Morgunblaðið - 30.12.1960, Blaðsíða 16

16
MOn r.rrxrtT 4 niÐ
Föstudagur 30. des. 1960
hlé frá leikhússtörfum svo sem
í eitt ár. Eg þurfti mitt eigið
harn til að eyða ást minni á . . .
þó ekki væri nema til þess að
bæta mér upp móðurástina, sem
é hafði aldrei haft af að segja.
En ekkert skeði, þótt ég færi
til lækna og gengi undir rann-
óknir.
Mig fór að dreyma um barnið,
sem ég þráði svo mjög. Og þetta
kom aftur og aftur, rétt eins og
draumurinn minn í Garrison For
est. Eg þóttist liggja í sjúkrahús
inu, komin sjö mánuði á leið,
og maðurinn var hjá mér, og —
af einhverjum óskiljanlegum á-
stæðum, — var hann læknir líka.
Það var annað rúm í stofunni og
f því koma í sama ástandi, en
vænti sín fyrr en ég. Einn dag-
inn fæddi hún svo, en um leið
fór þykktin á mér að minnka.
Eg leit á sjálfa mig í örvænt-
ingu. Þarna var margt fólk inni
í stofunni og horfði á mig. Eg
heyrði rödd segja: Reyndu bara
aftur!
Svo sá ég konuna, standa á
fætur og ganga út með nýfædda
barnið sitt. Stofan tæmdist, fólk
iö fór út, og allt leiddi það böm
sín, drengi óg stúlkur. Þar var
enginn eignmaður og ekkert
barn — ég var alein.
I Cincinnati var ég að tjalda-
baki að búa mig til leiks, þegar
Florence kom þjótandi. —
Mamma þín er í símanum og
segir, að það sé áríðandi.
Rödd mömmu kom í gegn um
simann, hálfkæfð og sorgbitin.
— Robin er dáinn, Diana! sagði
hún og var ekki að hafa neinn
formála fyrir því.
Þar sem ég stóð þarna, kikn
aði ég í hjánum, og var næstum
hnigin niður. En einhvernveginn
komst ég gegnum sýninguna. Á
einum stað í leiknum, þar sem ég
lék móti Margaret Bannermann,
ensku stjörnunni, átti ég að
gráta, en gat ekki stanzað aftur.
Margaret hélt utan um mig til
þess að reyna að hjálpa mér. Eg
hafði byrjað að gráta sem leik-
ari — uppgerðargrát — en þegar
ég var byrjuð, fór ég að gráta
eins og ég sjálf átti að mér; þá
grét ég eins og mennsk mann-
eskja. Hversu mikið hafði ég
misst með Robin! Við vorum að
ýmsu leyti svo lik, og eins og
tvö börn, villt í skógi, gátum
við haldið hvort í höndina á
.öðru og huggað hvort annað.
Mamma hringdi aftur næsta
dag. Hún var að flytja lík Rob-
ins og leiðin lá gegnum Cincinn
ati. Robin hafði sagt, að þegar
hann dæi, vildi hann láta jarða
sig við hiiðina á Billy, í Rambo-
grafreitnum í Indianapolis.
Þegar ég hitti mömmu á stöð
inni, var hún alveg að niður-
lotum komín. Eg svaf hjá henni
þá nótt og vafði hana örmum,
en hún grét. — O, Robin, barnið
mitt! Það var allt og sumt, sem
hún gat sagt eða talað um. —
Þeir hafa tekið frá mér það
eina, sem ég elskaði. Þetta endur
tók hún aftur og aftur. Eg reyndi
árangurslaust að hugga hana. Þú
átt mig, ennþá. elsku mamma!
Eg gat ekki móðgazt af orðum
hennar, enda voru þau ekki
nema sönn, því að aldrei gat
ég komið í stað Robins í huga
hennar.
Hvernig dó Robin? í raun-
inni gerði hann út af við sjálfan
sig. Heima hjá sér, í Connecti-
cut, át hann og irakk stanzlaust.
Hann tók svefnpillur til að sofna
og benzendrín til að vakna, og
svd lá hann kannske í rúminu
dögum saman, meðan gestir
komu og fóru, og hann drakk ó-
blandað viskí, en kassarnir hrúg
uðust upp fyrir utan svefnherg-
ið hans, og svo einn morgun-
inn fannst hann látinn Hann
hafði dáið í svefni. Hann varð
tuttugu og níu ára gamall.
XXI.
Nokkru seinna fékk ég bréf frá
umboðsmanni mínum, þar sem
hann spurði, hvort ég mundi
vilja fara í gamanleiksýningu hjá
— Svo skuluð þér hætta að brosa, andartak!
Jack Carson, fyrir þúsund dali
á viku. Þetta var í NBC útvarp
inu og útsendingin frá Holly-
wood.
Eg gleypti við þessu tilboði.
Við vorum búin að vera í leik-
för mánuðum saman. Við höfð
um farið með Rebekku til New
York, og síðan höfðum við aftur
farið í ferðalag með hana. Eg
var búin að fá alveg nægju mína
af sorgarleik og tárum, hvort
heldur á sviði eða utan þess.
Mig hungraði eftir einhverri til
breytingu. Hvort sem það var
andlát Robins, sorg mömmu eða
mitt eigið hjónaband — ég varð
að fá einhverja tilbreytingu, og
komast burt frá því öllu sam-
an. Og hér bauðst mér tæki-
færi til að koma til Hollywood
aftur — og það inn um fram-
dyrnar! Bram samþykkti að
halda áfram með leikflokknum,
þangað til leikritið væri útleik-
ið, en koma svo til mín. Eg flaug
tafarlaust til Hollywood, leigði
hús leikritahöfundarins Clifford
Odets við Faiifax Boulevard,
rétt hjá NBC, og hóf nýjan leik
feril. Eg vissi ekki þá, að þetta
þýddi jafnframt endalok hjóna-
bands okkar Bramwell Fletch-
ers.
Jack Carson, sem var stór,
vingjarnlegur og síhlæjandi,
hressti upp jafnskjótt sem ég
hitti hann. Við skyldum hafa
gaman af þessu leikatriði. Eg
átti að leika sjálfa mig — eða
það, sem fólk hélt, að væri ég
sjálf — þ.e. dramsama og upp
stökka stjörnu, sem leit niður
á Carson. eins og hann væri eitt
hvert fífl. Bryti Jacks' var
Arthur Treacher — álíka hátíð
legur og ég — og koma mín var
undirbúin í heila viku, með
miklu brauki og bramli, og Arth
ur tilkynnti komu mína eins há-
tíðlega og hann einn gat gert
það: — Ungfrú Barrymore er á
leiðinni . . . Ungfrú Barrymore
nálgast . . . Ungfrú Barrymore
er komin!
Vinnutíminn hjá mér var ó-
trúlega stuttur: kl. 9—10 e.h. á
mánudögum; þá lásum við sam-
an handritið, og svo fáeina
klukkutíma á föstudögum, þegar
við fórum tvisvar að hljóðneman
um — kl. 5 fyrir vesturströndina
og kl. 9 fyrir austur.
Eg gerði mér fljótlega ljóst,
að nú var ég í fyrsta skipti á
ævinni fullkomnlega sjálfri mér
ráðandi. Áður höfðu þau verið
verndarar mínir, í þessari röð:
Ungfrú Gerdes, mamma, Bolla
og loksins Bram. En nú? Eng-
inn! Eg hafði ekkert að gera
annað en leika — og gat haft
alla vikuna til þess.
Og svo hafði ég af fyrir mér með
karlmönnum og samkvæmum.
Eg var allsstaðar boðin. Nú leidd
ist mér ekki lengur, því að nú
hitti ég allt þetta skemmtilega
og spennandi fólk, sem mig lang-
aði að hitta. Eg fann með sjálfri
mér, að mér gekk vel og nú var
myndavélin ekki lengur til að
kvelja mig. Eg var í öllum sam
kvæmum, sem nokkuð kvað að:
hjá Ann Warner, Lady Mendl,
Ouida Rathbone, Cobina Wright,
Atwater Kent. Eg átti stefnumót
með öllum g.æsimennunum í
Hollywood . . . sumum frægum,
sumum ekki.
Um nokkurt skeið var ég mik
ið með Rory Calhoun. Hann var,
fannst mér, einhver falLegasti
piltur, sem ég hef nokkurn tíma
augum litið. Líttu á, var ég vön
að segja við sjálfa mig, líttu á
þetta andlit, Diana. Hefurðu
’ nokkurn tíma séð svona augna
brúnir? Getur hjartað í þér ekki
alveg sprungið af að sjá hann?
Rory var mikið fyrir útiveru og
ég hagaði klæðnaði minum eftir
því. Þegar hann kom til min, var
ég í gallabuxum, uppbrettum
upp á ökla, í svartri aðskorinni
peysu og með breitt leðurbelti
um mig miðja, en hárið greitt
aftur í „tagl“ og rautt band um
það. Og svo gerði ég breytingar
á klæðnaði mínum eftir þvi, sem
ég var í skapi til.
Eg hitti George Brent, þegar
Ann Warner lét mig hafa hann
fyrir borðherra. George var þá
nýskilir.n við Ann Sheridan, og
ég varð hrifinn af honum. Eg
hafði séð hann á kvikmynd með
svarta, lakkaða hárið, en nú var
það grátt, og hann var fallegur,
með dökku augun sín og höfðing
lega framkomu. Hann talaði um
reynslu sina af Hollywood, og
töfrar hans, greind og lífsþreyta
hreif mig. Hann var sú tegund
roskins manns, sem gekk í mín
augu. Þegar ég var með George,
komu engar gallabuxur til mála
— - þá var ég fín og í flegnum
kjól.
Samkvæmislífið hjá mér varð
æ fjörugara. Eg átti stefnumót
með Henry Fonda, James Stew-
art, Freddie de Cordova, leik-
stjóra, Jack la Rue og Eric de
Rotsqhild, baróni. Og svo kom
einn tilbiðjandi minn frá tvítugs
aldrinum, John Galliher frá
Washington, stormandi til Holly
wood, nýleystur úr herþjónustu
í flotanum. — Johnny! hrópaði
ég himínlifandi. — Eg hef svo
yndislega stórt hús og Bram er
á leikferðalagi. Flyttu til mín!
Og það gerði hann. En við átt
um samt ekkert ástarævintýri.
John minnti mig alltaf á Robin,
hann var fyndinn og kátur —
töfrandi gestur. Allar konur,
sem héidu samkvæmi, vildu hafa
hann þar, og við vorum allsstað
ar boðin saman, enda þótt við
lifðum hvort sínu einkalífi. Við
hittumst glöð og kát við morgun
verð úti á svölunum hjá mér og
bárum saman bækur okkar um
gærkvöldið.
Þegar stundir liðu fram, fór ég
að fara að eins og Robin, og
í húsinu hjá mér mátti heita
stöðugt gestaboð. En ég var ekk
ert að hugsa um Robin. heldur
Lady Mendl og Atwater Kent.
Eg vildi, að veizlurnar hjá Diönu
Barrvmore gætu orðið eins fræg
ar og þeirra. Eg vildi verða
stjarna aftur, en bara ekki á
hvíta tjaidinu, heldur í sam-
kvæmislífinu.
Lady Mendl hafði opið hús að
eins á synnudögum, en ég hafði
það á hverjum degi. Eg hafði
næturgesti og helgargesti. Vín-
reikningarnir mínir tóku að
hlaupa á ofsalegum upphæðum.
fimmtán hundruð dali á mánuði.
Eg hafði geysistóra kalkúna og
svínslæri í búrinu til þess að
geta sett upp kalt borð, og mið
degisboð og kvöldboð. Fólk var
alltaf að koma inn á leiðinni úr
kvikmyndaverunum, rétt eins og
aðrir sttinga sér inn á knæpu. Eg
hafði fimm símatól, víðsvegar í
búsinu. Eg vildi alltaf vera nærri
ef hringt var. Eg þoldi ekki við
alein stundinni lengur, það var
eins og mér hefðu allt í einu
vaxið vængir, svo að ég gat flog
ið í hvaða átt, sem ég vildi, án
þess að nokkur segði. — Nú,
nú, Diana, nú, nú kisa, þetta vil
ég ekki hafa! Samt varð nú
Cobina Wright til þess að á-
minna mig, aiveg eins og hún
hafði gert í Palm Beach.,— Þetta
fólk, sem þú ert að bjóða, Diana,
er svoddan fyllibyttur, að það
fær þig til að drekka með sér . . .

a
í
u
6
y — Já King litli, þú verður
■úkill maður eins og pabbi þinn!
— Þér ættuð ekki að gera
T NURSE MANY
CHILDREN AND I
KNOW ITS NOT
GOOD...EVEN THE
rw; r
þetta herra McClune, þér getið
meitt barnið
— Honum
líkar þetta vel
Marta. Hann er orðinn stinnur
eins og ung eik!
— Eg hef alið upp mörg börn
og veit að þetta er ekki gott . . .
Meir að secia hundurinn urrar
á yður-
ajlltvarpiö
Fustudagur 30. desember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfiml. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregmr.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynníngar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.30 „Við vinnuna" Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. 16.00 Fréttir og veðurfr.)
18.00 Börnin heimsækja framandi þjóð
ir. Guðmundur M. Þorláksson tal-
ar um Lappa og hreindýr.
18.25 Veðurfregmr.
18.30 Harmonikulög.
18.40 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál. Óskar Halldórsson,
cand mag sér um þáttinn.
20.05 Efst á baugi: Umsjónarmenn;
Haraldur J. Hamar og Heimir
Hannesson.
20.35 Jólatónleikar hljómsveitar Ríkis-
útvarpsins í Dómkirkjunni. —•
Stjórnandi: Bohdan Wodiczko.
Einleikur á orgel Dr. Páll ísólfs-
son. Einsöngvari Sigurður Björns
son.
a) Concerto grosso eftir Vivaldi.
b) Orgelkonsert í D-moll eftir
Handel.
c) Einsöngur með orgel undirleik
d) Svíta í D-dúr fyrir hljómsveit
eftir Joh. Seb. Bach.
21.35 „Guðsmóðir gef mér þinn frið'*.
Eintalsþáttur eftir Steingerði Guð
mtindsdóttur fluttur af höfundi.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Getið 75 ára afmælis þriggja
stúlkna.
Ávörp flytja Þorsteinn J. Sig-
urðsson, Freymóður Jóhannsson
og Gísli Sigurgeirsson.
22.30 í léttum tón:
Grete Klitgaard, Peter Sörensen
og kór syngja gömul og vinsæl
dægurlög. Hljómsveit Willy Sör-
ensen leikur með.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 31. desember
8.00—*o.0u Moigunuivaip ^æn. —
8.05 Morgunieikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónieikar. — 9.10 Veðurfregmr.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar;.
12.50 Oskalög sjúklinga. (Bryndís Sig-
urjónsdóttir stjórnar þættinum)
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur.
16.00 Fréttir og tilkynningar.
16.05 Bridgeþáttur.
16.30 Nýárskveðjur.
18.00 Aftansöngur í Dómkirkj unni,
Prestur; Séra Jón Auouns dóm-
prófastur; orgameikari dr. PáB
isólfsson.
19.10 Islenzk alþýðulög og álfalög.
iu.oO Fréttir.
20.00 Avaip forsætisráóherra, Ólafa
Thors.
20.20 Luórasveit Reykjavíkur leikur,
Páll Pampichler stjórnar.
21.00 „Tunnan valt“. Ymsir þjóðkunnir
listamenn við hljóðnemann. (Jón
Múli Arnason og Thorolf Smith
leitast við að haia stjórn á hendi)
23.30 Viihjálmur Þ. Gíslason, útvarps-
stjóri, flytur Annál ársins.
23.55 Sálmur. Klukknahringing. Ára-
mótakveðja. Þjóðsöngurinn. —
(Hlé).
00.10 Danslög.
02.00 Dagskrárlok.
12000 VÍNNINGARÁÁRl/
30 KRÓNUR MIÐINN