Morgunblaðið - 24.06.1960, Blaðsíða 20

I
23
MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 24. júní 1960
FORLEIKUR.
Það var að kvöldi tuttugu og
eins árs afmælis Carmonu Leigh,
að James Hardwick sá hana í
fyrsta sinn. Hann sat í leikhús-
stúku með Trevorhjónunum, og
er hann leit yfir- salinn þveran,
kom hann auga á hana. Hún sat
á öðrum gyllta stólnum, sem var
beint andspænis honum í stúk-
unni hinum megin. Hún var í
hvítum kjól og með ofurlitla loð-
skinnskápu, sem hún hafði látið
falla á stólbakið. Hún hallaðist
fram á olnbogann á bríkina fyrir
stúkunni og leit yfir salinn til
hans.
Raunverulega sá hún hann þó
ekki. Hugur hennar var of fullur
af þessu merkisafmæli og svo
perlunum, sem Ester Field hafði
gefið henni, og vitanlega leikn-
um, sem hún átti að fara að horfa
á, og loks af því, sem Alan Field
hafði hvíslað að henni er þau
gengu upp stigann. Hún sá ekk-
ert nema sínar eigin hugsanir,
sem allar snerust um vonir og
hamingju.
En James Hardwick sá þarna
það, sem hann hafði verið að
bíða eftir alla sína aevi. Ást við
fyrstu sýn er raunverulega til.
Það sá hann að minnsta kosti nú.
Ekki að hann gæti lýst því með
orðum, nú eða síðar. .. Og hann
hélt áfram að horfa.
Hann sá unga stúlku með fín-
gert, alvarlegt andlit og dökkt
hár, og fremur fölleita. Hann fór
að hugsa um það, og andlitssvip-
urinn varð hörkulegur og alvar-
legur, og varirnar samanbitnar.
Hann hefði getað verið að hug-
leiða eitthvert efni, sem gilti líf
eða dauða. Stúlka getur verið
föl af því að hún er þreytt ....
eða hrygg .... eða sjúk. En þessi
stúlka, sem hann nú var að horfa
á, var ekkert af þessu. Fölvi
hennar var skær og bjartur.
Augun voru dökk. Ekki brún,
heldur einhvern veginn mjög
dökkgrá. En augnabrúnirnar voru
svartar og ef til vill voru það
þær, sem gerðu fölvann svona
áberandi. James gat ekki hugsað
skipulega um þetta. Það var
’rétt eins og mynd, sem festist í
huganum, þannig að hvert smá-
atriði geymist um aldur og ævi.
En nú ruglaðist myndin. Stóra,
vingjarnlega konan, sem sat hjá
henni, sagði eitthvað við hana,
og maður, sem hafði staðið að
baki þeim, kom nú og settist á
þriðja gyllta stólinn. Hann var
hávaxinn, ljóshærður og áber-
andi fríður. Ermin á loðkápunni
straukst við handlegginn á hon-
um. Hann ýtti henni frá sér, hlæj
andi. Unga stúlkan leit við. Nú
kom ofurlítill roði í kinnar henn-
ar. Þau brostu hvort til annars.
Trevor ofursti urraði 1 eyrað á
James:
— Sérðu fólkið þarna hinum-
megin? Pabbi stúlkunnar var
bezti vinurinn, sem ég hef nokk-
urntíma átt — Georg Leigh. Dó
í bílslysi — og þau hjónin bæði.
Gerði mig að öðrum forráða-
manni Carmonu. Jæja, nú er hún
tuttugu og eins árs í dag, svo að
nú getur hún gert hvaða vitleysu,
sem henni kann að detta í hug.
— Það er engin ástæða til að
kalla það neina vitleysu, sagði
frú Trevor í rellutón. — Það eru
víst fáar stúlkur, sem ekki
myndu gleypa við honum Alan
Field.
Nú kom hermennskan upp í
málrómi ofurstans:
— Þá væru þær sæmilega vit-
lausar, góða mín.
James bað þess með sjálfum
sér, að þau færi ekki að rífast.
Alan Field? .... Hvað hafði
hann annars heyrt um Alan
Field? Einhvern veginn var það
að bögglast fyrir honum, að
hann hefði heyrt eitthvað um
hann, og það fyrir ekki svo löngu.
Eitthvað misjafnt, ■ en hann gat
bara ekki komið því fyrir sig í
bilL
Frú Trevor var að draga í
land.
— Það er náttúrlega ekki von,
að karlmönnum liggi vel orð til
hans. Til þess er hann of lagleg-
ur.
— Ég er ekkert hrifinn af ung-
um mönnum, sem eru of laglegir,
góða mín.
Þrátt fyrir hálfsextugs aldur,
gat Maisie Trevor enn sett upp
glettnisbros og það gerði hún nú.
— Þú ert afbrýðissamur, sagði
hún og rak upp hvellan hlátur,
sem svo mjög hafði hrifið ung
liðsforingjaefni, þegar hún var
sautján ára.
James hugsaði með sjálfum
sér, hvað þessi hlátur væri
heimskulegur og var honum þó
vel til konunnar. Og hvernig
ofurstinn gat þolað þetta! En það
komst sennilega upp í vana. Og
sjálfur hugsaði hann nú um Car-
monu og ekki annað.
Trevor ofursti hafði eitthvað
verið önugur við konu sína og
hún leitaði þá á náðir James.
— Þú ert auðvitað á sama máli
og Tom — þið karlmennirnir
haldið alltaf saman og styðjið
hverir aðra. En eins og ég segi,
má Carmona prísa sig sæla, ef
hún nær sér í svona laglegan
mann. Hún er indæl stúlka og
það allt, og svo hefur hún lag-
legar tekjur af eignum sínum.
Tom hefur haft eftirlit með þeim
fyrir hana, eins og þú veizt. Hins
vegar er hún ekkert sérstakt fyr-
ir augað — eða finnst þér það?
En Alan er þar flestum fremri.
Vitanlega á hann ekkert til, svo
að þetta getur jafnað sig upp.
Þau eru alin upp saman, eins og
þú veizt — að minnsta kosti eft-
ir að hún missti foreldrana sína.
Ó, hræðilegt! Þetta er Ester
Field, sem er þarna með þeim;
hún er systir Georgs heitins,
pabba hennar Carmonu. Hugsa
sér, að frægur málari skyldi
vilja svo kauðalega konu, en vit-
anlega átti hún aura, og hann
var ekki orðinn frægur þá.
Finnst þér ekki asnalegt, hvern
ig menn fá ekki það sem þeir
vilja fyrr en það er orðið um
seinan. Núna, þegar hann er bú-
inn að vera dauður í tíu ár,
þekkja allir nafnið hans. Hann
hét Penderel Field. Já, nafnið er
asnalegt, en getur samt verið
gott í auglýsingar. Ester er
stjúpa Alans, svo að þau Car-
mona eru svona næstum systkin,
vitanlega ekki í alvöru, en þú
skilur hvað ég á við. Það var
leiðinlegt, að hann Alan skyldi
þurfa að fara úr hemum. Ekki
hef ég hugmynd um, hvers
vegna hann gerði það, en ég vissi,
að Ester þótti það afskaplega
leiðinlegt, og ég er viss um, að
hún vill gjarna, að hann eigi hana
Carmonu.
Nú tók ofurstinn fram í:
— Við skulum vona, að hún
sé ekki svo vitlaus. Og bezt að
hafa sém allra fæst orð um brott-
för hans úr hernum. Og þú skalt
ekki vera að orða hann nema
sem minnst við hana Carmonu
— heyrirðu það, Maisie? Hann
sneri sér að James. — Ég er
hræddur um, að þú hafir ekki
mikið gaman af þessu hjali.
Frú Trevor tók upp knipplinga
vasaklút og snuggaði, móðguð.
— Nei, veiztu nú hvað, Tom!
James flýtti sér að segja, að
sér leiddist alls ekki — hann
hefði áhuga á fólki. Honum datt
í hug, að ef til vill yrði það hægð
arleikur að fá ofurstann til að
fara með hann hinumegin í hlé-
inu og kynna hann Carmonu.
Það var ekkert líklegra en að
hann ætti þangað erindi, hvort
sem var, til þess að óska henni
til hamingju með afmælið, og þá
var auðvelt að fá að slást í för-
ina.
Auðvelt — jú, kannski, en það
varð bara, því miður, ekki úr
því. Frú Trevor fékk sem sé eitt
„kastið" sitt. Henni leiddist leik-
ritið, og henni fannst Tom hafa
verið ruddalegur. Henni varð
óglatt og bjóst við yfirliði, og
sagðist verða að fara. Nú hafði
James ekið þeim í leikhúsið, svo
að ekki kom annað til mála en
að hann æki þeim heim aftur.
Hann hafði séð Carmonu Leigh
— en svo heldur ekki meira.
Eldsnemma næsta morgun
lagði hann af stað austur í Asíu
og var meira en ár í þeirri ferð.
Daginn eftir heimkomuna sá
hann hana aftur. Hann var á
leið til Trevor-hjónanna, þar
sem hann ætlaði að dvelja í leyf-
inu. Nú sat hann í járnbrautar-
klefanum og hugsaði með sér, að
gott væri að vera kominn heim
aftur. En það skrítna við að koma
svona heim, var það, að manni
fannst einhvern veginn sjálfsagt,
að ekkert hefði breytzt heima
fyrir, meðan maður var í burtu.
Þarna fór maður að heiman og
vitanlega gerðist ýmislegt sögu-
legt hjá manni sjálfum, en hins
vegar fannst manni ekkert hafa
getað gerzt hjá þeim, sem heima
sátu. Tom gamli Trevor mundi
stunda blómaræktina sína í sveit
inni og Maisie mundi leiðast þar
og nudda í kalli sínum að
Skáldið og mamma litla
1) Bölvuð endaleysa! Hver heldur
þú að fari til Marz í svona fötum....
2) Já, en góða kona! Svona
myndir eru einmitt fyrir mig....
bíó- 3) .... Þú heldur þó ekki, að ég
kunni ekki að meta neitt annað en
Marsbúa?
a
r
á
á
— Jón skal passa þig, jafnvel i Við tökum næstu lest sem kemur
þótt þú séert blindur. Við verð- hér við að taka vatn og förum
um góðir vinir, það skaltu sjá!1 langt langt í burt, þangað sem
skreppa til höfuðstaðarins viku
og viku, til þess að heimsækja
kunningjana og koma í leikhús.
En svo fór hann að hugsa um
Carmonu. Auðvitað gætu Trevor
hjónin sagt honum, hvar hún
væri og hvernig henni liði. Þó
að hún væri ekki beinlínis í
þeirra félagsskap, var það þó
ekki svo víðsfjarri. Og á árun-
um frá tuttugu og eins til tuttugu
og þriggja geta orðið margar
breytingar í lífi ungrar stúlku,
enda þótt hann vildi ekki við-
urkenna fyrir sjálfum sér, að
þær gætu orðið til þess að stía
þeim sundur fyrir fullt og allt.
Hann vildi ekki trúa því, að hún
hefði gifzt Alan Field. í hvert
sinn sem hann hafði í fjarveru
sinni hugsað til heimkomu, var
það heimkoma til Carmonu. Einu
sinni eða tvisvar hafði hann
heyrt hennar getið, aðallega í
bréfum frá Maisie Trevor, þar
sem hún minntist á, að „fólk
segði“, að hún væri trúlofuð
Alan Field. Hún var þá ekki gift
honum enn.
Nei, hún var ekki gift Alan
Field. Einhvern veginn hafði
hann verið þess viss, allan tím-
ann, að hún myndi aldrei gift-
ast honum heldur James Hard-
wick.
Nú var lestin að koma inn I
stöðina og um leið var önnur lest
að fara út. Þær voru aðeins á
hreyfingu þegar þær mættust, og
í sama bili sá hann Carmonu
Leigh. Þau horfðu sem snöggvast
hvort á annað, því að bæði sátu
við glugga. Hann kipptist við.
Hann tók eftir fölvanum á and-
liti hennar, en það var ekki sami
fölvinn sem hann hafði séð í
fyrra skiptið. Þá hafði hún verið
hamingjusöm og ánægð, en það
var hún ekki nú. Hún hafði ekki
haft tíma til að dylja þennan svip
fyrir honum. Ef hún var föl
núna, stafaði það af hjartasorg.
En lestirnar héldu áfram og hún
var horfin.
sólin er hlý allan veturinn!
Á meðan . . .
— Ég sé ekki Bangsa . ..
Hvar
skyldi hann vera?
— Ég skildi úlpuna mína eftir
hérna, Markús, en hún er horfin!
SHtltvarpiö
Föstudagur 24. júní:
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar — 8.30 Fréttir —
8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir
kunningjar**.
15.00 Miðdegisútvarp. —
(Fréttir 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Þættir um sjómennsku á Stokks
eyri; II: Formenn og vermenn
(Guðni Jónsson próf.).
21.00 Kórsöngur: — Alþýðukórinn
syngur undir stjórn dr. Hall-
gríms Helgasonar lög eftir Jón
Leifs, Sigursvein D. Kristins-
son, Hallgrím Helgason o. fl.
21.30 Utvarpssagan: „VaðlaklerkurM
eftir Steen Steensen Blicher, í
þýðingu Gunnars skálds Gunn-
arssonar; II. (Ævar R. Kvaran
leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn" eftir Oskar Aðalstein;
III. (Steindór Hjörleifsson leik-
ari).
22.30 I léttum tón: Lög frá útvarpinu
í Berlín.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 25. júní:
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sigur
jónsdóttir).
14.00 Laugardagslögin. — (Fréttir kl.
15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Tvísöngur: Börge Lövenfalk og
Bernhard Sönnerstedt syngja
glúntasöngva eftir Wennerberg;
Folmer Jensen leikur undir á
píanó.
20.45 Smásaga vikunnar: „Sonurinn'*
eftir Mariku Stiernstedt, 1 þýð-
ingu Arna Gunnarssonar fil.
kand. (Baldvin Halldórsson
leikari).
21.15 Tónleikar: — Susse-Romande
hljómsveitin leikur forleikinn
að „Rakaranum í Sevilla" eftir
Rossini og „Lindina", ballett-
svítu eftir Delibes; Victor Olof
stjórnar.
21.30 Leikrit: „Húsið í skóginum" eft
ir Tormond Skagestad. Þýðandi:
Hulda Valtýsdóttir. Leikstjóri:
Ðaldvin Halldórsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
' 24.00 Dagskrárlok.