Morgunblaðið - 12.03.1961, Page 6

6
MORGUN*llAÐ't>
Sunnudagur 12. marz 1961
Bærrdahöllin.
Hornsieinn lagöur
ad Bændahöllinni
1 G Æ R var lagður horn-
steinn að hinu mikla húsi
bændasamtakanna við Haga-
torg. Athöfnin hófst klukkan
2.15 að viðsiöddum fjölda
gesta.
Lúðrasveit Reykjav. lék nokk-
ur lög í upphafi, en síðan bauð
Þorsteinn Sigurðsson, formaður
Búnaðarfélags íslands, gesti vel
komna. Því næst flutti forseti
Islands, herra Ásgeir Ásgeirsson,
ávarp. Þessu næst las Stein-
grímur Steinþórsson, búnaðar-
málastjóri, skrautritað skjal, sem
lagt var í hornstein hússins, en
hann lagði forseti íslands. Að
því búnu flutti Ingólfur Jónsson,
landbúnaðarráðherra, ávarp.
Næst lýsti Sæmundur Friðriks-
son, framkvæmdastjóri, húsinu
og Halldór Jónsson, arkitekt,
sýndi gestum bygginguna.
Athöfnin fór fram í svokallaðri
bogabyggingu, þ. e. a. s. andyri
hússins, en þar var komið fyrir
sætum fyrir gestina. Síðan voru
gestunum bornar veitingar á
þriðju hæð hússins, sem er vænt-
anleg skrifstofubæð bændasam-
takanna
Forsaga
Búnaðarþing gerði árið 1941
ályktun um að reisa bændahús
í Reykjavík fyrir búnaðarsam-
tökin í landinu, skrifstofur og
gistiheimili. Búnaðarþing kaus
árið 1947 fyrstu byggingarnefnd
til forgöngu í málinu. Árið 1958,
hinn 26. október, veitti borgar-
stjóri Reykjavíkur, Gunnar Thor-
oddsen, lóðarleyfi við Hagatorg
fyrir hús bænda. Árið 1953 gerð-
ist Stéttarsamband bænda aðili
að byggingu hússins. Árið 1956,
hinn 11. júlí, hófst svo undirbún-
ingur að byggingu hússins.
Búnaðarfélag fslands og Stétt-
arsamband bænda standa að bygg
ingu hússins.
Byggingarnefnd skipa: Þor-
steinn Sigurðsson, bóndi á Vatns-
leysu; Pétur Ottesen, fyrr alþm.,
bóndi á Ytra-Hólmi; Gunnar
Þórðarson, Grænumýrartungu;
Ólafur Bjarnason, bóndi Brautar
holti; Bjarni Bjarnason, fyrr.
skólastjóri og Sæmundur Frið-
riksson, framkv.stj. Stéttarsamb.
bænda. Húsameistari er Halldór
H. Jónsson. Verkfræðingar eru:
Gunnar Sigurðsson, Páll Hannes
son, Sigurður Halldórsson, Rafn
Jensson, Pétur Pálsson og Krist-
ján Flygenring. Trésmíðameistari
er Guðbjörn Guðmundsson og
múrarameistari Ragnar Finns-
son. Rafvirkjameistari er Árni
Brynjólfsson og pípulagninga-
meistarar Guðmundur Finnboga-
son og Sighvatur Einarsson.
Árið 1960 var fullráðið, að
efstu hæðir hússins yrðu gerðar
fyrir gistihús, og réð þá bygging-
arnefnd Þorvald Guðmundsson,
forstjóra til að vera ráðunautur
um það.
Lýsing hússins
Þegar hornsteinn er lagður að
húsinu, er lokið að steypa kjall-
ara og sjö hæðir hússins, en verið
er að reisa stálgrind að áttundu
og efstu hæð þess. Hér fer á
eftir lýsing á húsinu eins og |
það verður uppkomið: Grunn-
flötur þess er um 1400 fermetrar,
en rúmmál 42000 rúmmetrar.
Það er 73 metrar að lengd og
14 metra breitt. Hliðarbyggingin
eða bogabyggingin er um 4000 fer
metrar, en hún er kjallari og
tvær hæðir.
8 verzlanir og banki
Byggingin stendur á stein-
steyptum súlum og bitum og er
eitt stærsta hús landsins Umhverf
is anddyri bogabyggingarinnar
eiga að vera 5 verzl. og auk þess
ferðaskrifstofa og bankaútibú.
Inn af anddyri er gert ráð fyrir
setustofu fyrir hótelgesti. í mið-
hluta 1. hæðar verður sjálfsaf-
greiðslumatsala og syðst í henni
er gert ráð fyrir þremur smá-
verzlunum. Inngangur er á 1.
hæð, bæði að norðan og sunnan.
Hægt er að ganga frá 1. hæð upp
á aðra hæð af tveimur stöðum
að norðan.
Framh. á bls. 23
• í»ekkja ekki þorskinn
Á starfsfræðsludegi sjávar-
útvegsins í Sjómannaskólan-
um um síðustu helgi kom í
ljós, að stór hópur stálpaðra
stráka þekkir ekki þorskinn,
að því er Ólafur Gunnarsson
tjáir okkur. Nú höfum við
skólaskyldu, sem kunnugt er,
svo hver einasti þessarra
drengja hefur verið í náttúru.
fræðitímum. Oft er talað um
að kennarar hafi slæma að-
stöðu til að gera kennsluna
lifandi, og er það víst ekki
ofsögum sagt. Hvernig væri
nú að fisksalar, sjómenn eða
útgerðarmenn sendi hverjum
kennara í barnaskólanum
einn þorsk, eina ýsu og
einn kola, til notkunar
í náttúrufræðikennslustund.
E. t. v. gæti það orðið byrj-
unin á meiri sýnikennslu. Nú
eða þá að kennararnir fari
hópferð með bekkinn sinn í
AÐ VINNA er skylda og hún oft skemmtileg. Að
vinna mikið og meira en krafizt er, er dyggð. Að
vinna of mikið, er hættulegur löstur. Hver sem ör-
þreytir sjálfan sig, veríur brátt alls ófær til vinnu.
Með of mikilli vinnu fjarlægist maður þar að auki
fjölskyldu sína og vini. „Nei“, segir konan hans.
„Þú getur ekki hitt hann. Hann hefur aldrei svo
mikið sem eina mínútu fyrir sjálfan sig“.
Miklir menn hegða sér ekki þannig. Þeir vita
hvernig og hvenær á að hvílast. Og það er stund-
um á hvíldartímum þeirra, sem þeir finna lausnina
á mörgum sínum mestu vandamálum. Vinnið kapp- 7
samlega, já, en vinnið ekki of mikið.
Það er skylda að segja sannleikann — stund- 1
um sár og erfið skylda, t. d. ef við verðum að opna 1
augu óhamingjusamrar stúlku, sem ætlar að eyði- I
leggja líf sitt og framtíð vegna ungs manns, sem er L
þess alls óverðugur. En það kemur fyrir, að sann- l
leikur, sem særir einhvern djúpu sári, verður ekki 7
heldur neinum til góðs. Er það skylda að segja lé- *
legum rithöfundi að bók hans sé misheppnuð? Það
kann að vera, ef þú ert ritdómari að atvinnu. Að
öðrum kosti hefur þú fyllsta rétt til að þegja yfir
skoðun þinni. Hverjum er það til góðs, að segja
leiðinlegum manni, að hann sé leiðinlegur, eða
ófríðri stúlku að hún sé ófríð? Vertu hreinskilinn;
vertu ekki of hreinskilinn!
Dyggð getur farið út í öfgar. Maður getur ver-
ið of dyggðugur og fundið að lítilfjörlegum ávirð-
ingum í fari annarra, sem ekki hafa mikla þýðingu.
Við ættum öll að varast svo öfgafulla dyggð. Upp-
runi hennar er ekki ávallt hreinn eða sannur. Við
skulum breyta vel og ekki masa um dyggð.
Við lifum á tímum, þegar hóf og mát eiga sér
formælendur fáa. Tízka eykur öfgar. Þess er krafizt
að rithöfundar séu „engagés“, skuldbundnir. Skuld-
bundnir til hvers? Til að dæma um það, sem þeir
þekkja ekki, staðhæfa það sem er óvisst og fyrir-
líta hvern þann, sem ekki lagar sig eftir hégiljum
þeirra og hleypidómum. Ég mun aldrei taka að mér
að gera slíkt. Ég finn mig skuldbundinn til þess að
vera hreinskilinn, dæma menn og málefni frjáls-
lega, en ég neita afdráttarlaust að sætta mig við
harðstjórn andlegrar tízku. Ekkert er auðveldara en
að gagnrýna þjóðfélag okkar. Hitt er þýðingar-
rneira, að lifa í því ^g hata það.
Ég neita að bera grímu dyggðarinnar. Ég vildi
fremur reyna, hógværlega og með erfiðismunum, að
iðka hana, meðan ég héldi áfram að vera mildur
í dómum mínum um ávirðingar annarra — og jafn-
vel mínar eigin.
góðu verðri niður að höfn,
þegar bátarnir koma eða í
fiskbúð, ef ekki vill betur.
• Hvert tækifæri
þarf að nota
í blaðinu í gær var í við-
tali við Ósvald Knudsen
minnst á kvikmynd, sem hann
hefur tekið, og safnað þar
saman 70—80 íslenzkum jurt-
um. Slík mynd væri þvílíkur
fengur fyrir hvern náttúru-
fræðikennara, að sjálfsagt
virðist að athuga hvort ekki
er hægt að fá kopíur af henni
keyptar fyrir skólana.
☆
Aðstæður til kennslu eru
hér að mörgu leyti mjög erf-
iðar, en helztu nytjafiska
okkar er ekki erfitt að útvega
til að sýna krökkunum.
E. t. v. reikna kennararnir
með að foreldrar barnanna
hljóti að vera búin að sýna
þeim þorsk í eldhúsinu heima.
En það virðist ekki vera al-
mennt, úr því krakkarnir
þekkja hann ekki.
• Krummi skrifar
Krummi skrifar:
„Má ég biðja þig að koma
á framfæri þökkum fyrir þætt-
ina frá Afríku, sem nýlega
voru fluttir í útvarpið. Þetta
voru stutt, en fróðleg erindi,
samin á skemmtilegan hátt
og fléttuð frumstæðri músile
frá hinni „kolsvörtu" Afríku.
Margir fögnuðu því er þeim
var útvarpað aftur sem end-
urteknu efni.
Gæti útvarpið nú ekki boð-
ið okkur fleiri þætti í þess-
um stíl, t. d. frá Suður-
Ameríku, Asíu eða Ástralíu?
Af nógu er að taka, því að
víðar en í Afríku búa fram-
andi þjóðflokkar og lítt þekkt-
ir,.sem gaman væri að heyra
um