtileg, því að hún hafði
sannarlega þörf fyrir stundar af-
þreyingu.
Charles Morelle beið fyrir ut-
an dyrnar á borðsalnum, með
franskan vindling í öðru munn-
vikinu. Hann fleygði vindlingn-
um, steig á hann og brosti.
„Það gleður mig að þér skulið
efna loforð yðar“, sagði hann. —
„En því miður er þetta mjög lé-
leg mynd, glæpamynd af verstu
tegund. Mér leiðast glæpir",
„Það myndi yður ekki finnast,
ef þér tækjuð sjálfur þátt í
þeim“, sagði hún hlæjandi.
„Það getur svo sem verið En
þegar maður hefur- eins og ég,
tekið þátt í mótspyrnuhreyfing-
unni og öllum hennar orrustum,
verður sá æsingur sem glæpir
geta veitt manni að hreint ekki
neinu. Hvers vegna verða menn
afbrotamenn? í níu tilfellum af
hverjum tíu vegna ágirndar og þó
eru peningar það auvirðilegasta
af öllu auvirðilegu. 1 frelsisbar-
áttunni gerðum við okkur seka um
þjófnað, rán, já, jafnvel mann-
dráp, en við brutum lögin af þjóð
legum hvötum. Það skyldi rétt-
læta okkur. Það er hægt að drepa
mann í baráttu fyrir frelsi þjóð-
ar sinnar, en til fjár — aldrei".
„Auðvitað er mikill munur á
því“, viðurkenndi hún.
„Þér hefðuð getað barizt við
hlið okkar, Lisette. Þér eruð úr
hinu rétta efni, bæði hraust, hug
rökk og skynsöm".
„Ég óska þess líka stundum að
svo hefði verið“, sagði hún áköf.
„Þegar ég gekk í skóla, las ég um
afrek fallhlífahermanna okkar
að baki víglinunnar. Það kvaldi
mig meira en orð fá lýst, að ég
skyldi ekki vera nógu gömul til að
berjast sjálf. Ég hefði sjálfsagt
getað látizt vera frönsk stúlka“.
Hann virti hana fyrir sér með
alvarlegum svip.
„Ég veit ekki hvað ég á að segja
um það. Þér eruð nú mjög brezk
í öllu útliti. Jafnvel hinn heimsk-
asti gestapo-maður — og þeir
voru margir heimskir — hefði séð
við yður“.
„Móðir mín var þó frönsk",
andmælti Joan.
„Það er ekki ættemið heldur
umhverfið, sem gefur hverjum
manni sín sérstöku einkenni",
svaraði hann og tók vindlinga-
veski upp úr vasanum: „Viljið þér
reykja? Hvað eigum við svo að
gera við þessa mynd?“
„Það verðið þér að ákveða,
monsieur Charles".
Síðasta svar hans hafði gert
hana órólega. Hvernig gat hann
vitað að hún hafði alizt upp í Eng
landi? Hún mundi ekki til þess að
hún hefði sagt honum það.
„Ættum við ekki að ganga um
þilfarið stundarkorn?“ sagði
hann. — „Þegar maður er búinn
að vinna á stofunni allan daginn,
hefur maður fyrst og fremst
’þörf fyrir hreint og hressandi
lofti. Og ekki getur það sakað
neinn, þó að þér og ég löbbum
saman um þilfarið. Það gegnir allt
öðru máli með Ron Cortes. — Sá
kunningsskapur getur mjög auð-
veldlega orðið yður næsta hættu-
legur, kæra Lisette".
„Eigið þér við það, að yfir-
menn skipsins geti litið það óhýru
auga á einhvern hátt?“ spurði
hún.
„Um þá hugsaði ég nú ekki..“
Hann kveikti sér í nýjum vindl-
ingi og hún sá andlit hans greini-
lega í bjarmanum frá eldspýt-
unni. Svipur hans var alvarlegur
— næstum dapur.
„Ég var bara að hugsa um yð-
ur, Lisette og það að þér eruð
orðin ástfangin af Cortes. Og það
er einmitt það sem gétur orðið
yður hættulegt".
„Geðjast yður þá ekki að Ron
Cortes?“ spurði hún.
Hann yppti öxlum. — „Sem
karlmaður þekki ég hann ekki
það vel, að ég geti myndað mér
nokkra skoðun á honum. En það
getur verið áhættusamt fyrir
unga stúlku eins og yður að um-
gangast hann, Lisette. Haldið þér
að það sé alvara frá hans hálfu?"
„Ég veit það ekki....“ Hún
hristi höfuðið.
„Nú, þér vitið það ekki“, svar-
aði hann og brosti undarlega. —•
„Þér vitið ekki, hvort hann ætl-
ar sér nokkuð meira en að hafa
skemmtun af yður á ferðalaginu.
’Ég held að hann ætli sér það ekki.
Ungi maðurinn er mjög glæsileg-
vr og þó nokkuð vanur dekri og
eftirlæti. Hann mun hlýða rödd
•heilans en ekki hjartans þegar
um hjónaband er að ræða“.
„Hvað vitið þér um það?“
spurði Joan, en hann lét sem
hann heyrði það ekki og hélt
áfram. — „Hann fær sennilega
mjög mikinn arf, þegar gamla
konan deyr, en hann kvað nú þeg
ar vera farinn að ásælast eigur
hennar“.
Charles Morelle yppti aftur öxl
um. — „Á þessum stóru skipum
fær maður að vita allt mögulegt,
— stundum sannleikann ófegrað-
an og stundum sannleikann hjúp-
aðan og dulinn. í þessu tilfelli
þekkti ég nú sannleikann áður en
*ég lagði af stað frá París. Ron
•Cortes safnaði skuldum í mjög
‘Stórum stíl, þegar hann skemmti
sér suður á Riviera. — Það voru
aðallega spilaskuldir. Fjárhags-
•lega séð þá er hinn góði monsieur
Cortes í mjög miikilli klípu og það
myndi því koma honum býsna vel,
ef gamla konan kveddi skyndilega
þennan heim. Að því er ég bezt
veit, þá er hún mjög hjartveik,
svo að það getur vel farið þannig
að hann fái ósk sína uppfylita áð-
ur en langur tími líðui'“.
„Það myndi hryggja Ron mjðg
mikið, ef frænka hans dæi“, sagði
Joan með þykkjuþunga í rödd-
inni.
„Þér haldið það bara, Lisette,
en þér vitið það ekki. Það hafa
margar stúlkur treyst Ron Cortes
1 blindni. Ég hugsa sérstaklega
um eina, sem hann þekkti í síð-
ustu ferðinni með Fleurie".
Tunglið var hulið skýjum og
það var stormur svo að skipið
valt all-mikið.
„Ég held næstum að það sé að
ganga í hvassviðri", sagði Charleg
Morelle og skipti óvænt um um-
ræðuefni. — „Eruð þér sjóveik ?“
„Ég veit það ekki. Ég hef aldrei
verið á sjó í roki“.
„Þér ætlið þó ekki að reyna að
telja mér trú um það að Fleurie
hafi aldrei hreppt storm á öllum
ferðum sinum í fyrra“, sagði hann
og lézt vera að stríða henni, en
það var annað en stríðni i rómn-
um.
„Við fengum a. m. k. aldrei
neitt aftakaveður", flýtti hún sér
að bæta við.
Hann svaraði því engu, en
fleygði vindlingnum í einn sorp-
kassann á þilfarinu, hallaði sétr
fram á brjóstriðið og leit til
hennar. — „Ég kann mjög vel
við yður, Lisette, og ég vildi fús-
lega rétta yður hjálparhönd með
tilliti til monsieur Cortes, en ég
held að hann sé ekki rétti maður-
inn fyrir yður. Gætuð þér ekki
hugsað yður að verða heldur góð-
ur vinur minn?....“ Hann sagði
þetta í léttum tón, næstum kæru-
leysislega, en hún fann þó að það
leyndist alvara að baki oi'ðanna.
Tillit hans vék ekki frá henni.
Spurningin kom henni svo á
óvart, að hún vissi ekki hverju
svara skyldi. Svo lagði hann
skyndilega höndina yfir hönd
hennar og hún leit niður á hina
löngu, sterku fingur. Hann hafði
sannkallaðar listamannshendur.
„Hafið þér nokkurn tíma feng-
izt við að mála eða búa til högg-
myndir?“ spurði hún.
Spurningin kom henni svo mjög á óvart, að hún vissi ekki
hverju hún ætti að svara.
„Þið skuluð fara út um glugg-
ann svo þeir verði ekki varir
yiö flóttann," sagði eskimómn.
Síðan benti hann þeim, hvaða .tækifæri til undankomu," sagði
leið þau skyldu fara. —■ „Það er I Didí. „Ég skal viðurkenna að ég
gott að okkur gefst þó alltaí J var ovðin hrædd.“ — „Við erum
í enn verri klípu núna en við
vorum áður,“ sagði Stígur.
ajíltvarpið
Laugardagur 24. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Biyndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 19,00 Tómstundaþátt-
ur barna og unglinga (Jón Páls-
son). 19,30 Samsöngur: Kar-
dosch-söngvararnir syngja (pl.).
20,20 Leikrit: „Orðið“ eftir Kaj
Munk, í þýðingu Sigurjóns Guð-
jónssonar. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson. 22,05 Léttir þættir úr vin
sælum tónverkum (plötur). 28,30
Dagskrárlok.