Morgunblaðið - 29.08.1959, Blaðsíða 16

16
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. ágúst 1959
„Ég hef ekki sagt, að ég ætli
að bjarga Sewe“, svaraði hann
rólega. „Ég vil bjarga yður, —
það er allt og sumt. Ef Hermann
ætlar að senda yður til Sewe,
þá skuluð þér ekki fara. Haldið
þér yður heima og hugsið um
börnin. Haldið yður utan við
borgarlífið. Það er allt og sumt.
Og nú skulum Við tala um eitt-
hvað annað. Segið þér mér frá
yður. Hvernig kynntust þér Her-
manni?“
Hvers vegna ætti ég að tala
um sjálfa mig? hugsaði hún. —
Líklega ætlar hann að spyrja mig
spjörunum úr, til þess að geta
gert Hermann' því meira tjón.
Eða hann vill að ég tali um mig
vegna þess, að það qt- ekkert,
sem kemur karlmanni og kven-
manni eins fljótt í náin kynni
hvort við annað og það, að þau
fara að tala um sjálf sig. En þá
leit hún í augu Antons og aftur
varð hún þess fullviss, að þessi
kynlegi maður hafði ekkert illt í
hyggju gagnvart henni.
Aftur gerði hún það, sem hann
krafðist af henni. Vilji hans virt-
ist vagga henni í svefn — í þægi-
legan svefn. I mörg ár höfðu þau
Hermann aðeins talað um börnin,
um húsið og um starfsferil Her-
manns. Menn glötuðu sér, ef þeir
töluðu aldrei um sjálfa sig. Hún
átti rétt á því, að tala um sjálfa
sig. Það var gott, að einhver
1) Það var gott, að þér komuð,
Ríkharður. Ég vona, að ég geti
sannað þér, að það hafi verið
hlustaði. á. Þegar þau fóru út úr
veitingastofunni í „Hótel Regina"
hafði hún sagt Anton frá fyrstu
samfundum þeirra Hermanns, frá
foreldrum sínum, frá æsku sinni
í Slesíu, frá erfiðu árunum í Ber
lín og góðu árunum í Briissel. —
Hann bandaði frá sér með hend-
inni, þegar hún lét í ljós ósk um
að fara heim. Hafði hún ekki lof-
að honum því, að hann mætti
sýna henni næturlífið í Leopold
ville?
Það var ekki mjög tilkomumik
ið, næturlífið í Leopoldville. Þau
óku til „Hótel Memling", þar sem
leiðinleg jazz-hljómsveit spilaði í
vínstofunni. Þau dönsuðu. Hann
dansaði vel, enda þótt hann
sneiddi hjá nýjustu dönsunum.
Það fór léttur titringur um hana,
þegar hann tók hana í fang sér.
Hann hélt henni fast og örugg-
lega, en hann hélt henni akki eins
nærri sér og hann hefði getað,
án þess að virðast ágengur. Hann
drakk í sifellu, hvert viský-glas-
ið af öðru, en það sá ekki á hon-
um fremur en hann hefði drukk-
ið hreint vatn. Þau óku í nætur-
klúbbinn „Whisky á gogo“, sem
stóð alveg við jaðarinn á blökku
mannahverfinu. Það var annar
þeirra tveggja, þar sem hægt var
að sjá nokkra blámenn. Hinir
innbornu máttu ekki láta sjá sig
rreðal hvítra manna eftir klukk-
an níu á kvöldin. Það var einn
skjór, sem stal gimsteinum ung-
frú Lane.
Ætlið þér að telja mér trú um,
af „bi rnndu höfðunum", sem átti
húsakynnin og auðvitað var hann
virrur Antóniós. Þeir töluðu oft
saman um sjálfa sig. Hann sagði
frá ævi sinni í Kongó og oft
minntist hann á ár sín í loft-
hernum. En ef endurminningarn-
ar ætluðu að ná léngra aftur í
tímann, þá hætti hann snögg-
lega. Það var eins og æska hans
væri lokað land.
„Nú gætum við ekið til „Perro
quet“-vínstofunnar“, sagði hann,
þegar þau fóru út úr „Whisky á
gogo“, „en það er ekki staður
fyrir yður“.
Hún var búin að drekka mikið
kampavín, og það var komin í
hana mikil kátína, sem hún
skildi ekki í sjálf. Anton hafði
pantað kampavín alls staðar, en
ekki snert á því sjálfur. í tólf ár
hafði hún ekki farið ein út með
karlmanni. Þegar hún fór út með
Hermanni, voru viðskiptavinir
oftast í för með þeim. Það var
alltaf full ástæða til þess. En nú
var hún úti að ástæðulausu. Menn
urðu kátir, þegar þeir gerðu eitt-
hvað, sem ekki var vit í.
„Hvers vegna eigum við ekki
að fara í „Perroquet“-vínstof-
una?“ sagði hún.
Hann greip um handlegg henn
ar. —
„Af því að við látum Hermann
um veiðisvæði sitt“.
Þau stóðu fyrir framan
að það sé fugl, sem er þjófurinn?
2) Beygið yður niður, Ríkharð
ur. Fuglinn er að koma aftur.
„Whisky á gogo í þröngri götu,
sem aðeins var lýst af hinum
mislitu neon-ljósum veitingahúss
ins. Það var svalt. Vera dró
marðarskinnsslána fastar um
brjóstið á sér. Henni fannst kald
ur vindur blása um sig allt í
einu.
Hann leiddi hana um hina
mjóu götu út á aðalgötu, sem var
vel björt.
„Þér hafið haft umráð yfir
mér í allt kvöld“, sagði hann.
„Vitið þér, hvað Ameríkumenn
kalla „a fool’s paradise?“
„Nei“.
„Paradís heimskingjanna“.
„Og hvað um það?“
„Margir heimskingjar lifa í
sinni eigin paradís. Én hún er
ekki til“.
„Þér ætluðuð að tala um „Perro
quet“-vínstofuna“.
„Ég er þegar búinn að segja of
mikið“.
„Það er ekki drengilegt, að vera
með hálfkveðnar vísur“.
„Ég er ekki drengilegur“.
„Jú, þér eruð það“, sagði hún.
Hann varð svo hissa, að hann
nam staðar.
„Hvernig dettur yður það í
hug?“ spurði hann.
„Ég finn það á mér“.
„Það er skökk tilfinning". —
Hann bætti við, nærri því hrana
lega: „Allar konur vilja gera mig
að sómamanni. Það býr trúboði
í hverri konu. Þér skuluð ekki
fást við það“.
„Hvað er um „Perroquet“-vín-
stofuna".
Hann staðnæmdist við Boule-
vard-hornið og gaf leigubíl bend
ingu.
„Þér lifið í paradís flónanna",
sagði hann. „Þér trúið því varla
i alvöru, að Hermann sé yður
trúr“. Nú sat hann hjá henni í
vagninum. „Það ér ekki af því,
að hann elski yður ekki, en hann
er ekki fær um að sýna tryggð.
Hvorki við karlmenn ;— né kven-
menn“.
Hann beygði sig áfram og
nefndi ökumanninum húsið á
Mont Leopold-Vue. Hún spurði
einskis frekar. Bifreiðin fór út af
breiðgötunni og ók um óbyggt
hverfi. Hvergi var ljós. Það var
eins og ekið væri gegn m frum
skóg — í úranhöfuðborginni, sem
var nefnd „Leó“. Hermann sveik
hana. „Perroquet“-vínstofan var
„veiðisvæði" hans. Hún efaði
ekki lengur orð Antons og henni
fannst hún ekki þurfa að rann-
saka málið frekar. Það var ekki
ótryggð Hermanns, sem einkum
gerði hana óttaslegna, heldur
hitt, að henni var sama um hana.
Hvernig hefði hún tekið þessum i
tíðindum fyrir nokkrum vikum?
Hvað hafði gerzt með henni þess
ar vikúr? Hún leit á manninn,
sem sat við hlið hennar. Hún sá
greinilega hinn fastmótaða vánga
svip hans í daufu tunglsljósinu.
Hann sneri sér frá henni. Hann
sat eins langt frá henni og hægt
var og það var því líkast, sem
hann óttaðist að snerta hana. —
Hann horfði út í skóginn.
Nú sáust Ijós aftur. Bifreiðin
beygði inn í hið upplýsta Serpent
inen-stræti, í áttina til hæðar-
innar. Þar stóð húsið, sem hinn
dularfulli Delaporte hafði talað
um í ungverska veitingahúsinu
á heimssýningunni í Brússel. Það
var ótrúlegt, að það hefði gerzt
fyrir aðeins fáum vikum. Það
var ótrúlegt, að það væri heims-
sýning ekki lengra frá Kongó en
sem svaraði dags flugi.
Leigubifreiðin nam staðar. —
3) Hættið þessari vitleysu,
Markús — og segið mér, hvar
þér hafið falið gimsteinana.
Veru til undrunar greiddi Anton
ökumanninum.
„Ég fer fótgangandi ofan í
borgina“, sagði hann, þegar þau
voru orðin ein. „Ég þarf að fá
mér hreint loft“.
Hún rétti honum höndina.
„Þökk fyrir“, sagði hún. „Á
ég að segja, að það hafi verið
fallegt kvöld?“ bætti hún við.
„Það væri ekki satt. Og því síður
væri hið andstæða satt“.
Hann hélt hönd hennar í hendi
sinni.
„Við ætlum alltaf að segja
hvort öðru sannleikann, Vera“,
sagði hann.
Röddin var mjög mjúk, eins og
hann væri ekki áð tala með sín-
um eigin málróm.
„Góða nótt“, sagði hún.
Hann dró hana nær sér.
Og þá var það aftur eins og áð-
ur í frumskóginum, þegar hita-
beltisregnið dundi á stráþaki
eyðikofans. Hann horfði í augu
hennar. Hann kyssti hana ekki.
Það var eins og hann vildi segja:
Ég tek ekkert, sem mér er ekki
gefið af frjálsum vilja. Hann
beið.
Hún vissi, að hún varð að losa
sig úr faðmi hans, en hún hafði
ekki mátt til að gera það. Hún
þráði koss hans. Hún óskaði þess,
að hann kyssti hana án þess að
spyrja.
„Viljið þér gefa mér koss?“
spurði hann og horfði í augu henn
ar, en hreyfði sig ekki.
Hún lagði handlegginn um háls
honum. Marðarskinnssláin dat'
niður.
Þá gerðist það.
Hann rak upp hljóð eins og
sært dýr.
Hann sleppti konunni og sneri
sér við. Hann greip út í loftið.
Því næst datt hann á hnén. Vera
beygði sig yfir hann. Hún horfði
á hann galopnum augum, sem
skelfingin skein úr Hún sá, að
það blæddi úr bakinu á honum;
blóðið rann niður eftir sundur-
skorna bakinu á léreftsskyrt-
unni.
Vera reyndi að hjálpa honum
á fætur. Um leið varð henni lit-
ið heim að húshorninu, en í sömu
svifum hvarf einhver bak við
það. Það var nærri orðið full-
dimmt. Hún sá aðeins skugga,
sem var að flýja.
„Ertu særður?“ sagði hún, en
sá um leið, hve spurningin var
heimskuleg. „Getur þú dregizt að
bekknum? Ég sæki lækni“.
„Nei, nei“, svaraði hann veik-
um rómi. „Þarna hinum meg-
in — —“
Hann benti í áttina að Leopold
minnisvarðanum, sem stóð
nokkra metra frá húsinu. Það
var ekki hægt að sjá það, en
Vera vissi, hvað hann átti við.
Hún hélt honum í fanginu. —■
Hendur hennar urðu blóðugar.
. Nú heppnaðist honum að rísa
á fætur.
„Það má ’ ekki finna mig
hérna“, hvíslaði hann. „Ég get
dregizt að minnisvarðanum. Sím-
aðu til Marmont læknis, 42369.
Segðu honum að sækja mig að
minnisvarðanum".
„Ég hringi á lögregluna!“ sagði
hún.
„Nei, alls ekki“.
Hann stóð uppréttur. Hann
reikaði nokkur skref áfram.
SUtltvarpiö
Laugardagur 29. ágúst:
8.00—10 20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttlr og tilkynningar).
13.00 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig*
urjónsdóttir). 14.15 ,,Laugardags-
lögin“ — (16.00 Fréttir og tilkynn
ingar).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19. 30Tónleikar: Ungversk þjóðlög. —
Ungverskir listamenn flytja.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.20 Upplestur: „Flóttinn til Amer-
íku“, smásaga eftir Coru Sandel
1 þýðingu Þorsteins Jónssonar.
(Kristín Anna Þórarinsdóttir leik
kona les).
20.45 Tónaregn: íslenzk verðlaunalög.
(Svavar Gests kynnir).
21.15 Leikrit: „Haustmánaðarkvöld"
eftir Friderich Durrenmatt í
þýðingu Ragnars Jóhannessonar.
(Leikstjóri: Baldvin Halldórs-
son).
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
LJÚFFENGUR
MORGUNMATUR
Quaker Corn Flakes glóðarristaðir í sykri
Eftirlœtisréttur allrar
fjölskyldunnar
a
r
i
ú
ó