Morgunblaðið - 20.04.1961, Blaðsíða 6

Morgunblaðið - 20.04.1961, Blaðsíða 6
6 MORGVNBl AÐlB Fimmtudagur 20. apríl 1961 Barbara í vinnustofu sinni. Sér á hornið á einu af ullarteppunum. — Ljósm. Ól. K. Mag. Undirbúningurinn í Englandi, heimiliskennara, en höfðum þar á undan danska bamfóstru. Við vorum heppnar að bví leyti, að báðar bessar konur voru mjög listfengar. Danska barnfóstnan var sífellt að teikna og móta í leir fyrir okkur og mig langaði til að líkja eftir henni. Við teikn uðum eins og flest böm gera frá tveggja og hálfs árs aldri og héld um því áfram með ákafa öll æskuárin. Ef við vorum þægar, leyfði kennslukonan okkur að teikna eftir hádegið þá daga, sem við hefðum annars átt að hafa aukatíma í latínu og reikningi, en ef við rifumst of mikið, urð- um við að fylgja stundatöflunni. Þegar við áttum frí, skrifuðum við þykk bindi af mikillátum þvættingi og gerðum bókamynd ir hvor fyrir aðra, en höfðum stóreflis skerma á milli okkar á meðan. Þegar við vorum 16 ára gamlar, vorum við sendar í heimavistarskóla í Anneney í frönsku Ölpunum. Við bjuggum hjá yndislegri fjölskyldu og fengum ágæta tilsögn í teikn- ingu. Þetta var mjög fallegur staður og þar var það sem systir mín tók að skrifa. Barnabækur hennar hafa verið þýddar á mörg tungumál og bezta bók hennar, Sagan af litla tréhestinum einn- ig, á íslenzku. starísírin á Isiandi Viðtal við Barboru Árnason fimmtUiga Við Kársnesbrautina f Kópa- vogi stendur hvítt einbýlishús, sem vekur athygli vegfarenda fyrir það að einn vegginn skreyt ir listaverk. Þarna búa Magnús og Barbara Árnason og myndina hefur Barbara málað. Þetta er táknmynd af æfi mannsins frá fæðingu til æfiloka. Fyrst er ný- fædda barnið, þá krakki, svo piltur að gefa stúlku hýrt auga, síðan bamavagninn, þá miðaldra fólk önnum kafið við að heyja sitt lífsstríð og loks fólk sem er að lognast út af. Allar þessar myndir tengir rauð lína, lífsþráð urinn. — í fyrrasumar vann ég að þessari skreytingu í 2 mánuði á nóttunni af því ég vildi ekki láta umferðina trufla mig, og svaf á daginn hér í vinnustofunni, sagði Barbara Árnason, er við vorum seztar í stórri vinnustofu, þar sem allt er fullt af bókum og myndum fullgerðum og hálfgerð um, eftir þau hjónin. Þama vinn ur öll fjölskyldan, þar er meira að segja skot með alls konar dóti, sem Vífill sonur þeirra, sem verður stúdent í vor sýslar með. Ég var þarna komin af þeirri ástæðu að Barbara á um þessar mundir fimmtugs afmæli, auk þess sem 25 ár eru liðin frá því hún settist að á íslandi, og í því tilefni ætlar Félag myndlista- manna að opna yfirlitssýningu á verkum hennar í Listamanna- skálanum á morgun. Mestar kröfur til sjálfs sín. — Hefur yður ekki stundum þótt miður að búa í svona litlu landi, þar sem ekki er aðstaða til að reyna sig í samkeppni við þá listamenn sem hæzt ber, eins og t.d. í heimalandi yðar, Eng- landi? — Ég er ekkert metnaðargjörn á þann hátt. Maður verður að gera meiri kröfur til sjálfs sín en fraegðar, svarar Barbara .Ann ars hefi ég alltaf haft slík tæki- færi, því ég hefi sýnt jafnt með Englendingum sem íslendingum hér og erlendis. Og ég hef ætíð átt þess kost að fara utan árlega og skoða það sem annars staðar er að sjá. — Þú hefur verið komin á lista mannsbrautina, áður en þú flutt ist frá Englandi? — Já, ég átti mjög hamingju- rika aesku og hún hefur gert mig bjartsýna alla æfi mína síðan. *Sumar og vetur frjósi saman í þetta sinn heilsar ísland sumardeginum f>rsta alþakið snjó. Flestum finnst að snjór- inn og sumardagurinn fyrsti eigi ákaflega illa saman. En þó var það gömul trú að sum- ar og vetur ættu að frjósa saman, eins og greinilega kemur fram í vísunni: Frjósi sumars fyrstu nótt fargi enginn á né kú. Gróða konum gerist rótt gott mun vera undir bú. Snjórinn virðist ekki ætla Tvíburasystir mín, bróðir minn og ég ólumst upp á óvenjulegu gömlu sveitasetri, North Ston- ham í SuðurEnglandi. Það var umlukt fögrum skógum og skemmtigarði . Það var of af- skekkt til að við gætum sótt skóla og þar eð foreldrar mínir vildu ekki senda okkur systurnar á heimavistarskóla, þá höfðum við það mjög frjálslegt í æsku. Alan bróðir minn varð aftur á móti að undirgangast skólavist að hefð bundnum sið, þrátt fyrir ofsaleg mótmæli hans. Hann er nú rit- höfundur og ljóðskáld, býr í Kaupmannahöfn, en hefur sam- bönd við mörg ensk dagblöð. Hann á marga vini hér, því hann dvaldi hér í 2 ár fyrir 10 árum og kynntist þá sinni dönsku konu. I.istfcngar tvíburasystur. Við systurnar lærðum hjá að gera gróðrinum mikið til, a. m. k. eftir görðum í Reykja vík að dæma. Brumið á trján um sýnist óskemmt og blóm koma útsprungin undan snjón um, enda litið frost. Þó snjór hafi allur verið horfinn á sumardaginn fyrsta undanfarin ár, þá þarf ekki að fara langt aftur í tímann til að finna mikinn snjó fyrsta sumardag. Fyrir eitthvað um 15 árum tepptust t. d. um 30 bílar í einni lest á Hellisheiði vegna fannfergis og komust farþegar úr þeim niður í Skíðaskálann í Hveradölum. Og kunningi minn einn kvaðst muna eftir því að árið 1949 fór hann á — Þegar tvíburasystur eru ald ar svona upp saman og tvær ein- ar, eiga þær þá ekki erfitt með að þroskast hver fyrir sig? — Nei, þegar við vorum 15 ára gamlar byrjuðum við að verða tvær persónur. Það var greini- legt að þá skildu leiðir af sjálfu sér. Við erum mjög lík- ar í útliti, en hún líkist föður- fólki okkar að öðru leyti og ég er öll í móðurættina, og móðir okkar og faðir voru mjög ólíkar persónur. Þegar við komum aft- ur til Englands frá Frakklandi, fórum við beint í listaskóla. Þar var ég þrjú fremur dapurleg ár. Nemendurinir voru ekki margir og aðeins einn af kennurunum var „með lífi“. Systir mín hætti námi ef einskærri óbeit, einn af duglegustu nemendunum varð brjálaður og sú stúlkan sem mesta hæfileika hafði hætti við listnámið og gerðist hjúkrunar-' skíði 2. júní og gekk þa fra Jósepsdal yfir Þrengslin að Skíðaskálanum. Og um miðj- an júní það ár voru enn djúp ar snjótraðir á HellisheiðL * Sumarfagnaður á norðurslóðum Sumardaginn fyrsta eiga eingöngu þær þjóðir, sem búa norðarlega á jarðkringlunni. Þeim einum finnst ástæða til að fagna sumri. Ég las fyrir nokkru bók eft- or norsba konu, sem giftist sýslumanninum á Svalbarða, fluttist með honum þangað norður eftir, og settist á 12. breiddargráðu sunnan við kona. Piltarnir hafa allir orðið yfirkennarar við listaskóla og framleitt mjög lítið af skapandi list. En þó kennslan væri dauf. þá fengum við staðgóða tilsögn og það kom sér vel. Ég hélt áfram til þess að komast í Kon- unglega listaháskólan í London og vegna þess að áhuginn var að vakna fyrir tréristu- list. Eftir að til London kom varð lífið allt annað. Eftir þrjú ár í Listaháskólanum vann ég eitt ár í vinnustofu minni heima, að mestu við að skreyta bækur og við tréristur. Ég tók þátt 1 flestum svartlistarsýningum á Englandi og í nokkrum utan- lands. Um það leyti var stöðug- ur markaður fyrir þrykkjur. einkum handa einkasöfnum. Svo kom ég hingað 1936 eftir ábend- ingu móðurbróður míns, sem hafði komið hér tveimur árum áður. Og þau 25 ár, sem síðan eru liðin eru viðbunðarríkustu og skemmtilegustu ár æfi minn- ar. Áhugi fyrir hverjum hlut. — Þú hefur lagt ýmsar greinar myndlistar fyrir þig um æfina, Barbara? Það er greinilegt þeg- ar maður lítur í kringum sig hér í vinnustofunni. Yfirlitssýningin hlýtur að verða fjölbreytt. — Henni verður líklega skipt í 10 deildir og þetta verður mik ill samtíningur, bækur, trérista, skermar, barnateikningar, mál- aðar viðarmyndir og málverk. Á námsárunum lagði ég stund á alls konar listiðnað. T.d. var kennd í skólanum grafik stafa- gerð, bókaskreyting, svolítið £ arkitektur o.s. frv. Og á ýmsum skeiðum æfinnar hefi ég verið að taka upp þráðinn frá þessum tíma aftur. — Þú ert tiltölulega nýbyrjuð á listofnu ullarteppunum, er það ekki? Það er talsverð eftirspurn eftir þeim? — Jú, það er ekki langt síðan ég byrjaði á þeim. Og það er mik il eftirspurn eftir þeim, bæði hér heima og svo hefi ég selt teppi til Ameríku, Englands og Norður- landa. En ég get ekki unnið slíkt í fjöldaframleiðslu. Ég verð að Framh. á bls. 9. pólinn. Þar er sumarkoman mesti viðburður ársins. Og sumarið kemur með fyrsta vorskipinu. Allan veturinn er fólkið lokað frá umheiminum vegna ísa. Og það hlakkar til að vorskipið, tákn sumarsins komi. Sýslumannsfrúin segir frá því hvernig vikurnar, meðan beðið er eftir vorskipinu, fari með taugar og skap íbúanna á Svalbarða. Hún segir: • Biðin reynir á taugarnar „Við urðum amasöm og skapstirð. Varla leið sá dagur að sýslumaðurinn fengi ekki kæru vegna ærumeiðinga, Menn fóru í taugarnar hver á öðrum. Alls konar bull og vitleysa var tekið háalvarlega, hugsunarlaust. Ummæli og gamlar gerðir var grafið upp aftur, blásin upp þýðing þeirra og kært til sýslumannsins, Nokkrum vikum áður hefð- um við hlegið að öllu saman, en nú var þetta blóðug alvara“. Og sýslumaðurinn safnaði kærunum bara í skúffu og þar gleymdust þær, eftir að biðin eftir vorskip- inu og sumrinu var liðin hjá. Svona getur vorkoman verið alvarlegt mál fyrir þá sem búa norðarlega á hnettinum. Við hér þurfum ekki að kvarta, ekki nú á tímum, a, m. k. Það væsir ekki um okk* ur þó við þurfum að bíða svolítið eftir sumarkomunni. En fyrir þá sem bjuggu 1 landinu áður fyrr hefur skipt höfuðmáli að vorið léti ekki á sér standa. Og þá hefur margur beðið með óþreyju eftir vorskipinu.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.