Morgunblaðið - 23.12.1958, Blaðsíða 8

8
MORCTINTIT 4 fílfí
Þriðjudagur 23. des. 1958
JJöfn,u&u
íaófóci
/°
AÐ undanförnu hefur farið fram
jólasöfnun meðal Bandaríkja-
manna á Keflavíkurflugvelli og
samkvæmt því sem blað þeirra
„The White Falcon" segir, nam
söfnunin meira en 4 þús. dollur-
um. Söfnunarnefndin hélt síðan
flugleiðis til New York með sjóð
inn til þess hð gera jólagjafainn-
kaup. Blaðið segir ennfremur, að
gjafirnar verði sendar Dag-
heimili í Reykjavík fyrir tveggja
ára börn, Málleysingjaskólan-
um, Æfingastöð lamaðra og fatl-
aðra, elliheimili, sem hefur 350
vistmenn og tveimur munaðar-
leysingjaheimilum þar sem sam-
tals 47 börn dveljast. Meðal gjaf-
anna verða hjólastólar fyrir aldr-
aða, einn á hverja hæð elliheim-
ilisins, bílar og þríhjól fyrir böm,
margs konar smáleikföng, jóla-
fatnaður, ávextir, sælgæti, út-
varpstæki, hljómplötur og kvik-
myndasýningarvélar. Þá fær elli-
heimilið í Hafnarfirði radio-
grammofon
P
Un oL
enti'l ííii
lilLtá

I GÆR rakst tíðindamaður blaðs-
ins á Steingrím Sigurðsson höf-
und hinnar nýju bókar „Sjö sög-
ur“. Steingrímur skrapp suður í
jólaleyfi. Fréttamanni sýndist
Steingrími skemmt, þegar við
inntum hann eftir Akureyri, oki
lífsstílsins við Pollinn eins og
Bjarni frá Hofteigi drap á í Þjóð-
viljanum.
— Og þér unið yður vel við
Pollinn, Steingrimur, — beygið
yður undir ok lífsstílsins þar fyr-
ir norðan.
w»*v%*vVvvvvM«*vv***v
Ragnar með síðustu setninguna, Jónas viðbúinn.
2)ótti
Ua
nn meö mió
í
\iingci —
f^jnjóta
é
°g
gnctr
óejur etd?
i nei
Itt
fiucjveim
|Á DÖGUNUM hóf ein af flutn^
Xingaflugvélum Bandaríkja-j*
•j'hers sig til flugs vestanhafs —!•!
!*!og þar var um að ræða sögu-J*
Xlegt flugtak, þungi vélarinnar*;*
•j'var hinn mesti sem um get-**I
!|!ur. Flutningurinn vó 53,5 lest-X
Xir, en heildarþungi fiugvélar-,|>
•{•innar var 125 smálestir. X
•;• •:•
ÚTVARPSTÆKIÐ glumdi allan
matartímann ,en eins og við vit-
um, þá er það ekki til siðs hjá
okkur að skrúfa fyrir tækið enda
þótt enginn vilji hlusta. Þetta
var í gær, í hádeginu. Ýsan var
búin, grauturinn líka — og enn
héldu þeir áfram að þylja aug-
lýsingarnar. Klukkan var orðin
eitt.
&
örc^aró tjórirm
óefur encpa mjólh
AÐSTOÐ ARBORGARST J ÓR-
INN i Kolding í Danmörku hefur
nú látið orð liggja að því, að hann
láti af embættinu, ef bærinn fær
ekki sjálfvirkt símakerfi þegar í
stað. Segir hann, að sér muni
ekki koma dúr á auga fyrr en
það sjálfvirka kemur. Það er ekki
að ástæðulausu, að borgarstjór-
inn er svona áhugasamur. Sann-
leikurinn er sá, að hann hefur
ekki svefnfrið. Stúlkurnar á sím-
stöðinni rugla alltaf simanúmer-
inu hans og númerinu hjá mjólk-
urbúi staðarins saman. Allan sól-
arhringinn eru þvi að berast
mjólkur og rjómapantanir til að-
stoðarborgarstjórans og una báð
ir aðilar illa við.
oCézt í Lúía li
oppi
HÚLA hopp hefur nú orðið einum
manni að bana. Þetta var liðlega
sextugur V-Berlínarbúi. Hann sat
á krá einni með kunningjum sín-
um og eftir fyrsta staupið vildi
hann sýna vinum sínum
hve ungur hann væri orðinn.
Fékk hann Húlagjörð, byrjaði og
gekk furðuvel, en skyndilega
hneig hann niður örendur. — Þær
fregnir berast ög frá London, að
þar sé farið að gæta Húla-hopp
veiki. Segja læknar, að margt
fólk, sem iðkað hefur Húla hopp,
en er annars lítt vant mikilli
hreyfingu kenni óþæginda og
jafnvel sársauka í kviðvöðvum,
maga — og fái jafnvel hálsríg.
Vitað er til þess, að ein háöldruð
kona í London sleit fyrir
skemmstu magavöðva í Húla
hoppi.
Gat eitthvað hafa komið fyrir?
Þulirnir örvilnazt, hurðin hlaup-
ið í baklás — og ekki hægt að
komast inn til þeirra og stöðva
þá? Við lögðum því af stað á
stundinni — upp í Útvarp.
★
En hér var allt í stakasta lagi.
Þegar við læddumst inn til þul-
anna þar sem ekki er hægt að
skella hurð án þess að öll þjóðin
hrökkvi við var Ragnar Árnason
að lesa auglýsingu fráHappdrætti
Framsóknar, hálf mæðulegur.
Jónas Jónasson gekk um gólf og
beið þess að röðin kæmi að sér.
— Þetta er bráðum búið, hvíslaði
Jónas, við höfum séð það svart-
ara.
Þeir skiptast á um að lesa,
fimm mínútur í senn. Skipting-
arnar eru mjög góðar, eins og
sagt mundi á íþróttamáli. Jónas
tekur sér stöðu við hlið Ragnars,
þegar komið er að skiptingunni.
Um leið og Ragnar lýkur við síð-
ustu auglýsinguna sína styður
Jónas á hnapp í „mælaborðinu"
og lokar hljóðnemanum, Ragnar
sprettur upp úr stólnum — og
Jónas hendir sér samstundis í
stólinn af slíkri leikni, að engu
líkara er en hann hafi aldrei gert
annað.
Og þannig gekk þetta á víxl
þar til auglýsingarnar þraut 20
mín. yfir eitt — mönnunum
fétjrublu
froótlöcj
ÞAÐ átti sér stað vestur í Banda-
ríkjunum á dögunum, að ungling
ar drukku frostlög, ekki til þess
að verjast kuldaáhrifum, heldur
til þess að verða ekki kallaðir
„kjúklingar“. Nokkrir piltar
komu með frostlög á flösku til
kunningja sinna, sögðust þora að
drekka, en vildu fá kunningjana
til að drekka fyrst. Þeir neituðu,
en hinir fyrrnefndu viðhöfðu þá
ögrunarorð og sögðust loks
mundu kalla bleiðurnar „kjúkl-
inga“ ef þeir drykkju ekki. Þrír
piltar og ein stúlka tæmdu síðan
flöskuna. Stúlkan lézt, piltunum
er ekki hugað líf og einn þeirra
hefur þegar misst sjónina.
Auglýsingarnar í hádegisútvarp inu í gær — enginn smá bunki.
tveimur í útvarpsstofunni til
óblandinnar ánægju.
— Æ-jaja, sagði Ragnar. Mikið
lifandi skelfing er ég feginn.
Stelpan mín er með mislingana,
með 41 stigs hita — og ég svaf
ekkert í nótt. Ég er ekki upp á
marga fiska, sennilega langt frá
því að vera 6 kr. 55 aura virði á
orðið, en Útvarpið tekur sitt
hvort sem stelpan mín er með
mislinga eða ekki.
— Reiknaðu nú, segir Jónas.
Við lesum á sjötta þúsund orð á
klukkustund, við höfum þá lesið
um 5 þús. núna. Heyrðu, ættum
við ekki að fara fram á prósentur
af auglýsingunum, eða taka þær
eftir uppmælingu?
—Við gætum alla vega tekið
Gamlárskvöld eftir uppmælingu.
Það er leiðinlegasta kvöld árs-
ins, segja þeir okkur. Þá sitja
allir í gleðskap, vilja vera heima
hjá sér, en þulurinn situr hér í
sínu horni og magnaravörðurinn
í hinu — ósköp stilltir. Á Gaml-
^Jiretjb i
mn óa
FRANSKUR brunaliðsmaður í
Arras varð fjórum sinnum afi á
tveimur sólarhringum í síðustu
viku. Áður átti maðurinn 15
barnabörn, en þessa umræddu
tvo sólarhringa varð ein dóttir
hans léttari og eiginkonur
þriggja sona hans. Þeim er ekki
fisjað saman frönsku brunaliðs-
mönnunum.
árskvöld gerist nefnilega ekkert,
enginn stingur inn hausnum, allir
hafa um annað að hugsa. Maður
getur ekki einu sinni drukkið út
árið hér, segir Jónas — við erum
þá eins konar heimasætur hér,
bundnar í báða skó.
★
ur ur
JClhi dauh
öllum- œlum
SAGT var frá því í fréttastofu-
fregnum ekki alls fyrir löngu,
að áttræður bóndi í Króatiu ætti
syni, sem væru yngri en barna-
barna-börn hans. Ivan Garcano-
vic, en svo heitir maðurinn, gift-
ist í þriðja sinn fyrir 10 árum,
þá sjötugur. í þriðja hjónaband-
inu hefur hann eignazt tvo syni,
4 og 6 ára. Hann á líka þriggja
úra dóttur — og enn á konan
hans von á barni. Frá fyrsta
hjónabandi á hann barnabörn og
barnabarnabörn, sem eru eldri en
börn hans í þriðja hjónabandi.
Ivan Garcanovic héfur því verið
kynsæll með afbrigðum og væri
sennilega hamingjusamasti mað-
urinn í Króatiu, ef eiginkona
hans væri ekki sífellt að skap-
rauna honum og gera veður út
af því að hann lítur aðrar konur
hýru auga.
— Skemmtilega að orði komizt
hjá góðkunningja mínum Bjarna,
enda hlaut hann uppeldi í pláss-
inu á mótunarárum sínum eins
og sjá má að ýmsu leyti. Var ein-
um vetri á eftir
mér í skóla þar.
Við höfum því
báðir þurft að
súpa seyðið af
yndislegu um-
hverfi, en hins
vegar get ég
sennilega seint
beygt mig undir
ok lífsstílsins
hjá ykkur mínir
herrar, allra sízt
eftir villuna hrapallegu í frétt
ykkar um bókina.
— Svona, svona, við reyndum
að bæta fyrir það af fremsta
megni, birtum leiðréttingu. Skýr-
um stöfum.
— Margir lesa ekki leiðrétting-
ar, vilja ekki hlusta á leiðrétting-
ar. Það ættuð þér að vita bezt,
góði maður. Ég hef líka reynslu
af því sem kennari unglinga, sem
þó eru oftast óspilltari í hjarta
en fullorðið fólk, að skólanem-
endur skirrast við að lesa leiðrétt
ingar kennara. . . . En nú er ég
aftur orðinn smáborgaralegur
siðapredikari eins og téður
Bjarni krýnir mig með. Við verð-
um svo ógnar siðavandir þarna
við Pollinn, eins og þér hafið
kannski heyrt. Svo verð ég líka
að rísa undir titlinum nýja.
— Spillti þessi prentvilla fyrir
bókinni?
— Ég veit það ekki, en þetta
var óheppni, er ég átti erfitt með
að sætta mig _við. Hraksmánar-
leg misfella. Ég hélt, að okkur
Norðlendingum væri nóg borið á
brýn oflátungshátturinn og grobb
ið, þótt það sé ekki staðfest á
þrykki af stórveldi eins og ykkur.
Ég var auk þess ekki alls kostar
ánægður með leiðréttinguna,
þótt í góðum hug væri gerð, sem
birtist í Mbl. daginn eftir línu-
brenglið. f mínum gæfa og góð-
lynda bæ Akureyri, þar sem fár
trúir illu upp á náungann, var ég
stundum eftir á að heyra út und-
an mér, að það væri naumast,
hvað ég málaði mig sjálfan stór-
an í „sunnanblaðinu“.
— Eigum við ekki að leiðrétta
þetta skýrt í eitt skipti fyrir öll,
Steingrímur?
— Mjög elskulegt, minn kæri.
Held ég muni nokkurn veginn,
hvernig þetta átti að hljóða: . . .
segir í stuttu samtali við blaðið að
þessi nýja bók hans „sé fyrsta
alvarlega bókmenntaverk mitt“,
eins og hann kemst að orði. Svo
átti þetta að koma frá brjósti
blaðamannsins strax á eftir: ann-
ars er hann þekktur skíbent fyr-
ir löngu, og var orðinn atkvæða-
mikill bókmenntamaður á unga
aldri, þegar hann gaf út Líf og
list. En á þeim vinsamlegu um-
mælum ber ég enga ábyrgð.
^JJeimómet
% t *>
yÞAÐ er kunnara en frá Jtarf
•|*a3 segja, að Rússar eru alltaf$,
Xað uppgötva, að Jteir hafi fund'j?
yjð hitt og þetta upp á undan hin
•|«um löngu viðurkenndu uppfinn%
X ingamönnum. Hingað til hafa^
j^Rússar Jtó ekki getað státað af^
.*.risahörnum svo áð kunnugt
X en á dögunum lifnáði yfir&
*l*TASS-fréttastofunni. Enn eitt'j^
.\.heimsmetið, tœplega fjögurra*£
yára drengur í Kazakhstan vegury
♦>rtií 50 kg. og er sjö kílóum
^þyngri en hin 24 ára gamlay*
ymóðir hans, sagði fréttastofan.♦*♦
♦!♦ Ekki var þess getið hvort hér%
Xvceri um að rœða árangur afy
yjimm ára áœtlun eða samyrkju-♦*•
V húskaj). X
X A