Morgunblaðið - 23.04.1960, Blaðsíða 20

20
M GR GU N B T.A Ð1Ð
Laugardagur 23. apríl 1960
Julien skrifaði erkibiskupnum
kurteislegt en jafnframt skorin-
ort bréf, og prestinum var hót-
að brottvikningu frá starfi, ef
hann héldi uppteknum hætti. —
Hann þagði eftir það.
Þau Gilberte og Julien mættu
honum oft á ferðum sínum, en
þau viku jafnan úr leið, til þess
að þurfa ekki að hitta hann. —
Vorið var komið, og ást þeirra
hafði jafnframt vaknað til nýs
lífs. Þar sem trén voru ekki að
fullu laufguð og jörðin rök, voru
þau vön að hittast í hreyfanleg-
um smalakofa, sem ekki hafði
verið í notkun síðan um haust-
ið. Dag einn, er þau komu út úr
honum, sáu þau föður Tolbiac,
sem hafði falið sig í brekkunni
fyrir neðan.
„Við verðum að skilja hestana
okkar eftir hjá hengifluginu“,
sagði Julien, þar sem þeir kunna
að öðrum kosti að sjást úr
nokkurri fjarlægð og koma upp
um okkur“.
Dag nokkum sat Jeanne fyr-
ir framan arininn og las í bók.
Stormur geisaði úti. Allt í einu
sá hún Fourville greifa koma
fótgangandi með slíkum feikna
hraða, að hún óttaðist, að eitt-
hvað hræðilegt hefði komið
fyrir.
Hún flýtti sér niður til þess
að taka á móti hgnum, en þegar
hún sá hann, hvarflaði helzt að
henni, að hann væri búinn að
missa vitið. Hann var í veiðibún
ingi sínum, og á höfðinu bar
hann þykka, fóðraða derhúfu,
sem hann notaði venjulega ein-
göngu heima fyrir. /uidlit hans
var svo fölt, að rautt skeggið,
sem venjulega var samlitt and-
litinu, var sem logandi eldur við
hvítt hörundið. Augun voru
tryllingsleg og starandi, eins og
hann væri ekki með réttu ráði.
Hann stamaði: „Konan mín er
hér — er ekki svo?“ Jeanne
svaraði í fáti: „Nei, ég hef ekki
séð hana í dag“.
Hann settist niður, eins og fæt
urnir hefðu brugðizt honum. —
Hann tók síðan af sér húfuna og
strauk vasaklútnum hvað eftir
annað yfir ennið, eins og í
leiðslu. Síðan stóð hann snöggt
upp og nálgaðist Jeanne með
framréttar hendur og opnaði
munninn, eins og hann ætlaði að
fara að segja eitthvað, trúa
henni fyrir sorgum sínum. En
hann þagnaði allt í einu, hvessti
á hana augun og sagði eins og
úti á þekju: „En þetta er eigin-
maður þinn — þú ert líka —“.
Hann lagði á flótta og stefndi til
sjávar.
Jeanne hljóp á eftir honum,
kallaði og sárbændi hann að
nema staðar. Hún var með
hjartslátt af skelfingu. „Hann
veit allt! Hvað getur hann gert?
Bara að hann finni þau ekki!“
Hugsunum af þessu tagi laust
niður í huga hennar, hverri á
fætur annari.
Hún hafði ekki við honum, og
hann lét sem hann heyrði ekki
bænir hennar. Hann hélt áfram
rakleitt og óhikað að ákvörðun-
arstað sínum. Hann fór yfir
skurðinn, stefndi síðan beint á
klettinn.
Jéanne stóð á skógi vaxinni
hæð og horfði á eftir honum,
unz hann hvarf sjónum hennar.
Síðan hélt hún inn í húsið aft-
ur, lömuð af skelfingu.
Hann hafði sveigt til hægri og
var farinn að hlaupa. Sjór var
úfinn, og stór svört ský fóru
geist yfir himininn. Vindurinn
ýlfraði og hvein, lagði niður
grasið og nýjan gróðurinn og bar
með sér stóran hvíta fugla inn
yfir landið.
Haglélið, sem óveðrinu fylgdi,
lamdi greifann í andlitið og
fyllti eyru hans hávaða og hjart
að ó'lgu.
Skammt fýrir framan hann var
hið djúpa hengiflug Val de Vau-
cotte. Eétt fyrir ofan brún þess
var eyðilegur smalakofi á bletti
lands, þar sem kindum var stund
um beitt. Tveir hestar voru
bundnir við kofann, sem var fær
anlegur, á hjólum.
Er greifinn kom nær, lagðist
hann niður og skreið síðasta
spölinn, til þess að ekki sæist til
hans út um rifur á kofanum. —
Hestarnir óróuðust, er þeir sáu
hann, en hann skar á beizlin
með opnum hníf, sem hann hélt
á í hendinni. Rétt í því skall enn
ein hryðjan á, og hestarnir fæld
ust hávaðann, þegar haglið buldi
á kofaþakinu, og þutu brott.
Greifinn skreið að kofadyrun-
um og gægðist undir hurðina.
Hann lá lengi þannig kyrr, eins
og hann biði átekta.
Góð stund leið, síðan stóð
hann snöggt upp, ataður for frá
hvirfli til ilja. Hann setti lok-
una fyrir hurðina að utan, þreif
síðan kjálkana, sem kofinn var
dreginn á og skók hann óþyrmi-
lega til, eins og hann ætlaði að
hrista hann í sundur. Síðan tók
hann sér allt í einu stöðu .nilli
kjálkanna, beygði risavaxinn lík
amann fram á við eins og drátt-
ardýr og dró kofann af stað, með
geysilegu átaki, móður af
áreynzlu. Hann dró kofann og
þá sem í honum voru, í áttina að
snarbröttum hömrunum.
Þau sem í kofanum voru
lömdu með hnefanum á hurðina,
skelfingu lostin, og skildu hvorki
upp né niður í því, sem var að
gerast.
Þegar hann kom á brúnina,
sleppti hann hrörlegu kofa
skriflinu, og það rann niður
brattann með síauknum hraða
og flaug síðast fram af hengi-
fluginu og brotnaði í spón.
Gamall betlari, sem húkti í
skurði, sá eitthvert hrófatildur,
sem flaug fyrir ofan hann, og
skerandi vein bárust honum til
eyrna frá því. Hann áræddi ekki
að fara niður að brotnum kof-
anum, heldur hélt til næsta bæj-
ar og skýrði frá þessum atburði.
Menn flýttu sér á staðinn og
leituðu í brakinu. Þeir fundu tvö
lík kramin, limlest og alblóðug.
Enni karlmannsins var klofið og
andlitið óþekkjanlegt, flakandi í
sárum; neðri kjálki konunnar
lafði niður, þar sem hann var
genginn úr liði, og limir þeirra
beggja voru tættir og kramdir.
„Hvað voru þau að gera í kof
anum þeim arna?“ sagði ein kon
an.
Gamli betlarinn sagði að þau
hefðu sennilega leitað skjóls í
honum vegna óveðursins, og
sennilega hefði ein hryðjan
feykt honum fram af. Hann sagði
að sér hefði dottið í hug að leita
þar hælis, en hann hafði ráðið
það af hestunum, sem bundnir
voru við kofann, að aðrir væru
þar fyrir og þess vegna hætt við
það. „Annars hefði ég ef til vill
oltið niður með honum", bætti
hann við, ánægðum rómi. Ein-
hverjum varð á að segja: „Hefði
það ekki verið þér fyrir beztu?“
Gamli maðurinn svaraði reiði-
lega: „Hvers vegna? Vegna þess,
að ég er fátækur en þau rík!
Lítið á þau núna“. Hann stóð
þarna í rennblautum tötrum sín-
um, titrandi af bræði, og benti
með krókstaf sínum á líkin tvö,
og hrópaði: „Við erum öll eins,
þegar svona er komið“.
Greifinn hafði tekið til fót-
anna og hraðað sér brott, um
leið og kofjnn fór að velta nið-
ur brattann. Hann æddi áfram á
móti storminum, stytti sér leið,
stökk yfir skurði og ruddist gegn
um limgerði og girðingar. Hann
var kominn heim um rökkur, en
vissi tæpast sjálfur á hvern hátt.
Þjónustufólkið beið heimkomu
hans, skelfingu lostið, og skýrði
honum frá því, að hestarnir tveir
hefðu skilað sér án reiðmann-
anna skömmu áður. Hestur Juli-
ens hafði fylgt hinum eftir.
Hr. de Fourville reikaði í spori
og sagði hálfkæfðri röddu: „Það
hlýtur eitthvað að hafa komið
fyrir þau í þessu hræðilega veðri.
Það verður að gera leit að þeim“.
Hann lagði sjálfur af stað, en
þegar hann var kominn í hvarf,
faldi hann sig í skógarþykkni og
mændi þaðan án afláts á veginn
og þar beið hann heimkomu
þeirrar konu, sem hann bar enn
brennandi ástarhug til, lifandi
eða dauðrar.
Innan skamms var vagni ekið
fram hjá með torkennilegan
farm. Hann nam staðar hjá kast-
alanum, og síðan var honum ek-
ið inn um hliðið. Þetta hlaut að
vera hún. Hræðileg sálarkvöl
hélt honum kyrrum í sömu spor-
um, óttinn við þá vitneskju, sem
beið hans, hræðsla við sannleik-
ann. Hann bærði ekki á sér,
kúrði þama eins og hræddur
héri og tók viðbragð við minnsta
hljóð.
Þannig beið hann eina eða
tvær klukkustundir. Vagninn
kom ekki út um hliðið aftur. —
Hánn dró af því þá ályktun, að
kona sín væri ef til vill í andar
slitrunum, og tilhugsunin um að
hitta hana, mæta augnatilliti
hennar, fylíti hann slíkri skelf-
ingu, að hann flúði sem fætur
toguðu enn lengra inn í skóginn,
til þess að vera öruggur um að
enginn fyndi hann og neyddi til
að koma að beði eiginkonunnar.
En þá datt honum allt í einu í
hug, að hún kynni ef til vill að
þarfnast hjálpar hans, enginn
annar væri fær um að annast
hana. Hann sneri því aftur heim
og hljóp, eins og hann ætti lífið
að leysa.
SBlItvarpiö
Laugardagur 23. apríl
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir) .
14.30 Laugardagslögin. — (16.00 Fréttir
og veðurfregnir).
17.00 Bridgeþáttur (Eirlkur Baldvins-
son).
17.20 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson.
18.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Sjórinn
hennar ömmu" eftir Súsönnu
Georgievskaju; III. (Pétur Sum-
arliðason kennari).
18.55 Frægir söngvarar: Gérard Souz-
ay syngur lög eftir Fauré og Ravel.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Leikrit: „Syndir annarra'* eftir
Einar H. Kvaran. — Leikstjóri:
Ævar R. Kvaran. Leikendur:
Lárus Pálsson, Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir, Þorsteinn O. Step-
hensen, Inga Þórðardóttir, Arn-
dís Björnsdóttir, Herdís Þorvalds
dóttir, Jón Aðils, Baldvin Hall-
dórsson, Anna Guðmundsdóttir,
Sigrún Sigurðardóttir og Valur
Haraldsson. (Aður útv. 5. des.
1959).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög. — Dagskrárlok.

Olö
English
SELF POLISHING
DftHNHn
UUOliU*
Þér fáið hinn fullkomna gljáa á
gólfin með notkun hins gamla
enska sjálfgljáandi DRI-BRITE.
Ekkert nudd — engin fyrirhöfn.
Svo auðvelt í notkun!
Gljái, sem endist. . . og ekki sér á.
Jafnasti fagurgljái, sem hægt er
að hugsa sér. — Reynið sjálf-
gljáandi DRI-BRITE fljótandi
bón, — þegar í dag.
Karlmenn
óskast
til starfa í heildsöluafgreiðslu vorri.
Upplýsingar í skrifstofunni.

5 LÁT URFÉ LA G
SUÐURLANDS
Skúlagötu 20. Reykjavík
a
r
k
ú
ó
Það er ekkert vafamál að [ ástæðuna.
Brodkin beitir þingmanninn Seinna.
lengi í burtu. Mér hefur tekizt| Þakka þér fyrir Tómas, það er
ágætlega að taka aigdýrabaul einmitt það sem mig vantaði!
þvingunum. Ef ég aðeins vissi1 Sæll Markús. Þú varst ekki upp á segulband.