Morgunblaðið - 10.02.1959, Page 16

MORCVNBLAÐ1Ð
Þriðjudagur 10. febrúar 1959
ie
mim
01 °ftM4ra/YX$h
T1
H
eða heimskuleg. Þeirri hugsun,
að hún gæti blátt áfram yfirgefið
Jan, vísaði hún frá sér, eins og
hverjum öðrum svikum. Jafn-
framt reis veruleikinn eins og ó-
sigrandi hindrun milli hennar
og draumsins hennar. Fyrir örfá-
um klukkustundum hafði hún
verið með Jan einum í heiminum.
Nú voru það hundruð manna
sem áttu líf hennar, ein og hún
þeirra.
Hún vissi fyllilega hvað hún
vildi, en hún vissi ekki lengur
hvað hún gat.
Hún flýtti sér að grípa hvíta
heyrnartólið, jafnskjótt og sím-
inn byrjaði að hringja.
„Morrison'’, hugsaði hún með
sér. — „Morrison að hringja frá
Kaliforníu? Hvað á ég að segja?
Hvernig á ég að komast hjá því
að ljúga? Hvernig á ég að kom-
ast hjá því að særa hann?“
Henni létti stórlega, þegar hún
heyrði rödd símastúlkunnar:
„Símtal við Washington, frú
Mörrison".
Þegar á næsta andartaki heyrði
hún aðra kvenrödd:
„Ég skal gefa yður samband
við hr. Ritarann".
„Hr. Rritarinn". — Það var
alls enginn „ritari". Það var hinn
látlausi, opinberi embættistitill
handaríska utanríkisráðherrans.
Rétt á eftir heyrðist rödd hans
ajálfs í símanum:
„Gott að ég náði sambandi við
yður, ungfrú Cuttler. Hvernig
líður yður?“
„Þökk fyrir, ágætlega". Hún
gat með naumindum leynt undr-
un sinni.
„Ég heyri að þér hafið tekið
yður nokkurra daga hvíld frá
störfum. Hefði málið ekki verið
jafn aðkallandi og það er, þá
hefði ég beðið þess að þér kæmuð
aftur. En af alveg sérstökum á-
stæðum verð ég nú að mælast til
þess, við yður að þér komið inn-
an tveggja klukkustunda til
Washington".
„Hvenær, hr. Ritari? Ég er ekki
alveg .... “
Hún ætlaði að nota einhver
undanbrögð, ætlaði að segja að
hún væri ekki vel hress.
Hann greip framm í fyrir
henni.
„Bezt þætti mér ef þér gætuð
komið með einhverri miðdegis-
lestinni. Við skulum segja klukk-
an tólf. Ég mætti kannske eiga
von á yður á skrifstofuna mína
um klukkan fimm .. . .“
„Ég hefi mína eigin bifreið",
sagði hún hikandi.
„Það væri allt of erfitt. Þér
gætuð svo umsvifalaust farið til
New York um kvöldið . . . Sælar,
ungfrú Cuttler".
Henni vanst ekki tiani til að
svara, áður en samhandið rofnaði.
Strax á eftir bað hún um sam-
band við gistihúsið þar sem Jan
var til húsa.
„Herra Mölter er nýgenginn út
með hinum gestunum", hljóðaði
svarið við spurningu hennar. —
„Hann kemur aftur í fyrsta lagi
um klukkan tvö“.
„Gætuð þér komið skilaboðum
til hans?“
„Að sjálfsögðu".
„Hann á von á því að ég hringi
til hans. En nú verð ég umsvifa-
laust að fara úr borginni. Viljið
þér segja honum að ég muni
hringja til hans frá Washington,
stundvíslega klukkan sex“.
„Og hvaða nafn á ég að nefna?“
iSkyndilega varð henni það ljóst
hvað nafn hennar þýddi í New
York.
„Ekki neitt. Hr. Möller veit
hver það er“.
Hún borðaði morgunverð í
skyndi, renndi augunum yfir blöð-
in, las annars hugar póstinn sinn,
fékk sér bað og hafði fataskipti.
Hún gaf sér engann tíma til um-
hugsunar. Hún reyndi ekki einu
sinni að gera sér í hugarlund hvað
utanríkisráðherrann, sem var
henni að mestu ókunnugur, gæti
viljað sér.
Hún hafði með naumindum
klæðst svörtu ferðafötunum sín-
uin,þegar síminn hringdi. Skrif-
stofan hennar í Washington vildi
vita hvort hún mundi taka afstöðu
gagnvart sérstöku atriði á næsta
þingfundi. Hún sagði nei, en hugs
unin um þeta ásótti hana meðan
hún var á leiðinni niður í and-
dyrið og sagði dyraverðinum að
hún mundi að öllum líkindum ekki
koma aftur fyrr en mjög seint um
kvöldið.
Hún kynnti sér járnbrautaráætl
unina. Eftir hálfa klukkustund
átti næsta lest að fara til Washing
ton. Hún pantaði leigubifreið.
Hún var komin fram í stóru
vængjadyrnar, þegar hún var aft-
Ux kölluð í símann.
1 þetta skipti var það Kaii-
fornía.
Hún bar símatólið hikandi að
eyranu.
„Helen, hvernig líður þér ást-
in mín?“ Það var rödd eiginmanns
hennar.
„Þakka þér fyrir, Richard . . .“
Varð hann var við eitthvað
grunsamlegt í málrómi hennar?
Hann varð ekki neins var.
„Líður þér vel?“
„Já, Richard. Mjög vel“. Hún
minnkaðist sín fyrir hin einföldu
orð. Hún minnkaðist sín fyrir að
segja ekki: „Já, þakka þér fyrir.
Mér líður mjög vel. Mér líður
mjög vel, meðan ég er að blekkja
þig og svikja".
„Það er ágætt“, sagði Morri-
son“. — „Satt bezt að segja, þá
hefurðu gert mig áhyggjufullan
núna í seinni tíð“.
„Og núna geri ég það ekki leng-
ur“, hugsaði hún með sér.
„Var hringt til þín frá Washing
ton?“, hélt hann áfram.
,Já, núna rétt áðan. Það var
sjálfur utanríkisráðherrann,“
svaraði hún.
„Ég veit það“. Hann hló. —
„Mjög óvænt og þægileg ánægja“.
„Veiztu hvað hann vill?“.
Morrison hló aftur: „Hvenær
hefur nokkuð það skeð, sem ég
hafði ekki vitneskju um?“
„Þú veizt alls ekki neitt“, hugs-
aði hún með bitrasta háði. Eða
veiztu kannske hvað gerðist í litlu
Broadway-gistihúsi í nótt? Þú ert
svo hrokafullur, að þú mundir
ekki hafa trúað því, þótt þú
hefðir séð það með eigin augum
gerast. Þegar samvizka hennar
fór að gera vart við sig, reyndi
Cangalampar
//
Spot - light" búdarlampar
Jfekla
■4USTURSTRÆTI 14
SlMI 11687
hún að koma sökinni á þann sem
fyrir svikunum hafði orðið.
„Hvað er það?“, spurði hún.
„Mér kemur alls ekki til hugar
að ljóstra því upp við þig, hjart-
að mitt“, svaraði hann. — „Ég
get bara sagt þér það eitt, að þú
verður að taka ákvörðun þína ein
og hjálparlaust. Gerðu það sem þú
álítur að sé rétt. Taktu ekkert til-
1 it til min“.
Hún herpti saman varimar.
„Nei“, sagði hún. — „Ég tek
ekkert tillit til þín“.
Hann varð enn einskis var. Á-
kæran gegn honum varð ákafari
í huga hennar. Muiídi hann nokk-
urntíma verða nokkurs var? Hann
var vissulega afbrýðisamur, en
hann trúði því ekki að hún mundi
nokkurntíma geta blekkt hann eða
svikið.
„En ég hefi líka óvæntar frétt-
ir að segja þér“, sagði hann. —
„Þú ert búin að vera nógu lengi
ein. Og ég líka. Ég kvelst af þrá
eftir þér. Óbærilegri þrá. Ég legg
af stað flugleiðis snemma í fyrra-
málið, áleiðis til New York. Segðu
engum neitt frá þessu. Ég fæ mér
svo herbergi í „Ritz“ og við verð-
um eins og í brúðkaupsferð". Nú
varð stutt þögn milli Kaliforníu
og New York. — „Þú segir ekk-
ert“.
Hún beitti öllum kröftum sínum,
til þess að láta röddina hljóma
sem eðlilegast.
„Ég ræð mér varla fyrir gleði,
Richard", sagði hún.
„Jæja, sem sagt á morgun. Og
hamingjan fylgi þér í Washing-
ton“.
„Já, á morgun, Richard".
Kaldur sviti glansaði á enninu
á henni, þegar hún hengdi aftur
upp símatólið.
„Leigubifreiðin yðar, frú Morri-
son“, heyrði hún rödd dyravarð-
arins segja, eins og í fjarlægð.
1 bifreiðinni, sem flutti hana til
„Grand Central Station“, hugsaði
hún um það, hvers vegna hún
hefði ekki sagt nei við Morrison.
Hún reyndi að sannfæra sjálfa
sig um þaf að hún vildi sjá hann,
enda þótt illa gengi.
Við hina risastóru járnbrautar-
stöð tók bifreiðarstjórinn við öku-
gjaldinu. Þett-a var ungur negri,
sem var einna líkastur hnefaleika-
kappanum Sugar Ray Robinson í
útliti. Með hinum sérkennilega
hljómleika negrarómi sagði hann:
„Fyrirgefið spurninguna frú,
eruð þér ekki Helen Cuttler lög-
þingskona?"
Helen hló hinum óþreytanlega
„opinbera" hlátri sínum. „Þér
skulið halda smápeningunum",
sagði hún.
„Það hafði mér einmitt dottið í
hug“, sagði negrinn sigri hrósandi.
Hún hugsaði með sér: „Og ef
bifreiðastjórinn hefði nú þekkt
mig klukkan þrjú i nótt“. Hún
gekk á bannaðri braut. Ringul-
reiðin, sem hún hafði sjálf komið
sér í, umkringdi hana. Hringið-
an, sem hún hafði sjálf sært fram,
sogaði hana niður í djúpið.
! ! !
Hægra megin við marmarahlið-
ið var innsigli Bandaríkja Ame-
ríku meitlað á vegginn. Uppi yfir
dyrunum stóð með smáum marm-
arastöfum orðin: „State Depart-
ment“.
Þetta var sem sagt utanríkis-
ráðuneyti Bandaríkjanna, voldug-
asta lands í heimi, sem tveimur
árum áður hafði unnið mesta stríð
mannkynssögunnar. Innan við
þessa látlausu en þó mikilfenglegu
marmaraveggi réðust örlög hálfs
heimsins. Hér voru teknar ákvarð
2) „Frank, ég er húinn að segja | ofbeldi útkljáir engin deilu*nál“, 1 lega hefur komtð Iram á sjó»»r-1 3) „Hvaða maður er þetta,
)>ér það siðan þú varst barn, að' segir ganali maðurinn, sem skyndi > sviðið. ’Frank?" „Þetta er faðir minn“.
anir viðvíkjandi árekstrum í Asíu
og Afríku. Hingað báruzt trúnað-
ar- og leynilegar upplýsingar frá
öllum heimshlutum. Hér voru rík-
isstjórnir Evrópu skipaðar. Hér
voru ráðin örlög nýlenduþjóðanna.
Hér gat eitt orð úrskurðað stríð
eða frið í mannheimi.
Það kom varla fyrir, að nokk-
ur maður stigi inn fyrir þröskuld
þessarrar byggingar, sem stóð til-
tölulega skammt frá Hvíta Hús-
inu, án þess að verða gripinn á-
hrifamikilli lotningu fyrir því sem
fyrir auga bar.
Helen Morrison, fædd Cutler,
var þar heldur ekki nein undan-
tekning. Þegar hún stóð inni 1
hinu háa marmaraanddyri, til þess
að boða ráðherranum komu sína,
varð henni það ljósara en nokkru
sinni fyrr, hversu mjög hún hafði
fjarlægst upphaf ævi sinnar. Sök-
um þess eins, að í þessarri bygg-
ingu virtist allt hafa þann tilgang
að vekja hjá gestinum lotningu og
kannske ótta, fann Helen einungis
til hreykni. Hún minntist litlu
lyf jabúðarinnar í Springfield, þar
sem hún hafði staðið fyrir innan
afgreiðsluborðið, þegar hún var
lítil telpa. Hún fór allt í einu að
hugsa um hina rauðhærðu Silviu
Parter, sem hún hafði öfundað
vegna þess að bezti knattspyrnu-
maðurinn í Springfield var alltaf
með henni. Hún hugsaði um rit-
stjóra dagblaðsins í Springfield,
sem ekki hafði viljað láta hana
hafa neitt „starf“. Og nú hafði
utanríkisráðherra Bandaríkjanna
beðið hana þess persónulega að
heimsækja sig klukkan fimm e.h.
Hún var enn með allan hugann
bundinn við Springfiéld og liðna
daga þar, þegar þjónn í svörtum
einkennisfötum, eins og stiginn
beint af einhverri blaðsíðunni í
bókinni „Kofi Tómasar frænda",
leiddi hana eftir hinum endalausa
gangi, sem allur var lagður þykk-
um, rauðum ábreiðum.
í öllu húsinu virtist ríkja dauða
þögn. Jafnvel litlu vagnarinir,
ýmist hlaðnir skjölum eða tæmd-
um tebollum, sem þjónarnir ýttu
stöðugt á undan sér, aftur og fram
um gangana — jafnvel þessir litlu
vagnar þokuðust algerlega hljóð-
laust áfram á gúmmihjólunum sín
um.
Hinar risaháu hvítu dyr opnuð-
ust og Helen stóð inni í forhér-
bergi ráðherrans.
Á sama andartaki reis svart-
klæddur maður á fætur fyrir inn-
an skrifborðið sitt.
5HtItvarpiö
Þriðjiudagur 10. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Barnatími: ömmusögur.
20.20 Ávarp frá Rauða krossi ís-
lands (Gunnar Thoroddsen borg-
arstjóri). 20.30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag). 20.35
Erindi: Kúba (Baldur Bjarnason
magister). 21.00 Erindi með tón-
leikum: Baldur Andrésson talar
um íslenzk tónskáld; IV. Bjarni
Þorsteinsson. 21.30 íþróttir (Sig.
Sig.) 21.45 Tónleikar. 22.20 Upp-
lestur: „Tvær eins, tveir eins“,
smásaga eftir Guðnýju Sigurðar-
dóttur (Erlingur Gíslason leik-
ari). 22.35 íslenzkar danshljóm-
sveitir: Neó-tríóið leikur. 23.05
Dagskrárlok.
Miðvikudagur 11. febrúar.
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50—14.00 Við vinnuna. —-
18.30 Útvarpssaga barnanna: „1
landinu, þar sem enginn tími er
til“ eftir Yen Weng-ching; XII.
(Pétur Sumarliðason kennari). —
18.55 Framburðarkennsla í ensku.
— 19,05 Þingfréttir. — 20.30 Lest
ur fornrita: Mágus-saga jarls;
XIII. (Andrés Björnsson). —.
20.55 Tónleikar. — 21,15 Islenzkt
mál (Jón Aðalsteinn Jónsson
kand. mag.). — 21,30 „Milljón míl
ur heim“; geimferðasaga, IV. þátt
u.. — 22,10 Passíusálmur (14). —
22.20 Viðtal vikunnar (Sigurður
Benediktsson). — 22,40 1 léttum
tón: Harmonikuleikarinn Maurice
Larcange leikur með Musette-
hljómsveitinni í París (ptótur). —■
23.1« Dagskrárlok.