Morgunblaðið - 10.02.1959, Síða 12

12
MORCVTSBLAÐIÐ
Þriðjudagur 10. febrúar 1959
REYKHYLTINGAFÉLAGIÐ
Skemmtiferð að Reykholti, laugard. 14. febrúar kl.
1,30 e.h. frá B.S.Í. Áskriftarlisti í Bókabúð KRON,
Bankastræti, til fimmtudags. Stjórnin
Vinna
Óskum eftir pilti til aðstoða við vöru-
afgreiðslu.
ftarðar Gislason h.f
Hverfisgötu 4
Nylon Þorskanet
Gaa-n nr. 12, 15 og 18.
Dýpt 26, 30 og 36 möskvar.
Möskvastærð 95, 98 og 102 m/m.
IVEarko h.f
Aðalstræti 6 — Sími 15953
Auglýsing
um bann v/ð hundahaldi i Reykjavik
Samkvæmt 161. gr. heilbrigðissamþykkt-
ar fyrir Reykjavík, mr. 11, 1950, er hunda-
hald í lögsagnarumdæminu óheimilt, að und-
anteknum þarfahundum í sambandi við bú-
skap á lögbýli, enda hafi leyfi verið veitt fyrir
hundinum.
Þeir, sem kunna að hafa ólöglega hunda í
vörzlu sinni hór í bænum, eru áminntir um
að ráðstafa þeim tafarlaust að viðlagðri
ábyrgð.
Lögreglustjcffinn í Reykjavík, 6. febr. 1959
SIGURJÓN SIGURÐSSON
^ylonhét
MEIRI VEIÐI,
MINNI KOSTNAÐUR.
Þetta geta Amilan 100%
nælon net veitt yður —
• Þau spara yður þurrkun og kostnað. Þau geta
verið í sjó svo árum skiptir án þess að fúna. Þér
getið veitt lengur, oftar og á fjarlægari miðum.
• Þau spara yður vinnuafl og olíu vegna þess að
þau eru létt cg meðfærileg og drekka lítið i
sig af sjó.
• Þau spara yður viðgerðar- og endurnýjunar-
kostnað vegna þess að þau eru tvisvar sinnum
sterkari en bómullarnet, og hafa 10 sinnum
meiri endingu.
• Þau veita yður meiri veiðimöguleika vegna
þess að þau eru gagnsæ og teygjanleg.
Öll Amilan brand 100% nælon-
net hafa ofanskráð til að bera.
Du Pont’s einkaleyfi í Japan
TOYQ RAYON COMPANY LTD.
MITSUl BLDG., OSAKA, JAPAN
Stofnsett: 1926 Símr.efni: TOYO RAYON OSAKA
Báturinn snarsnerist
og stóri fiskurinn drc
hann áfram eins og
hálmstrá. — Úr kvik-
myndinni um gamla
mannin og hafið.
— Tvö samtöl
Frh. af bls. 11.
brjálaður, en þetta var mín síð-
asta von.
Fyrsta vinhviðan var farin að
gára sléttan vatnsflötinn, þegar
ég fann að stóri fiskurinn, sem
Hemingway varð svo hrifinn af,
beit á hjá mér. Það er reyndar
ekkert undarlegt, því þetta var
reglulegur risafiskur, jafnvel þó
miðað sé við stórfiskana þarna.
Þúsund pund? Að minnsta kosti
það. Ef til vill miklu meira. Ég
var ekki með nema nokkur
hundruð m af línu á hjólinu, og
fiskurinn reif það allt út og braut
stöngina eins og eldspýtu. Það
var rétt svo að ég hafði tima til
að þrífa línuna, setja mig í keng
og spyrna í þóftuna. Báturinn
snarsnerist, og fiskurinn dró okk-
ur báða eins og fis ... Við þutum
áfram með eldingarhraða, fiskur-
inn, báturinn og 4g. Ég man að
með rokinu hafði kólnað í lofti
og allt umhverfis mig hafði tekið
á sig gulleitan blæ. Eldingarnar
glömpuðu eins og eldslöngur í
suðaustri og þrumurnar endur-
ómuðu frá haffletinum. Nú var
komið ofsarok og vindurinn
þeytti regngusunum framan í
mig, svo ég sá ekki út úr augun-
um.
Risafiskurinn dró alltaf línuna
og ég spyrnti enn í borðstokkinn
á bátnum, og óttaðist það eitt að
missa stóra fiskinn, sem hafði
skalazt á mína fjöru í fátækt
minni, til að gera mig ríkan og
binda endi á alit mitt ólán. Ég
sagði við sjáifan mig: — Þessi
fiskur skal taka mig með sér
hvert sem hann fer, jafnvel bó
það verði á botn Mexikóflóans.
Þá reið fyrsta stóra aldan yfir
bátinn. Ég hélt að línan mundi
slitna og ég missa fiskinn, eða þá
að bátnum hvolfdi. En línan hélt,
báturinn hélzt á réttum kili og
risafiskurinn hélt áfram ferðinni.
Við klufum stærstu öldurnar,
eins og herskip í orrustu, og vind-
urinn lyfti undir okkur. Vélin,
sem nú er í bátnum mínum, er
ekkert nálægt því eins kraftmikil
og þessi gífurlega stóri fiskur.
Hve lengi ég háði þetta stríð
við óveðrið og fiskinn? Það veit
ég ekki. Fiskurinn var á flótta til
að reyna að forða sér, en ég hexk
á honum hvað sem á gekk. Storm-
urinn reyndi að racna mig fisk-
inum og brjóta bátir.n minn, en ég
barðist þá bara við bæði óveðrið
og fenginn. Einu sinni um nóttina
slaknaði á iínunni og ég var
dauðhræddur um að ég væri bú-
inn að missa fiskinn. Ekki aldeil-
is, ég hafði sigrað. Ég neytti
þeirra krafta, sem ég átti eftir,
til að draga hann upp að borð-
stokknum og festa hann rækilega,
en ég var ekki fær um að lyfta
honum um borð. Svo sofnaði ég.
Beinagrindin ein eftir
Dagurinn rann upp, bjartur og
fagur. Ég skoðaði þennan dásam-
lega fisk minn. Hann var næstum
jafn langur bátnum og ég sá að
ég gæti ekki með nokkru móti
innbyrt hann. Þá dró ég upp segl
og tók stefnuna á Kúbu. Golan
hélzt fram að hádegi, og Kúba
sást aftur úti við sjóndeildarhring
inn, en þá hætti allt í einu að
blakta hár á höfði. Ég tók upp
árarnar, en gat ekki róið með
fiskinn bundinn í keipana. Þá
slakaði ég á linunni, svo fiskur-
inn drægist svolítið á eftir og ég
gæti róið. í sömu mund komu
hákarlarnir. Ég kom auga á þann
fyrsta um leið og fór að móta
fyrir Havana. Uggi klauf vatnið
og dró hring um aflann minn.
Það glampaði á hvítan kvið og
rauður blettur steig upp á yfir-
borðið. Hákarlinn var byrjaður á
fiskinum mínum. Blóðbletturinn
stækkaði og dró að fleiri hákarla,
og ég lagðist enn fastar á árarnar,
og bað þess að mér lánaðist að ná
landj áður en þeir hefðu etið upp
fiskinn minn. En þeim fjölgaði
stöðugt og brátt fóru þeir að berj-
ast um bráð sína. Ég hætti að
róa og dró fiskinn til mín. Há-
karlarnir eltu. Ég réðist gegn
þeim með árinni og barði á höf-
uðin og uggana, en þeir voru
grimmir og óðir af blóðbragðinu.
Árin brotnaði á einum þeirra og
félagar hans réðust á hann líka.
Ég hætti ekki fyrr en ég var bú-
Unglijónaklúbburifin
Þeir, sem gerast vilja meðlimir, sendi inntökubeiðni
með upplýsingum um aldur (hámarksaldur 35 ár)
heimilisföng og vinnustað, merkt. „Unghjóna klúbb-
urinn“, í pósthólf 809, Reykjavík.
inn að brjóta hlna árlna og eyðl-
leggja bátshakann, eftir að mér
hafði tekizt að drepa nokkra há-
karla með króknum á endanum
á honum. En þetta var vonlaus
barátta. Klukkustund eftir að
hákarlarnir sáust fyrst, voru þeir
búnir með stóra fiskinn mir.n.
Þegar varla var eftir annað en
beinin, sneru þeir loks frá.
Jafnvel gamail maður eins og
ég á enn til tár. Að lokum kom
gola, ég dró upp segl, og sigldi
1il halnar. Enn'oá hafði ég Lcina-
grindi.ia, af risafiskinum mínum,
svo hinir fiskimennirnr lögðu
trúnað á sögu m:na. Reyndar er
þetta ævintýri mitt orðið frægt,
eins og þú veizt. Nú koma ríku
sportveiðimennirnir til mín og ég
fer með þá á sjó í gamla bátnum
mínum. Með því hef ég aflað mér
dálítilla peninga, og keypt mér
vél í bátinn og sett á hann stýris-
hús. En aldrei hef ég séð svona
stóran fisk aftur.
Þegar einhverju er lokið, er þvi
lokið
Ég þakkaði Manuel Ulibarri
Montespan fyrir greitt svar, gaf
honum annan fimm dala seðil og
steig á land. Meðan ég dvaldist
í Havana, lagði ég aftur leið
mína á Café Florida og fékk mér
einn af þessum frægu rommkok-
teilum. Meðan ég var að velta því
fyrir mér hvort Hemingway
^ mundi koma birtist hann í dyrun-
um. Ég sagði honum að ég væri
búinn að hafa tal af fiskimann-
inum sem hefði verið fynrmynd-
in hans í Gamla manninum og
hafinu. Hann virtist ekki hafa
mikinn áhuga á því.
— Þegar eiuhverju er lokið, er
því lokið. Alveg eins og þegar
farið er á veiðar, bætti hann við
til skýringar. Skrifuð bók er
eins og dautt ljón. Til hvers er
að gera það að umræðuefni? Það
er hægt að fá verðlaun fyrir að
hafa lagt stórt ljón að velli og
það er alveg fyrirtak, en áhuginn
beinist að næsta ljóni. Núna er ég
með hugann við nýju bókina
mína en ekki eitthvert dautt ljón.
Við spjölluðum lengi saman,
þangað til hann þurfti aftur heim
á búgarðinn sinn Hann gekk út
með rommglasið í hendinni. Ég
óskaði þess að hann segði einhver
lokaorð, til að enda með þennan
fund okkar og vissi að hann var
að leita að þeim. Svo stanzaði
hann andartak við buickinn sinn,
þar sam bílstjórinn beið hans. —
Sem rithöfundur við rithöfund,
sagði hann hægt og með áherzlu,
vil ég segja þetta: Vittu hvað þér
hentar. Framkvæmdu það. Og
lifðu umfram allt í tengslum við
efniviðinn þinn.
(José le Breho í Figaro
Litteraire).