Morgunblaðið - 02.04.1960, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
kaugardagur 2. apríl 1960
var í lofti. Þau gengu gegnum
skóginn, þar sem hún hafði geng-
ið á brúðkaupsdaginn, dáleidd af
manninum, sem orðið hafði lífs-
förunautur hennar. í þessum
skógi hafði hún verið kysst
fyrsta kossinum ,og þar hafði hún
orðið snortin í fyrsta skipti
óljósri þrá, fyrirbóða þeirra heitu
kennda, sem höfðu gagntekið
hana við uppsprettulindina í Ota-
dalnum. Laufin voru nú fallin af
trjánum og vafningsviðurinn
dauður.
Þau reyndu að hringja á þjón-
inn til þess að biðja um, að vagn
inum yrði ekið að dyrunum, en
bjallan var óvirk. Gestgjafi
þeirra fór því sjálfur til þess að
sjá um þetta, en þá kom í Ijós,
að hestarnir höfðu verið hýstir.
Þau urðu að bíða. Gestirnir
reyndu af fremsta megni að finna
eitthvert umræðuefni. Jeanne,
sem átti fullt . fangi með að verj
ast því að skjálfa úr kulda,
spurði húsráðendur, hvað þau
gerðu sér til dægrastyttingar all-
an ársins hring. Briseville-hjónin
voru steinhissa á þeirri spurn-
ingu, því að þau voru alltaf önn-
um hlaðin, annað hvort við að
skrifa bréf til tiginborinna ætt-
ingja um allt Frakkaveldi eða við
eitthvert einskis vert dund heima
Í3TÍr. Hjónin sýndu hvort öðru
sömu hátíðlegu kurteisina og
væru þau allsendis ókunnug, og
þeim var lagið að teygja lopann
í það óendanlega um örgustu smá
znuni.
Um síðir sáu þau út um glugg-
ann, að vagninn var að koma að
dyrunum, en Maríus sást hvergi.
Hann hafði eflaust brugðið sér
eitthvað frá, þar sem hann áleit
sig eiga frí til kvölds.
Julien var honum sárgramur,
og hann bað húsráðendur að
senda hann heim fótgangandi, er
hann kæmj í leitirnar. Síðan var
kvaðzt af miklum innileika á
báða bóga og haldið af stað heim
að Espilundi.
Um leið og þau voru komin inn
í vagninn, gátu þau Jeanne og
faðir hennar ekki varizt hlátri
að tilburðum og framkomu Brise
ville-hjónanna, enda þótt endur-
minningin um harkalega fram-
komu Juliens fyrr um daginn,
hvíldi á þeim eins og mara. Bar-
óninn hermdi eftir eiginmannin-
um og Jeanne eftir frúnni. En
barónsfrúin, sem var dálítið hör-
undsár í slíkum efnum setti ofan
í við þau.
„Það er rangt af ykkur að gera
gys að þeim á þennan hátt“, sagði
hún. „Þau eru bæði af mjög góð-
um ættum“.
Þau þögnuðu í svip af tillitsemi
við móðurina, en þau gátu ekki
á sér setið að grípa til sömu gam
ansemi aftur. Barónsfrúin gat
ekki varizt brosi, en sagði jafn-
framt. „Það er ekki fallegt að
hlæja að þeim, sem heyra til
sömu stéttum og maður sjálfur".
Skyndilega nam vagninn stað-
ar, og Julien kallaði til eánhvers
fyrir aftan hann. Þau Jeanne og
baróninn hölluðu sér út um vagn
gluggann og sáu þá kynlega mann
veru sem virtist velta áfram á eft
ir þeim. Það var Maríus, sem
kom hlaupandi á eftir vagninum,
eins hratt og fæturnir gátu borið
hann. Dragsíð frakkalöfin þvæld
ust fyrir fótum hans, og öðru
hvoru blindaðist hann af hatt-
inum, sem seig niður fyrir aug-
un. Ermarnar blöktu og sveifl-
uðust til eins og mylluvængir, er
hann geystist áfram yfir steina
og polla á harðaspretti.
Um leið og hann náði vagnin-
um, þreif Julien í hálsmál hans
og dró hann upp í sætið við hlið
sér. Síðan sleppti hann taumun-
um og lét höggin dynja á höfði
drengsins. Hatturinn skall sam-
stundis niður á axlir hans og það
buldi í honum eins og trumbu í
hverju höggi. Drengurinn æpti
og streittist í móti, reyndi að kom
ast niður úr vagninum aftur, en
húsbóndi hans hélt honum með
annari hendinni og lét höggin
dynja með hinni.
Jeanne stundi upp, orðlaus af
undrun og skelfingu. „Pabbi —
ó, pabbi!“ Barónsfrúin þreif í
handlegg manns síns sárreið og
hneyksluð. „Láttu hann hætta,
Jack!“ hrópaði hún. Baróninn
opnaði fremri gluggann og þreif
í handlegg tengdasonar síns. —
Rödd hans titraði af bræði.
„Ertu ekki bráðum búinn að
ljúka þér af við að berja dreng-
inn?“ hreytti hann út úr sér.
Julien leit við steinhissa:
„Sérðu ekki ,hvernig einkennis-
búningurinn er útleikinn?“
Baróninn rak höfuðið út um
gluggann. „Það skiptir mig engu
máli?“ sagði hann. „Það er eng-
in ástæða til þess að beita slíkri
hörku!“
Julien reiddist aftur. „Láttu
mig um þetta. Þér kemur þetta
ekkert við!“ Hann var búinn að
reiða til höggs aftur, þegar
tengdafaðir hans þreif um hand-
legg hans og rykkti honum nið-
ur, svo að hann rakst í sætið. „Ef
þú hættir ekki samstundis, skal
ég fara út úr vagninum og neyða
þig til þess“, sagði hann. Julien
sá að sér, yppti öxlum þegjandi
og hottaði á hestana, sem hertu
ferðina.
Konurnar tvær sátu náfölar
og bærðu ekki á sér, Og það mátti
glöggt heyra hjartslátt baróns-
frúarinnar.
Meðan setið var við kvöldverð-
arborðið, gerði Julien sér far um
að vera enn alúðlegri en venju-
lega, rétt eins og ekkert hefðl í
skorizt. Þau Jeanne og foreldrar
hennar voru því fegin, að hann
virtist í svo góðu skapi, og svör-
uðu í sömu mynt. Þegar Jeanne
minntist á Briseville-hjónin, tók
hann einnig þátt í hlátri þeirra,
en bætti jafnframt við: „En það
verður ekki af þeim skafið, að
þau eru tiginmannleg í fram-
komu“.
Þau fóru ekki í fleiri heimsókn
ir, þar sem öll óttuðust, að at-
burðurinn með Maríus endurtæki
sig. Þau ákváðu að senda nýárs-
kveðjur og bíða með frekari
heimsóknir til vorsins, þegar
hlýnaði í veðri.
Á jóladag buðu þau sóknar-
prestinum, bæjarstjóranum og
konu hans til miðdegisverðar ög
síðan aftur á nýársdag. Það var
eina tilbreytingin í fásinninu. —
Baróninn og kona hans ætluðu
að fara frá Espilundi níunda janú
ar. Jeanne langaði til að hafa þau
lengur, en Julien lagði ekkert til
málanna. Baróninn þóttist skynja
kulda í framkomu tengdasonar
síns og sendi því eftir póstvagni
frá Rouen.
Daginn áður en þau færu,
ákváðu þau Jeanne og faðir
hennar að fara til Yport, en þang
að höfðu þau ekki komið, síðan
hún kom frá Korsiku. Dagurinn
var bjartur og heiðskír en frost
Þau komu inn í þorpið. Sjávar-
og fisklykt lagði um strætin. —
Stór, brún fiskinet héngu til þerr
is utan á húsunum eða niður úr
þakskegginu. Freyðandi brim-
öldur hins kuldalega, gráleita
hafs skullu á ströndinni. Lágsjáv
að var, svo að sá í klettadrang-
ana fyrir neðan bjargið hjá
Fécamp.
Jeanne og faðir hennar stóðu
hreyfingarlaus og horfðu á, þeg
ar fiskimennirnir ýttu bátum sín
um á flot í ljósaskiptunum, á
sama hátt og þeir voru vanir að
gera á hverju kvöldi. Þeir hættu
lífi sínu til þess að komast hjá
því að svelta, og voru þó svo fá-
tækir, að þeir smökkuðu aldrei
kjöt.
Baróninn starði hugfanginn út
á hafið: „Það er ógnþrungið, en
jafnframt fagurt. Sjáðu Jeanne,
hve dásamlegt hafið er núna í
rökkrinu, þótt það jafnframt búi
mörgum mannslífunum hættu“,
sagði hann.
Hún brosti dauflega. „Það jafn
ast ekki á við Miðjarðarhafið“.
„Miðjarðarhafið!" hrópaði fað-
ir hennar hneykslaður. „Það er
olía, sykurvatn, blátt vatn í
þvottabala. Líttu á þetta haf,
sjáðu hvítfyssandi brimlöðrið!
Hugsaðu um alla mennina sem
voru að fara út á sjóinn og eru
nú horfnir sjónum okkar“.
Jeanne andvarpaði um leið og
hún svaraði játandi. „Já, þú hef
ur eflaust rétt fyrir þér“. En til-
hugsunin um Miðjarðarhafið
hafði vakið á ný* hinar Ijúfsáru
endurminningar hennar, og hug-
ur hennar hvarflaði enn einu
sinni til hinna fjarlægu staða, þar
sem draumar hennar höfðu rætzt
og dáið.
7. kafli.
Uppgötvun Jeanne.
Eftir þettá var það helzta
dægrastytting ungu hjónanna að
spila á spil. Á hverjum degi, að
loknum morgunverði spilaði Juli
en nokkur spil af „Bezique" við
konu sína. Hann reykti jafnframt
og dreypti á vínglasi, meðan þau
spiluðu. Að því loknu var hún
Skáldið o«f mamma litla
1) Eg þyrfti að hafa velbúið tóm- 2) Eg veit ekkl betur en þú eigir 3) .... legubekk og stafla af glæpa-
stundaherbergi, eins og Svenni allt, sem þú þarft til þinna tómstunda- sögum!
frændi! iðkana....
L
ú
á
NO, BUT I
HAVE AN IPEA /
OUR OLD FRIENP SENATOR
WATSON HAS AUTHOREP A
BILL TO SELL THE RANGE
TO PRIVATE INTERESTS...
T'M POWN HERE ^
TRVIN6 TO
. STOP HIM /
MRS. BLITZ...THIS IS
MARK TRAIL...1'M
POWN AT THE 1
, CAPITAL / A
OQBEQNV
m rm n
WHAT?...
THOUGHT VOU WERE
MAKING RECORDINGS
FOR ME OUT ON ,
TALL TIMBER
RESERVATION/
'/X WHY THE ■%,
POUBLE-CROSSING 1
OLP WINPBAG...ARE 1
VOU GETTING
ANYWHERE WITH HIM?
Anna Blitz, þetta er Markús.
Ég er staddux hér í höfuðborg-
inni.
Hvað þá? Ég hélt að þú værir
að hljóðrita fyrir mig í Háu skóg-
um.
Vinur okkar Watson þingmað-
ur hefur samið frumvarp um að
selja einkafyrirtæki skógana. Ég
er hér til að reyna að hindra
hann í því.
Ja, þessi svikuli vindbelgur...
Gengur þér nokkuð að sannfæra
hann?
Nei, en mér datt svolítið 1 hug!
vön að fara t °rgis síns og
sitja við glug^ með sauma
sína, meðan stormurinn gnauðaði
fyrir utan og regnið lamdi rúð-
urnar. öðru hvoru leit hún upp
frá saumunum og starði út á hvít
ar brimlöðursrákirnar á gráu
hafinu. Þegar hún hafði starað
um stund, grúfði hún sig yfir
saumana á ný.
Hún hafði ekkert annað að
gera, þar sem Julien hafði einn-
ig tekið í sínar hendur allan
rekstur heimilisins, til þess að
fullnægja drottnunargirni sinni
og nærri sjúklegri hneigð til
sparnaðar. Hann var fram úr hófi
smámunasamur, gaf aldrei þjór-
fé og miðaði matarkaup við
allra brýnustu nauðsynjar. Je-
anne hafði, síðan hún kom heim,
látið eftir sér að fá hjá bakaran-
um sérstaka normannska brauð-
snúða til morgunverðar, en von
bráðar vildi hann stemma stigu
fyrir þá óþarfa eyðslu, og hún
varð að láta sér nægja brauð-
sneiðar í staðinn.
Hún sagði aldrei neitt, til þess
að komast hjá ásökunum, nöldri
og þrætum, en hver nýr vottur
nízku og smámunasemi eigin-
manns hennar, kvaldi hana stór-
lega. Hún áleit allt þess háttar
fyrirlitlegt og niðurlægjandi,
enda var hún alin upp á heimili,
þar sem peningar virtust aldrei
skipta neinu máli. Hve oft hafði
hún ekki heyrt móður sína segja:
„Peningar eru ekki til annars en
að eyða þeim“. En það kvað við
annan tón hjá Julien: „Er alls
ekki hægt að venja þig af því að
sóa peningum að óþörfu?" var
hann vanur að segja. 1 hvert
skipti, sem honum tókst að lækka
laun einhvers um nokkra skild-
inga, var hann vanur að segja
brosandi, um leið og hann stakk
peningunum í vasann: „Safnast,
þegar saman kemur!“
Suma daga sökkti Jeanne sér
niður í drauma. Hún lét saum-
ana síga niður í keltuna, gleymdi
stund og stað og lét hugann reika
til ímyndaðra ævintýra æsku-
drauma sinna. Venjulega hrökk
hún upp úr draumórum sínum
við rödd Juliens, sem var að
skipa Símoni gamlá fyrir. Hún
tók til við saumana aftur og
sagði um leið við sjálfa sig: —■
„Þetta er allt liðið“. Oft hrundu
tár niður á höndina, sem hélt á
nálinni.
Rosalie, sem áður hafði verið
kát og sísyngjandi, hafði einnig
breytzt. Ávalir vangar hennar
höfðu misst sinn fyrri lit, hún
var kinnfiskasogin og óeðlilega
fölleit. Jeanne spurði hana oft:
„Ertu lasin, góða mín?“ Við-
brögð stúlkunnar voru jafnan á
sama veg: „Nei, madame", svar-
aði hún, en roðnaði við um leið
og flýtti sér burt.
í lok janúarmánaðar fór að
snjóa. Á einni nóttu varð slétt-
lendið hulið snjó og hvítar flyks-
ur sátu á trjánum.
Morgun einn sat Jeanne við
arininn í herbergi sínu og vermdi
fæturna við arininn, en Rosalie
ajtltvarpiö
Laugardagur 2. apríl.
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleik
ar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20
Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir) .
14.00 Laugardagslögin. — (16.00 Fréttir
og veðurfregnir).
17.00 Bridgeþáttur (Eiríkur Baldvins-
son).
17.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
18.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Gestir á
Hamri" eftir Sigurð Helgason;
II. (Höfundur les).
18.55 Frægir söngvarar: Maggie Teyte
og Richard Tauber syngja.
19.35 Tilkynningar. :
20.00 Fréttir.
20.30 Leikrit: „Gluggar" eftir John
Galsworthy í þýðingu Aslaugar
Arnadóttur. — Leikstjóri: Helgl
Skúlason. Leikendur: Helga Val-
týsdóttir, Steindór Hjörleifsson,
Sigríður Hagalín, Þorsteinn O.
Stephensen, Anna Guðmundsdótt
ir, Indriði Waage, Helga Bach-
mann, Rúrik Haraldsson og Jón
Aðils.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.1á
Passíusálmur (41).
22.20 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.